Smile for the picture

Taking this to the grave

Een luide gaap kwam uit de mond van de jongen. De afgelopen tijd was… Saai. Extreem saai, zelfs. Hij wist dat hij zichzelf forceerde om zijn Pokémon rust te geven, maar de rust werd hem absoluut te veel. Gezien zijn gebrek aan interesse voor… Wel, bijna alles, was er vrij weinig wat zijn verveling tegen leek te gaan. Natuurlijk, de recente ontmoeting met de Mega Lucario was vrij interessant geweest en er waren ook wel dingen, maar ze leken nooit al te lang te duren. Misschien was geduld hebben niet voor hem weggelegd.
Bij het zien van een bekende blonde kop, richtte hij zijn blik even op de Scizor die zich naast hem bevond. Het was bijna standaard geworden dat de Scizor zijn bal verliet zodra hij een bos in ging. Immers was hij een insect, al was hij veel groter dan de meesten, en voelde de Pokémon zich compleet thuis in het beboste gebied.
Echter moest Garrett terug in zijn ball bij het zien van het blondje. De laatste keer dat hij haar had gezien, had ze immers zijn trainer een klap gegeven. Aiden glimlachte droogjes en schudde zijn hoofd langzaam heen en weer.
“Garrett, keer ‘ns terug jongen,” sprak hij zacht, waarna de Scizor terug werd geroepen in zijn Pokéball. Dit zou de Pokémon vast niet waarderen.

“Ha, Lillipupje!” begroette Aiden Lilium met een grijnsje, terwijl hij haar naderde. De laatste keer dat hij haar had gezien was de begroeting heel anders gegaan. Maar, toen had hij iets gehad om wraak voor te nemen. Nu was dat niet echt zo.
Toen hij de Pokéball zag, hief hij één wenkbrauw op. De zwarte Pokéball zou hij nog altijd uit duizenden herkennen. “Dus…?” vroeg hij daarom. Ze zou vast wel begrijpen wat hij bedoelde. Had ze Leo terug? Was Leo nog… Een Charmander? Hoe was hij eraan toe?

Taking this to the grave

De reactie die Aiden kreeg van het blondje stelde hem teleur. Normaal wilde ze hem nog wel eens uitmaken voor kwal, of begon ze tegen te spreken als hij haar bij één van haar interessante bijnamen noemde. Maar, deze keer kreeg hij enkel een matte begroeting. Niet eens ‘Hey kwal’, maar gewoon zijn naam. Een fronsje kwam dus ook op zijn gelaat te staan en hij zuchtte even. Saai weer.
Lilium vertelde Leo terug te hebben. Ze had hem schijnbaar teruggewonnen in een gevecht met Alyss. Aiden wilde haar vragen waarom ze de Pokémon er dan nog niet uitgehaald zou hebben. Ze zou toch niet alsnog bang zijn? Nadat ze had gehuild omdat hij weg was…? Gelukkig vertelde ze al snel bang te zijn dat hij boos op haar was. Aiden schudde zijn hoofd zachtjes heen en weer en in enkele stappen stond hij voor het blondje, om de Pokéball uit haar handen te grissen. “Niet zo onzeker, Lilium. Ik denk dat Leo dolblij is je te zien,” grijnsde hij, voor hij zich licht omdraaide en de ball opende. Hij was benieuwd naar haar reactie. Het terug hebben van je Pokémon moest toch enige emotie losmaken?
Maar, wat er uit de Pokéball kwam was geen kleine Charmander. In tegendeel, zelfs. Aiden keek licht omhoog naar de kop van de Charizard. Het was… Een Charizard. Geen Charmander, maar een Charizard. Zoals Tyrion. Ietwat verbijsterd keek Aiden om naar Lilium.
“Hij is gegroeid.”

Taking this to the grave

Toen Aiden de Pokéball van Leo afpakte, deed het blondje een poging deze terug te graaien. Helaas voor haar was het niet heel lastig om de Pokéball omhoog te steken, waardoor ze er gewoon niet bij kon. Wat was het toch leuk om langer te zijn.
Toen de Charizard zijn gezicht had laten zien, richtte Aiden zijn blik op Lilium. Haar reactie zou dit moment natuurlijk maken. Het was háár Pokémon. Zou het gemis haar ertoe hebben gezet de Pokémon te accepteren, ondanks zijn soort, of zou ze toch terugdeinzen nu ze een Charizard voor haar neus had staan? Hij moest zeggen dat dit niet precies was hoe hij het in gedachten had gehad. Normaal had iemand de kans om aan drie stages te wennen, maar het ene moment had ze een Charmander gehad, terwijl ze nu… Een Charizard had. Misschien zou dat te veel zijn.
Uiteindelijk reageerde ze toch echt. Toen de Charizard zowaar een knuffel kreeg, hief Aiden langzaam zijn wenkbrauwen. Even was hij verbaasd om het feit dat ze dit deed, maar uiteindelijk schudde hij licht glimlachend zijn hoofd.
“Hij ziet er… Goed uit,” glimlachte Aiden zacht. Ja. Ondanks zijn verwachtingen, zag de Charizard er niet… Onverzorgd uit? Ook meende hij zich te herinneren dat de Pokémon volgens Lilium niet op het level had gezeten om te evolueren. Misschien was het dan wel de bedoeling geweest om de Pokémon te houden in plaats van te verkopen… Hij fronste licht. Arme Leo.
Met een kleine glimlach keek hij Lilium aan en hield hij de Pokéball voor zich. “Gefeliciteerd, Lilium. Je hebt het voor elkaar. Je hebt Leo terug,” glimlachte hij. Geen ‘Wat een geluk!’ of iets in die richting. Dit was niet te danken aan geluk. Zoiets zou hij niet geloven.

Taking this to the grave

Met een kleine grijns keek Aiden naar de grote Charizard die daar stond. Het was een compleet ander gezicht dan eerst. Hoe het blondje bang was voor een kleine Charmander, maar zich er toch aan had gehecht. Hij had niet het idee dat hij ook maar enige fout had gemaakt door de Charmander aan haar te geven. Natuurlijk was het (afgezien van de klap) ook vrij amuserend geweest zolang het duurde, al moest hij zeggen dat het fijn was dat ze nu toch eindelijk Leo waardeerde. Het was en bleef immers een levend wezen dat gewoon gewaardeerd diende te worden.
Toen Lilium weer begon te spreken keek Aiden haar met een fronsje aan. Ze zei blij te zijn hem terug te hebben, iets wat fijn was, maar hierna zei ze nog iets over Team Rocket. “Geen normale grunt?” vroeg hij daarom met een fronsje. Banette, hmn? Lynn had hem destijds een lijst laten zien met Mega Pokémon en Banette had er tussen gestaan. “Geen Mega, neem ik aan?” vroeg hij daarom met een fronsje. Alyss was sterk, maar winnen van een Mega ging lang niet zo makkelijk…
“En… Dat is fijn. Kan je toch éindelijk mijn cadeau waarderen,” zuchtte hij dramatisch. Hij had sowieso niet echt geweten wat hij met Leo aan had gemoeten. Zelf houden was ook niet echt een optie. Baby’s waren niet zijn ding en toch had hij er vaak genoeg één in zijn team. Zo had hij nu Ezio…

Taking this to the grave

Lilium vertelde dat haar tegenstander denigrerend had gesproken over de gewone Team Rocket Grunts, waar ze de conclusie uit had weten te trekken dat deze geen normale Grunt was geweest. Aiden fronste even kort. “Hmn…” kwam er bedenkelijk uit zijn mond. Geen… Mega? Dat was goed. Heel goed, zelfs! Als een hoger lid geen Mega inzette in een situatie als dat, betekende dat waarschijnlijk dat deze er nog geen had. Misschien was er dan een kans dat Team Rocket gepakt zou worden voor ze iets groots uit zouden voeren…
Een tong werd naar hem opgestoken toen hij zijn opmerking maakte, waarne het blondje zei enkel nog de Pokéball over zien te zetten. Hierop hief Aiden één wenkbrauw. “Ik neem aan dat je ‘m gewoon moet breken,” sprak hij droogjes, kijkend naar de ball die ze nog niet terug had gepakt. Hij pakte de twee helfden beiden in aparte handen en dacht even na.
“Hier,” besloot hij uiteindelijk te zeggen, voor hij de ball naar het blondje toegooide. “Je eigen ball zal vast weer werken als dit ding onbruikbaar is gemaakt.” Hij wist het niet heel zeker, maar het kon niet anders. Deze ball overlapte de ander. Maak het ding onbruikbaar en de ander zou gewoon weer zijn oude werking moeten krijgen.

Taking this to the grave

Aiden kon de ogen bijna voelen toen hij de ball in zijn handen nam. Hij wist heus wel dat e hem niet voor de volle honderd procent vertrouwde en misschien was ze daar wel juist in. Langzaam keek hij daarom ook op, toekijkend hoe het meisje haar hand lichtjes hief. Dit was dan ook genoeg voor hem om te beslissen dat ze het zelf mocht doen. Of het nou was omdat dit iets was wat ze helemaal alleen moest doen, van begin tot eind, of om het feit dat ze hem nog altijd niet leek te vertrouwen (zelfs ver uit de buurt van water)…
Lilium ving de ball en vroeg hem of hij het zeker wist. “Nee,” antwoordde hij. “Maar een andere optie heb je niet.” Hij was nooit geweest van de zachte woorden om iemand gerust te stellen. Zelf had hij ze nooit gekregen en hij had er nooit op gehoopt. Eerlijkheid duurde immers het langs, was het niet?
Met een fronsje keek Aiden te toen het blondje de ball probeerde te breken. Dit ging niet zoals van verwacht. Haar torchic-kracht zorgde ervoor dat het veel pijn en moeite kostte. Ergens had hij de ball uit haar handen willen trekken en het zelf willen doen, maar hij had besloten dat dit niet het beste idee was. Vandaar dat hij enkel toekeek hoe ze met de nodige moeite de ball probeerde te breken. Iets wat, uiteindelijk, toch scheen te lukken. De test met de echte Pokéball van de Charizard slaagde dan ook en de Pokémon keerde terug in zijn eigen ball, waardoor Aiden licht glimlachte.
“Goed gedaan,” glimlachte hij droogjes. Tjah… Wat kon hij zeggen? Ze had haar Charizard terug. Het was iets wat niet veel trainers lukte en ze mocht er trots op zijn. Nu was het tenminste zeker dat de Charizard geen nare toekomst tegemoet ging.

Taking this to the grave

Het blondje bedankte hem nadat hij had opgemerkt dat ze het goed had gedaan en hij knikte even rustig. Tjah… Hij wist niet of hij het voor elkaar zou hebben gekregen. Hij zou waarschijnlijk veel minder doordacht te werk gaan en zou gewoon een Team Rocket lid ophangen in een boom en afbranden tot deze zijn Pokémon teruggaf. Dan zou het wachten zijn.
‘Nu ik eraan denk,’ klonk er ineens en Aiden keek op. Eén wenkbrauw schoot omhoog toen het blondje in haar tas begon te rommelen. Oh Arceus, ze zou toch niet nog een Paras hebben? Of de Pokémon hebben laten evolueren? Echt, hij zou het ding afbranden… Ze moest het niet in zijn buurt laten, want het ding zou het niet overleven. Wat ze uit de tas haalde leek echter niet eens op een Pokéball. Gelukkig ook niet op een Parasect. Dan zouden ze dat weer krijgen… Hetgeen wat ze uit haar tas haalde was namelijk een hoed. Het ding was verfrommeld door zijn reis in de tas, maar zag er niet al te snel uit. Het was gelukkig niet roze of geschapen als een Parasect, dus dat was vrij positief.
Toen ze begon te mompelen dat het een bedankje was, had hij de nodige moeite een lach te onderdrukken. Het feit dat ze ineens was gaan mompelen was ergens toch wel aandoenlijk. De hoed werd naar hem uitgestoken en hij nam het ding met een grijnsje aan, waarna hij er even naar keek. De opmerking dat er een hoed op zijn hoofd hoorde, zorgde ervoor dat hij het ding maar gewoon op zijn hoofd zette. “Heel erg bedankt,” grijnsde hij. “Dit is toch wel een betere verrassing dan een Miltank,” merkte hij vervolgens grappend op. Nee, hij kon dit wel waarderen. Hij was gewoon niet het type om enthousiast rondjes te gaan springen.
Fijn. Nou moest hij weer wennen aan het hebben van een hoed op zijn hoofd. En hopen dat Arya en Ezio zich niet rot zouden schrikken. Ergens was hij niet het type om dingen zomaar aan te nemen, maar haar manier van doen had het toch vrij onmogelijk gemaakt om zoiets af te slaan. Immers... Wat zou zij in Arceus' naam zelf met de hoed moeten? Hij zou haar ooit wel eens iets teruggeven. Een Lillipup-knuffel, of zo.