Open - You little...

<sub>Het was nooit Floyd zijn plan geweest om een pokémon te proberen vangen wanneer hij de cave betrad. Hij was eigenlijk blij met hoe dat zijn team eruit zag, maar toch veranderde dat. Over het algemeen had hij een hoop pokémon die dat veel te groot waren om echt aan zijn zijde mee te nemen. Ze waren ook nog eens niet de soepelste mede door hun grote en niet altijd even snel. Daarom was het handig om iets kleiner en snel te hebben dat eveneens ook over een hoop kracht bezat. Hierbij dacht Floyd de ideale pokémon te hebben gevonden en daarom dat hij zich in een gevecht had gewaagt.

Het begon allemaal wanneer dat Floyd gewoon rustig door de Glitering Cave aan het wandelen was. Voor de zoveelste keer. Hij hoopte daarmee steeds niemand tegen te komen en de laatste paar keer was hem dat helaas niet gelukt. Op dat moment liep hij toch al een zekere tijd rond in de cave zonder iemand tegen te komen. Het was er rustig zoals hij hoopte en niemand die hem kwam storen. Of dat hoopte hij in elk geval toch. Helaas leek geluk nooit echt aan zijn kant te staan. Het extra gewicht dat ineens aan zijn rug hing ging hem niet onopgemerkt voorbij. Zijn rugzak woog niet zoveel en het was al helemaal onmogelijk dat het van het één moment op het andere ineens zoveel woog. Dat was echter niet het ergste. Eenmaal hij stil bleef staan om te kijken verdween al het gewicht door een harde ruk aan zijn rugzak. Floyd zelf viel hierdoor achterover op de grond en niet bepaald zacht. Hij had het niet kunnen voorspellen en daardoor wist hij zich ook niet op de val voor te bereiden. Zijn hoofd raakten dan ook de grond.
Zacht kreunend bleef hij enkele tellen op de grond liggen. Zijn ogen waren dicht geknepen door de pijn van de val die door zijn lichaam heen trok. Dit had hij weer. Het was altijd zo iets. Niets liet hem eens gewoon met rust. Floyd was er zeker van dat hij voor het ongeluk was geboren.
Zijn ogen opende hij pas weer wanneer iets op zijn buik kwam staan en tegen zijn hoofd aan tikten. Voor dat hij zijn ogen echter had geopend waaide hij met één hand voor zijn gezicht om datgene weg te krijgen dat hem aan het poken was. Humeurig keek hij vervolgens naar het wezentje die op zijn buik stond. Het was klein, had een extra bek op de achterkant van haar hoofd en was zeer nieuwsgierig aan het kijken. De pokémon haar gezicht was veel te dicht bij het hoofd van Floyd dan hij aangenaam vond. ‘Ksst,’ zei hij dan ook en zwaaide met zijn handen naar het beest om het weg te krijgen.
Met vluchtige sprongen ging de Mawile af zijn lichaam waardoor Floyd weer recht kon gaan staan. Pijnlijk wreef hij tegelijkertijd over zijn hoofd en gepijnigd keek hij naar de pokémon. Ze had haar hoofd een tikkeltje schuin hangen. Duidelijk zag ze niet in wat dat het probleem was, maar Floyd merkte iets niet meteen op. De pokémon had zijn rugzak, maar niet in de kleine pootjes, wel in de vreemde bek achteraan haar kop. ‘Geef dat terug,’ zei Floyd. Zijn hand hield hij gesterkt voor zijn lichaam en hij keek de pokémon bevelend aan. Deze leek niet onder de indruk te zijn en schudden haar hoofd heen en weer voor ze zich omdraaide en de duisternis in liep. ‘He! Terug komen!’ riep hij de pokémon na. Haast meteen wilde hij de achtervolging in zetten, maar na enkele passen begon zijn hoofd onaangenaam te bonken. Dit had hij weer.
Lopen ging het niet worden, of toch niet voor direct. Met wat pech had hij een hersenschudding opgelopen, maar dat zou meteen wel heel erg zijn. Het was vast iets tijdelijks dat wel weer weg ging als hij het tijd gaf. Zolang dat het niet aan het bloeden was, zou Floyd al tevreden zijn. Een hoofd kon hard bloeden en het kleinste sneetje zorgde ervoor dat het leek alsof er een moord was gepleegd.
Aan een veel rustigere pas ging hij de richting uit waarin dat de Mawile was gaan lopen met zijn rugzak. Dat klein ding ook. Er zat niks speciaal in die rugzak voor zover dat hij wist. Enkel zijn extra pokéballen, wat kleren en eten. Floyd had nog het geluk dat zijn pokémon daar niet in staken, maar dat hij die altijd op zijn lichaam zelf droeg. Hij was dus deels wel voorbereid op momenten als die. Als iets zijn rugzak stal had hij genoeg pokémon die het terug konden brengen. Mensen zouden dan wel twee keer nadenken over wat ze precies gedaan hadden. Als je ineens werd omsingelt door een groep monsterlijke pokémon die veel te groot waren dan gaf je iets dat gesloten was wel weer terug. Dat was echter wanneer dat het mensen waren. Op dat moment was dat niet het geval en ging het om een pokémon. Die hadden meestal net wat meer lef en dachten de wereld aan te kunnen. Dat als je de verkeerde tegen kwam. Sommige waren te angstig, maar deze Mawile duidelijk niet. Floyd hoopte echt dat hij die pokémon weer kon terug vinden en zo zijn spullen ook weer te pakken kon krijgen.
Rustig strompelde hij dan ook verder. De zaklamp die hij vast had scheen heel de tijd in het rond. Als hij de Mawile niet terug kon vinden, dan had ze misschien wel zijn rugzak ergens laten liggen. Bij het kleinste geluidje dat Floyd hoorden scheen hij die kant ook op. Echter was het steeds vals alarm. Soms was het wel eens een pokémon, maar nooit degene die hij ook effectief zocht. Het waren pokémon die zich verstopten omdat er iemand langs wandelde. Pokémon die niet dachten de wereld aan te kunnen en effectief ook mensenschuw waren. Gelukkig dat de grot niet de grootste was, anders zou hij de Mawile en zijn spullen nooit meer kunnen terug vinden.

Na een hele tijd te hebben rond gewandeld in de Glitering cave vond de jongeman eindelijk waar hij naar opzoek was. De Mawile zat vlak naast één van de lichtgevende kristallen en zat in zijn rugzak te graven. Op de grond lag al een leeg papier waar eerder zijn broodje voor later had in gezeten. Het flesje water dat hij bij zich had was kapot gebeten en de pokéballen die hij gebruikten om nieuwe pokémon mee te vangen lagen ook overal verspreid. Floyd kon het niet laten om te zuchten wanneer hij per ongeluk tegen een pokébal aan schopte. Die rolde gelukkig niet ver dus kon hij die nog oprapen. Dit zorgde ervoor dat de Mawile hem wel opmerkte. Tot Floyd zijn verbazing verscheen een vrolijke glimlach op de pokémon haar gezicht, precies alsof ze blij was hem te zien. Nog net niet sprong de pokémon op om naar hem te te gaan. Die kan kreeg ze ook niet.
Floyd nam één van de pokéballen die schuin rond zijn torso hing en liet de pokémon die eruit zat eruit. De pokémon die eruit kwam was net wat te groot voor in de grot, maar het moest lukken. Hij ging de Mawile leren dat je geen spullen mocht stelen van een dief. Dat hoorde gewoon niet.

VS

Waglington had even om zich heen gekeken wanneer hij uit zijn bal was gelaten, maar bij het zien van de spullen in de handen van de andere pokémon was het duidelijk wat er moest gebeuren. Hij zou niet kunnen vliegen in de grot, maar zo’n groot probleem was dat ook niet. Het kwam allemaal in orde. ‘Wag, laat maar voelen dat je niet van mij moet stelen,’ zei Floyd kort en nog steeds humeurig door de gang van zaken. De grote Hydreigon liet wel een korte brul horen om te laten weten dat hij het gehoord had. Dat deed zeker niet goed aan Floyd zijn hoofd dat nog altijd hard aan het bonken was van pijn.
‘Begin maar met een focus enegry,’ beval Floyd en dat was ook wat Waglington deed. De Mawile begreep ook dat het echt menens was en dat ze niet weg zou kunnen lopen van dit gevecht. Het zag ernaar uit dat ze even kort zuchten en vervolgens recht ging staan. Veel zin in vechten leek ze echter niet te hebben, maar ze ontweek het gevecht ook niet door weg te lopen. ‘Nu Tri Attack.’ De drie koppen van Wag richten zich op de Mawile voor de drie stralen eruit kwamen gevlogen. Zonder veel moeiten ontweek de Mawile ze echter. Bij de eerste hield ze schuil achter een rots om vervolgens omhoog te springen voor de tweede en te bukken voor de derder. Waglington was echter slim genoeg, die liet zijn hoofd zakken waardoor het alsnog deels raak was.
Het leek de Mawile wel niet veel te doen, maar ze leek ook niet iets terug te willen doen. Enkel Iron Defense om zichzelf nog te beschermen. Nadien liep ze wel op Waglington af, maar in plaats van een aanval uit te voeren sprong ze op de rug van de blauwe draak pokémon. Een grom verliet zijn bek. Door de lengte van zijn nek kon hij wel zonder moeiten aan zijn rug om zo de Mawile aan te vallen met een Bite. Hij liet de pokémon niet meteen los en gooide die weg zodat de Mawile niet meer op zijn rug zat. De pokémon herstelde zich goed en lande op beide poten na een klein stuk verder te zijn geschoven. ‘Work Up en dan Hyper Voice,’ zei Floyd en Wag schoot meteen in actie. Na de work up gebruikten uit direct een Hyper Voice. Floyd had zijn handen al tegen zijn oren gelegd, maar de Mawile bleef niet ongedeerd. De anval nadien wist de Mawile helaas wel te ontwijken. Waglington was naar voor geschoten voor een Body Slam, maar het enige wat hij raakten was een kristal dat in vele stukken brak. De Mawile was alweer op hem gesprongen en rende over de rug heen om aan de achter kant van de Hydreigon uit te komen.
Floyd had verwacht dat de Mawile nu wel zou toeslaan met een echte aanval, maar besloot in plaats daarvan enkel met stenen te gooien naar Wag. Die vong het niet aangenaam, wanneer hij gedraaide was en stenen tegen zij hoofd kreeg gromde hij laag. ‘Headbutt,’ sprak Floyd en hij was nog niet uitgesproken of Wag schoot naar voor en raakten de Mawile volop. Die kleinere pokémon vloog nu wel tegen de wand achter haar en keek wat gepijnigd. Vlak daarna, nog voor ze recht kon staan werd ze wel geraakt door de Body Slam en werd zo geplet tussen het grote lichaam van een Hydreigon en de harde muur.
Snel genoeg wist ze zich wel weer te herpakken en sprong op tijd opzij om een volgende Body Slam te ontwijken. Helaas werd ze wel door drie aanvallen tegelijk geraakt door Wag die nogmaals een Tri Attack probeerden uit te voeren. De Mawile stond wel weer recht, maar in plaats van op haar tegenstander af te gaan rende ze op Floyd af. Dit had de jongeman niet voorzien. Hij probeerde een stap naar opzij te zetten omdat hij dacht aangevallen te worden, maar in het voorbij komen greep de extra mond de pokébal van Waglington vast. ‘Geef terug!’ riep Floyd. Hij deed nog een poging om de pokébal terug vast te grijpen maar zonder succes.
Waglington schoot wel meteen in actie. Hij greep de Mawile vast met een bite, maar de extra mond liet niet los. In een verdere poging gooide hij haar nog eens tegen de muur, maar het hielp niet. ‘Probeer crunch,’ opperde Floyd. Waglington was juist snel genoeg om de Mawile vast te grijpen met een Crunch, maar deze wist uit de greep te ontsnappen zonder de pokébal los te laten. ‘Nog een Hyper Voice,’ zei Floyd die al zijn handen weer tegen zijn oren aan hield. De Hyper Voice was wel een succes. Door het harde geluid hield de Mawile haar poten tegen haar oren en liet de extra mond de pokébal los.
Over de grond rolde de pokébal weg. Waglington haasten zich erheen en greep met één hand naar de pokébal, maar de Mawile was sneller en hield de pokébal zelf vast. Floyd had geen idee wat dat de kleinere pokémon van plan was, maar twee zaken gebeurden op hetzelfde moment. Drie stralen van een Tri Attack schoten op de Mawile af en bij de Mawile ontstond er een rode straal van de pokébal die dat Waglington terug opslorpten. De laatste aanval van Wag was wel raak en raakte de andere pokémon recht tegen haar borst. De bal vloog daardoor weer de lucht in en de Mawile ging zelf tegen de grond. Zonder te twijfelen en voor de Mawile nog wat zou kunnen doen gooide Floyd de lege pokébal die hij vast zit naar de Mawile die erin verdween. Het was een nood oplossing, maar met wat geluk had hij de pokémon wel gevangen.

1x Focus Energy
3x Tri Attack
2x Bite
1x Work Up
2x Hyper Voice
1x Headbutt
1x Body Slam
1x Crunch

- Open nadat pokémon gevangen is ^^</sub>