Fiery Dance

Ugh, het was zo vroeg in de morgen maar hij had toch nog net een patrouille achter de rug en na de overname was het niet rumoeriger dan voorheen. Een gaap onderdrukkend keek hij maar op tegen het poppenhuis vormige gymgebouw waar zijn zesde gymuitdaging zou plaatsvinden. Net echt een geweldige plek als je het hem vroeg maar zolang hij niet meer hoefde te klimmen vond hij het wel best. En met die mindset stapte hij het gebouw in, direct begroet met een vreemd uitziende kamer en vreemde apparaten in de vloer. Ehm? Wat verward stapte hij erop af, stond erop en het volgende moment stond hij in een kamer met niet één maar vier van die apparaten. Oké, wacht, hij was geletelporteerd? HOE?! Oké, kalm blijven. Met een strak gezicht vervolgde hij zijn weg door telkens in één van de vier portalen te stappen en zodoende tegenover de gymleidster te belanden die op een.. “AAAH, OTAKU?!” kraamde Ciro uit, gelijk een stoel vastgrijpend, zwaaiend haar kant uit. Ze had vreemde vlinder ogen, rare Aziatische jurk aan en dan die vleugels?! Ja, dat was een otaku: die waren er gestoord genoeg voor. ‘Wat is er Trainer?’ De jongen snoof en legde pas de stoel weg toen de scheidsrechter verscheen en vertelde dat de otaku de gymleidster was. Na het geven van zijn naam liep hij maar met tegenzin met haar mee naar een strijdveld, zijn blik continu glijdend naar de stoel. Hmm, kon hij het echt niet gebruiken als zekerheidje? Ach, het gymgevecht ging van start.

Daar verscheen alweer de eerste Pokémon van een flinke reeks wat de geëvolueerde vorm van een zwevend parfum gevogelte moest voorstellen. Een felroze Pokémon met twee abnormale zwarte bollen op zijn rug en zich duidelijk hoog inschatte met zijn niet geïnteresseerde blik. Het was een typische levende poederdoos, namelijk een Aromatisse wat een pure Fairy type was waar hij weinig effectieve aanvallen tegenover had. Amper Steel type aanvallen en Poison had hij dan al helemaal niet, maar dat betekende enkel dat hij eindelijk voor een grotere uitdaging stond. Er was namelijk wel een type die resistent daar tegen was en dat was een type waar hij veel Pokémon tot zijn beschikking van had. Ciro grijnsde en haalde zijn eerste keuze tevoorschijn die zich op deze Pokémon mocht gaan richten: Cannon. Het licht spatte uiteen en een brullende oranje hagedis met vlezige vleugels was voor hem verschenen, wild brullend voordat haar blik op de Aromatisse bleef hangen. Hij had de Charizard al een flinke tijd niet meer bij gymgevechten gebruikt, maar deze keer mocht ze nou helemaal erop los gaan, alsof de Mossdeep City overname niets voorstelde. Cannon spande haar flinke spiermassa aan, sloeg verwilderd met haar staart en likte vlug haar hoektanden schoon, gereed om deze strijd te laten starten. Al was geduld zeker niet haar sterkste punt en leunde ze al flink naar voren, voordat de scheidsrechter het start signaal met zijn vlaggen afgegeven had. In al zijn vorige gevechten had hij de gymleider eerst in de aanval laten gaan, maar geen sprake van dat hij dat deze hem liet overkomen! “Vlieg op en gebruik jouw Heat Wave!” De Charizard wapperde met haar vleugels en bracht haar enkele meters de lucht in, voordat ze met een zwaai van haar staart een flinke zee vlammen recht op de roze Pokémon afvuurde. De brandende hitte veraste daarentegen hun tegenstander niet die de vlammen haar liet benaderen, zonder weg te stappen. Hoezo hadden ze dit zien aankomen? Zaten ze nou te bluffen of hadden ze hier echt zo hun eigen troef voor? Met tot spleetjes getrokken ogen keek hij de gymleider aan die een plagerig grijnsje op haar gezicht had laten verschijnen. ‘Skill Swap!’ De roze Pokémon kreeg een vastberaden blik in haar ogen, stak haar poten omhoog en enkele lichtjes dwaalden om haar donzige lichaam. Met sierlijke bewegingen van haar armen lanceerde ze die lichtjes moeiteloos door de vlammen en liet deze cirkelen om de Charizard die verbijsterd deze weg probeerde te slaan met haar staart. Het had echter geen zin en gefrustreerd beet hij op zijn lip toen hij na de geslaagde aanval toe zag hoe de snikhete vlammen de Aromatisse hadden geraakt, maar ze zonder teveel schade deze van haar afschudde door haar lichaam rustig heen-en weer te bewegen. Met een blik vol medelijden keek ze de verbijsterde Cannon aan en Ciro, voordat ze de volgende commando opgekregen kreeg.

Wacht, zorgde Skill Swap niet voor het uitwisselen van iemands ability? Dan was er eigenlijk geen enkel probleem bij nader in zien, zeker omdat Cannon normaal gesproken Blaze had en géén Flash Fire. Phieuw, dat scheelde, want anders had hun tegenstander een boost in aanvalskracht ontvangen door de Fire type aanval. In dat geval waren ze zeker in een moeilijke situatie beland, maar het scheelde flink dat hun tegenstander een denk vergissing gemaakt had. ‘Gebruik je Calm Mind en dan je Moon Blast!’ De roze Pokémon hield haar pootjes bij elkaar en leek een tel lang compleet geconcentreerd te zijn. Nou namen misschien de zogenaamde speciale aanvalskracht en verdedigingsnieau wel toe, het was niet genoeg om het compleet af te gaan schrikken. “Cannon, Vuur je Flamethrower!” De Charizard was beduidend sneller dan de tegenstander en opende haar kaken om een flinke vlammenzee af te vuren richting hun tegenstander. Angstig keek de Aromatisse op die nog net op tijd uit de Calm Mind wist te komen om de aankomende aanval te ontwijken. In de kleine ontwijkende sprong die ze maakte stak ze haar poten omhoog, en liet vervolgens een glinsterende witte bol boven haar kop verschijnen, gereed deze af te vuren. “Lanceer haar de lucht in met je Air Slash!” Het waren misschien voornamelijk speciale aanvallen die hij op het moment gebruikte, maar die overschakeling naar fysiek zou er snel wezen. Daar was hun tegenstander namelijk beduidend slechter in. De hagedis wapperde dan nog harder met haar vleugels en flinke windgolven knalde eruit, de grond onder hen verwoestend en daarmee genadeloos neerknallend tegen de Aromatisse. Luid gilde ze uit verbazing en de windvlaag deed direct de maan tussen haar poten exploderen in het niets. Een tweede windvlaag bracht de tegenstander enkel hoger de lucht in, totaal niet in haar natuurlijke omgeving. ‘E-Ehm, Attract!’ riep de gymleider bedenkelijk, terwijl Ciro moeite deed om niet om haar onwetendheid in de lach te schieten. Starters waren misschien altijd mannetjes, maar Cannon was daar bijzonder in en vormde waarschijnlijk een nog betere partner dan een standaard exemplaar had kunnen wezen. Vooralsnog knipoogde de door angst bijna bevroren Aromatisse naar de Charizard die enkel minachtend de verschenen hartjes om de poederdoos weg blies. “Vlieg op haar af en bijt recht in haar gezicht met je Fire Fang!” Gehoorzaam benaderde de hagedis haar tegenstander op een flinke tempo met haar puntige hoektanden al in de aanslag en een vermakelijke blik in haar reptielen ogen. Flinke vlammen buisde al bij haar hangen en omringde de twee meest vlijmscherpe hoektanden van de Charizard, voordat ze genadeloos haar tanden in het gezicht van de Aromatisse zetten. Direct pierde ze haar hoektanden net naast de ogen van de Pokémon die het uitgilde van de angst en pijn toen er al bloed uit de diepe wonden droop.

Het ging tot nu toe wel heel gemakkelijk, maar was er dan echt niets wat hij over het hoofd had gezien? ‘Ik had wel iets meer van je verwacht, Ciro,’ zei de gymleider eenvoudig met een abnormale en haast krankzinnige glimlach die totaal niet paste bij haar onschuldigheid van net. O nee, dit was een gymleider van de mentaal krankzinnige soort, maar wacht, wat had hij dan niet opgemerkt? ‘Sweet Kiss, en lanceer de Charizard direct de grond in met je MoonBlast!’ commandeerde de gymleider en net zoals haar Trainer veranderde de Aromatisse in een oogwenk van houding. Een sadistische grijns verscheen op diens gezicht en nog voordat hij Cannon kon commanderen te ontwijken gaf de Pokémon haar een genadeloze kus op de punt van haar snuit. “O-O… Muk,” Stomverbaasd staarde de gevleugelde hagedis de Pokémon aan en het leek enkele tellen te duren, voordat de daadwerkelijke verwarring toe sloeg. Haar ogen kleurden felrood en zonder enige coördinatie vloog ze eerst tegen de Aromaisse op, voordat ze met een vreemde blos op haar gezicht richting de grond vloog. Was ze nou letterlijk uit haar strijdlust gehaald met één enkele zoen van een Fairy type? Was hij dan zo erg geweest toen hij verliefd was op Jayde en toen enigszins iets voelde bij Jeanne? Ongemakkelijk beet hij op zijn onderlip, terwijl de Aromatisse haar pootjes weer de lucht in had gestoken en een glinsterende maan boven haar kop liet verschijnen. Oké, nu moest hij snel nadenken: Cannon benaderde de grond en week niet weg, terwijl de Aromatisse zich op de grond bevond en een Moon Blast zou afvuren. Oplossing? Oja! Ciro klapte luid in zijn handen. “Het is uit!” riep hij luid en met die drie woorden trok hij wonderbaarlijk de aandacht van Cannon die haar kop naar hem toe draaide.

Meer was er helaas niet uitgekomen, want op dat moment schoot de maan recht op haar af en knalde regelrecht tegen haar rug op. Met een flink pijnlijke klap werd haar lichaam de grond ingeboord en kwam er een flinke kreun uit haar bek. Ugh, hij was te laat geweest en het was duidelijk dat hij niet veel meer tijd ver zou hebben om een volgende aanval af te kunnen weren. ‘Gebruik je Draining Kiss!’ Snel huppelde de Aromatisse naar de Charizard toe die nog steeds compleet verward was en dus met een lichte blos op haar gezicht onzin uit brulde. Dus die woorden hadden écht niet gewerkt? “Dit had ik niet van je verwacht, Cannon. Ik dacht dat wij een band hadden en dan laat jij je verleiden in de eerste en beste gymgevecht?” Dit meende hij oprecht en de Charizard hief haar kop om hem nog vreemder aan te kijken, hem niet helemaal volgend. Pas toen de roze Pokémon recht voor haar verschenen was en een zoen aan haar wilde geven, krabbelde ze verschrikt overeind en rustte direct haar gigantische achterpoot op de Pokémon. De rode bloos was direct weggetrokken, terwijl een zoete geur uit de bijna geplette Pokémon rond hing. Haar kop van afschuw weggetrokken keek ze kort naar Ciro toe die haar goed humeurd aan keek nu ze weer zichzelf was. “Hup, laat ons band maar eens zien in de vorm van rake klappen, zoals je Shadow Claw!” Ze trok haar mondhoeken al omhoog en haalde snel haar achterpoot van de parfum Pokémon af, terwijl een onheilspellende aura om haar poot hing. ‘Snel, verdedig jezelf met Fairy Wind!’ Dat riep de gymleider wel, maar haar Aromatisse was niet snel bijgekomen van het gewicht wat ze zonet had moeten ondergaan en met een zwaai van haar poot had ze maar een mager glinsterende wolk afgevuurd. Met een krachtige uithaal van Cannon’s vlijmscherpe klauwen havende ze verder het gezicht van de Aromatisse die ze met deze uithaal ook een meter naar achteren geknald had. “Lanceer haar de lucht weer in met een Slash!” Cannon brulde luid en rechtte haar lange staart, voordat ze met een zwaai de Pokémon enkele meters de lucht in lanceerde en deze spartelend met haar ledematen in het luchtruim bevond. ‘Snel, Flail!’ Dat was een slimme zet met hoeveel schade hun tegenstander tot nu toe wel opgelopen moest hebben, maar daar lieten ze zich niet van stuk brengen. “Wing Attack en gelijk je Flare Blitz erachter!” De hagedis vloog met een zwaai van haar vleugels de lucht razendsnel in en liet deze wit oplichten, terwijl ze steeds sneller de spartelende tegenstander benaderde. Flinke vlammen begonnen om haar geschubde lichaam te dansen, voordat ze met haar lichaam tegen de Aromatisse opknalde. Een kreun ontsnapte echter de kaken van Cannon die de flinke klap had moeten incasseren met daarbovenop de rake Flail, maar ze was een taaie! “Fire Fang!” Zals voorheen dansten er vlammen om haar tanden die versterkte door de restanten van de Flare Blitz en zette haar tanden in dezelfde wonden die ze de vorige keer aangericht had.

Heftiger dan voorheen spartelde hun tegenstander haar ledematen en het viel hem toen pas op dat die sadistische grijns er nog steeds hing. Waarom dacht die Pokémon nog tegen Cannon op te kunnen of hadden ze een andere troef? ‘Flail, nogmaals!’ Muk. “Laat haar los, snel!” Gelukkig was de hagedis sneller en liet zij haar tegenstander op tijd los, voordat deze in het niets besloot te gaan spartelen. De zwaartekracht deed echter al zijn werk en sleurde de roze amateuristische Pokémon recht richting de grond. Ciro kon echter enkel opgelucht ademhalen dat de Charizard op tijd zich had kunne afzonderen van de ander. De gecombineerde aanval had namelijk voor flinke brandwonden bij de Aromatisse gezorgd en dan nog niet over die Fire Fang gesproken. Hij wist wel gegarandeerd dat die Flail gevaarlijk krachtig zou zijn geweest. Maar goed, laat hij die zwaartekracht da maar eens helpen, niet waar? ‘Rem je val met Fairy Wind!’ riep de gymleider nog, maar de Aromatisse had zich met een pijnlijke gil naar de grond gekeerd om de aanval af te vuren of Cannon vloog al recht op haar af. “Slash haar neer!” Ditmaal balde ze haar poot zo krachtig dat haar knokkels zelfs wit kleurden, voordat ze met een krachtige draai uithaalde met haar klauwen die ditmaal volledig de Aromisse’s gezicht verminkte. Met een voldaan luide flinke klap knalde de Pokémon hulpeloos neer tegen de grond met de gevleugelde reptiel trots boven haar torend op de grond. Afwachtend staarde Ciro naar de scheidsrechter die een blik op de Pokémon wierp en met een zucht meedeelde dat de Aromatisse uitgeteld was. “Goed zo, Cannon! Zie je nou wel, we zijn de beste team!” De Charizard keek hem ongelovig aan en met een oprechte glimlach benaderde hij haar en gaf haar enkel een veelbetekenend schouderklop, voordat hij aan zijn eigen helft stond.

Ze moesten nog ruim vier Pokémon neer halen, voordat hij de gymbadge in bezit zou hebben en dat wist Cannon eveneens maar al te goed. Met haar spiermassa aangespannen en haar vleugels flink wapperend wachtte ze dan ook op hun volgende tegenstander die een tel later ten tonele verscheen. Een Mawile was de keuze van de gymleidster geweest en dat was toevallig gelijk ook de Mega-evoluerende Pokémon van haar. Ze scheen zeker nu al de hagedis neer te willen halen door direct met krachtig geschut aan te komen? Ciro vond het enkel amuserend maar de hagedis zou hij hier niet voor gebruiken, die had eerst rust verdiend. Terwijl hij haar met een bedankje terugkeerde, keerde de Mawile gelijk haar rug naar hem toe met de kaken wijd geopend. Was dat intimiderend bedoeld? Ciro grinnikte zwak om de poging, wetend dat het zijn volgende Pokémon geeneens iets zou schelen met zijn onbreekbare trots. Het was enkel een flinke gok wat hij maakte om juist deze Pokémon te gebruiken maar hij was wel in staat deze strijd tot een goed einde te brengen. Met een zwaai haalde hij dus maar de Volcarona tevoorschijn die na het verdwijnen van het licht wilde vlammen rond zijn lichaam liet dansen. Nambu had geeneens behoefte aan een vraag of hij gereed was om te strijden maar enkel… of hij bevelen zou opvolgen van de pyromaan Trainer die hem enkel soms los liet. De Pokémon draaide dus zijn kop naar Ciro en wapperde met zijn vleugels de vlammen weg, een woest geluid brullend. Dit was niet best. Dat was dus het risico; ze waren nog niet de beste vrienden, dus in plaats van kracht lag het probleem in hun band. “Nambu, ik geef je een kans los te mogen gaan en zal enkel je hier-en daar wat tips geven. Deal? Zo kunnen we namelijk ook beiden strijden,” De Volcarona opende zijn bek en stond gereed om zijn afwijzing vurig te laten blijken. Het enige wat hem tegenhield was de ongeduldige stem van de gymleidster die de eerste aanval al uit had geroepen, ‘Sucker Punch!’ Wat een gluiperd was ze! Razendsnel trok de Mawile haar vuist naar achteren, voordat ze een rake stoot had weten uit te delen tegen Nambu’s achterhoofd. Dat was wel het meest stomme wat ze had kunnen doen. Niets mis met de strategie, gezien het een slimme zet was maar om bij een Pokémon met Flame Body en een pittig karakter dat te doen? Dat kon enkel een Fairy type gymleider. Met een blik die planeten kon verdelgen staarde Nambu zijn Trainer aan met zijn kop wat minder hoog door de klap.  “Ga je gang,” Met veel tegenzin verscheen er een zee aan vlammen rond het lichaam van de nachtvlinder en knalde hij de Mawile van zijn lichaam af, recht flink wat meters van hem vandaan. Zeer geagiteerde keerde hij zijn lichaam naar zijn doelwit toe en lanceerde zijn volledig lichaamsgewicht recht op de Pokémon af. Vlak voor impact dansten er flinke vlammen om zijn lichaam, waardoor zijn snelheid sneller toenam. De Mawile had daarmee amper tijd bij te komen van haar ruwe landing en om te reageren, maar zoals hij al achter gekomen was, was dit geen normaal gevecht. ‘Vang de klap op met je Iron Head!’ Op het laatste moment had de Mawile met een zwaai haar zwarte kaken recht naar Nambu geworpen die nog net zo hard als staal wist te worden. Ze had met veel moeite overeind moeten blijven staan om de krachtige klap te moeten opvangen met haar Iron Head en als bewijs zakten haar achterpoten steeds dieper weg in de grond. Nou met enige hoofdpijn schudde Nambu met zijn kop wat de Mawile het moment zag om weer aan te vallen. ‘Vice Grip zijn hoofd en gebruik dan je Crunch!’ Ze liet zich niet langer daarop wachten en klemden haar kaken ondanks de verschrikkelijke hitte om het hoofd van Nambu en sleurde zijn lichaam richting de grond voor net dat beetje extra kracht voor een Crunch. Inmiddels was Ciro niet onder de indruk van Nambu’s solo prestatie, bijvoorbeeld met hoe dichtbij hij zijn tegenstander had laten komen om een dergelijke streek uit te halen. Zou hij echter er al iets over zeggen? Tsja, hij zou het nog even afwachten. De Volcarona kreunde van de tanden die door zijn lichte dons heen kwamen en stribbelde maar zwakjes tegen, totdat hij er écht genoeg van had. Gelijk opende hij dan ook zijn bek en vuurde een effectieve Flamethrower recht de keelgat van de kaken in. Gillend liet de Mawile hem los, wild zwaaiend met de zwarte kakenaanhangsel aan haar kop. Kijk, dat was nou een heerlijk zicht om te zien en zeker gezien ze brandwonden had overgehouden door de kleine afstand die tussen hen twee had gezeten. Natuurlijk kon hij het niet daarbij houden, want de Volcarona had overduidelijk amper inzet getoond en vond het tijd voor verandering van zaken. Liet hij zich inmaken door een Fairy type met kaken? Pff. De Volcarona wapperde met zijn vleugels en daarmee liet hij zich omhullen met een lichte poederlaag, daarmee zijn aanvalskracht toenemend én snelheid. ‘Ontwijk, Mawile!’ Met een tweede zwaai van zijn bloedrode vleugels vuurde hij een flinke hittegolf af richting de Mawile die nog jammerend enkel met moeite haar lichaam uit de weg bracht door zichzelf de lucht in te slingeren met een Iron Head tegen de grond aan. Nambu snoof enkel en keek voor een fractie van een seconde om naar Ciro, alsof hij overwoog om zijn hulp te vragen. Brak eindelijk nou dat moment aan? De jongen knikte hem al hoopvol toe maar werd gelijk afgewezen door de Volcarona die recht op de Mawile afvloog en ditmaal de Pokémon met een Heat Wave wist te raken. De hitte werd nou teveel voor haar en ze werd hoger de lucht gebracht door de aanval.

De gymleidster kon het niet langer meer toe zien en met en zwaai greep ze de Key Stone vast en activeerde daarmee de Mega evolutie. De inmiddels bekende paarse bol verscheen om de gehavende Mawile en bood haar daarmee tijdelijke bescherming. “Gewoon aanvallen, Nambu,” sprak Ciro eenvoudig en de Volcarona… volgde deze op? Er moest wel iets los zitten in de brein van de nachtvlinder want hij vuurde ditmaal een tweede Flamethrower op de bol af, deze uiteindelijk brekend. De vlammen naderden de Mega Mawile al snel die ineens een broek droeg en nou twee sets aan kaken had die ze al richting de Flamethrower toegekeerd had. Zonder enige moeite doorbraken de twee kaken de vlammenzee door er simpelweg in te bijten. Tsk, hij was zich pijnlijk bewust van de hoge aanvalskracht van een Mega Mawile en de beruchte kaken, maar dat ze zomaar Nambu’s Flamethrower kon stoppen? Zo hoog waren zijn verwachtingen ook niet geweest. Oké, ongeacht of hij het wilde of niet, maar hij zou commando ’s geven. “Combineer je Fiery Dance met je Quiver Dance!” De Volcarona gaf geen krimp en bleef krampachtig nadenken over een techniek om de Mega Mawile letterlijk neer te halen. De tijd kregen ze er echter niet voor. “Play Rough en knal hem weg met een Crunch!” Ze gebruikte de zwaartekracht naar haar voordeel en schoot echt op de Volcarona af met de twee kaken gereed de ruwe Fairy type aanval uit te oefenen. Kom op, Nambu, luister dan, was het enige wat Ciro op het moment wilde. De Volcarona was echter te trots en besloot voor een Heat Wave te gaan die helaas zijn doelwit op een haartje gemist had maar wel één van de kaken had weten af te schrikken. De ander echter had zijn kaken al wijd geopend en greep de Volcarona’s lichaam en trok er zo ruw als hij kon eraan. Compleet verward wat er gaande was bood Nambu amper weerstand, totdat zijn lichaam op een gegeven omklemd werd met een paar kaken en hij moest happen naar lucht. “NAMBU!” Riep Ciro luid, genoeg gehad van zijn trotse gedrag die hij niet eerder wist te krenken, “Natuurlijk begrijp ik dat jij je hoger in schat dan ik en de rest van het team maar als ik jou zo zie bezig zijn in je uppie, zou je zelfs geen kans maken tegen de zwakste Pokémon van mij. Durf jij je dan wel nog de sterkste te noemen als jij je zomaar laat verslaan door.. dat geval?” Woester dan ooit tevoren verscheen een zee aan vlammen om de Pokémon en met een enkele Flare Blitz duwde hij de Mega Mawile met een simpele beweging recht de grond in door haar naar beneden te duwen. Pas vlak voor de knal met de grond aan, vloog hij pas weer op. Zijn aandacht lag echter amper op zijn tegenstander maar op Ciro die dacht hem door en door te kennen  en zelfs hem in zijn macht wilde hebben. Dat tweede zou hem zeker ooit lukken en dat eerste was een minuscule mogelijkheid. Echter was de kans dat hij de knul ooit gelijk zou geven het kleinst van alles, maar… Oh, Arceus, Ciro had deze ene keer gelijk. Ondanks dat kon hij het niet laten de knul uit frustraties te geven waar hij toch van hield; een vlammenzee, die hij helaas net wist te ontwijken.  “Waar sloeg dat nou op?!” Nambu negeerde hem voor de rest, terwijl die zijn deels geroosterde kleren met afschuw bekeek.

Met een draai verscheen er een laag poeder en vlammen om hen heen die diverse anten opschoten. In de tussentijd stond de Mega Mawile alweer overeind en sloeg ze de vlammen weg met de enorme kaken, voordat ze haar ogen tot spleetjes kneep. ‘Sweet Scent!’ Met een zwaai van haar voorpoot liet ze een zoete aroma vrij die direct de furieuze Volcarna kalmeerde, waardoor haar grijns nog breder werd. ‘Crunch op zijn vleugels!’ Zo zo, ineens werd de gymleidster tactisch door een poging te wagen om de Volcarona af te laten remmen in zijn immobiliteit. Dat liet Nambu niet toe. De Pokémon liet eerst de Mega Mawile hem razendsnel benaderen en net voordat haar tanden in zijn vleugels gezet werden kwam er een krachtige combinatie van te pas. “Combineer je Double-Edge en Flare Blitz!” In een oogwenk keerden de vlammen weer terug en knalde hij met dubbel zoveel kracht tegen de kaken van de Mega Mawile aan die het lichaam wanhopig probeerde te beschermen. De hitte werd hen echter teveel en hun huid raakte flinke verbrand, waardoor ze het door de pijn opgaven en Nambu een volle klap kon uitdelen aan de Mega Mawile die verschrikt haar mond open trok. Niet meer dan een flinke bol aan vuur stormde de Volcarona de Mega Mawile over de grond heen en wierp haar na enkele meters pas de lucht in met een klap van zijn poot. “Maak het maar af met je Hurricane!” Hij liet zich niet langer wachten en vuurde een flinke wervelwind op de tegenstander af die alle kanten opgetrokken werd en haast weerloos leek nu haar kaken geen houvast meer hadden. “Maak het af met je Flamethrower!” En met één laatste aanvallen veranderde de wervelwind in een al vrij bekende vlammende draaikolk wat haast een levende hel voorstelde voor de Mega Mawile. Trots op zichzelf liet hij de aanval verdwijnen, zodat hij toe kon zien hoe het bewusteloze lichaam van de tegenstander uit de lucht viel en keihard de rond raakte. Zelfs zonder het commentaar van de scheidsrechter kon hij de conclusie eruit halen dat ze de tweede strijd gewonnen had. “Zie je wel, ik kan ook iet-Waaah!” Koppig als hij was vuurde de Volcrna een Flamethrower zijn kant op die hij weer op een haartje wist te ontwijken, waarna hij ontevreden naar hem wees, “Ik kan niet vuurspuwen, nee!” Alsof dat het enige probleem was keerde Nambu hem weer de rug toe, terwijl de Mega Mawile terug werd gekeerd.

De gymleidster bedankte nog haar Pokémon, voordat ze al haar derde Pokémon tevoorschijn had gebracht. Direct werden zowel Ciro als Nambu bleek. De vreemde ledematen, de rode wangen, de donkerblauwe horens en de niet-intelligente blik in diens ogen; het was een Mr. Mime. Iedereens nachtmerrie van een Pokemon. Zonder iets te zeggen keerde hij de Volcarona terug die er absoluut geen moeite mee scheen te hebben, waarna hij jaloers naar de Pokéball keek. Konden mensen niet zichzelf laten terugkeren? Godver, hij was jaloers op de Volcarona. Oké, welke verschrikking-herstel- Pokémon zou hij tegen… dát gebruiken? Zijn Pokémon zouden flink hierdoor getraumatiseerd raken en zeker als Nambu zelfs weigerde te vechten met de enge Pokémon. De jongen zuchtte diep, terwijl hun tegenstanders niets van zijn moeite met een Pokémon keuze begrepen. Zou hij dan maar voor een eveneens huiverinwekkend geval gaan? Die zou als enige zoiets wel aan moeten kunnen en was bovendien in het voordeel. Hoe dan ook zou het weleens het meest enge gevecht ooit kunnen worden. Zijn keuze was dus gevallen op Revolver aka een Banette wat op zijn beurt een behekste pop was die achtergelaten was. Eveneens fijn. Na haar Pokéball opengeklapt te hebben keek ze met een flinke frons naar hun tegenstander waar Ciro enkel kon reageren met een ‘deal with it’ gebaar. Met enige tegenzin maar vast het minst van zijn hele team begaf ze zich naar het veld met haar Mega Stone om haar nek hangend. ‘En... begin!’ riep de scheidsrechter die moeite had een neutrale emotie op zijn gezicht aan te houden, wetend dat hij niet genoeg hiervoor betaald werd. ‘Barrier!’ De Mr. Mime hield gelijk zijn enge handen voor zich en liet een zekere barrière voor zich verschijnen die hem beschermde van de Banette. Verdedigingsniveau omhoog halen, terwijl Revolver eerst een speciale aanvaller was? Wacht, natuurlijk! De Mega Banette was juist bekend om zijn flinke aanvalskracht die kwam doordat zijn klauwen in omvang toenamen en daarmee ook in kracht. Dat was niet de bedoeling geweest, maar het hielp eigenlijk des te meer. “Confuse Ray en benader de Mr. Mime met je Knock Off!” commandeerde hij simpelweg en Revolver schoot al naar voren, in het middelpunt van de lichtjes die de tegenstander wisten te verwarren. ‘Snel, Substitute!’ Waggelend op zijn donkerblauwe, kromme clownschoenen was het hem vooralsnog gelukt om met zijn psychische krachten een knuffel tevoorschijn te halen en die voor hem te zetten. Meer lukte de verwarde mime niet en hij waggelde verward en vrij beangstigend voor de medemens-en Pokémon achter de misvormde knuffel die iets weg had van een groene baby Rhydon…? Het zou al een eng gevecht worden, zeker omdat de knuffel clown schmink op had. Dan had Revolver zelfs een meer aandoenlijk uiterlijk, alhoewel hij haar eerder goed gruwelijk vond dat weerzinwekkend en smerig. Of een pedo. Een Pokémonpedo en een mensenpedo wel te verstaan dan. Mr Mime bleef een Human-like Pokémon. Zonder enige instructie was de Banette tegen de knuffel geknald en kaatste ze enkele meters terug. Haar kop schuddend keerde ze zich tot Ciro die eindelijk weer bij zinnen was. In deze situatie zat er weinig op om te doen dan de knuffel te vernietigen en dat te volbrengen, voordat de ped-Mr.Mime weer helder zou zijn.

Daarentegen deed hij ook maar alsof hij enkel vocaal commando ’s zou kunnen doorgeven om de gymleidster later te verwarren. “Gebruik je Phantom Force!” commandeerde Ciro, en de Banette knikte gehoorzaam en loste op in een duistere schaduw die ter plekke verdween. Vlak achter de knuffel doemde ze daarentegen op en haalde uit met haar klauwen naar de knuffel die gelijk in stukken brak, daarmee de Mr. Mime onthullend. Beter! De Pokémon was echter bij zinnen en met een akelige grijns waar enkel een moordlustige clown zot op was, stak hij zijn handen weer naar haar uit en vuurde een reeks paarse-en deels rozeachtige stralen op haar af. Niet in staat het van zo dichtbij nog te ontwijken moest ze wel de Psybeam incasseren. Na een ingehouden pijnlijke kreun nam ze gelijk afstand en hield ze nauwlettend de tegenstander in de gaten die eindelijk zich op de aanval had gericht. ‘Gebruik nu je Magical Leaf!’ Hij stak zijn handen weer de lucht in en met een akelige ‘Mr… Mime!’ vuurde hij een groep glinsterende bladeren op de vervloekte pop af. “Verbrand ze met je Will-o Wisp!” Revolver knikte en liet enkele blauwe vlammen om haar heen dansen en stuurde die recht op de bladeren af, elk vernietigend. ‘En… Mimic!’ Wat? De Mr. Mime zwaaide met zijn armen en vuurde exact dezelfde aanval met dezelfde intensiteit op Revolver af. Tsk, waarom hadden Psychic types nou zulke aanvallen tot hun beschikking?! Ze had gewoon gewacht totdat zijn Banette de aanval zou gebruiken om haar aanvalskracht daarmee te verlagen. Sluw. Hij wist echter al dat Revolver de aanval nou zeker niet kon ontwijken en deed maar wat hen toch wat voordeel zou opleveren. “Screech zo luid als je kan!” De blauwe vlammen had ze willen ontwijken en helaas lukte dat maar voor een klein gedeelte; de rest verschroeide haar huid. Zowel van de pijn als frustratie gilde ze het vervolgens uit, een huivering bezorgend bij hun tegenstanders en vooral de Mr. Mie die compleet overdonderd was. Helaas niet voor lang genoeg. ‘Gebruik weer je Substitute!’ De Mr. Mime had nogmaals een knuffel in zijn plaats laten verschijnen die al iets minder eng was dan de vorige met enkel een vreemde afkeurende emotie op zijn gezicht die Ciro meende te herkennen. Iets in de trant van… Excalibur? Ach, die wereld wilde hij niet betreden en dat hij zoiets weet was op het moment toch enger. Als de volgende knuffel echter een manga personage voorstelde, was hij weg. Simpel. Nou dan nog de vraag waarom ze dit deed, gezien hij al daar een techniek voor had.  “Phantom Force!” Hij liep regelrecht in haar val, dat wist hij zeker, maar hij zag er niet in wat ze als troef voor hem gereed had staan. ‘Reflect!’ De mime liet enkele spiegels om zich heen verschijnen ter bescherming en leek vervolgens haast te reflecteren… op het leven. Zijn blik werd dromerig en hij begon met elke spiegel te praten, alsof er iemand in zat.

Dit gevecht werd nou enger. Gelukkig verscheen de minst enge Pokémon vlak achter de Mr. Mime en knalde haar lichaam door de spiegel heen, zichzelf jaren ongeluk gevend, voordat ze de Pokémon een klap in zijn gezicht gaf. Een grijns verschijnt ditmaal op het gezicht van de gymleidster die inderdaad een sluw idee voor handen scheen te hebben. ‘Mimic, en combineer het met je Psybeam!’ Hij liet het zich geen tweede keer zeggen en nog voordat de Banette een tweede uithaal had kunnen maken smolt hij weg in de lucht, en kwam een tel later achter Revolver tevoorschijn. Met een door psychische kracht gehulde hand haalde hij uit tegen de rug van de Banette, haar recht tegen een spiegel aan knallend. Tsk, dat was zeker sluw, maar niet genoeg! Wonder boven wonder scheen de klap hard genoeg te zien om haar nogmaals het glas te breken en zelfs tegen de knuffel te landen die het direct begaf. Gelijk werd ze weer richting de Mr. Mime terug gekaatst die gereed stond om een tweede Psybeam af te gaan vuren. Het werd tijd voor hun speciale techniek. “Revolver,” sprak Ciro, zonder een commando en direct keek de Pokémon kort naar achteren waar hij nonchalant een paar vingers op stak. Het was zo ver: Vlak voor de Mr. Mime verdween ze en verrast staarde hij naar voren, voordat hij direct naar een spiegel sprong om zijn rug te dekken. Echter was er geen ontkomen aan haar en kwam ze vlak achter hem tevoorschijn met een duistere bol tussen haar poten die ze genadeloos tegen het achterhoofd van de Pokémon neerknalde. De uithaal maakte haar wel weer bewust van haar brandwonden die verergerde met de seconde, maar ze moest hoe dan ook eerst winnen. Ze werd het volgende moment compleet onzichtbaar en doemde vlak bij een spiegel op waar ze met enkel een zwaai van haar poot een eng schouwspel aan de Mr. Mime liet zien en… Hé, was dat even toevallig: Ciro kwam erin voor. Haar Night Shade beschadigde niet enkel fysiek maar ook mentaal en de desbetreffende Mr. Mime scheen een traumatische ervaring met de pyromaan te hebben. Zo hield het beeld de Pokémon in op een rondreizend circus in Hoenn in vanzelfsprekend, Fallarbor Town waar een nog jonge Ciro rond dwaalde. Het leek erop dat een optreden van de Mr. Mime en een Alakazam dramatisch verliepen door een jonge pyromaan die een jongleur zat te imiteren door in het publiek met aanstekers te spelen. De spotlight werd op hem echter gezet en helaas was Ciro geen geboren jongleur en knalden de aanstekers alle kanten op en… de rest is eigenlijk geschiedenis: een circus werd compleet afgebrand. De Mr. Mime gild het luid van de angst en begon spastische bewegingen te maken, niet in staat zich meer te richten op het gevecht. Dit zag Ciro – die niet wist wat hij gezien had – en hij besloot gelijk voluit de Pokémon dan aan te vallen nu hij toch overstuur was. Ditmaal stak hij meerdere vingers op, gecombineerd met meerdere handgebaren. Hij had een geweldige combinatie in zijn achterhoofd; Phantom Force met Knock Off. De Pokémon verdween ter plekke en kwam vlak voor de Mr. Mime tevoorschijn met ditmaal haar poot, gehuld door een aszwarte laag. Zonder enige genade haalde ze recht in zijn gezicht uit en een zachte kreun volgde uit zijn mond, voordat hij op zijn achterwerk op de grond belandde. De spiegels braken door gebrek aan kracht in stukken. De strijd was hiermee dus al bijna gestreden, dus… Hij stak nog een laatste paar vingers op en met moeite zweefde de Banette recht op de Mr. Mime af, gereed een Knock Off uit te delen. Vlak voor impact verscheen enkel in de Mr . Mime’s wanhoop een derde knuffel en op tijd remde ze af, voordat ze voor de derde keer tegen dat geval zou knallen. Ontevreden snoof ze en wreef met haar poot over haar kop, totdat ze de knuffel goed bekeken had en keihard in de lach schoot. Uit Ciro’s gezicht was echter de kleur geheel verdwenen en de gymleidster en scheidsrechter waren sprakeloos. W-Was dat nou… “W-WAAROM IK?!” Ja, dat was hém, enkel jonger. Een knuffel die een jongere Ciro voorstelde met een norse uitdrukking op zijn gezicht. Oké, het erge eraan was geeneens dat het hem was maar exact leek op dat manga personage die een replica van hem was, die… Yata. Nou, dat zoiets daadwerkelijk gebeurde had hij niet verwacht en zeker niet tijdens een gymgevecht maar zoals afgesproken sprintte hij sneller dan de Road Runner naar een raam om ervan af te springen. Dit kon hij niet meer aan, klaar! Revolver begon daardoor enkel nog luider te lachen maar zweefde toch naar de suicidale pyromaan toe en trok hem gemakkelijk weg van het raam door zijn kippenkracht. “Laat mij gaan, ik wil niet meer leven! Ik wil een geest, zoals jij worden!” Revolver rolde vermoeid met haar ogen en slingerde de knul weer naar zijn kant toe. Hij was echter mentaal compleet buiten westen, getraumatiseerd door de chibi Yata knuffel die hem nors aan stond te staren. De gymleidster riep echter nog haar laatste aanval, een ‘Confusion’ en de doodsbange Mr. Mime vuurde al met knikkende knieën een Confusion af op haar. Met enige moeite ontweek ze deze met haar Shadow Sneak, waarmee ze ook de chibi Ciro knuffel kapot maakte en met een laatste klap de Mr. Mime uit wist te schakelen. Ja, dit was zeker de meest vreemde gevecht ooit, maar... degelijk amuserend. De scheidsrechter gaf aan dat de winst voor hen was en met veel moeite wist Ciro zijn ziel in zijn lichaam te houden. Er kwam verder geen bedankje vanaf; teveel mentale schade opgelopen, aan beiden kanten maar weer was de Pokémon de enige die teruggekeerd kon worden. Oh… Muk, dit.

Gelukkig werd de volgende Pokémon bijgehaald wat duidelijk een veel minder traumatische Pokémon voor hem was; Florges. De zeer charmante Pokémon die met haar bloemenkraag en bladeren eerder op een Grass type leek maar toch volledig een Fairy type was. Lichtelijk bijgekomen van de trauma die hij zonet opgelopen had merkte hij pas haar witte bloemenkraag op die dus per Florges qua kleur verschilde. Niet dat het hem veel aan ging. Nou was het maar de vraag wie deze Pkémon makkelijk zou kunnen neerhalen, gezien ze bekend stonden om hun snoeivervelende Wish en flinke uithoudingsvermogen. Dus had hij een Pokémon nodig die tevens ook de hoge speciale verdedigingsniveau van de Pokémon kon overtreffen. Hmm, natuurlijk! Hij keerde de Banette terug en haalde direct de enig echte Rifle tevoorschijn, oftewel zijn trouwe Blaziken. Vuur spoot zijn polsen uit terwijl hij een krachtige karate trap in het niets uitdeelde, gereed om de strijd te beginnen. “Bulk Up en Ember direct het hele terrein!” De Pokémon liet zich dat niet tweemaal zeggen, voordat hij zijn spieren aanspande en vervolgens een steekvlam uit zijn snavel liet ontsnappen. De vlammen staken niets in het bijzonder aan maar liet simpelweg de temperatuur binnen de ruimte toe nemen tot aangename hoogte… voor hen twee. Hun tegenstander had namelijk enkele Grass type aanvallen tot zijn beschikking die echter nou minder effectief zouden zijn. ‘Grass Knot!’ Met een elegante zwaai van haar arm liet de Florges twee takken uit de grond verschenen die zich zonder genade om Rifle’s enkel wikkelde en hem deed struikelen. “Ember!” De steek vlam wist niet alleen de takken te verbranden maar ook een val te behoeden. Met zijn armen uitgestrekt tegen de grond aan krabbelde hij snel overeind met zijn blik alert op de tegenstander gericht die haar poot voor haar mond hield en deftig giechelde. Toch? Hij begon zijn twijfels te krijgen toen het gegiechel luider werd en een bijna traumatische geluid vormde voor zowel hem als de Blaziken. Dachten ze hen zo neer te halen met een bizar geluid? “Quick Attack en Flame Charge!” Rifle reageerde niet direct op zijn woorden en schudde heftig met zijn hoofd, alsof hij bezeten was door iets. Was dat het gevolg van het misselijkmakende gegiechel? Ciro snoof en stampte ongeduldig op de grond wat gelukkig weer Rifle weer bewust maakte van de situatie. Nog gedeeltelijk afwezig snelde de Pokémon razendsnel met een flinke hoeveelheid vuur dansend om zijn lichaam recht op de Florges af. ‘Wish, en… Moonblast!’ De Pokémon sloeg haar poten tegen elkaar en in complete rust maakte ze een wens, voordat ze geraakt werd door Rifle’s aanval. Met een luide pijnkreet werd ze flink naar achteren gesleurd, gehuld onder de brandwonden door de klap maar Rifle zou haar nog niet los laten. “Houd haar vast en lanceer haar met je Fire Punch de grond in!” De vlammen rond zijn pols gloeiden ditmaal flink op en hopend de Moonblast te voorkomen en enige herstelling door de Wish, duwde de Blaziken haar tegen de grond aan met een krachtige stoot tegen haar gevoelige buik aan. Met de klap verergerde haar al aanwezige brandwonden drastisch en trok Rifle uit pure leedvermaak zijn snavelhoeken omhoog. ‘Moonblast, nu!’ Wacht, wat… nu?!

De Florges was flink aangebrand – letterlijk-  en leek niet in staat te zijn om terug aan te vallen in deze situatie, maar… was het nou een bluf? Met tegenzin pakte Ciro het voorzichtig aan, gezien de aanval niet alleen krachtig was maar gemakkelijk de Blaziken kon neerhalen met amper drie rake klappen. “Rifle, neem afstand en Slash haar de lucht in!” Direct sprong hij naar achteren, nog lichtelijk voorover leunend om de Florges de lucht in te lanceren met zijn nog door vuur omgeven vuist. Echter schenen ze in de val gelopen te zijn gezien de Pokémon geen aanval voorbereidt had en zich gemakkelijk de lucht in liet werpen. Zonder er verder moeilijk over te doen. Iets te makkelijk? ‘Moonblast, meerdere keren!’ Eindelijk, een aanval. De Florges lichtte rozeachtige op en liet meerdere manen om haar heen opdoemen die ze met een elegante draai als een ballerina afvuurde op de Blaziken. “Breek ze met je Double Kick!” riep Ciro, en de Blaziken hield zijn armen dichter bij zijn borst, waarna hij zo snel als hij kon de lucht in sprong en de eerste trap uitdeelde. De eerste maan brak maar er volgde een tweede die hij met een tweede draai, gevolgd door een trap teniet deed. Enkel glinsterende stukjes resteerde en dwaalden af naar beneden. Zo te zien bleef er maar één maan over. “Blaze Ki-HALT!” Te laat. Na de commando opgenoemd te hebben weerklonk echter een verre van natuurlijk geluid uit de Florges, oftewel een Disarming Voice die zeer effectief was op een gedeeltelijke Fighting type als Rifle. De Blaziken had echter dus al een vurige stoot ingezet tegen de laatste maan die enkel als afleiding diende. Een huivering ging duidelijk door de Pokémon heen bij de eerste paar tonen van het geschreeuw en hij verstijfde compleet in zijn trap met als gevolg dat alle kracht in zijn lichaam verdween en de maan keihard tegen hem op knalde. “Rifle! Tsk... Rem je landing met je Ember!” commandeerde hij dan wel maar hij betwijfelde of hij nou in deze staat nog in staat was om naar hem te luisteren én daadwerkelijk aanvallen uit te voeren. Nee. Het had geen nut. Uit frustraties balde de jongen zijn handen en keek met moeite toe hoe Rifle met een luide klap tegen de grond neer werd gehaald met de Florges boven hem zwevend. ‘Combineer je Magical Leaf met je Moonblast!’ riep de gymleidster vol hernieuwde energie nu ze eindelijk weer in het voordeel waren. De Florges liet glinsterende bladeren om haar heen verschijnen en met weer de bekende elegante zaaibeweging van haar poot vuurde ze die af, gevolgd door een glinsterende roze-achtige bol die de maan voorstelde. De bol werd met flinke kracht afgevuurd en knalde tegen de bladeren op, waarna deze brak en de Magical Leaf de gloed van de bol overnam en in snelheid toenam. Van de ‘maan’  bleef echter niets meer over dan weer dezelfde glinsterende deeltjes. Hoe kon hij nou toezien hoe ze de effecten van een aanval gebruikte in haar voordeel? Zeker gezien de aanval emotionele schade uitdeelde bij de Blaziken. Wacht, wat zag of dacht hij dan? Ciro tikte de Key Stone met zijn handen aan maar er volgde een haast afwerende schok toen hij op dezelfde level als Rifle probeerde te komen. Echt waar, wat scheelde er nou aan hem? Ugh, dan kwam de strijd maar eerst. “Flare Blitz!” Nou reageerde de Blaziken pas weer die in een enkele beweging overeind schoot en een gevaarlijke zee aan vlammen om zijn lichaam liet verschijnen, voordat hij zich afzette en zonder enige genade de bladeren wegschroeide en zij lichaam tegen de Florges aan deed knallen. Hij vocht overduidelijk met de lege ogen van zijn Pokémon buiten… Wacht, huilde hij nou? Kon een vogelachtige dan huilen? Perplex door wat hij waarnam zweeg hij toen Rifle met een kreet een Blaze Kick na de rake klap uitdeelde tegen de kop van de Florges, ditmaal haar ogen aantastend en daarmee haar zicht. Echter wist Ciro al dat hij alle controle over de Pokémon verloren had, zeker toen Rifle op de grond landde met een haast rode aura om hem heen hangend. Dat was zijn ability die opspeelde maar het verbaasde hem meer dat Rifle zo snel al genoeg schade opgelopen had dat deze activeerde. ‘Gebruik weer je Disarming Voice, gevolgd door een Moonblast!’ O, de gymleidster dacht er nou een eind aan te kunnen knopen?! Dit kon ze niet maken en door zichzelf in deze frustraties mee te laten slepen tikte hij de Key Stone weer aan. Ditmaal niet om iets van Rifle’s gedachten op te vangen maar voor een Mega evolutie. Die… volgde niet? Wacht, dat was mogelijk? Verward greep hij de steen vast en tikte er tegenaan maar Rifle bleef in zijn reguliere vorm, weigerend zijn Trainer aan te kijken.

“Rifle?” kraamde hij uit met een vragende toon maar de Blaziken’s tranen bleven over zijn wang rollen, enkel de aanvallen van de Florges ontwijkend door opzij te springen met een Quick Attack. Wat was er in Arceusnaam gaande met zijn meest loyale Pokémon? Zijn Trainer nog steeds negerend zig zagde de Blaziken over het veld maar bij het horen van de Disarming Voice, verliet haast een gil uit zijn snavel. Wat de… Ciro bleef versteend staan. Enkel Revolver kon zo geweldig gillen… en Musket, maar dat leerde Rifle toch niet? Een wit licht verscheen om zijn lichaam, waarna hij zijn volledige lichaamsmassa tegen de Florges liet knallen met meer tranen die uit zijn ogen gleden en zijn verenpak bevochtigde. Echt… Waarom stonden hij en Rifle niet op één lijn? Wacht, het was hoe dan ook het gevolg van de Disarming Voice met zijn emotionele schade bijwerking. Wat had Rifle echter zodnig van stuk gebracht dat hij niet meer naar zijn beste vriend zou luisteren, iets als familie? Natuurlijk! Een starter werd weggehaald van zijn familie en misschien had Florges net de zout in de wond daarvan gedaan. Als het met hém te maken had, dan had hij nog enigszins geluisterd, wetend dat hij zelf in gezonde staat figuurlijk en letterlijk achter hem stond. Inmiddels remde de Blaziken maar gedeeltelijk af en knalde zijn lichaam vooralsnog tegen de Florges op die maar een paar meter naar achteren werd geduwd. ‘Wish!’ Nee, dat liet hij niet toe, dan verdween de opgelopen schade als sneeuw voor de zon! “Rifle, wat je ook ziet: ik, Cannon, Musket, Revolver, Calliber en Nambu, zijn nou jouw familie, als je waagt dat zelfs te vergeten… “snauwde Ciro luid met gebalde vuisten die naast zijn lichaam hingen, “… Dan zal ik je, ehm, ja, dat ben je niets meer dan eten voor ons!” De gymleidster wilde nog een aanval opnoemen maar was compleet sprakeloos na de woorden van haar uitdager waarvan ze betwijfelde of ze het serieus moest opnemen of juist niet. De twee Pokémon echter bleven doorvechten en de Florges maakte dan ook een wens met Rifle verward tegenover haar. “Slash en Fire Punch,” commandeerde Ciro, gebruikmakend van de sprakeloze gymleidster, hopend dat de Pokémon op hem zou reageren. En… Geen reactie. Ciro ademde zachtjes uit en hield zijn armen gekruist achter zijn hoofd. Dus, was dát het? Einde van een vriendschap en alle goede herinneringen?

De jongen raakte voor de grap de Key Stone voor de derde keer aan, weer een weigerende kracht verwachtend. Deze volgde echter niet, wel een antwoord: Rifle mega evolueerde. Zijn lichaam werd gespierder, twee vlammen raasden uit zijn polsen en zijn lange veren werden flink wat korter en staken overeind. ‘Snel, rem hem af met Arometherapy én daarna je Grass Knot!’ De Mega Blaziken schudde zijn kop en sprong direct de lucht in en haalde vervolgens uit met zijn scherpe klauwen. De twee aanvallen raasden onder hem voorbij en met een door vuur omgeven vuist sloeg hij de Fairy type tegen de grond aan. De vlammen die daarbij vrijkwamen droogden direct zijn tranen op en trots sprong hij naar achteren en hield zijn borst omhoog. Het was duidelijk dat de Florges uitgeteld was geraakt en de scheidsrechter deelde deze mee. Met een teleurgestelde zucht keerde de gymleidster de Pokémon alweer terug maar Ciro’s aandacht was compleet gefocust op de Mega Blaziken. Deze stak zijn duim omhoog en keek over zijn schouder trots naar de jongen die moeite had zijn vrolijkheid te onderdrukken. “Rifle… Jij wilt echt niet als eten eindigen, makker!” Trots liep hij hem tegemoet en negeerde de gebalde vuist die de Pokémon naar hem uitstak voor een box, zoals hij bij Cannon gedaan had. Nee, hij verdiende meer. Ciro gaf de Blaziken een omhelzing. “Je behoort nou tot deze familie,” sprak Ciro eenvoudig. Rifle kraamde een verward geluidje uit maar trok zijn snavelhoeken omhoog en sloeg zijn gespierde armen om het ventje heen. Als die Blaziken maar eens wist dat niet alleen hij maar ook de rest er voor hem was en dat zijn ouders vast trots op hem waren. Net zoals zijn eigen moeder die haar zoon mocht, ondanks zijn streken. En zijn vader? Dat bederft zijn humeur maar het bleef immers familie, hmm? Na enkele seconden hapte Ciro echter naar adem en liet Rifle verschrikt los, zijn Trainer de ruimte gevend om weer op adem te kunnen komen.

Met een glimlach keek Ciro de Blaziken al hijgend aan en zonder verder iets te zeggen liep hij naar zijn deel en nam eveneens de Mega Blaziken trots plaats op zijn deel van de strijdveld. De vlammen spoten alweer uit zijn polsen en al wist hij wat de gymleidster laatste Pokémon zou zijn, zou hij toch Rifle door laten vechten. Ze zouden hun snelheid en toename in Fire type aanvallen uitmuntend kunnen gebruiken tot het eind, en daarna zou Rifle het stokje kunnen doorgeven aan Cannon die eveneens uitgeput was. Ach, op dit moment was ze vast wel iets beter mentaal toe in staat. Daar durfde hij wel op te wedden. Met een zwaai haalde de gymleidster maar haar laatste Pokémon tevoorschijn; een Sylveon, een pure Fairy type Eeveelutie. Het was een felroze vos gehuld met strikjes en slierten, waarmee ze toe in staat waren om hun vijand mee te wurgen met een sadistische lach op hun gezicht. Fijne tegenstander. “Rifle, gebruik weer je Bulk Up en dan je Sand Attack!” Ja, hij ging voor de verandering niet direct over op de directe aanval in een poging langer Rifle in de strijd te houden én het Cannon gemakkelijker te maken. En Nambu. En Revolver. Ja, hij had een geweldig idee voor handen. De Mega Blaziken spande zijn spieren met hervatten moed aan en deelde rake trappen tegen de grond aan, daarmee zand de lucht in werpend. De Sylveon snoof afkeurend en sprong naar achteren maar had niet kunnen voorkwamen dat er zand in haar gezicht terecht kwam. ‘Disarming Voice!’ De aanval die zonet veel gedoe met Rifle had opgeleverd en daarbij nooit mistte, slim. De Sylveon had haar bek geopend en vuurde met haar oren strak naar achteren getrokken de aanval af en vulde daarmee de ruimte weer met een verschrikkelijk geluid. “Rifle, overbrug de aanval met je grootste Growl!” Geluid bestrijden met je eigen geluid. De Mega Blaziken liet een flinke grom horen uit zin snavel – hoe dat ook mogelijk was - en daarmee verdween de Fairy type gegil meer op de achtergrond. Echter was de aanval raak maar enkel zijn effect minder, waardoor Rifle een iets minder scherpe beeld te zien kreeg. Ciro balde weer zijn vuisten, hopend dat zijn kameraad uit de staat zou komen. “Vecht, Rifle, vecht!” riep Ciro motiverend met zijn handen bij zijn mond en nog voordat hij toe kon zien of het de juiste effect had gehad, reageerde de gymleidster er weer op. ‘Fairy Wind en gebruik dan je Quick Attack!’ Een roze aura verscheen om de Pokémon en het volgende moment vuurde ze een zee aan roze glinsterende deeltjes af, waarna ze spontaan in het midden ervan begon te sprinten richting de Mega Blaziken. Er volgde weer geen respons uit de Blaziken, totdat zowel de aanval als de Sylveon al net té dichtbij waren gekomen. “Fire Punch en Blaze Kick!” De Mega Blaziken knikte richting zijn Trainer en met een plotselinge vlaag aan vlammen rondom zijn vuist en voet, deelde hij eerst een trap tegen de borst van de Sylveon, gevolgd door een stoot tegen haar gezicht. ‘Met een waanzinnige kracht had hij haar flink wat meters afgevuurd maar dat hield de Pokémon zeker niet tegen. ‘Grijp zijn vuist vast met je slierten en gebruik je Draining Kiss!’ Een meer levendige blik keerde terug in de ogen van de Pokémon die met een strijdkreet haar lichaam keerde en met een uithaal van de slierten op tijd de vuist van Rifle wist te grijpen, voordat ze de grond zou raken. ‘Sylv!’ riep ze luid uit, waarna ze zichzelf weer recht naar de Blaziken schoot met haar bek.. getuit? Wat een gemene streek was het weer maar het leek er wel op dat de strijd maar pas begonnen was. “Trek krachtig aan je arm en gebruik je Fire Punch!” Krachtig trok hij zijn vuist naar zichzelf toe en daarmee de gymleidster verassend kwam zijn keiharde vuist tegen de bek van de Sylveon aan die.. haar tanden in zijn vuist gezet had. Bloed druppelde uit zijn vurige vuist. ‘Moonblast!’ Met een grijns vuurde de Sylveon met enkele slierten een glinsterende maan recht van dichtbij op de Mega Blaziken af. “Duik en knal de Sylveon tegen de maan aan!” Het was roekeloos maar beter dan de volledige klap op te moeten vangen. Met een zwaai van zijn gespierde arm knalde hij de Sylveon tegen haar eigen aanval. Zijn eigen vuist moest echter de aanval verduren en pijnlijk kreunde de Mega Blaziken en de Sylveon die zijn vuist gelijk los had gelaten en op de grond was beland, met moeite op haar vier poten. Met een uitdagende blik en één oor opzij hangend keek ze echter trots omhoog naar Rifle die erbij stond, met een lege blik. In een oogwenk verdween zijn Mega vorm en belandde hij uitgeteld op het strijdveld. Beschaamd om zijn verlies hield de Blaziken zijn poten over zijn gezicht. Ciro grijnsde wat zwakjes en besloot ondanks de brok in zijn keel uit bezorgdheid rustig de situatie op te nemen. “Je hebt uitzonderlijk gestreden maar laten we de rest overlaten aan je familie… vrienden, collega’s… Je begrijpt hem wel,” bedankte de jongen zijn Pokémon die nog dieper zijn kop verborg onder zijn gewonde vuisten. Hij keerde zijn maat terug en haalde maar de Pokéball van Cannon tevoorschijn maar ook die van de twee andere Pokémon die hun bijdrage aan het gymgevecht gehad hadden.

De scheidsrechter snoof al waarschuwend naar hem alsof hij al zijn Pokémon ging gebruiken. Pff, om de beurt, natuurlijk. Hij klapte eerst Rifle’s Pokéball weer open die hem niet-begrijpend aan staarde tussen zijn klauwen. “Kijk maar eerst toe,” sprak de jongen simpel die vervolgens Cannon tevoorschijn had gehaald. De gewonde Charizard brulde luid en sloeg krachtig met haar vleugels en ledematen, zonder een teken van respect voor de Sylveon. Ze rook echter Rifle achter haar en vaag de geur van bloed dus grijnsde ze zwakjes, de situatie begrijpend. “Laat van je beste kant zien, Cannon!” riep Ciro en de Charizard brulde strijdlustig tegen de Sylveon.  ‘Light Screen!’ riep de gymleidster echter al en haar Sylveon spande haar spieren aan en met enige concentratie verscheen een muur voor haar, ‘En… ren rondjes met je Quick Attack om de Charizard en vuur Swift af!’ Razendsnel begon de kleine Pokémon rondjes te rennen om de Charizard en vuurde ze vervolgens een reeks lichtgevende sterren af. Een slimme tactiek, zeker om verdere schade op de Sylveon te voorkomen maar had ze dan niets geleerd van de eerste strijd. “Cannon, laat ze eens wat zien met je Air Slash en Heat Wave!” Ze liet haar dat niet tweemaal vertellen en met flink geklap met haar gespierde vleugels werd ze omringd met krachtige windrukken die de Swift te niet deden en direct de Sylveon in haar bewegingen vertraagde. Met een tweede zwaai van haar vleugels liet ze een Heat Wave op de windrukken los, en moest de Sylveon nou de flink gestegen hitte zien te overleven, terwijl ze door de lucht heen gesleurd werd. Kreunend van de pijn schoot de Sylveon om de Charizard heen, niet in staat zich te verroeren. “Fire Fang!” De Charizard opende haar kaken en een flinke laag aan vlammen verscheen om haar tanden, versterkt door haar ability én de al aanwezige hitte en zette haar tanden in de tere nek van de Sylveon toen deze langs haar kop vloog. “Werp haar nu weg, en gebruik je Flame Burst!” Op dit punt in de strijd moest haar verhoogde speciale aanvallen verdediging verdwenen moeten zijn, dus zou hij er gelijk ook gebruik van maken. Zodoende wierp de Charizard haar tegenstander met een zwaai weg die de vuurtornado, waarin ze zat brak. ‘Geef niet op, Sylveon, gebruik je Quick Attack en benader de Charizard weer met je Tail Whip!’ Weer wist de Pokémon haar val te doorbreken door haar lijf te keren en met enige moeite recht op Cannon af te rennen, kwispelend met haar korte staart. Ietwat minder alert door de vrij aandoenlijke benadering van haar tegenstander bleef ze staan, totdat ze ineens haar Trainer hoorde. “Smokescreen, en dan je Shadow Claw! Laat je niet afleiden: je vecht voor ons!” De hagedis as sprakeloos door zijn woorden maar glimlachte oprecht, terwijl Rifle zwijgend maar vol bewondering toe keek hoe een familielid van hem dapper verder vocht aan het einde van haar kracht.  Zo vuurde ze een flinke rookwolk uit haar bek, recht in het gezicht van de Sylveon die compleet gedesoriënteerd haar Quick Attack staakte. Alert spitste ze haar oren maar ze had niet op tijd de duister gekleurde klauw van Cannon kunnen ontwijken. Gehuld door de rook zag Cannon’s klauw er nog demonischer en meer intimiderend uit dan het al was en angstig piepte de Sylveon. Bam! De klauwen sneden zich in het al gehavende gezicht van de Sylveon die ditmaal wel enkele meters weg werd geknald en niet direct van de klap herstelde. Was dit het dan uiteindelijk? “Gebruik nu dan je Flame Burst,” De grond onder de Sylveon begon te schudden, waarna er een hele reeks vlammen om haar heen verschenen maar dit maakte de angst in de kleine Fairy type niet groter. ‘Fairy Wind op de vlammen met je Swift!’ Ondanks de aangrijpende hitte vuurde de Pokémon een hele zee aan glinsterend materiaal af, gecombineerd met de sterren af op de Charizard. De combinatie vormden gezamenlijk een felle roze gloed die enkel versterkt werd door de vlammen van de Flame Burst. “Stop het met-“ Het had geen zin meer. Cannon wist enkel verrast haar bek open te trekken, voordat de gecombineerde en oogverblindende aanval volop tegen haar aankwam. De sterren sneden in haar geschubde huid, de Fairy Wind verblindde haar en de vlammen verergerde de wonden van de Swift. Met een kreun zakte de Charizard met een ingedempte grom in elkaar, vlak voor de Sylveon die uitgeput door de inspanning hijgde. Cannon was hierbij neer.

In tegenstelling tot Rifle bedekte ze haar kop niet maar keek ze enkel met een tevreden blik naar voren. Ze had haar alles in de strijd gezet en dat het niet genoeg was, heh, dat bewees dat ze maar meer moest trainen. “Rifle… Dat je een keer wordt uitgeschakeld betekent niet gelijk dat er geen hoop meer is. Je moet in anderen vertrouwen en zoals je kan zien, doet Cannon dat ook, toch?” zei Ciro zacht maar de Blaziken hoorde hem luid en duidelijk. De jongen keerde de Charizard terug en knalde de Pokéball weer open, zodat de zeer uitgeputte Charizard rustig tegen een muur leunde met Rifle naast haar.

Dan werd het tijd voor Revolver, hmm? Hij haalde haar ditmaal tevoorschijn en direct trok ze haar tong uit toen ze haar uitgeschakelde kameraden zag door een simpele Sylveon. “Laat ze wat zien!” Ze lachte misschien wel, maar Ciro kon al goed zien dat het gevecht tegen de Mr. Mime flink wat energie van haar had gekost en dat zij net als haar voorgangers niet veel meer aan kon. Hoogstens één a twee aanvallen. “Shadow Sneak!” De Banette verdween en verscheen vlak achter de Sylveon die zich niet foppen, zoals de gymleidster. ‘Moonblast!’ Met een zwaai van haar kop verscheen er weer een glinsterende maan boven haar kop die ze zonder genade recht op de Banette afschoot die nog net een klap tegen het gezicht van de Sylveon had weten uit te delen. Oké, hoe ontweek hij in Arceusnaam op zo’n korte afstand met Revolver nog de aanval? Wacht... “Shadow Ball en Phantom Force!” Zo snel als ze kon met haar zwaar beschadigde lijf vuurde ze al breed grijnzend een eigen bol af vol duisternis en liet deze als een maansverduistering tegen de Moonblast knallen, zodat ze tijd had om ter plekke te verdwijnen. ‘Keer je om en weer Moonblast!’ Ze keerde haar kop om en vuurde bij het meest geringe teken van de Banette al de bol weer af, daarmee haal doelwit wél rakend. Tsk. Met een pijnlijk gezicht was Revolver dus al net te laat de aanval nog te ontwijken en zakte zij eveneens in elkaar. Met een sadistische grijns en geen enkel spoor van gekrenkte trots zweefde ze uitgeschakeld in de lucht, zoals hij wel van haar verwacht had. “Mis je Floyd, Revolver? Nee, maar… Rifle, je hebt ook dus soms zoveel plezier in een gevecht dat winst of verlies niet uitmaakt,” sprak Ciro met een verbitterende glimlach, de brok in zijn keel onderdrukkend toen hij Revolver terugkeerde en weer naast Rifle liet verschijnen. Dit baalde. Nee! ENORM! Zijn Pokémon schakelde elk één voor één uit door een Fairy type?! Gefrustreerde balde hij zijn vuisten en met een schaduw over zijn ogen keek zijn drietal aan Pokémon bezorgd naar hun Trainer op. Ging hij nou de strijd verliezen door een maan-aanval?! Ugh, hij zou deze gymgevecht gewoon winnen! Hij zou de zon tevoorschijn halen! De jongen haalde de rest van zijn team tevoorschijn en zijn Tyranitar en Flygon keken verwarrend naar hun Trainer op en hun uitgetelde kameraden. Enkel Nambu was nog afwezig.

“Jongens, jullie geloven in elkaar en... ik, dus zouden jullie dat ook in hém kunnen doen. Hij is één van ons en al onze hoop ligt nu in hem gevestigd, niet waar?” Zijn laatste poging tot overwinning: een Pokémon die zich nog het meest isoleerde van de rest en eveneens zwaar gewond was. Hij moest het erop wagen, nee, hij geloofde in de Volcarona. Hij klapte diens Pokéball open en daarmee verscheen de Volcarona die zich furieus keerde tot Ciro maar toen pas de sfeer op pikte. De vastberaden blik op het gezicht van de Trainer en de gedeelde vurige blikken van de rest van het team. De Pokémon had eigenlijk al Ciro aan willen vallen maar toen besloot het mormel te praten. “Nambu, ik spreek nu namens iedereen als ik zeg dat wij… deze strijd gezamenlijk willen winnen en zodoende onze hoop in jou vestigen,” sprak Ciro op serieuze toon, gevolgd door een wat meer typische reactie, “Graag geen vuur op mij afvuren, dus,” Zwakjes grinnikte een paar Pokémon maar Nambu knikte en keek recht naar de Sylveon die nog net op haar vier poten kon staan. ‘Moonblast en dan je Tackle!’ Oké, het was duidelijk. Ook Nambu kon niet dramatisch veel meer aan, maximaal één klap. Vooralsnog zouden ze winnen: hij had nog nooit het zó moeilijk gehad tijdens een gymgevecht en zijn Pokémon leerden elk nieuwe strategieën en wijze lessen. “Nambu, combineer je Fiery Dance met je Flare Blitz!”riep Ciro zo luid als hij kon, gevolgd door het uitmuntend luide gebrul van de rest van het team, “GO!” De Volcarona liet zich omringend met een onelovelijke hoeveelheid aan vuur waar Ciro enkel over kon dromen. Haast alsof de Pokémon eerder een vurige bol was en een ster, zoals de enige echte zon was hij ook verblindend en lanceerde hij zich met een flinke Flare Blitz met de intensiteit van de zon tegen de door een minuscule maan omgeven Sylveon. Zon tegen de maan, en… de zon dreef deze immers de grootste deel van het jaar weg en vooral nu de lente begon. En… Volcarona scheen aanbeden te zijn omdat deze warmte bracht en ook dus Nambu met een simpele trigger: vertrouwen. De twee aanvallen knalden met een ontzettende kracht tegen elkaar en de vlammen braken het hele poppenhuis gymgebouw; al het hout en steen werd aangebrand en smolt zelfs weg. De vlammen reikten tot buiten het gebouw uit en staken de bomen van de stad aan. Enkel een paar stukken van het gebouw bleven intact, zoals het strijdveld zelf die zich door het in elkaar zakken van het gebouw zich op de beganengrond bevond. Bijna niets as er verder meer van over buiten de gymleidster, scheidsrechter, hij en zijn Pokémon die compleet zwart geblakkerd waren, onder de meest verschrikkelijke randwonden zaten maar toch enkel oog hadden voor de twee schimmen die zich in het midden van de puinhoop bevonden. Nambu en de Sylveon. Met een zwakke grinnik keek Ciro kort op, toen hij de zon zag opkomen aan de horizon. “Te laat voor een Burn Heal omdat Nambu te hot was, huh?”
Gebruikte aanvallen:

Bulk Up
Sand Attack
Growl
Fire Punch
Blaze Kick

Heat Wave
Air Slash
Fire Fang
Smokescreen
Shadow Claw
Flame Burst

Shadow Sneak
Shadow Ball

Fiery Dance
Flare Blitz