De laatste keer dat hij in Fallarbor Town was geweest, was iemand tegengekomen en waren er wel het een en ander aan aparte dingen gebeurd. Nu hij er weer rondliep, hoopte de jongen maar niet dat dit weer het geval zou zijn. Op de een of andere manier, was hij in de getto gekomen en zwierf daar nu maar wat rond. Tijdens dit rondzwerven, was de jongen een groepje tegen gekomen die ergens omheen leek te staan. Bij nader inzien, had het erop geleken dat ze om een houten tafel stonden, waaraan een jonge vrouw zat en aan het armpje drukken was, daarbij verrassend genoeg winnend. Nathan had voor geruime tijd enkel toegekeken, wou later weer weg gaan lopen, maar get leek er niet op dat nog iemand anders tegen haar wou gaan. Oh well, hoeveel kwaad zou het gaan kunnen doen om het een keertje te doen? Hij liep dus naar voren, de cirkel uit die in de tussentijd was gevormd. Hij liep rustig om de creperende gast heen "Laat mij maar eens." Zo erg zou het vast wel niet kunnen zijn, het was iets dat hij snel genoeg zou merken in welk geval. Hij naam plaats tegenover haar, om vervolgens met zijn rechterarm te gaan steunen op te tafel, de hand daarvan open houdend voor de ander.

In der achtergrond was het te horen hoe sommigen van de mensen de twee wat toeriepen, maar Nathan deed er maar weinig moeite voor om er echt naar te luisteren. Zijn tegenstander leek op het eerste gezicht maar weinig bijzonders te zijn, maar met de gedachten erbij dat ze iemand met niet super veel moeite zo had kunnen neerhalen, werd het ineens een heel ander verhaal. Er werd nog gesproken dat het geen kwaad kon voor hem om te proberen, iets waarop hij rustig fronste. Hierna werd zijn hand vastgepakt, daarbij het aanduidende dat ze waren begonnen. Roodharige had in de eerste instantie heel weinig kracht gezet, iets dat hem wel had verbaast. Was ze aan het bluffen? Daar leek het snel genoeg wel op, want het moment dat haar hand bijna de tafel had geraakt, was het te voelen hoe het zwaarder werd om haar hand de juiste richting op te krijgen. Nathan zelf had ook bij lange na nog niet zijn volledige spierkracht gebruikt, maar bij het moment dat het voor hem zwaarder werd, zette de jongen dus wat meer kracht. "Is er nog een prijs voor de uitdager als deze wint?" vroeg de groenharige kalmpjes, maar nog steeds wel gefocust op het wedstrijdje zelf uiteraard. Als er een prijs zou gaan zijn, zou dit het winnen wel ineens een stuk interessanter maken namelijk.

Ze was sterker dan de groenharige had verwacht, dat moest hij eerlijk toegeven. De omstanders leken vooral de onbekende nu toe te juichen, dus negeerde hij dit maar gewoon verder. Zodra hij droogjes over een prijs was begonnen, leek de ander hem geamuseerd aan te kijken, om vervolgens een antwoord te willen geven. Het antwoord werd geld, dat was al te horen, maar zij had het niet eens helemaal kunnen gaan uitspreken of ineens nam hun publiek de voeten. Oké, wat? Hij keek de roodharige verbaast aan. Welke hem ook had aangekeken, waaruit bleek dat ze het beiden niet wisten. Jammer genoeg werd het antwoord al vrij snel duidelijk, dit was een van de momenten waarop hij eigenlijk niet wou dat hij de oorzaak van iets kon zien, of dat het er eigenlijk was. Lava. Het hete, rode gesteende dat in een niet normaal snel tempo op hen afkwam was lava. Waarom Olga wereld. Waarom moest dit per sé nu zijn? Als het aan hem had gelegen, had hij nu al haar hand losgelaten en een van zijn Pokémon gebruikt om hier weg te vliegen. Maar de onbekende leek andere plannen te hebben, daarbij letterlijk op te springen en wegrennen van het spul dat op hen afkwam. De jongen zelf was niet echt bang voor de lava, nee, hij was er zelfs licht gefacineerd voor, maar bij lange na niet zoals hij vroeger zou zijn, of zoals enkele mensen die hij kon zouden zijn. Nathan kwam ook snel overeind, om met de ander mee te rennen. Haar eerdere woorden waren nog wel tot hem doorgedrongen, maar met woorden reageren had hij niet gedaan. Enkel liet hij, net zoals haar, ook niet los. Was het dus dat ze, ondanks.. dit, gewoon verder gingen met het armpje drukken? Het zou wel wat lastiger gaan rennnend en zonder ondergrond... Ach ja, veel maakte het niet uit. "Gebeurd ook niet elke dag zeker? Wegrennen voor lava?" begon de groenharige droogjes. Natuurlijk deed hij dat zelf ook niet, maar het was iets om een gesprek. Of in welk geval, dat vond hij dan. De jongen was al snel genoeg gaan rennen om haar nu bij te houden en om de lava op een iets minder gevaarlijke afstand was. Zolang deze niet dichterbij bij hun kwam dan.

Dit was meerdere dingen tegelijk voor hem, fascinerend, apart en gaaf. Die drie dignen, met nog heel wat andere dingen bij elkaar. Bij zijn vraag had de ander hem met een frons aangekeken, had hij dan daadwerkelijk zoiets raars gezegd? Oké, nu hij erover nadacht was het inderdaad niet bepaald het meest normale om te zeggen, niet voor de meeste mensen in welk geval. Het had dan ook geklonken dat dit haar eerste keer was om weg te rennen van lava, ze was in welk geval niet de enige. Het viel hem trouwens nog wel mee voor de groenharige, dat hij dit niet eerder had moeten doen. Niet dat hij het vaker wou doen, maar er zat toch wel een thrill in. En die thrill was geweldig. Blijkbaar was het volgens de ander dat zij vaker moest rennen, gezien het bij haar dagelijkse kost hoorde. Hierop hier hij een wenkbrauw, ondanks de gehele situatie geïnteresseerd. "Hoezo dan?" wel was zijn aandacht gericht weer op de weg voor het, welke werd geblokkeerd door mensen die zo sloom waren als de pest. Waarom waren ze zo sloom aan het 'rennen' -voor zover het rennen was- als er flippin lava op ze afkwam? Bij haar woorden greens de jongen, dus tijdens het wegrennen een mini-game bowlen doen? Waarom ook niet. Nathan balde zijn lege hand, om daarbij hier mensen een klap te gaan verkopen en een schop daar uit te gaan delen zodat ze er gewoon normaal door konden gaan. Hij was niet van plan om zich verder te laten verbranden door de domheid en sloomheid van anderen. Hij keek de roodharige even aan toen deze begon te spreken, met dat ze dit wel was gewend, maar nooit echt een bowl-fan was geweest. De jongen schudde dan ook zijn hoofd bij haar vraag "Ik ben ook eigenlijk geen bowl-fan, maar wel eens een afwisseling is het." of in welk geval, zo voelde het voor hem.

Het was ook wel overdreven om het echt te noemen dat hij aan het genieten was ervan. Dat zou eerder met andere dingen zijn, maar hierbij niet zo hoor. Van de ander had tijdens het rennen een uitleg geklonken waarom dit, het rennen dan, niet onbekend voor haar was. Blijkbaar was het namelijk dat als ze verdwaald was en er geen auto's voor haar stopten, ze maar achter deze ging rennen. Zelf kende hij dat gevoel minder, want ja, immers had hij nog altijd zijn Pokémon om te vliegen. Zoiets was dus onnodig voor hem. Ook klonk er nog als reden omdat het was door de snikhete vloeistof die achter de twee was, iets waarop hij licht geamuseerd snoof. Echter bij het horen van haar vraag, had hij kort zijn wenkbrauw opgeheven, euh wat? "Niets eigenlijk." dat hij het spul licht fascinerend vond, betekende dat niet meteen dat hij er helemaal een obsessie meehad. Bij het volgende waar ze het over hadden, het bowlen, had er geklonken dat het vrij uniek was. Ja, dat was wel een goede manier om het te gaan verwoorden. Hij keek even achter zich, waar nog steeds natuurlijk de lava was. Echter werd deze maar amper gestopt door de omgeving, simpelweg omdat er gewoon te weinig obstakels waren om het spul tegen te houden, zelfs al was het voor een klein deel. "Heb je vliegangst?" wat het antwoord ook zou zijn, hij zou hoe dan ook nog twee van zijn Pokémon erbij halen. Niet omdat ze niet van de lava konden wegrennen, maar vliegen toch wel een stuk makkelijk en waarschijnlijk ook veiliger was. Niet waarschijnlijk eigenlijk, haal dat weg, het was gewoon veiliger.

Zijn antwoord leekde ander wat verward te maken, of juist nieuwsgieriger. Hoe dan ook, ze bleef doorvragen naar wat het dan wel was hierop had de groenharige kort zijn schouders aan opgehaald. "Ik zou eerder zeggen vuur en leed, maar dat is ook niet geweldig he?" ondanks zijn woorden, kon hij het niet laten om een klein glimlachje op zijn gezicht te hebben. Er was maar weinig leed op het moment, ook maar weinig vuur, maar lava was heter dan vuur, een stuk heter, dus dat telde ook wel weer mee eigenlijk. Rennen voor het spul was overgings een optie, maar het was toch onhandig als je erover nadat, met dikke pech kon je zomaar worden omgeven erdoor, en kijk, daar was je doem dan. Dat is pech, leven weg. De roodharige leek even kort na te denken bij zijn vraag, om daarna met een ietwat nerveuse toon te gaan antwoorden dat ze die niet had, en zelfs ook nooit had kunnen krijgen. "Mooi." werd er kort gesproken, waarna hij met zijn vrije hand naar Agrona's Poké ball graaide en het ding ook te pakken kreeg. De capsule werd snel vergroot, waarna hij de enorme vuurspugende salamander eruit liet. "Ga maar zitten zou ik zeggen." zelf gaf hij haar eigenlijk maar weinig keuze, met nog steeds hun handen vasthoudende had hij namelijk al plaats genomen op de Charizard. Bij haar vraag keek hij in de richting vanwaar ze naartoe wees, waar een paar arme stakkers te zien waren die hun best deden om weg te rennen. Eerlikk gezegd, had hij er maar weinig zin in om hen te helpen, daarbij had hij het voordeel dat zij niet wist van zijn team en kon doen alsof Agrona zijn enige vliegende Pokémon was. Zogenaam keek hij even bezorgd naar Agrona. "Hm, ik weet niet zeker of ze drie mensen tegelijk kan tillen eigenlijk." hij zou het eigenlijk niet eens weten, twee zou haar zeker wel lukken -anders hadden ze een probleem. Ondertussen was ze wel al opgestegen, begrijpende dat haar trainer en de andder minder goed tegen de lava bestendigd waren als zij.

Hij keek haar even aan bij de vraag, om vervolgens in de eerste instantie enkel zijn schouders op te halen. Iets waarop hij zou wel een antwoord zou gaan geven was dat maar even. Echter had Nathan het wel zeker doorgekregen dat hij scherp werd aangekeken, maar dat was iets dat hij keihard ging negeren, voor zover het dat de groenharige lukte dan eigenlijk. Haar reactie bij het zien van Agrona was... Apart. Kort fronste de groenharige dan ook. In welk geval leek de roodharige er bijna om te popelen om op de Charizard te zitten, want al vrijwel meteen sprong ze op haar rug. Wel, dat was duidelijk genoeg. Scheelde in welk geval wel moeilijk doen zeg, dus daar zou je hem niet over horen klagen. Als eerst leek de ander in welk geval wel het 'probleem' van de lava die verder het stadje in wou gaan op te lossen. Dit gaf ze aan door te spreken dat ze iets wist, en geen idee hoe, maar de salamander leek te begrijpen wat ze wou doen en ging wat meer omhoog vliegen. Het was een veel simpeler iets dan hij eigenlijk had verwacht, het was serieus namelijk gewoon gebeurd door een steen voor de stroom te gooien, zodat deze daartegen botste en gewdongen was om zich in tweeën op te splitsen. Het werkte in welk geval? Dat was iets blijkbaar. Niet dat het hem kon geen uitmaken eigenlijk. Ze had een Pokémon die hij niet zo snel bij naam zou herkennen, maar hij zou bijna kunnen zweren dat hij het beest een keer of twee in Unova had gezien. Ohja, haar vraag van eerder. "Trouwens, op je vraag van eerder; niet per sé." weet je, het was eerder iets van zo, als namelijk het persoon een erg snelle dood onderging, was er waarschijnlijk maar weinig sprake van pijn. Maar als het nou sloom was, of er juist nog genoeg andere dingen waren gebeurd met dit persoon waardoor deze wel een rede zou hebben voor pijn, dan pas telde dat. Dit was in welk geval hoe hij erover dacht. Hij ging even een beetje ander zitten op Agrona, op zo een manier dat hij nu én kon zien waar Agrona heenvloog, en dat hij de ander in de gaten kon houden.