Ice Cold, Ice Queen

Arceusdank werd er eindelijk even vaart verminderd. Laura’s voeten deden nu al pijn en ze waren hooguit vijftig meter aan het rennen. Of leek dat maar zo omdat de grot zo eentonig was? Hoe dan ook vond ze het onprettig en onhandig en wilde ze eigenlijk gewoon haar opdracht voltooien. Ze kon eigenlijk niet riskeren dat de dame er met de Sneasel vandoor ging en hoewel ze tot nu toe geen teken had gegeven dat ze dat van plan was, kon Laura maar beter het zekere voor het onzekere nemen en door lopen tot ze de twee Pokémon in het zicht kreeg. Het leek er op dat er een doodlopend stuk was bereikt. Eigenlijk was het best wel zielig. Die arme Sneasel was pijn gedaan en nu kwamen er allemaal enge mensen achteraan…

De Glaceon stond nog tussen Laura en Sneasel in terwijl de blondine de wilde Pokémon voorzichtig benaderde. “Hola, amigo. Kom maar, ik doe je geen pijn,” sprak ze hem toe. Ze ging op haar knieën zitten zodat ze niet zo angstaanjagend lang was en probeerde het wezen voorzichtig te benaderen, maar hij begon waarschuwend te blazen. Een twijfelachtige frons verscheen op Laura’s gezicht. Boze Pokémon waren niet iets waar ze goed om mee kon gaan. Was Carmilla nou maar hier.

Uiteindelijk konden ze vaart verminderen en hadden ze de Sneasel in een hoekje kunnen drijven. Ze snapte ook wel dat het beestje niet blij was en aan het geblaas en gesis te horen had ze al snel genoeg door dat hij het liefst zo ver mogelijk weg wilde blijven. Toch leek het alsof de Ice pokémon een zekere haat had voor het grietje dat bij haar was. Claudia besloot er voor nu nog maar niets over te zeggen en pakte haar Stylus erbij. "Laat mij maar eventjes," Ze was nog maar een Student Ranger, wat betekende dat ze maar één capture kon doen. Dit zou dan ook een van haar eerste captures worden. Ze haalde diep adem en schoot de tol af. Met een lichtgevende straal schoot de tol om de Sneasel heen, die ondansk z'n paniek eventjes stil bleef staan. Krachtig draaide ze de tol om de pokémon heen, maar op het allerlaatste moment wist het beestje de lijn te verbreken en deed een poging om Sneaux, die voor haar trainer had gestaan, aan te vallen met een Slash aanval. "Snel, Quick Attack!" riep Claudia en op hoge snelheid schoot de Glaceon tegen de Sneasel aan, om 'm tegen de muur aan te duwen.

Haar gezelschap leek een idee te hebben om Sneasel te kalmeren. Laura vertrouwde haar genoeg om wat aan de kant te schuiven zodat ze de ruimte had, en dat bleek een goed idee te zijn want er schoot ineens een soort tol voor haar langs. Ah, natuurlijk. Dat was Ranger apparatuur. Dat had ze altijd al ontzettend fascinerend gevonden. Technologie die emoties kon beïnvloeden? Rad as heck.

Helaas slaagde de ranger er niet in om haar doelwit daadwerkelijk te kalmeren. De verbroken lijn leek haast het tegenovergestelde effect te hebben. Laura was zichzelf dankbaar dat ze wat aan de kant was gegaan, anders had zij misschien de volle laag gehad. Alhoewel, haar metgezel werd nu natuurlijk het doelwit omdat zij de Styler had gebruikt. Hoe dan ook moest ze niet te lang blijven nadenken als ze wilde helpen. De Glaceon van de vrouw deed al een sterke poging door de Sneasel tegen de muur te duwen met een Quick Attack. Laura twijfelde even of ze mee zou doen met het gevecht omdat ze Sneasel niet te erg wilde verwonden, maar ze wilde ook niet het risico lopen dat Sneasel zou ontsnappen. “Cell, Poison Tail,” droeg ze daarom op. Ze keek er nogal zorgelijk bij waardoor Cell even twijfelde. Toch was het bevel gegeven en zou het niet netjes zijn om het te negeren. De slakvormige slijmdraak gooide zichzelf in de richting van de andere twee Pokémon en haalde uit met haar staart, welke geladen was met een krachtig gif. Als de aanval raak was en Sneasel ook nog vergiftigd raakte, zou het geen probleem meer zijn om de styler te gebruiken. Dan moest Laura alleen nog een manier vinden om de Sneasel bij de ranger weg te halen.

Claudia's blauwe ogen gleden eventjes over het grietje dat bij haar was en die nu, la leek het met enige tegenzin, de Sneasel ook begon aan te vallen. Ze droeg haar pokémon op om een Poison Tail aanval te doen, waardoor de kleine Icy type pokémon tegen de muur aan knalde en bleef liggen. Dit was haar kans om de pokémon te pakken te krijgen. Ze greep haar stylus nog een keer en stuurde de tol in de richting van de pokémon. Met een paar krachtige zwaaien draaide ze de tol rond de pokémon, die momenteel geen verzet meer kon geven. Toen de tol eenmaal twee rondes had voltooid, gloeide de band om de pokémon op en kreeg ze de tol terug. Claudia haalde eventjes diep adem en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Ze liep in de richting van de Sneasel en pakte de pokémon op. Uit haar tas haalde ze een besje, die ze voorzichtig in z'n mond stopte. Het zou verhelpen, of voorkomen, dat de pokémon vergiftigd zou zijn geraakt door de Poison Tail aanval. "Ik zal 'm meenemen naar de Ranger Base en 'm daar verder verzorgen," deelde ze mee aan het grietje dat bij haar stond. "Met een paar dagen kan je 'm komen ophalen," concludeerde ze daarna, terwijl ze zich klaarmaakte om weg te gaan lopen.

De Poison Tail raakte zijn doelwit. Of het had gewerkt en de Sneasel was vergiftigd was echter niet duidelijk en dat zorgde niet voor geruststelling bij Laura. De aanval zorgde er wel voor dat haar metgezel een tweede poging kon doen met de Styler, welke deze keer gelukkig wel slaagde. Fascinerend hoe dat apparaat werkte.

Laura keek toe hoe de witharige dame een besje aan de Sneasel gaf tegen het vergif en wilde toen aanstalten maken om de Pokémon op te pakken, maar de ander was haar voor. Ze zei dat ze hem mee ging nemen. Dat was niet de bedoeling. Laura bleef en tel twijfelachtig staan en deed toen een poging om overtuigend te klinken. “W-wacht!” Oké, dat ging niet goed. Ze moest het nu echter wel afmaken. “Kan ik… Kan ik hem niet zelf meenemen? Dan leer ik meteen hoe ik voor hem moet zorgen!” Ja, dat was een redelijk excuus. Als ze de Sneasel wilde hebben, moest ze wel weten hoe ze voor hem moest zorgen. Dat moest een Ranger zich toch ook wel beseffen?

Claudia liet rustig haar ijzig blauwe over de pokémon heen glijden, maar ze kon zo snel niet zien of de pokémon gewond was geraakt door alle commotie. In ieder geval zou ze hem naar de Ranger Base brengen zodat ze hem goed konden controleren. Ze kwam overeind met de Sneasel in d'r armen, toen het grietje opeens een stokje ervoor probeerde door te vragen of ze de pokémon zelf mee kon nemen. Claudia's ogen vernauwde zich, terwijl ze een stap naar achter zetten. "Ik breng 'm liever naar de Ranger Base, zodat mensen die weten wat ze doen 'm kunnen verzorgen," zei ze, met een hint van kilte in haar stem. Ze begon dit steeds minder te vertrouwen en Sneaux zo te zien ook, aangezien de Glaceon begon te grommen naar de jongere vrouw. Snel scande Claudia de omgeving, op zoek naar een uitweg als dit een probleem zou gaan vormen. Zo snel waren er twee uitwegen, maar in een grottenstelsel was het nooit slim om t zo maar op een rennen te zetten. Ze moest dit goed doordenken.

Shit. Het werkte niet. De witharige dame was vastberaden om de Sneasel mee te nemen. Laura had even geen idee hoe ze dit moest oplossen zonder geweld. Zeker nu de Glaceon ineens super boos tegen haar begon te doen. Dat maakte haar zodanig ongemakkelijk dat ze niet meer helder kon denken. Ze keek even radeloos naar Cell, zich afvragend of het moreel verantwoord was om die te gebruiken om de witharige dame af te leiden. Ze had niet echt aanvallen die in de situatie konden helpen en haar type was in het nadeel tegen de ice type Glaceon. Laura stond vast. “Kan… Kan ik anders mee? Zodat ik meteen kan zien wat ik moet doen?” probeerde ze. Op de weg terug kon ze dan vast wel een manier vinden om de Sneasel van de witharige dame af te nemen…

Claudia begon het steeds minder te vertrouwen. Het grietje begon erg opdringerig te worden met het willen van de pokémon, alsof ze er meer te maken mee had dan dat ze wilde laten blijken. Ze hielt de Sneasel dan ook stevig bij zich en was langzaam in de richting van de uitgang gelopen. Ze moest hier weg, weg uit deze grot, zodat ze de pokémon terug naar de base kon gaan brengen. Ze knikte langzaam, laten merken dat ze mee kon komen lopen. Echter was ze dit niet van plan. Ze haatte het om iemand te moeten ditchen, maar deze zaak begon te stinken en ze moest hier snel weg zien te komen. Claudia versnelde haar pas dan ook terwijl ze door de grotten liep en draaide zich om. Met haar snelle passen had ze misschien wel een kleine voorsprong kunnen krijgen op de blondine. "Sneaux," zie ze rustig tegen haar Glaceon. De pokémon knikte en met een Ice Beam aanval veroorzaakte ze een muur van ijs. Door de plotselinge vorming van het ijs, schudde de vloer onder haar en vielen er rotsen omlaag. "Ik hoop dat je je weg nog kan vinden, maar deze pokémon komt alleen met mij mee," mompelde Claudia, terwijl ze zich omdraaide en verder de grot door liep.

Laura zou het niet hardop durven zeggen, maar ze had zo het idee dat deze dame een nogal hoge pet op had van zichzelf. Het ijskoude gedrag maakte haar wat ongemakkelijk en een beetje geïrriteerd. Rangers waren niet beter dan andere mensen, net als dat Team Rocket leden niet slechter waren dan de gewone massa. Om zo te denken was niet eerlijk. Ze volgde ietwat twijfelachtig de vrouw, nadenkend over hoe ze haar te slim af zou zijn. Helaas was ze haar voor. Ineens zette ze het op een lopen en om het nog erger te maken sloot ze de grot af met niet alleen een laag ijs, maar ook een laag rotsen. Laura kon maar een klein stuk achter haar aan rennen voor haar pad volledig geblokkeerd was. Oké. Tijd voor actie.

“Inertia! Laat zien waar je voor gemaakt bent!” Ze gooide de Pokéball van haar Staryu de lucht in en meteen zette die een Rapid Spin aanval in. Met enorme kracht raakte de Pokémon de stenen en wist ze de laag ijs te doorbreken. Er was een tweede Rapid Spin nodig om een opening tussen de rotsen te creëren waar Laura doorheen kon klimmen. De blondine vloekte binnensmonds in het Spaans. Die dame had nu een enorme voorsprong. Ze had geen idee of ze de Sneasel nog wel terug konden vinden…

“Inertia,” sprak Laura haar Staryu opnieuw aan, nog voor ze volledig langs de rotsen was. “Vind haar! Schakel haar uit en breng die Sneasel naar mij!” Wat ze met de Glaceon moest doen wist ze niet. Ze had in ieder geval Cell nog bij zich en eventueel ook nog Shira. Ze zou wel zien wat ze deed als ze de ander had bereikt, maar ze moest nu eerst zorgen dat de afstand niet nog groter werd. Inertia was snel in de lucht en kon met gemak de tunnels verkennen, op zoek naar een vrouwelijke figuur met een Sneasel. Ze vond haar en besloot meteen te doen wat Laura vroeg: haar uitschakelen. Met een Rapid Spin richtte ze op het achterhoofd van de witharige vrouw.

Op dit moment haatte Claudia het dat ze maar één pokémon had. Maar goed, ze was dan ook alleen maar een Student Ranger en mocht alleen haar partner pokémon bij zich dragen. In haar geval was dat de Glaceon, die nu naast haar liep en alles goed in de gate hielt. Achter haar hoorde ze hoe de muur van ijs en rumble werd doorbroken door ... iets, waarschijnlijk had het grietje meer pokémon bij zich dan allen diegene die ze had gezien. In ieder geval moest ze dus tempo gaan maken om hier weg te komen, wilde ze deze Sneasel op tijd naar de Ranger Base krijgen. Ze draaide zich om, om te zien dat er iets op haar af schoot. Het grietje was dus door de muur heen gekomen en kwam nu achter haar aan. Claudia wilde net Sneaux een bevel geven om het aankomende gevaarte aan te vallen, toen ze 'm weer kwijt was. Was die ... over haar heen gevlogen? Geen idee, maar lang over na denken kon ze niet. Een scherpe pijn schoot door haar hoofd heen toen er iets tegen d'r aan knalde. Vlekken verschenen door haar ogen, voordat alles zwart werd en ze op de grond neer zakte, met Sneaux aan haar zijde. De Glaceon deed er alles aan om ervoor te zorgen dat niemand bij haar trainster kon komen, maar meer dan grommen en af en toe een ijs aanval afvuren was het enige wat ze kon doen momenteel.

Inertia had de vrouw waar Laura op had gedoeld gevonden en haar uitgeschakeld zoals gevraagd. Het meenemen van de Sneasel bleek een lastigere taak, omdat er ook nog een Glaceon bij het tweetal was geweest. De Rapid Spin was snel genoeg om de meeste aanvallen van Glaceon te ontwijken, maar het zou niet voor altijd werken. De Staryu probeerde zichzelf tegen de Pokémon aan te gooien in de hoop haar uit te schakelen, maar ze kon ook inschatten dat het levelverschil wel eens heel groot kon zijn en dat haar stoten niet zo hard aan zouden komen als ze wilde. Toch bleef ze doorgaan, wetend dat Laura dat van haar verwachtte.

Toen de blondine haar Staryu weer in het zicht kreeg, was ze dan ook niets dan trots. “Inertia!” trok ze de aandacht van de Pokémon, welke dit als een hint opvatte om zich aan haar zijde te voegen. Laura’s blik ging snel naar de witharige vrouw die op de grond lag, Sneasel naast haar. Het leek er op dat de Glaceon haar trainer aan het beschermen was. Ah, maar daar kon Laura wel iets tegen doen. “Confuse ray, Inertia.” De Staryu verminderde de afstand tussen zichzelf en de Glaceon weer en vuurde daarbij een straal af die de ijs type Pokémon hopelijk zou verwarren. Als die niet meer helder wist waar ze mee bezig was, zou het meenemen van Sneasel een eitje zijn.

Met Claudia buiten westen, stond Sneaux er alleen voor. De Glaceon gromde diep naar het aankomende tweetal en deed een Ice Beam aanval om ze weg te houden. Helaas leek het tweetal er niet iets mee te willen doen en al snel werd de Staryu voor een tweede keer de aanval in geroepen. Sneaux keek van de blondine naar de pokémon die op haar werd afgestuurd en deed nog een poging om weg te komen. De rossige ballen die in haar richting werden gestuurd kon ze maar tot een bepaalde hoogte ontwijken en toen ze eenmaal om haar heen begonnen te cirkelen, wist ze dat ze een probleem had. Een warrig gevoel kwam op in haar hoofd en ze struikelde over haar poten heen. De Glaceon gromde diep en deed een poging om een Icy Wind aanval uit te voeren naar de aanvallende pokémon, maar raakte alleen een muur. Een scherpe pijn schoot door haar kop heen toen er een steen op d'r kop viel en ze naast haar trainer knock out ging.
Ondertussen was de Sneasle uit de greep van Claudia ontsnapt en zat angstig in een hoekje.

De pogingen van de Glaceon om Laura en haar Pokémon aan te vallen faalden. Inertia was sowieso erg behendig en draaide soepel om de eerste Ice Beam heen. Laura kon bukken om hem te vermijden en Cell stond achter haar en was dus niet eens in gevaar. Het kwam op de blondine over alsof de Glaceon veel slechter presteerde zonder de begeleiding van haar trainer. Dat was interessant en ook een beetje verdrietig als je er langer over nadacht. Er was echter geen tijd om sympathie te voelen voor de pokémon. Laura had een Sneasel te vangen. Met de Confuse Ray in werking – wat er zelfs in resulteerde dat de Glaceon zichzelf uitschakelde met een afgebrokkeld stuk steen – kon Laura makkelijk in haar buurt komen en de Sneasel bij de dame weg pakken. Het effect van de Styler leek langzaam verloren te gaan, want het wezentje blies kwaad toen Laura in de buurt kwam. Kwam dat omdat de dame bewusteloos was? Was de styler aangesloten op het brein van de Ranger? Hoe erg haar handen ook jeukten om de Styler af te pakken en er achter te komen, was dat niet haar taak geweest. Ze nam daarom alleen de Sneasel in haar armen en droeg hem verder naar de uitgang van de grot. Ze hoopte dat het beest niet al te moeilijk zou doen om twee redenen: dat zou haar vertragen en ze wilde niet al te veel schrammen op haar mooie huid krijgen. Bij het verlaten van de grot keek de blondine nog één keer om. Zo te zien was de dame haar nog niet gevolgd. “Vamonos,” sprak ze haar Pokémon toe, waarop ze een snelle pas inzette om de Sneasel zo snel mogelijk bij de Team Rocket Base te krijgen.

Vamonos = Let's go