Hij had niet de beste dag uitgekozen om naar Pacificlog Town te gaan. Het waaide heel hard en de golven waren hoog. Daarbij miezerde het ook nog eens. Het was al om zeer onprettig. Maar dit had hij niet kunnen voorspellen in alle eerlijkheid. Ofja, hij had naar het weerbericht kunnen kijken, maar die weerberichten van Hoenn zijn niet altijd even accuraat. De weer mensen zeiden zelfs iedere avond bij het nieuws dat het weer ineens kan omslaan. Meestal waren de mensen van het weer dan ook wel weer zo aardig om breaking weers berichten te maken. Waarin ze vaak een uur van te voren aangaven of het weer zou omslaan of niet. Maarja, vandaag had hij geen beschikking over een tv. Daarnaast was het eigenlijk pas begonnen met dit slechte weer toen hij nét was aangekomen in Pacifidlog Town. De enige reden dat hij hier überhaupt was, was omdat Chichi het zo graag wilde zien, maar hij had maar even besloten om haar pas uit haar pokeball te halen als hij ergens binnen zat. Het zou niet leuk voor haar zijn om midden in de regen uit haar pokeball gezet te worden. Met een diepe zucht liep hij over de, eigenlijk veel te instabiele, brugjes die tussen de houten gebouwtjes waren geplaatst. Gelukkig hadden ze er nog hekjes bij gemaakt. Dan kon hij tenminste niet in het water vallen. En die kans was nog best hoog met de golven die er nu waren. Maar goed, hij had ergens in de verte gezien dat er een cafeetje was. Daar kon hij wel even gaan zitten. Al was het maar om de tijd te doden. Want misschien zou het weer weer snel klaren. Maarja, het leek kortbij, maar de brugjes waren niet op de meest efficiënte manier geplaatst. Dus eigenlijk moest hij nog langs drie andere plekken voordat hij eindelijk bij zijn bestemming was. Eerst een woonhuis. Toen een soort supermarkt, maar die was niet zo super, want die was erg klein. En vervolgens nog langs een boot verhuur dinges. Uiteindelijk was hij er dan. Hij stond voor een iets grotere hut met een naambord boven de deur. ‘Pacifidlog Lunches’. Aha, geen café dus, maar een lunchroom. Maar daar kon hij ook vast prima iets drinken. Eigenlijk wist hij dat wel zeker. Hij maakte de klapdeur open en zag hoe de zaak vrij leeg was. Het leek er op dat een aantal stamgasten aan de bar zaten, wat beteuterde toeristen aan de tafels aan het raam en nog een soort kapitein man ofzo in zijn eentje in de hoek van de lunchroom. Hij keek naar de baas van de zaak en zwaaide even. Vervolgens wees hij naar de tafel waar hij ging zitten. Daarna kreeg hij een gebaar dat hem duidelijk maakte dat ze zo bij hem zouden komen. Hij vond de rust eigenlijk wel prettig. En hij had niet echt last van zeeziekte, dus dat de lunchroom heel lichtelijk heen en weer en op en neer bewoog was voor hem meer rustgevend dan misselijk makend.
Hij ging zitten en nam Chichi’s pokeball in zijn hand. Nu moest hij haar dus gaan teleurstellen. Hij zuchtte diep. En in een flits was Chichi uit haar pokeball gekomen en nu stond ze op de tafel voor hem. Haar oortjes gingen al omlaag toen ze zijn gezicht zag. Ook kon ze door de ramen zien welke richting dit op ging. “Ik heb slecht nieuws.” Begon hij. Chichi ging zitten met haar handjes over elkaar. “Het is heel slecht weer en ik weet niet of het vandaag nog beter wordt.” Hij wachtte even Chichi’s reactie af. Beteuterd staarde ze naar het tafelblad waar ze op zat. Dit moest haar ook weer gebeuren hè.. had ze eindelijk haar trainer zo ver gekregen om eens iets anders dan trainen of wandelen te doen.. kon het niet eens door gaan. Ook zij zuchtte. “Ik weet dat het vervelend is.” Zei Jean-Pierre toen. De baas van de toco keek eens even naar het tafereeltje en besloot maar even te wachten totdat beide individuen niet meer zo treurig waren. Die zouden nu vast geen behoefte hebben hun bestelling te doen. Misschien zodadelijk. Jean-Pierre aaide Chichi over haar kopje en zei: “Ik denk dat het nu wel fijn is om even iets te drinken. Misschien klaart het weer op in die tijd. En anders vinden we wel iets anders leuk om te gaan doen. Denk je niet?” Chichi was nog steeds niet helemaal vrolijk, maar ze kon er verder niets meer aan doen. “En anders gaan we een andere dag als nog iets leuks doen.” Zei hij geruststellend. Dit klonk al weer wat beter. Ze keek hem aan en knikte. Vervolgens pakte hij de menu kaart en vroeg: “Wat zou je willen drinken?” Ze hupte over zijn arm en ging voor de kaart staan. Daarna wees ze een specifiek drankje aan dat bij de ‘pokemon drankjes’ stond aangegeven. En toen Jean-Pierre zelf ook uiteindelijk een keuze had weten te maken wenkte hij naar de ober. Deze kwam vervolgens naar hen toe en nam hun bestelling op. Hij verontschuldigde zich nog voor het weer, maar Jean-Pierre maakte hem duidelijk dat het zijn schuld niet was. Dat kon niet. Zo gaan die dingen nou eenmaal soms. En daarbij, als dit het ergste was wat hem vandaag zou overkomen, dan had hij een hele mooie dag gehad. Niet veel later werden hun drankjes geserveerd en konden ze beginnen. Beide waren niet zo spraakzaam. Ze wisten eigenlijk niet zo goed waar ze het over konden hebben. En om het nu ineens over willekeurige dingen te gaan hebben leek hen een beetje onrelevant.
Ze waren allebei nu ongeveer halfverwege hun drankje toen de mannen aan de bar ineens keihard begonnen te lachen. Dat trok de aandacht van het duo en ze keerde hun blik naar hen toe. Nieuwsgierig wachtte ze af wat er aan de hand was. Het klonk alsof de mannen aan het roddelen waren over een bepaald persoon. Ze maakte de hele tijd grappen over deze persoon en ze schoten iedere keer weer in de lach. De opmerkingen werden steeds vervelender en de persoon in kwestie werd verbaal helemaal de grond in gedrukt. Jean-Pierre vond het eigenlijk niet zo heel leuk hoe de mannen deden. Als iemand niet zo is als jij zelf bent, dan mag dat. En als je die persoon echt zo erg vind kun je simpelweg gewoon uit de buurt blijven van die persoon en deze dan met rust laten. Maar goed, de mannen stopte niet. En toen Jean-Pierre net wilde voorstellen om hun drankje snel op te drinken en te vertrekken, stond de kapitein achtige persoon ineens op. “En nu is het genoeg geweest!” Riep hij uit volle borst. De vrouwelijke toerist gaf een gil. En een van de mannen aan de bar zei: “Heyo, we maken maar grapjes hoor.” En de rest begon vervolgens te lachen. “Stelletje zoet water matrozen!” Riep de man weer. “Ik zal jullie krijgen!” Hierop begonnen de mannen aan de bar alleen maar nóg harder te lachen. “Ja! Met dat monster op het eiland van je zeker! Hahahaha!” De kapitein werd nu vuurrood en stapte op de maker van de opmerking af. Vervolgens wilde hij uithalen, maar de baas van de lunchroom ging voor hem staan. “Kom op Herman, laten we niet gaan vechten.” Hij draaide zich naar de heren aan de bar en zei streng: “En van jullie verwacht ik ook dat jullie het leuk houden. Dus stoppen met Herman kleineren of ik zet jullie er uit.” Hij vond dat de mannen genoeg recht hadden om Herman de kapitein uit te lachen, maar hij hield zijn zaak liever vrolijk. In plaats van dat het een vecht toco werd. Ondertussen waren zowel Chichi als Jean-Pierre geschrokken van wat er allemaal gebeurde en hadden snel hun drankje opgedronken. Op die manier konden ze misschien snel weg. Maar de angst maakte bij Jean-Pierre plaats voor nieuwsgierigheid toen hij iets hoorde over een monster op een eiland. “Een monster?” Vroeg hij zich hardop af. De kapitein hoorde het en keek naar hem terwijl zijn ogen begonnen te glinsteren. Hij stapte op hem af en ging per direct bij hem aan tafel zitten. “Jij wilt horen over het eiland?” Vroeg hij met hoop in zijn ogen. Een van de mannen aan de bar rolde zijn ogen en zei: “Oh jee! Daar gaat hij weer. Hij heeft weer een nieuw slachtoffer hoor. Niet naar hem luisteren jongen! Het is allemaal kletskoek!” Jean-Pierre wist niet wat hij er van moest denken. De kapitein maakte een snelle blik naar de man. Als blikken konden doden.. Maarja, Jean-Pierre was zo iemand die niet graag iets afschoot als raar of slecht totdat hij het verhaal zelf gehoord had. Hij fornste en zei: “Ja, het klonk interessant.” Zei hij in alle eerlijkheid. Hij zag hoe de mannen aan de bar allemaal handgebaren maakte dat hij dat niet had moeten zeggen en dat hij zou moeten stoppen met vragen, maar dat zeerde hem niet. Als hij zag wat voor drankjes die heren aan het drinken waren leek het er op dat de kapitein beter bij zijn hoofd was dan zij waren. Maar Chichi vond het nog wel een beetje eng. Zei liep vlug via zijn arm zijn schouder op. En de baas van de lunchroom zuchtte. Hij zag al weer aan komen hoe dit mis kon gaan. Ofja, als het bij een verhaal zou blijven, dan zou er niks ernstigs gebeuren.. toch?
De kapitein legde zijn armen op de tafel en Jean-Pierre ging achterover zitten en nam een aandachte houding aan. Hij was serieus benieuwd. Of er iets van waar zou zijn kon nu nog niet zeggen, maar hopelijk was het op zijn minst een goed verhaal. Dan had hij er in ieder geval nog wat aan ook. Hij wilde net zeggen ‘begin maar’ toen de kapitein al dramatisch zijn verhaal begon te vertellen. “Daar was ik dat! Ik voer op mijn geliefde Anneboot toen het weer van augustus drie jaar geleden besloot mij en Anneboot naar andere plekken te brengen. Ik was op mijn weg naar huis toen er één enkele monster golf ons mee nam in een andere richting.” Dit was al zo’n moment dat Jean-Pierre sceptisch werd. Hoe vaak kwam er nou één enkele grote golf voor? Maar goed, het klonk wel fantasierijk. “Niet veel later vonden wij onszelf op een onbewoond eiland. Of .. we dachten ten minste dat het onbewoond was. Met lede ogen zag ik hoe Anneboot een gat in haar had gekregen toen ze de kust had geraakt en ik wist dat als ik niet snel wat zou ondernemen ik misschien wel mijn laatste dagen hier zou moeten uithouden. Gelukkig zag ik in de verte dat er een toren op een bergachtige plek op het eiland stond. Ik was hier nog nooit geweest en waarschijnlijk wist niemand van deze plek. Maar ik dacht dat als er een toren was, dat er mensen moesten zijn. Dit was mijn kans om onderdelen te vinden waarmee ik Anneboot kon repareren.” De kapitein zuchtte en hij kreeg een donkere blik in zijn ogen. “Maar toen ik bij de toren aan kwam was het geen mens dat mij daar op stond te wachten! Het was een verschrikkelijk monster!” Jean-Pierre viel bijna achterover door de manier waarop de kapitein het laatste woord had uitgesproken. Vervolgens veegde hij was spetters van zijn gezicht. De kapitein sprak namelijk met consumptie. Jean-Pierre ging voorover zitten en vroeg met wijdt open ogen: “En wat gebeurde er toen?” De kapitein ging achterover zitten en zette de pet op zijn hoofd recht. “Ik maakte dat ik weg zou komen zo snel als dat ik kon.” Zei hij kalm. Mja, dat was inderdaad wel logisch. “Hoe? Zonder boot en alles?” De kapitein keek opzij. “Zonder Anneboot. Die staat daar waarschijnlijk nu nog.. arm ding..” Jean-Pierre begon toch wel sympathie te krijgen voor de boot nu. Een mukking boot.. Maarja, dat de man zo droevig deed over zijn boot hielp natuurlijk ook wel mee. “Eigenlijk ben ik wel benieuwd naar het eiland meneer, ik kan misschien wel uw boot terug brengen.” Stelde hij voor. Hij wilde het eiland zien en hij verwachtte niet dat er echt een monster zou zijn. Appeltje eitje. En dan zou hij ook nog eens iets leuks gedaan hebben vandaag.
[Open]
