Waar de Muk?

Het getril kwam dichterbij, enkel wat de euh, 'oorzakers' waren was nogal... verrassend. Het was namelijk een Larvitar. What the? Al snel kwamen er meer van de groene beestjes in zicht, eerst werden het er namelijk twee, drie en al snel waren er zoveel gekomen om de tel kwijt te raken. Nathan keek even met een wat vragende blik naar Flint. Ja, hij begreep wel dat de ander hier ook waarschijnlijk geen idee over had, maar nog steeds. Hij had de verwarde blik veranderd naar iets dat was van 'really' bij de vraag van de zwartharige. Een zuchtje kwam uit zijn mond, moest hij hier ook nog echt op gaan antwoorden? Ja? Oh jammer. "Nee natuurlijk niet." klonk er dan ook van Nathan. Hij liep een enkele stap naar de beestjes toe, om vervolgens lichtjes door zijn knieën te buigen en met een 'aardig' glimlachje te kijken naar ze. Hij had er nu al een hekel aan, het goede gedoe dan. "Maar het is raar dat ze hier zijn, gezien Larvitar zowat aan de andere kant van Kalos normaal wonen." was er twijfelend te horen. Het leek hem sterk dat ze hierheen waren gemigreerd, dus misschien dat het was anders was. Het kon zijn dat iemand ze hierheen gebracht zou kunnen hebben, maar waarom dan eigenlijk?

De jongen kwam weer overeind toen de ander sprak dat Nathan wat zoetsappiger was dat dan deze zich had voorgesteld. Hij en zoetsappig? Alsjeblieft zeg. Tegen de tijd dat dit ooit realiteit zal zijn, lag de groenharige al dood te zijn in een graf of waar dan ook eigenlijk. Een kort gegrinnik was dan ook van hem te horen. "En wie zegt dat ik daar niet zo over denk?" het was misschien niet helemaal de correcte gedachtengang die Flint had aangegeven, maar het kon er best in de buurt van komen als het zo werd verwoord. Ook leek de oudere man het te realiseren dat de groep die voor hun neus stond hier eigenlijk niet hoorden te zijn, vooral dan niet in deze hoeveelheden. Het was als dat het maar maar een enkele van de soort was geweest, dan het kon zijn dat deze was verdwaald. Maar dit was nu een optie die flink te betwijfelen was. "Nog even en er komen ook nog Pupitar en Tyranitar." het was letterlijk als een grap bedoeld, want waarom zou hij dat er meer van dit soort schepsels zouden komen? Enkel kwam er een blauwige cocon uit de duisternis, eentje waarvan hij het kon herkennen als een Pupitar. Hij keek de ander even aan. Nee. Dat had hij niet gezegd zojuist.

De oudere man had nog zijn woorden herhaald, of eerder, het Tyranitar gedeelte. Hij keek Deimos even aan, waarschijnlijk wel dat de hond zo een beest aankon, zolang het maar niet te sterk zou zijn in welk geval. Hij had absoluut geen flauw idee hoe het zat met de Pokémon van de zwartharige, maar daar lette hij dus dan ook weinig op. Inenes hoorde de jongen van verderop stemmen horen, welke overduidelijk van andere mensen waren. "Waar zijn die Larvitar?" dit bevestigde zijn vermoedes enkel maar dat de groene Pokémon hier niet uit hunzelf waren gekomen. Maar waarom waren ze hier dan heengebracht? Ja, duidelijk omdat mensen ze ergens voor nodig hadden, maar voor wat dan?

Ja, wist hij veel wat er aan de hand zou zijn. Nathan deed dan dus ook geen moeite om te gaan antwoorden op de vraag van de ander, voor zover het nou voor nu echt een 'vraag' kon gaan zijn. En ineens, net alsof het op een ongehoord commando was, trokken de Larvitar zich terug, samen met een de ene Pupitar de Nathan had gezien. Oké. Alsof dat al niet raar genoeg was met dit hele gebeuren. Hij gaf een kort seintje naar de hond in de vorm van een zacht fluitje, waarbij het beest het vuur in zijn bek wat minder fel liet branden dan het al was. Met geen idee hebbende wat er aan de gang was, samen met dat er blijkbaar andere mensen waren waarbij er geen idee was wie die waren en tot wat ze precies in staat waren. Danwas het beter om het element ver verrassing te behouden eigenlijk.

Zodra de jongen had bevolen om Deimos' vuur te laten dimmen, was de ander wat dichter bij een van de zijkanten van de tunnel gaan lopen. Een beetje laat was dat, maar het kon hoe dan ook nog lichtjes handing zijn.. was het niet zo dat er zowat hier met led-lampen werd geschenen, welke beter bekend stonden als het vuur dat van de hond kwam. Zelfs nu dit minder was, was het niet bepaald dat het erg weinig was. De vraag van de man liet hem kort grijnzen. "Hoeveel keus hebben we?" maar het was alsnog wel aan zijn toon te horen dat ze wel konden gaan, zijn nieuwsgierigheid brandde en echt wel dat Nathan wou weten wat the hell er aan de gang was. Rustig liep hij weer door, erop lettende dat er weinig geluid werd gemaakt. Uiteraard klonk er soms wel nog een zacht geluid dat door de vlammen kwam van de hond.

Na een tijdje te hebben gelopen, was het te zien hoe er verderop een zacht licht te zien was. Dat zou wel de 'plek' moeten zijn, of in welk geval, de plek waar meest waarschijnlijk die mensen zouden zitten. Zo te blijken dacht de zwartharige hetzelfde, gezien deze sprak dat ze daar moesten zijn. Dat kon inderdaad nog wel eens zo heel goed zijn namelijk, niet eigenlijk dat er veel andere paden waren waar ze konden heengaan, dus zo moeilijk was het eigenlijk ook niet eerlijk gezegd. Ondertussen was het licht nog duidelijker geworden, waarbij er makkelijk tot de conclusie kon worden gekomen dat er daar wel overal lampen zouden staan, of wat dan ook voor dit felle licht kon gaan zorgen, misschien een Pokémon? Het zou kunnen. Blijkbaar waren er zelfs enkele van die spotlight lampen in de gang waar ze inliepen, nou, daar ging het voordeel van de duisternis die ze net hadden. Deimos had maar diens vuur helemaal uitgedaan, wetende dat het voor nu toch complete onzin zou gaan zijn om dit te laten branden met die lichten hier. Hij keek even naar de oudere man, niet dat de jongen verwachtte dat deze hier een antwoord op had -waarom zou die immers?

Te horen aan het geërgerde geluid achter hem, was het te merken dat de ander -waarvan Nathan eerlijk gezegd nu al diens naam was vergeten omdat het hem niet minder had kunnen uitmaken- ook niet bepaald blij was met de lichten. Het was te zien hoe deze zijn Pokémon erbij had gehaald, wat eigenlijk gewoon een flink gemuteerde pad was. Enkel kon de groenharige niet ze snel op de naam van het beest komen, of de soort om het beter te verwoorden. De pad zag er in welk geval niet bepaald zwak uit, maar het kon sterker als het Nathan werd gevraagd. Maar vond de groenharige dat wel eigenlijk niet vaker? Altijd wel iets waarop sterker te worden, altijd een verbeterpuntje? Misschien moest hij minder over dit soort dingen gaan nadenken, dat kon wel zeker beter zijn. De vier leken bij het einde te zijn gekomen van de gang, gezien het te zien was hoe een enorme ruimte voor het was, belicht met dezelfde lampen als net bij de gang. Er leken overal wel een beetje mensen rond te lopen, ieder met wat bezig. Aan de andere kant van de ruimte waren er Larvitar, misschien dezelfde van het groepje dat ze eerder hadden gezien, die bezig waren met de aarde opetend rondom de ruimte, daarbij het groter makend. What the hell was hier aan de hand?