Such a nice winter day~ (Nyx Krios)

Met een groepje van haar pokémon wandelde ze simpel over het strand heen. Elke stap liet een afdruk achter in het vochtige zand. Het was op het moment droog en de zon scheen, maar er was wel een fris windje te voelen vanaf de zee. Het was ook winter tenslotte dus Riddle had een winterjas met een dikke sjaal om haar nek heen gewikkeld. In haar ene hand had ze een bal vast, geen pokéball dit keer, maar gewoon een harde, plastic bal. De pokémon die half springend om haar heen rende waren namelijk Hiro en Flavia. De twee pokémon keken Riddle afwachtend aan terwijl ze haar half voor de voeten liep. Ze wilde dat de roodharige dat ding is een keer ging gooien. Hondachtigen en ballen... ze hadden er iets mee. Wel de plastic versies natuurlijk en tennis ballen enzo. Anders zou het voor bepaalde mensen nogal onprettig worden, oeps. Riddle schudde lichtjes haar hoofd en tilde haar arm op waar ze de bal in haar hand had. Ze trok hem naar achteren en met een flinke zet gooide ze de bal recht vooruit. De bal werd door de wind nog wat verder gebracht, hij kwam sowieso een heel eind verder. Hiro en Flavia hadden ook geen seconde langer gewacht en schoten er heen als twee kanonnen. Dan konden ze ineens heel erg snel zijn ja. De Mightyena kwam er deze keer sneller en greep de bal in zijn bek. Flavia deed nog een poging om de bal af te pakken, maar Hiro was dit keer sneller. Niet veel later stonden de twee dan ook weer voor haar neus. Riddle was dan ook even tot stilstand gekomen om de bal uit Hiro's bek over te nemen. Al snel had ze de bal alweer in de lucht en gooide ze het ding weer met al haar kracht weg. Dit keer belandde het ding dankzij de wind bijna wat in het water, maar Hiro en Flavia boeide het niet en gingen gewoon net zo enthousiast als de vorige keren erachteraan.

Riddle liep toen ze de bal weer een flinke zet door de lucht had gegeven weer rustig door over het zand. De roodharige keek haar Mightyena en Ninetales na toen ze weer waren weg gespurt. Haar blauwe ogen vonden echter een andere gedaante die zich ook op het strand bevond. De persoon was niet zo ver van haar vandaan en ze kon ook zien hoe een wat kleinere fluffy pokémon ook naar de bal wilde sprinten. Het was een Flareon, ja haar ogen waren nog goed. Riddle was ondertussen ook wat dichterbij gekomen en zag hoe de Flareon dan ook ineens een sprongetje maakte en vuur uit haar gezicht liet komen toen ze iets leek aan te raken wat ze duidelijk niet aan wilde raken. Riddle had waarschijnlijk ook zo gereageerd... het is dat ze geen vuur kon spuwen. Hiro en Flavia waren door de aanwezigheid van twee nieuwe gedaanten dan ook wat afgeleid van de bal, maar ze stonden er nog maar een halve meter vandaan. Riddle liet de woorden van de jongeman binnen dringen waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen en ze even moest grinniken. Terwijl Riddle dichterbij de vreemde persoon kwam, was Hiro nogal verrast door de aanwezigheid van de Flareon die duidelijk ook de bal wel wilde hebben. Als een echte gentleman stapte hij dan ook wat naar achteren om de Flareon de ruimte te geven. Flavia in tegenstelling was het daar niet helemaal mee eens en keek Hiro even nors aan. Ondanks dat de Shiny Ninetales met een bloem decoratie rond liep, maakte ze haar pootjes wel vuil, oke misschien ook niet van harte, maar die bal was van haar.. uh hun dus. De Ninetales wilde dan ook haar tanden bloot leggen om wat te grommen, maar ze kreeg al snel een corrigerende snauw van Hiro. Riddle kon niet laten om het tafereel te bekijken en kon niks anders doen dan geamuseerd lachen. Haar blauwe ogen gleden terug naar de jongeman waar ze nu dichtbij genoeg was gekomen zodat ze niet hoefde te staan schreeuwen "Flavia houd ook niet zo heel erg van vieze pootjes om eerlijk te zijn" begon ze haar woorden "Alleen die bal is nogal belangrijk..." ging ze verder, doelend op het feit dat Flavia niet een 'gentlewoman' was op het moment.

Hiro had ondertussen de bal in zijn bek genomen, want Flavia was een beetje chagrijnig en wilde die bal eigenlijk niet afgeven, zeker niet aan een vreemde. En de kleine Flareon leek ook geen aanstalten te doen om de bal toch te pakken, aangezien Hiro, Flavia tegen had gehouden. Riddle haar aandacht was op de jongen gericht waar ze nu letterlijk drie seconden een soort van gesprek mee had. Hij sprak dat de bal er gewoon normaal uit zag “Dat betekend niet dat hij waarde kan hebben” sprak ze grappend, doelend op het feit dat sommige dingen heel waardevol konden zijn, zelfs als ze er niet zo uitzagen. Ze moest wel toegeven dat het een aparte was, de jongen die ze nu tegen was gekomen, tenminste ze zag niet veel mensen er zo bij lopen, al betekende dat niet dat hij er slecht uit zag of course. Flavia en Hiro waren ondertussen nog met die bal bezig. Flavia haar blik was echter wel even naar de vreemdeling gegaan toen ze hem hoorde spreken dat ‘Lucille’, zo heette de Flareon waarschijnlijk, er ook wel mee mocht spelen. Ze snoof en de Ninetales ging zitten en keek toe hoe Hiro de bal recht voor Flareon’s neus liet vallen en vervolgens door zijn voorpoten ging en met zijn kont in de lucht gestoken, begon hij te kwispelen. Ja, het was een uitnodiging om te spelen. Flavia’s blik ging weer even naar haar trainster en de vreemdeling en bij het zien van een andere pokemon liet ze haar koppie wat scheef hangen. Wat had die Drifloon in godsnaam vast?

Riddle was al die tijd afgeleid geweest door het gebeuren van de pokémon met die bal dat ze niet opgemerkt had dat er een Drifloon was verschenen met een uh… mistletoe. De roodharige schrok dan ook wat op uit haar gedachten toen de jongen ineens zei dat ze ‘daar eens moest kijken’. Haar blauwe ogen schoten nieuwsgierig zijn kant op en vervolgens naar de pokémon die ze opmerkte. De Drifloon met de mistletoe om precies te zijn. Haar blauwe ogen bleven naar de pokémon staren terwijl ze de rest van de vreemdeling zijn woorden hoorde. Wacht… WAT! De realisatie kwam wat laat binnen, maar welke Drifloon had nou een mistletoe! De woorden van de vreemdeling hielpen hier ook niet bij mee. Riddle schoot dan ook gelijk compleet rood aan en zette zelfs een stap opzij, eigenlijk automatisch. Wat beduusd keek ze dan ook de andere kant op zonder een woord te spreken. Keep yourself together! Ze schudde lichtjes haar hoofd en haar blauwe ogen gleden weer terug “Welke Drifloon heeft er nou in godsnaam een mi… zo’n ding bij zich” sprak ze wat beduusd, nog met een blos over haar gezicht. “Zeker een of andere grap van iemand” sprak ze waarna ze gelijk om haar heen begon te kijken of er iemand in de buurt was, waar deze ‘grap’ vandaan zou kunnen komen, maar helaas, niemand in zicht. Ook de vreemdeling zijn woorden compleet negerend dat ze voor elkaar ‘bestemd’ waren, he, ze had ze wel gehoord hoor, maar wilde er niet op in gaan.

Ze kreeg een antwoord waardoor hij duidelijk instemde met haar uh, gedachten over het feit dat dingen ook waardevol konden zijn als ze er dus totaal niet uitzagen. Tja, mensen hadden ook gewoon wel is een keer gelijk zonder dat er gediscussieerd zou moeten worden of iets dergelijks, kostte sowieso te veel moeite. Vaak dan. Soms wilde ze op geen enkele manier een discussie verliezen dus dan was ze nogal standvastig, oeps. De pokémon waren ondertussen nog steeds bezig met de ‘speciale bal’. Hiro had het ding zelfs voor de neus van de Flareon gelegd zodat ze konden gaan spelen. Hij had daarna dan ook een speelse houding aangegeven, maar helaas werd het niet zo terug gegeven zoals ze had gehoopt. In plaats daarvan had de Flareon nu de bal en keek zelfs de andere kant op. Hiro snoof even nors en keek even naar Flavia die hem terug nors aan keek. Like, het was zijn schuld dat ze de bal nu kwijt waren aan dat kleine ding. Hiro keek terug, maar was een doorzetter net zoals zijn trainster dus hij gaf het nog niet zo snel op. Hij zette zich weer in de speel modus en kwispelde nog wat extra om nu er zelfs bij te blaffen. Wel een speelse blaf natuurlijk. Niet zo’n blaf waar iedereen van zou weg rennen, omdat ze zich geïntimideerd voelde.

Riddle had rond gekeken, maar geen persoon te vinden, alleen die Drifloon… met die… mistletoe. Waarom precies hier? Waarom precies bij een dude in de buurt? En waarom precies een dude waar ze de naam niet eens van kende? Oke, misschien was het wel minder gênant dan als ze de dude wel kende. Haar blauwe ogen schoven naar de jongen waar ze nu misschien vijf minuten mee had gesproken, nee het werd niet minder gênant helaas voor haar. Haar blos bleef dan ook gewoon lekker gezellig op haar wangen, great. Hij sprak dan ook ineens dat ze de Drifloon anders moesten bedanken, gelijk trok ze een wenkbrauw op, wat…? Wat hiervan zou kunnen komen? Wat! Ze bleef hem aan staren met haar blauwe ogen en die werden even groot toen hij ineens zijn armen spreidde en sprak dat ze maar bij hem moest komen. Met een mond vol tanden staarde ze hem dan ook voor een paar seconden aan. Oke… wilde hij dat ze mee speelde of juist niet? Riddle maakte hierdoor misschien een iets te snelle beslissing en well hij was nogal lang… Naja hoog springen kon ze wel, het was niet alsof hij vier meter hoog was. Een grijnsje verscheen dan ook ineens op haar gezicht, als hij het wil, kan hij het krijgen ook. Zonder enige waarschuwing en dus ook met een afzet sprong ze hem om zijn nek en niet veel later hing ze dan ook met haar armen om haar nek. Ze realiseerde zich dat ze uh, nu wel erg dichtbij de vreemde was, ook met haar gezicht. Keep your calm girl! Met een grote grijns keek ze in zijn ogen “Dus, kom je hier vaker?” vroeg ze grappend “De naam is Riddle” ging ze verder. Dit was misschien niet het meest comfortabele, maar uh, hij was nogal lang en ze kon de grond niet meer raken op deze manier dus ze hing letterlijk aan hem. “Nu verwacht ik eigenlijk ook een introductie van jouw kant” sprak ze volhardend, al kwam het met die blos op haar gezicht misschien niet bepaald overtuigend over, net voordat ze wilde loslaten.

Hiro en Flavia waren ook even totaal afgeleid door het gebeuren tussen Riddle en de vreemdeling. Ze hadden natuurlijk geen idee wat die mensen aan het doen waren, dus ze konden alleen maar een beetje verbaasd toe kijken hoe Riddle om zijn nek gesprongen was, maar er klopte iets niet. Riddle had dus besloten om hem om zijn nek te springen, want vandaag had ze daar zin in en had ze legit schijt aan alles. Daarnaast was het nogal… geloofwaardig hoe de jongen over was gekomen, al vond ze het nog steeds een beetje vreemd. Die Drifloon kon ze wel afschieten wat dat betreft. Al was dit misschien wel het meest gênante wat ze ooit had gedaan, want welke gek sprong er nou een vreemdeling om de nek? Nee, Riddle kende geen angst, zeker niet na een ex genaamd Nathan of Eric of wie van de drie het tegenwoordig was. Ze wilde echter alweer los laten, want nee dit was niet fijn om zo te hangen. Echter was er iets wat haar eigenlijk voor dat moment helemaal van het padje af bracht. Hij ‘duwde’ haar van zich af en begon een beetje te raaskallen? Hij kwam niet goed uit zijn woorden, al wist ze al snel waar dit heen ging, al bleef haar gezicht neutraal. Tot dat ze het woord ‘fail’ hoorde en het dus van zijn kant zo zou zijn dat dit voor iemand anders was en niet voor haar… Haar gezicht vertrok, was het zeker voor zijn oh zo schattige Flareon? Haar gezicht vertrok en in plaats van de brede glimlach op haar gezicht stond er nu een bijna dodelijke blik op haar gezicht. Nee, dit flikte je niet, en al helemaal niet bij een dame, hij moest eens weten met wie hij te maken had.

Ze had hem dan ook snel weer los gelaten waarna ze weer op beide benen op de grond stond. Haar blauwe ogen staarde hem vervolgens aan zonder ook maar een woord te spreken. Al verscheen er weer een glimlach op haar gezicht “Jongens van TR zijn altijd zulke gentlemen” sprak ze geamuseerd. Ze had geen idee of de dude voor haar neus legit bij TR hoorde, maar ze had een gevoel voor dat soort mensen, hij hoorde er in ieder geval goed bij wat betreft zijn uiterlijk. Met een glimlach draaide ze dan ook om en liep ze naar zijn Flareon. Zonder pardon en waarschuwing trok ze dan ook heel erg liefdevol.. kuch, die bal uit haar bek. Ze ging weer recht staan en keek even naar Hiro en Flavia die wat beduusd toe keken. Ze tilde haar arm in de lucht waar ze de bal in had en haalde uit en waarschijnlijk had ze die bal nog nooit zo hard gegooid als vandaag. Hiro en Flavia dachten er geen seconde langer over na en schoten achter de bal aan. Haar blauwe ogen gleden even naar de Flareon en ze rekte zich even uit. Haar blik gleed daarna terug naar de jongen en zonder emotie op haar gezicht keek ze hem aan. Het liefst snauwde ze hem nu helemaal af of haalde ze een pokémon erbij om hem aan te vallen, maar neh, ze had het idee dat hij die reactie alleen maar wilde ontketenen. Ze lachte even geamuseerd waarna ze langs de dude heen liep, zonder hem nog een blik waardig te geven. Ze liet haar hand door haar rode haren heen gaan en liep met een flink ego weg “Goedendag nog he” begon ze “Meneer hoe je naam ook mag zijn” voegde ze er nog aan toe. Ze liep vervolgens langzaam weer door, richting haar pokémon die achter de bal aangeschoten waren. "Oh, wacht" sprak ze waarna ze even tot stilstand kwam en om keek met een glimlach naar de dude "Je naam is natuurlijk heel makkelijk achter te komen". Voor Riddle wel in ieder geval, zeker als ze goed had dat meneer bij TR hoorde "Al bij nader inzien..." zei ze terwijl ze weer in beweging kwam en voor haar keek "Het is toch niet zo boeiend".

Ja, natuurlijk was ze butthurt, want ze wist dondersgoed dat meneer hier niet helemaal eerlijk was geweest, al had ze het kunnen verwachten bij een persoon die ze like vijf minuten kende en dus ook de naam nog steeds niet van kende. Niet dat ze überhaupt iets verwacht had van deze hele situatie, het was voor haar ook een lolletje geweest, maar het sloeg even helemaal de andere kant op. Ja, misschien reageerde ze wel iets te fel? Riddle was nou eenmaal zo en ze had een fel karakter als het moest, ze was geen doetje die hier nu zou gaan staan huilen, omdat ze zogenaamd voor schut was gezet, al vond ze het wel meevallen, maar toch. Ze had hem dan ook wat woorden toe gegooid, maar zoals verwacht werden deze compleet genegeerd. Haar eigen pokémon waren ondertussen met de bal weer aan het spelen al had Riddle niet gecared om de Flareon, want als ze iets had geflikt dan had ze er zelf iets aan gedaan of Hiro had de Flareon iets aangedaan, want zo werkte hij gewoon. Als je aan Riddle kwam, dan kwam je aan hem. Dat zou niet bepaald fraai afgelopen zijn als ze erover nadacht, maar terug naar de dude die de dag van zijn leven leek te hebben. Ze was tot stilstand gekomen, maar keek weer voor haar, want ze wilde eigenlijk weer verder lopen, maar ze bleef in haar halt toen hij sprak dat hij ‘nog nooit’ iemand zo butthurt had zien reageren, he sure.

Ze snoof lichtjes, maar hield voor nu haar mond. Ze twijfelde even of ze zich om moest draaien of door moest lopen, maar die beslissing werd een beetje verpest, want de dude was ineens weer naast haar verschenen. Ze keek hem dan ook een tikkeltje verrast aan, maar haar gezichtsuitdrukking veranderde weer naar een lichte frons. Het schaamrood was helaas voor haar ook verschenen en zo keek ze naar hem. Helaas was hij een stuk groter dan haar, dus van zijn kant zag het er waarschijnlijk hilarisch uit, verdomme. Hij vroeg dan ook of hij geschokt moest zijn of misschien verbaasd, want dan kon hij zich nog aanpassen. Ze fronste wat meer, nog steeds geen woord zeggend. Waarna ze een diepe zucht slaakte en haar gezichtsuitdrukking weer zachter werd en ze keek dan ook even kort naar de zee “Ik ben een expert in butthurt zijn” sprak ze waarna ze hem weer aan keek met een glimlach zelfs “Wat betreft je vraag” begon ze bedenkelijk, een gezicht trekkend alsof ze heel diep moest nadenken “Je mag reageren zoals je wilt” sprak ze met een knipoog op het einde “Want dat doe je waarschijnlijk toch wel” kwam er droog achterna en de glimlach weer van haar gezicht af. Ze rekte zich uit en kwam weer in beweging “En ik dacht een rustig dagje over het strand te kunnen wandelen” mompelde ze “Misschien moet ik je maar gewoon een bijnaam geven” ging ze mompelend verder, doelend op het feit dat hij niet eens zijn naam kon vertellen.

Gelukkig voor haar werd er even geen woord gesproken over het feit dat haar wangen weer rood waren geworden. Het zorgde er wel voor dat ze even een opgelucht kon zuchten en dat ze niet meer in zo’n aanvalsmodus hoefde te zijn. Ze had te vaak assholes gehad die zo tegen haar deden zonder enkele reden. Waarschijnlijk omdat ze het grappig vonden? Dat bleek bij deze dude ook zo te zijn, zo kwam hij namelijk over. Ze had hem maar gezegd dat hij kon reageren zoals hij wilde, want als zij hem een reactie op zou leggen zou hij toch wel doen wat hij zelf wilde. Zo werkten mensen toch gewoon? Hij vroeg echter of ze dacht dat hij een leugenaar was en dat als ze hem zou zeggen hoe hij zou moeten reageren dat hij dat wel zou doen… voor even. Ja, dat voor even deed het hem. Ze schudde lichtjes haar hoofd, maar kon helaas haar gegrinnik niet inhouden. Serieus, waar haalde ze deze mensen vandaan? Elke keer kwam ze wel weer aparte mensen tegen, het was een of andere vloek ofzo. Ze zuchtte weer lichtjes “Moet ik nou precies zeggen dan hoe ik wilde dat je reageerde?” vroeg ze terwijl ze hem vragend aan keek. “Want to be honest zou ik het niet weten” ging ze verder. Daarnaast had ze ook echt geen zin in nog een gênante situatie, die situatie van net was echt like al genoeg geweest voor de komende jaren. Dit ging haar ook echt voor altijd achtervolgen. Gek genoeg reageerde de jongen milder op haar dan ze had verwacht, het leek bijna geen asshole meer te zijn. Tja, hoe lang kende ze hem nu al? Niet lang, absoluut niet zelfs, maar eerste indrukken waren belangrijk, niet? De roodharige bleef hem dan ook kalmpjes aan kijken toen hij sprak dat hij niet zo van bijnamen hield en hij vervolgde erachteraan dat ze maar gewoon…. ‘niks’ moest zeggen? Wait… whut? Niks? Moest ze nou niks zeggen? Wacht… Bedoelde hij zijn echte naam? Ze wist niet precies hoe ze dat in godsnaam moest schrijven, maar een ding wist ze wel… je sprak het dus uit als niks. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht “N - I - K - S?” begon ze zijn zogenaamde naam te spellen, eerst heel serieus, maar al snel verscheen er een te geamuseerde glimlach op Riddle’s gelaat, al probeerde ze wel zo onschuldig mogelijk te kijken. “Aangenaam Niks” sprak ze, met nadruk op ‘niks’ natuurlijk, waarna ze haar hand heel netjes uitstak om hem een hand te kunnen geven. Stiekem was ze benieuwd naar zijn reactie. Riddle kon ook plagen als het moest hoor. Wie de bal kaatst kan hem terug verwachten.