[Rangerquest] Supercalifragilisticexpialidocious

Met een brede grijns op zijn gelaat keek hij op de top van een flinke boom naar de zonsopgang met een aapachtige Pokémon op zijn schouder. Maandenlang had hij na de flinke confrontatie met Team Rocket het rustiger genomen en de tijd besteedt aan het trainen van zijn jongste vriend: Homin. Veel mogelijkheden had hij niet gekregen en nou leek het geschikter dan voorheen met het droge seizoen, waardoor zijn lichaamstemperatuur en aanvalskracht toenamen. En dat hij steeds vroeger beeldige ochtenden kon beleven met de Pokémon die naar zijn observatie ook spoedig hoorde te evolueren. Ze was onrustiger en neigde de leiding te willen nemen in jachten, gezien ze hunkerde naar dominantie. Zodoende sprong ze al van hem vandaan om als haantje de voorste weer een passage aan bomen te passeren als haar dagelijkse routine. Echter weerklonk al het kenmerkende meldingsgeluid van een nieuwe missie, waarop hij enkel hoefde op te kijken en dan zat ze al braaf naast hem op de tak. “Hmm,” Het was een vrij eenvoudige missie, waarin ze een persoon uit een boom moesten redden in Fortree City en dat was amper een kilometer of twee hier vandaan. Dit was een meer dan geschikte missie voor hem en de Chimchar en ter benadrukking krijste ze luid en liet de vlammen op haar achterwerk toenemen in volume. “Zo, wil ik dat zien! Maar goed, laten we gaan, Homin!” De Chimchar stemde in, en direct sprong hij van de tak af, naar de grond toe om daar te voet zijn weg te vervolgen, terwijl Homin via haar klimvaardigheden haar weg zou vervolgen. Bij nader inzien was hij misschien niet een volledige Tarzan, gezien hij niet gemakkelijk een boom in kon klimmen of zich kon werpen naar een ander. De kracht bezat hij maar het was de verfijnde techniek waar het mis ging en de Chimchar wel over beschikte. Ach, hij vond het prima, al voelde het onwennig niet op Agami’s rug rustig naar een locatie te vliegen.

Op een rap tempo rende hij door het bos, de schim van Homin volgend die zigzagde tussen de boomtoppen. Ze waren echter afhankelijk van zijn reukvermogen, gezien de Chimchar’s nog niet heel goed ontwikkeld waren in deze stadium en slechter waren dan die van Rhino. Geconcentreerd snoof Averill de geuren in en ving zonder al teveel moeite een zoete menselijke geur op die zich zeker aan het begin van de stad moest bevinden en daarmee het einde van het bos. Al rook hij nog een extra voorwerp… een paraplu? Het was een plastic voorwerp met een soort vlies wat mensen beschermde tegen de regen en hagel. Al had het eigenlijk al weken amper geregend wat vragen teweeg bracht maar hij onderdrukte die. De prioriteit lag bij het redden van dit figuur en niet waarom deze een ongewoon voorwerp bij zich had. Vastberaden vervolgde hij de reis en spoedig rook hij plotseling een twee geur die hem deed afremmen. Direct gromde hij tegen de Chimchar te stoppen die haar oren spitsten en hem verward aankeek. Ditmaal vermelde hij het grommend het gevaar en de ernst drong direct tot haar door maar vooralsnog gleed haar vurige blik naar de witte schim in de verte. De Pokémon die daar plotseling was verschenen om vast de boom met de mens erin zijn eigen te maken was een bekende Pokémonsoort die tot dood aan vochten, Persian. De Pokémon stak zijn vochtige snuit de lucht al in en gromde al dreigend hun kant op, zwaaiend met zijn gespierde witte staart. Het was wel duidelijk dat hij hun opgemerkt had en niet zomaar hun zin zou geven. Nu kon hij enkel hopen dat zijn Rangervaardigheden hem in staat brachten dit zonder teveel kleerscheuren te regelen. De Persian had hen echter al op het vizier en versnelde direct zijn pas naar hen en nog net kon hij de angst op het gezicht van het persoon aflezen. Hij moest in ieder geval de snelle beweging van de Pokémon afremmen en het risico op een bosbrand door een Fire type aanval van Homin was groot, dus… Juist, het werd tijd voor een ruwe aanpak. Direct gromde hij een Acrbatics, waarna de onrustige Chimchar zich met een sterke zwaai van een tak afwierp en op de rug van de Persian landde. Zonder enige genade trok ze aan de haren van de Pokémon en slingerde deze vervolgens alle kanten op. Verrast miauwde de Persian, waarna ze haar klauwen uit trok en uithaalde naar de hand van Homin die een tak vasthield tijdens een zoveelste zigzaggende beweging. ‘Chim!’ gilde ze, amper in staat de pijnkreet te onderdrukken en liet direct los, terwijl er bloed uit haar had droop. De tevreden Persian landde op zijn vier poten, voordat zijn blik dreigend op Averill bleef hangen die inmiddels de stylus vasthield en een tol op hem afvuurde. Als ze hem onder de controle wisten te krijgen dan konden ze veilig en wel het persoon redden en-Ja, daar lag het antwoord!

Met de stylus haalde hij uit naar de snuit van de Persian die verontwaardigd snoof toen deze vervolgens tegen een boom kaatste. Op volle snelheid zigzagde de tol tussen de bomen, gezien hij ze telkens op de boomstammen liet kaatsen. Gefrustreerd volgde de katachtige de beweging van het voorwerp en uiteindelijk verdween zijn geduld en sprong hij recht op de knul af. Na een enkele blik van Homin opgevangen te hebben die haar hand over de gewonde geplaats had en veilig op een tak stond, verscheen een grijns op haar gezicht. Ze was verre van verslagen na een enkele uithaal en met een knik sprong ze de tak af en stak haar tong naar de Persian uit. Woest keerde hij zijn kop naar haar toe en sprong recht op haar af met zijn klauwen gereed. Behendig ontweek ze zijn uithalen tot het boom waar het persoon in kwestie zat. Vlak naast de dame bleef de Chimchar zitten, koekeloerend naar de Persian die naar haar grauwde. Dat was zijn kans! Zijn eigen geur enigzins gemaskeerd door bladeren haalde hij uit met de tol en maakte zo snel mogelijk cirkels, totdat de Persian deze weg tikte en zonder waarschuwing recht op de knul af sprong. Homin’s mond viel open en dreigend liet ze haar blinkende tanden zien, voordat ze beschermend met haar armen wijd uitgestoken voor Averill sprong en verblindend licht af gaf. Averill’s grijns kon amper breder zijn dan dat maar dit was de kans, waarop hij gewacht had en hij draaide direct met de tol om de verblinde Persian heen, terwijl de ledematen van Homin gespierder werden, haar staart langer werd en haar lichaam groter. Vlak voor de laatste cirkel had Homin haar nieuwe vuist gebald en deelde ze een krachtige stoot uit aan de Persian’s achterhoofd die daarmee tegen de grond aankwam. Trots landde ze op de grond met haar armen over elkaar, terwijl het lichaam van de Persian kalmeerde. “Sorry, voor de commotie, mevrouw. We zullen u nu helpen!” de dame was perplex maar een klein glimlachje vormde bij haar lippen. Enthousiast sprong Averill in de lucht om de Monferno te feliciteren en nog energieker gaf ze hem zelfs een highfive, voordat hij de kracht van beide Pokémon zou gebruiken. De Persian verwijderde de hinderlijke bladeren met zijn Fury Swipes – dat was effectiever dan vlammen en de bladeren zelf zaten flink in de weg - , waarna de Monferno de boom in kon klimmen, en de dame uit een boel takken kon bevrijden. Beleefd zijn hand naar haar uitstekend, gleed ze de stam af en kon hij haar op tijd opvangen en veilig op de grond neerzetten. ‘Bedankt, voor jullie hulp!’ zei ze direct ferm, en haastig had ze haar paraplu vast gegrepen. Dat was weer een burger tevreden en hij liet inmiddels de Persian vrij van het effect van de tol maar de Pokémon dwaalde niet te ver van de dame af. Het leek een geslaagde missie te zijn, of niet?

tag: - | words: 1318 | notes: -