{ the lion's roar - benji cage, ranger quest }

Hij mocht de deur niet uit zonder extra pokémon op zak te hebben. Benji deed wat hij kon om zijn moeder ervan te overtuigen dat alleen Rogue voorlopig nog wel genoeg was, maar daar wilde ze niks van horen en duwde hem vervolgens twee nieuwe pokéballs in zijn handen. In de ene zat een Ralts en in de andere zat een Pichu. De jongen was erg blij met zijn nieuwe aanwinsten – al hoopte hij niet dat zijn moeder dit bleef doen, want hoewel ze goed verdiende, betekende dat niet dat ze al haar geld hieraan moest uitgeven. Benji had dan ook snel de training opgepakt en had de twee op een hoger niveau getraind, zodat zijn moeder met een gerust hart haar zoon kon uitzwaaien zodra hij weer was opgeroepen voor een missie. Die dag bleek sneller te komen dan gedacht, want voor hij het wist was het aan hem en een Student Ranger om de markt in de gaten te houden op zakkenrollers. Benji vond het een vreemde missie om aan te nemen, maar hij klaagde niet. Nicole zou het er echter niet mee eens zijn zonder dat hij alle drie zijn pokémon mee zou nemen, dus dat was wat hij deed. Storm op zijn schouder en de andere twee veilig in hun pokéball, zodat hij enigszins nog een verrassingselement had als het moest.

Slateport was niet bepaald naast de deur, dus het kostte hem wel wat tijd om de stad te bereiken. Hierdoor kwam hij misschien later dan gepland aan en daar had hij meteen al spijt van. Dit was zijn eerste missie als Junior Graduate en hij was al te laat. Het scheelde dat hij geen extra gewicht hoefde mee te dragen met de eieren die hij momenteel thuis had staan. Zijn moeder stond erop dat hij ze thuis liet – zij kon er wel voor zorgen. Dat was ook beter ook, want nu kon hij zich focussen op de missie; en in dit geval eerst het vinden van de roodharige. Hazel Norwood was haar naam, als hij zich niet vergiste. “Oké Storm, hou je ogen open voor een meisje met rood haar, oké? Dat wordt onze partner voor vandaag.” De Pichu maakte een enthousiast geluid en keek rond. Rood haar moest niet zo moeilijk te vinden zijn, toch?

Het duurde gelukkig niet lang voor Benji de roodharige gevonden had. Ze stond naast een andere man, waar hij vanuit ging dat het de opdrachtgever was, dus wandelde hij er zo snel als hij kon op af. Storm deelde vrolijk mee dat ze het meisje nu ook gevonden had, waardoor hij lichtjes met zijn hoofd schudde en begon te lachen. “Dankjewel voor de hulp, Storm! Zonder jou had ik haar nooit gevonden,” sprak Benji tevreden. Hij gaf haar een aai over haar hoofdje en concentreerde zich toen op de twee mensen waar hij op af liep. Hij begroette ze vriendelijk en werd vriendelijk terug begroet, dit tot zijn genoegen. “Ben jij Hazel Norwood?” vroeg hij aan de roodharige. Die maakte hem inderdaad duidelijk dat zijn vermoedens klopte. “Ah, aangenaam! Dan ben ik je partner voor vandaag,” vertelde hij haar met een vriendelijke glimlach. De man keek toen ook heel tevreden naar de twee. Het leek erop alsof hij een heel lang verhaal wilde vertellen, maar de roodharige was hem voor en zei dat ze het vanaf hier wel zelf konden afhandelen, zodat hij zich met andere zaken kon bezighouden.

Hij liet ze verder met rust. Benji zwaaide hem nog even uit en richtte zich toen tot zijn menselijke partner. Die vroeg aan hem hoe ze dit wilden aan gaan pakken. De jongen dacht even na. Ze moesten opletten op zakkenrollers, toch? Als ze zouden opsplitsen, konden ze meer terrein verkennen en in de gaten houden. Aan de andere kant hadden ze meer ogen als ze bij elkaar zouden blijven, maar dat was gemakkelijk opgelost met hun pokémon. “Waarom neem jij de ene helft niet en ik de andere? Dan kunnen we meer in de gaten houden,” legde de jongen uit met een glimlach. Hazel scheen het er wel mee eens te zijn. Ze kozen ieder een bepaald aantal vierkante meters uit en gingen toen hun eigen weg. Benji vond het wel jammer dat hij niet meer met haar kon praten, maar ze waren op een missie en konden geen theekransje houden met hoe deze opdracht in elkaar stak. Het was dus maar beter zo.

De jongen begon zich na een tijdje snel stierlijk te vervelen. Storm had het nog veel erger, want die werd op een gegeven moment best irritant. Benji deed zijn best om zijn geduld niet te verliezen, maar toen ze niet wilde luisteren, kon hij niet anders dan dreigen dat ze anders in de pokéball zou verdwijnen. Precies op dat moment kreeg hij een bericht op zijn Holocaster. Nieuwsgierig keek hij op het schermpje en zag hij dat zijn moeder hem een foto had doorgestuurd. Het was een selfie van haar met de twee eieren, waarop ze het vredesteken met haar vrije hand uitvoerde. De eieren waren verwikkeld in een hele dikke deken en hadden een zelfgebreid mutsje op. Nicole had eronder bijgevoegd of ze echt een goede moeder was. De jongen kon het niet laten om even geamuseerd te lachen, waarna hij enthousiast een bericht stuurde dat ze dat inderdaad was. Tevreden stopte hij zijn Holocaster weer weg, ondanks dat hij het ding nog een keer voelde trillen. Zijn moeder moest maar even wachten, want hij moest zijn aandacht erbij houden.

Dat was maar goed ook. Meteen toen hij opkeek, viel zijn blik op een jonge knul die alert om zich heen keek. Hij zag Benji niet naar hem kijken, waardoor de jonge Ranger op kon merken dat de jongen snel iets van fruit in zijn wijde broekzak stopte. De krullenbol zijn ogen vernauwden; zijn blik strak op de vreemdeling gericht. Deze verliet de omgeving al snel. Benji, die dit niet door de beugel vond kunnen gaan – hier was hij tenslotte voor opgeroepen – ging er meteen achteraan. Hij volgde de jonge knul op de voet, besluitend dat hij eerst wilde zien waar deze heen ging, voor hij de ander aan zou spreken op zijn gedrag. Storm hupte achter hem aan, haar blik ook geconcentreerd op de vreemdeling gericht. Ze werden de stad uit begeleid. Benji wist niet hoe blij hij daarmee was, want hier was de drukte een stuk minder, maar werd het ook moeilijker om de knul ongemerkt te volgen. Desondanks lukte het hem om nonchalant te lijken, want de jongen scheen geen argwaan te hebben. Dat kwam misschien ook door de leeftijd; de jonge Ranger schatte hem niet veel ouder dan zichzelf.

Uiteindelijk leken ze bij een klein schuurtje uit te komen. Het zag er heel vervallen en oud uit, maar ondanks dat stond het toch nog recht, al was het maar heel gammel. De jongen ging naar binnen en Benji’s nieuwsgierigheid schoot meteen naar een hoog niveau. Voor een moment keek hij Storm aan om een blik met haar uit te wisselen, waarna hij besloot zijn hoofd naar binnen te steken en de rest van zijn lichaam achter het houten muurtje te verbergen. De Pichu imiteerde zijn houding. Toen hij naar binnen keek, zag hij de jongen gehurkt op de grond zitten en met iets bezig zijn, maar hij kon niet zien wat. De Ranger deed erg zijn best om zichzelf groter te maken, maar dat ging hem niet geheel goed af. Uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar om een glimp van dat iets op te vangen. Het ging om een moederpokémon met jongen. Benji kon zich nog net inhouden om niet hardop een ‘aww’ te laten klinken.

Er vanuit gaande dat het om wilde pokémon ging, begreep hij opeens waarom de jonge knul het fruit had gestolen. Waarschijnlijk had hij geen geld ervoor, maar wilde hij wel voor de moeder en de kleintjes zorgen. Benji wist dat het niet goed was om aan te moedigen, alleen was het wel voor een goed doel en dat was waar de Rangers voor stonden. Voor deze ene keer kon hij het vast wel door de vingers zien… De jongen draaide zich van de schuur weg en gebaarde zijn pokémon dat die moest volgen. Eenmaal op veilige afstand klom Storm op zijn schouder en glimlachte hij naar de Pichu. “Laten we teruggaan en doen alsof we niks hebben gezien, oké? Ik betaal wel voor het fruit,” vertelde hij. Storm dacht er even over na en stemde uiteindelijk in, doorhebbend dat dit misschien beter was dan wanneer ze de jongen aan zouden geven. Benji liep tevreden terug naar het terrein, regelrecht naar het kraampje waar het fruit vanaf was geplukt. Daar bleef hij even staan om wat kleingeld uit zijn broekzak te krijgen, want dat had hij nog over van zijn zakgeld.

“Pardon meneer,” begon de jonge Ranger toen om de aandacht van de verkoper te trekken. Die handelde nog iets met zijn klant af en keek toen vragend naar Benji. “Ik kom betalen voor het fruit dat mijn vriend zojuist heeft gepakt, want hij heeft in alle haast geen geld achter gelaten. Hopelijk vindt u dat niet erg,” legde hij rustig uit. De man was, op z’n zachtst uitgedrukt, verbaasd om het verhaal. “Ziet u, hij verzorgt namelijk een moederpokémon met haar jongen hier vlak buiten de stad en die hadden echt enorme honger,” voegde Benji eraan toe. De man scheen het nog niet helemaal te begrijpen, maar het Rangeruniform van de zwarte krullenbol hielp vast enorm, want hij nam het geld aan en knikte. “Dankjewel voor je eerlijkheid, jonge Ranger,” glimlachte hij naar Benji. Die glimlachte terug, al was dat niet zo breed als hij gebruikelijk zou doen. Hij had immers gelogen over dat de jongen een vriend van hem was. “Geen probleem meneer. Een fijne dag nog!” wenste hij de verkoper toe, waarna hij de man uitzwaaide en verder ging met zijn patrouille.

Tot zijn genoegen gebeurde er verder niet veel bijzonders aan zijn kant. Hij keerde terug op de afgesproken plek zodra de markt ten einde begon te lopen en zag dat Hazel al aanwezig was. “Hoe ging het bij jou?” vroeg Benji belangstellend. De roodharige vertelde hem dat het wel redelijk ging, maar dat ze wel een zakkenroller had moeten confronteren. De jongen prijsde haar op haar werk en vertelde toen wat hij had meegemaakt. Al met al was het voor hem dus een geslaagde missie. Het enige wat ze hoefden te doen, was die man terugvinden om een verslagje te maken.