The Sun King [+Cecille Skarsgård]

Cecille speelde het spel serieus mee en leek na te denken over iets wat als goede raad kon dienen. Uiteindelijk kwam ze met de fantastische tip om eerst dingen met minder kleuren te proberen. Imogen keek beteuterd. "Maar dingen met weinig kleuren zijn zo saaaaai", klaagde ze. "Je hebt er toch al minstens vier nodig om iets moois te maken. Kijk nou, Helios heeft geel, bruin, groen en zwart en voor jouw Sivar geldt het ook: paars, bruin, wit, zwart, en dan ook nog het rood van de sjaal. Dat zijn er dus al vijf. En nou niet zeggen dat zwart en wit technisch gezien geen kleuren zijn. Ze zijn belangrijk. En van techniek heb ik toch nooit veel verstand gehad." Ze schudde heftig haar hoofd. "Dus minder dan vier kleuren, daar begin ik absoluut niet aan. Ab-so-luut niet." Ze zuchtte. "Het probleem is sowieso niet zo zeer dat ik geen kleuren kan maken, ik is gewoon dat paars. Waar ik ook in verander, het Dittopaars blijft altijd. Ik krijg het gewoon niet weg!" Wanhopig keek ze de ander aan, met haar ogen knipperend om wat subtiele tranen in haar ogen te laten verschijnen. Ze had altijd al bij een toneelclub gewild, maar school en dansles namen al te veel tijd in beslag. Ze had duidelijk haar roeping gemist. "Help me, o Zoroark Cecille, o meesteres van illusies!"  Imogen Hargreaves, de dramatische Ditto, wierp zich aan Cecilles voeten, waarbij ze een zeer afkeurend kijkende Helios bijna liet vallen, en keek smekend naar haar op. "Wat te doen met Dittopaarse haren!"

Cecille bleek niet zo'n grote fan van zwart en wit te zijn en Imogen schudde lachend haar hoofd. "Alleen maar kleur is ook niet goed, vaak heb je wel zwart of wit nodig om het geheel in balans te houden", sprak ze als een echte mode-expert. Zelf doeg ze vaak een witte rok of blouse gecombineerd met verschillende pastelkleuren, soms met een feller accent. Kleur was mooi, maar ze hoefde geen levend bloemperk te zijn. "Zwart draag ik dan weer niet zo veel, maar het kan erg stijlvol zijn." Het milieu hier hield ook wel mee om haar ervan te weerhouden veel zwart te dragen. Met de temperaturen hier droeg je liever iets dat het zonlicht nog een beetje afstootte in plaats van opwarmde als een oventje.
Ze knikte tevreden toen Cecille zei dat het een stukje eigenheid was. "Dat is zeker waar, en eigenheid is heel belangrijk", antwoordde Imogen met een tevreden lachje. Ze probeerde in haar rol te blijven, maar toen Cecille met haar prachtige haaradvies kwam, kon ze haar lachen niet inhouden. Grinnikend kwam ze overeind en klopte het stof van haar knieën. Ze waren rood en gevoelig, blijkbaar had ze zich met haar dramatische actie aan de ruwe grond geschaafd. Het deerde haar niet echt. "Is dat geen valsspelen?" vroeg ze met een grijns aan Cecille. "Als Ditto moet ik dat toch zelf kunnen doen." Ze veegde een paarse lok uit haar gezicht. "Al moet ik ook zeggen: liever Dittopaars dan appeltjesgroen. En zeg nou zelf, het staat met niet slecht, toch?" zei ze met een glimlachje terwijl ze een hairflip deed. Het leek haar eigenlijk best grappig om eens een dagje een andere haarkleur te hebben. Als dat spul er echt na een enkele wasbeurt weer uit was. Ze zou eens op moeten zoeken of het niet slecht kon zijn voor je haar, maar als er geen problemen waren, wie weet, liep ze op een gegeven moment een dag lang met hetzelfde blonde haar rond als Cecille. Of appeltjesgroen.

Een grijze tanktop en zwarte shorts. Dat was dan misschien wel weer wat érg somber, en bovendien was Imogen niet zo'n grote fan van shorts, al waren die natuurlijk wel praktisch voor sport. Het donkerrood kon haar goedkeuring dan wel weer wegdragen. "Dat zijn een hoop donkere kleuren", merkte ze op. "Ik ga zelf meestal voor wit en pastel." Fellere kleuren vloekten vaak ook behoorlijk met haar lichtpaarse haar en in donkere kleuren leek ze zelf snel bleek en kleurloos. Dat waren dus ook goede redenen voor haar om voor pastel te kiezen. Cecille kon dat heldere rood en het grijs en zwart beter hebben.
Imogen schudde glimlachend haar hoofd toen Cecille kwam aanzetten met filosofische wijsheden. "Volgens mij hebben we die thuis ergens op een tegeltje staan", lachte ze. Haar moeder was gek op dit soort tegeltjeswijsheden. Hun huis hing dat ook vol met tegeltjes, kaartjes, post-its en zelfs geborduurde lapjes met de vreselijkste, zoetste en meest cliché uitspraken die je maar kon verzinnen. Imogen grijnsde tevreden toen Cecille met haar instemde en haalde daarna haar schouders op. "Mooi blond is niet lelijk", zei ze wijs. "En kijk nou, het heeft bijna dezelfde kleur als Helios, wie wil dat nou niet?" Lachend hield ze de Sunkern omhoog. Die leek niet zeker te weten of hij geërgerd moest zijn omdat hij als een kind werd opgetild, of tevreden omdat hij bekeken en bewonderd werd.

Cecille stelde het compliment wel op prijs, waar Imogen blij mee was. Ze hield enorm van complimenten, of ze nu gegeven of ontvangen waren, dus ze strooide er altijd rijkelijk mee. Ze meende ze echter wel altijd. Iets wat lelijk was ging ze niet mooi noemen alleen om iemand een plezier te doen, maar ze deed vaak wel haar best om iets moois te vinden. Cecille zei dat ze haar ouders er ook wel voor aan zou zien om van die tegeltjeswijsheden op te hangen en Imogen moest lachen. "Ouders, hè, het lijkt soms alsof mensen die kinderen hebben automatisch gaan houden van slechte tegeltjeswijsheden en een tenenkrommend gevoel voor humor krijgen", merkte ze op. Nou maakte haar moeder niet zo veel grapjes, die was vrij serieus, maar haar vader kon er wel wat van.

Cecille ging vrolijk door op de schoenen. De arme Helios en Sivar leken het iets minder op prijs te stellen. De Tyrogue keek nogal verontwaardigd toen zijn trainer suggereerde dat hij nieuwe schoenen zou krijgen. Imogen kon ondertussen de twijfel op het gezicht van haar Sunkern zien, zijn blik wisselend tussen arrogante tevredenheid en wantrouwen; houden ze me nou voor de gek of niet? Imogen besloot haar pokémon maar even wat rust te gunnen en over iets anders te beginnen. Ze had zich ook net de vraag herinnerd die ze Cecille intussen al een tijdje geleden had gesteld. "Maar, wat ik dus eigenlijk vroeg voor we afgeleid raakten door vreselijke grappen: ben je een trainer? Coördinator? Bankmedewerker? Juwelendief?" Ze was duidelijk niet meer in staat om op een serieuze manier een vraag te stellen. Niet dat ze dat heel erg vond, ze werd hier alleen maar vrolijk van. Nu maar afwachten of Cecille het in zich zou hebben om een serieus antwoord te geven, of toch ook weer voor de verleiding te zwichten een grap te maken.

Cecille gaf aan vooral dat laatste wel te herkennen, maar meldde ook dat zij er ook wel wat van kon. Blijkbaar had ze ook een vriendin, waar Imogen onmiddellijk meer over wilde weten, want ze hield enorm van romantische verhalen. Of zou ze gewoon een vriendin bedoelen? Ze lachte schuldbewust toen Cecille opmerkte dat zij ook wel door haar ouders beïnvloed was. "Hehe, tja, het zullen mijn vaders genen wel zijn", zei ze. Ze lachte. "Ik kan dan misschien geen vader worden, maar ik zal mijn kinderen later gek maken met mijn dad jokes." Als ze ooit kinderen kreeg... Eerst maar eens iemand vinden om die kinderen mee te krijgen, maar daarvoor moest ze dan weer eerst verliefd worden. Nu kreeg ze van iedereen die er een beetje knap uitzag of lief was al vlinders in haar buik, maar echt serieus verliefd was ze nog niet vaak geweest.

Een bankdief? Imogen dacht eerst dat Cecille bankrover bedoelde, maar ze bleek het serieus over het stelen van banken te hebben. Imogen moest lachen. Ja, daar had ze wel een punt: iedereen moest toch lekker kunnen zitten? Hierna kwam het echte antwoord: dat ze een trainer was en aan kickboksen deed. "Je zei ook dat je al een tijd op reis was? Heb je al veel gyms verslagen?" vroeg Imogen geïnteresseerd, maar voor Cecille antwoord kon geven, bleef ze abrupt staan. "Wacht, volgens mij hadden we daar naar rechts gemoeten", zei ze, zich plotseling herinnerend dat ze daarnet langs een splitsing gekomen waren en gedachteloos rechtdoor gegaan waren. Ze keek weer naar haar kaart. "Ja, we moeten even een stukje terug..." mompelde ze en ze draaide zich om. "Maar goed, gyms dus", zei ze daarna weer vrolijk tegen Cecille om aan te geven dat ze nu antwoord kon geven.

Daar kwam Cecille wel met een hele wijze opmerking. Imogen bleef zelfs even stilstaan om dit te overdenken en grijnsde breed. "Daar heb je helemaal gelijk in", zei ze met een lach. Helios protesteerde door middel van een Growth en Imogen grinnikte, maar hield braaf haar mond. Ze kwam weer in beweging en keek even op toen Cecille verderging. Ah, dan had ze het dus toch goed begrepen. "Ik zal Helios maar niet met een baby vergelijken, ik ben bang dat hij dan Growth zal blijven gebruiken tot zijn grootte bewijst dat hij dat onmogelijk kan zijn", lachte Imogen, terwijl haar Sunkern geërgerd snoof. Daarna richtte ze een speelse blik op Cecille. "Hoe heet ze?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze wilde hier natuurlijk alles van weten. Ah, romantiek, wat hield ze daarvan. In films en boeken ook, hoe meer ze erbij kon zwijmelen, hoe beter. Romcoms, al konden die ook vreselijk slecht zijn, maar vooral van die heerlijke kostuumdrama's met al die vreselijke, op geld beluste moeders en allesoverwinnende liefdes... Heerlijk.

Ze liepen een eindje terug tot de afslag weer bereikt was, en intussen gaf Cecille antwoord op haar vraag. Drie badges, dat was niet slecht. Nou zou Imogen persoonlijk drie lintjes van een coördinator indrukwekkender vinden: daar had je immers echte planning, oefening en een uitstekend gevoel voor schoonheid voor nodig. Die gyms waren gewoon een kwestie van trainen en trainen en misschien een beetje op de krachten en zwakheden van de types letten en dan sloeg je je er wel met brute kracht doorheen, toch? Nou hadden haar nichten en neven, waarvan sommigen zelf trainer waren, al wel geprobeerd haar duidelijk te maken dat gyms uitdagen wel om iets meer ging dan hard slaan, maar bij Imogen wilde dat er toch niet helemaal in. Het leek haar ook wel leuk om eens een gym uit te dagen, maar dan wel op haar eigen manier: met klasse en elegantie. Maar goed, al was ze dan impulsief, een beetje tact had ze wel, dus sprak ze dit allemaal niet hardop uit en knikte alleen, even haar wenkbrauwen optrekkend als blijk van verrassing en bewondering voor het aantal badges dat ze had. "Een reiziger ver van huis dus, hm?" vroeg ze. Er waren veel trainers en coördinatoren die tussen de regio's reisden, dus heel verwonderlijk was het niet, maar Imogen had toch eerder verwacht die mensen in de grotere steden, waar de gyms en contesthallen waren, of bij evenementen tegen te komen dan in Petalburg Woods. Nu had Cecille natuurlijk gezegd dat ze verdwaald was... "Wat bracht jullie naar Hoenn?" vroeg ze aan Cecille. Als het niet voor de gyms was, dan misschien voor een vakantie?