The Sun King [+Cecille Skarsgård]

Imogen knikte een paar keer bij Cecilles antwoord, alsof ze het serieus overwoog. Ze keek omlaag naar Helios, die haar expliciet negeerde. De blondine leek even verrast door Imogens vraag, door de vorige grap waarschijnlijk alweer vergeten dat ze het daarvoor even over haar vriendin had gehad, maar na de eerste verwarring begreep ze over wie het ging en noemde een naam: Sara, of Sarah, dat verschil was in gesproken taal niet te horen. Even later vertelde Cecille dat ze uit Johto kwam, maar haar vriendin wel uit Kalos. "Oh? Waar hebben jullie elkaar ontmoet? In Kalos, toen jij daar met de league begon, of begon je juist met de Kalos league omdat zij daar was?" vroeg Imogen. Ze knikte toen Cecille vroeg of zij dan dus wel dichtbij huis was. "Inderdaad, ik woon in Oldale Town, niet eens zo ver lopen hiervandaan", zei ze. "Ben je daar al eens geweest?"
Haar glimlach zwakte een beetje af toen Cecille het had over er tussenuit moeten en ze besloot er niet verder naar te vragen. Cecille wilde er vast niet met een halve vreemdeling over praten en Imogen had ondanks dat haar nieuwsgierigheid geprikkeld was zelf ook weinig behoefte aan het horen van onprettige verhalen. Daar werd ze zelf altijd ook maar een beetje treurig van.

Helios ging zich hoe langer hoe meer ergeren aan die twee. Hij was er nog steeds niet over uit of dat van daarnet nou een compliment of een of andere grap van ze was geweest, vooral die opmerking over schoenen had wantrouwen in hem opgeroepen. En nu deed Imogen weer alsof hij een of ander dom kind was - juist door te zeggen dat ze hem er niet mee ging vergelijken zei ze toch immers dat ze dat wel wilde? - en begon die blondine weer te dreigen alsof ze daarmee de baas over hem kon spelen. Een tijdje hield hij zich stil, maar in die stilte was hij alleen maar zichzelf bozer aan het maken, tot hij er genoeg van had. "Stop, ik accepteer deze houding jegens mij niet!" riep hij luid, met enigszins overslaande stem, en hij begon wild te bewegen en met zijn bladeren te zwaaien tot Imogen hem wel los moest laten. Met een plof landde hij op de grond, maar een val van zo laag kon een Sunkern wel hebben. Het was alleen vervelend dat hij nu stoffig werd. Met een blik van vastberaden verontwaardiging keek hij zijn verbouwereerde trainer aan. "Denk maar niet dat ik me door jou rond laat dragen als je op deze manier je respect toont", verkondigde hij. En dat Imogen daar geen woord van kon verstaan was dan haar probleem.

Imogen grijnsde toen Cecille begon te vertellen. Zo begonnen de beste liefdesverhalen, al was Imogen ook wel liefhebber van het enigszins cliché, maar o zo romantische 'liefde op het eerste gezicht'. Dat was bij Cecille en Sara duidelijk niet het geval geweest, of dan in ieder geval niet van Sara's kant. Ze hadden elkaar dus ontmoet in Kalos, toen Cecille haar eerste pokémon ving. Aangezien ze eerder had gezegd dat ze al best een tijdje op reis was, nam ze dus aan dat dit al een flinke tijd geleden moest zijn geweest. "Dus... hoe ging het verder?" vroeg Imogen, al helemaal geboeid door het verhaal.

Cecille vroeg haar naar Oldale Town en Imogen grijnsde breed, aangezien ze het heerlijk vond om over haar stadje te praten. "O, Oldale Town is fantastisch. Het is een wonder dat je er nog niet geweest bent, je moet er echt een keer heen. Er groeien de prachtigste en het ruikt er altijd heerlijk. Bovendien kun je er de fokkerij met de mooiste bloempokémon én de beste parfumerie van Hoenn vinden", vertelde ze met een glimlach. Niets mis met een beetje reclame voor de bedrijfjes van haar ouders. "Misschien een goede plek om eens langs te gaan als je een cadeautje voor Sara moet hebben. Als ze van bloemen houdt, tenminste." ze wist niet hoe iemand niet van bloemen zou kunnen houden, maar ze had wel eens gehoord dat die mensen bestonden.

Ze schrok toen Helios zich opeens loswurmde en op luide toon iets begon te verkondigen. "Eh, Helios, je weet dat ik hier geen woord van versta, hè?" merkte ze voorzichtig op. De Sunkern keek haar boos aan, maar verlegde die blik al gauw naar Sivar, die alles waarschijnlijk wel begrepen had en nu iets tegen Helios zei. Imogen keek opzij naar Cecille, in de hoop dat die met haar ervaring haar iets zou kunnen vertellen over wat hier opeens aan de hand was.

De Sunkern was diep verontwaardigd. Imogen begreep natuurlijk weer helemaal niets en nu bemoeide dat paarse mannetje zich er ook nog mee. "Juist ja, respect moet je verdienen: rainers moeten het respect van hun pokémon verdienen, zij zijn immers degenen die met bevelen rondstrooien. Ík heb me tot nu toe volgens mij zeer netjes opgesteld. Ondanks dat ze me niet eens zou verstaan heb ik geen enkele grap over haar gemaakt. Zij is degene die stomme grappen over mij maakt, bevelen geeft en verwacht dat ik ze allemaal maar braaf opvolg. En er kan niet eens een alsjeblieft vanaf. Nou, mooi niet dus", zei hij vastberaden. Hij was een trotse Sunkern, de mooiste van haar vaders fokkerij, niet een of andere slaafse Growlithe.

Cecille was Sara blijkbaar hardnekkig blijven achtervolgen, tot in Lumiose City. Dat was de hoofdstad van Kalos, toch? Ja ja, ze had wel eens opgelet bij aardrijkskunde. Bij het stukje over de man trok ze even haar wenkbrauwen op. Dus een of andere mysterieuze man had haar zomaar twee pokémon gegeven? Dat klonk wel vreemd. Maar blijkbaar was het uiteindelijk wel betrouwbaar gebleken. Cecille vertelde in ieder geval niets over eventuele rampen die op deze actie hadden gevolgd en blijkbaar was de hele actie wel een succes geweest.
"Bloemen zijn toch niet cliché?" antwoordde Imogen grijnzend. "Ze horen er gewoon bij." Ze moest denken aan haar eerste vriendje. Ze hadden elkaar voortdurend bloemen gegeven. Uiteindelijk was dat echter ook zo ongeveer het enige geweest dat ze nog voor elkaar deden, dus was de relatie na iets minder dan een halfjaar beëindigd, maar ze had er geen slechte herinneringen aan. Hij was in ieder geval goed geweest in het uitzoeken van bloemen. Die eigenschap had haar eigenlijk ook aangetrokken: dat hij een goede smaak had en echt probeerde steeds weer iets moois voor haar te maken, zelfs toen het eigenlijk al duidelijk was dat hun relatie verder weinig toekomst had. Zo veel jongens stuntelden maar een beetje, probeerden het wel, maar kwamen dan uiteindelijk toch weer aanzetten met het meest onpersoonlijke bosje bloemen dat je maar kon bedenken. Zo ervoer zij het, tenminste. "Maar goed, ik zou toch voor de volgende Valentijnsdag eens een bezoekje brengen aan Oldale Town. De mooiste bloemen, de heerlijkste parfums, het is een walhalla voor de verliefde mens", besloot ze haar verkooppraatje met een stralende glimlach.

Het leek wel alsof Cecille haar pokémon kon verstaan! Imogen keek met verbazing toe terwijl de blondine naar de Tyrogue luisterde en daarna doorgaf wat deze had gezegd. Ze was eigenlijk ook wat verbaasd door de inhoud van de boodschap. Respecteerde ze hem niet? Maar ze gaf hem allemaal complimenten over hoe mooi hij was, en ze droeg hem rond in plaats van hem in zijn pokéball te stoppen, en ze had nooit tegen hem gesnauwd. Wat moest ze dan nog meer doen? Ze had juist het idee dat ze zo'n mooie start had gemaakt, maar daar was Helios het schijnbaar niet mee eens. Had Cecille het echt goed begrepen? Imogen wist niet goed wat te zeggen. De twee pokémon leken intussen wat minder gebrek aan woorden te hebben, te horen aan hun aanhoudende discussie. Imogen keek hulpeloos naar Cecille, die wist te melden wat haar eigen pokémon aan Helios probeerde duidelijk te maken.

Wat bemoeide die paarse zich hiermee? Hij ging hem echt niet overtuigen, hoor. Helios was er nog altijd van overtuigd dat hijzelf volledig in zijn recht stond beklag te doen. De inmenging van de Tyrogue had echter één voordeel: zijn trainer leek haar pokémon namelijk wél te begrijpen, en wist nu in ieder geval aan Imogen duidelijk te maken wat het probleem was. Het meisje keek hier vooral verbaasd bij. Wat, had ze het zelf niet eens door?
"Hoor eens, dat wordt hem niet", zei Helios tegen de paarse bemoeial. "Dus jij vind het normaal als ik niets terugkrijg voor mijn werk? Nou, ik niet. En als ik daar nu niets aan doe, verandert het nooit." Zo had hij het geleerd: soms moest je even het heft in eigen handen nemen. Hij kon toch niet lijdzaam afwachten terwijl zij hem keer op keer beledigde? Als je niet protesteerde, zou er ook niets veranderen. Dan zou Imogen gewoon blijven denken dat dit normaal gedrag was en dat het hem niet uitmaakte, terwijl het hem wel degelijk iets uitmaakte.
Vrienden? Ze kende elkaar een dag, was dat niet een beetje vroeg om over dat soort zaken te spreken? Tot nu toe zag Helios het meer als een... samenwerkingsovereenkomst. En ja, als ze nou een beetje aardig tegen hem deed, dan zou hij ook wel aardig terug doen, dan kon het misschien wel uitgroeien tot iets meer dan dat, maar dat was toch niet in één dag gebeurd? "Nou, dan mag jij aan jouw trainer vertellen, zodat die het weer aan mijn trainer kan vertellen, dat niet iedereen die stomme grapjes op prijs stelt." In zijn ogen was iemands trots krenken met je stomme grappen nou niet echt de manier om te laten zien dat je iemand op prijs stelde.

Cecille gaf toe dat de bloemen die ze eerder aan Sara had gegeven toch inderdaad wel in de smaak gevallen waren. Imogen grijnsde tevreden. Uiteraard, dacht ze, bloemen zijn ook perfect. De omschrijving 'verliefd mens' leek ook wel op de blondine te slaan en Imogen was blij om te horen dat ze erover zou nadenken. Een beetje jaloers was ze ook wel, zij wilde ook wel weer eens verliefd worden. Het leek haar zo heerlijk... Ze lachte bij Cecilles opmerking. "Met mij en een kaart erbij zal de uitgang snel gevonden worden. Trouwens, waar ben je eigenlijk naar op weg? Ja, je hebt al aangewezen waar je heen gaat, anders had ik als gids ook niet veel kunnen doen, maar wat ga je daar doen? Of heb je een dartpijltje naar een landkaart gegooid?" Dat had ze zelf wel eens geprobeerd, maar het resultaat was niet erg bevredigend geweest: haar eerste poging was ergens midden op de oceaan terechtgekomen, de tweede niet eens bij de kaart in de buurt, en de derde ergens op een of ander suf plaatsje waar ze eigenlijk heel weinig behoefte aan had.

Cecille probeerde haar gerust te stellen, maar Imogen beet op haar onderlip en staarde naar Helios. Ze was net een dag op weg, en nu al had ze het verpest? Ergens welde er ook verontwaardiging in haar op. Één dag waren ze op weg. Één. Hij kon toch niet verwachten dat ze meteen alles perfect deed? Als je elkaar pas net kende, moest je elkaar toch even een kans geven? Wist zij veel wat hij precies van haar verwachtte! Het was niet alsof hij het gewoon zei, zoals een ander mens zou doen. Hij moest toch begrijpen dat ze zijn gedachten niet kon lezen? Het was oneerlijk dat hij haar na zo'n korte tijd al op zulke dingen afrekende. "Ik doe ook maar mijn best", zei ze gepikeerd, wat uiteraard niet helemaal de beste toon was om een kwade Sunkern weer aan jouw kant te krijgen...

Die trainer van hem was zich ook van geen kwaad bewust, hè? Mensen ook altijd. Ze begrepen alleen elkaar, omdat ze dezelfde taal spraken. Geen enkel oog voor de subtiliteiten van non-verbale communicatie. Volgens het paarse ventje was het heel gewoon om niets voor je daden terug te krijgen, en zou je dat niet eens moeten verwachten. Nou, lekker was dat. Hij zei dat het zo extra mooi zou zijn als hij er wél iets voor terugkreeg, maar ja, dan moest dat wel eens gebeuren, hè? Helios zag nog steeds niet helemaal in hoe je dat eerlijk kon noemen. In ieder geval leek Sivar bereid om Helios' boodschap door te geven, en zo kreeg Imogen uiteindelijk te horen wat hij al die tijd al probeerde duidelijk te maken.

Haar grapjes niet leuk? Als Imogen gevoeliger was geweest, had ze zich beledigd gevoeld. Scratch that, ze wás beledigd. Het waren toch leuke grapjes? Cecille vond ze leuk. "Maar Helios, grapjes zijn toch niet serieus bedoeld? Het is toch niet alsof ik iets ervan meen ofzo", zei ze tegen de Sunkern, die absoluut niet tevreden leek met dit antwoord. Imogen zuchtte en sloeg haar armen over elkaar. "Goed, goed, ik zal geen grapjes meer maken. Ik zal doodserieus zijn." Helios keek nog niet echt veel blijer. Cecille zei dat ze ook andere grapjes kon maken, maar Imogen vond het eigenlijk nogal onzin dat Helios zich haar grapjes zo aantrok. Zoals ze al zei: het was toch allemaal niet gemeend? Het waren maar grapjes, daar moest je toch tegen kunnen? Hij zou ook best dat soort grappen over haar kunnen maken, ook al zou ze hem kunnen verstaan. Dat kon ze wel hebben. Dat kon ieder normaal persoon toch wel hebben? Ze vond eigenlijk dat hij zich behoorlijk aanstelde.
Ze probeerde zich wel in hem te verplaatsen, maar zelf zag ze die grapjes gewoon niet als iets echt beledigends. Als de rollen omgedraaid waren, zou het haar niets uitmaken. Dacht ze. Maar goed. Misschien was zij juist wel degene die zich nu aanstelde. Misschien verplaatste ze zich gewoon niet genoeg in hem. Die grapjes zouden haar niet veel uitmaken, maar hem duidelijk wel. Hij was haar niet. Misschien kon ze inderdaad wel wat beter naar hem luisteren en gewoon accepteren dat hij het nu eenmaal niet leuk vond. Ze wreef even over haar voorhoofd. Goed, als ze er nu even vanuit ging dat hij geen aansteller was, maar het gewoon oprecht vervelend vond. Dan betekende dat dat zij dat moest respecteren. Ze liet haar armen zakken en keek naar Helios. Ze hield er niet van om fouten toe te geven, maar ze had niet echt veel keus, nu ze eenmaal besefte dat het niet alleen Helios was die vervelend deed. "Goed, sorry. Ik wist niet dat je het echt zo vervelend vond. Ik zou het zelf niet erg vinden, maar jij duidelijk wel, dus... Nou ja. Ik zal geen grapjes meer over je maken", zei ze snel. Ze wreef over haar arm terwijl ze een tikkeltje nerveus naar Helios keek. De Sunkern snoof, maar zijn kwade frons verzachtte wat. "Zullen we nu weer verdergaan?" vroeg Imogen voorzichtig en Helios zuchtte een keer en werkte haar niet tegen toen ze hem van de grond optilde en op haar arm zette.

Haar excuses stelden niet zo veel voor, maar Helios besefte dat hij het er maar mee zou moeten doen. Het was iets, en als ze voortaan zou stoppen met die stomme grapjes, had hij dat nu tenminste bereikt. Sivar kon zeggen wat hij wilde, maar als Helios niet duidelijk had gemaakt dat hij dit niet accepteerde, was er niets veranderd, terwijl het nu misschien beter zou worden. Zo had hij toch maar mooi resultaten geboekt.

Cecille vond het dartpijltjesidee best leuk, maar het was niet de reden voor haar bestemmingskeuze. Ze gaf aan dat ze werk zocht en dat ze hoopte in de stad meer kans te maken. Imogen was eerlijk gezegd een beetje verbaasd. "Maar je bent een trainer, dan reis je toch rond? Dan is het toch niet handig om ergens in een stad een baantje te hebben?" Dan zat je de hele tijd vast in de stad omdat je naar je werk moest, dus hoe moest je dan de regio door reizen? "Trouwens, jij was toch op vakantie?" Op vakantie ging je toch niet werken? Daar was geen lol aan! Dat Cecille misschien wel een baantje móést nemen om aan geld te komen, kwam eerlijk gezegd niet in haar op.

Een zucht van opluchting kwam over haar lippen toen Helios zich op liet tillen om verder te gaan. Gelukkig was dat nu ook weer opgelost. Imogen kon niet zeggen dat ze helemaal tevreden was met de oplossing - moest ze nu voortdurend op gaan letten wat ze zei om zijn makkelijk gekrenkte trots maar niet per ongeluk te beledigen? - maar ze liet het er maar bij zitten. Ze zou laten wel zien hoe dat ging, voor nu was ze allang blij dat Helios niet meer zo boos leek. Cecille bleek echter niet van plan het er zo makkelijk bij te laten zitten. Met een veelbetekenende blik eiste ze van Helios dat hij ook iets zou zeggen. Maar daar was de Sunkern niet zo blij mee...

Pardon?! Waar bemoeide dat mens zich mee? Helios was net enigszins tevreden en al vond hij Imogens excuses wat magertjes, ze hadden tenminste een overeenkomst bereikt. Het was toch goed zo? Imogen klaagde niet, hij klaagde niet, dus had die blondine ook geen recht om te gaan zeuren. Bovendien had hij toch niets fout gedaan? Met een verbeten trek om zijn mond keek hij terug. Ze wilde een sorry van hém horen? Mooi niet dus!

Helios zei geen woord en Imogen beet op haar lip. "Cecille, laat maar, het is wel goed zo", zei ze zonder haar aan te kijken. Het was niet ideaal, maar het kon erger, toch? En ze had absoluut geen zin om de hele discussie weer van voren af aan te beginnen. Konden ze het niet gewoon laten rusten? Ze had geen zin in dit gedoe...