Fix Me [+Sara Sweets]

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] zo jun 05, 2016 3:01 am

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Hun blikken kruisten en Cecille voelde zich op dat moment intens gelukkig. Dat was vast zo gebleven als ze zich niet herinnerde dat ze weg moest, maar voor die ene paar tellen kwam het vanuit haar tenen opzetten en als een golf over haar heen. “Pff, alsof ze mij kunnen tegenhouden,” reageerde ze met een arrogant grijnsje. Ze knikte echter niet veel later wat serieuzer op de woorden van haar vriendin, al brak al snel weer een glimlach op haar gezicht door dat laatste wat eraan werd toegevoegd. Cecille wilde toen weer haar lippen tegen die van Sara drukken, maar daar kreeg ze de kans niet voor. “Aw,” jammerde ze, om niet veel later toch voor een snel kusje op de lippen te gaan. Ze koos er echter ook voor om haar lippen nog vluchtig op de witharige haar voorhoofd te planten. “Jij ook. Ik stuur je wel een bericht als ik in het pokécenter ben, goed?” De blondine kon het niet helpen om even verdrietig naar Sara te kijken, maar besloot niet neerslachtig te zitten doen. Het was maar een avondje. Hierna konden ze elkaar weer zien. En dan moest het proces weer herhaald worden…

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] zo jun 05, 2016 3:09 am

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

De blondine leek erg zeker over haar zaak wat het binnenkomen van het ziekenhuis betreft. Sara had al tien argumenten klaar voor waarom dat niet het geval zou zijn, maar besloot haar vriendin in plaats daar van alleen maar sceptisch aan te kijken. Ze wilde het moment niet verpesten door haar af te katten. Het enige wat Cecille op dit moment verdiende was liefde, want dat zou ze straks voor een paar uur niet kunnen krijgen. Dat besefte de blondine zich duidelijk ook, want ze stal alsnog een kus en voegde er vervolgens zelfs nog een voorhoofdkusje aan toe. Sara keek haar met een brede glimlach aan toen haar werd beloofd dat ze meteen bij aankomst in het Pokécenter een berichtje zou krijgen. “Afgesproken.” En als het haar te lang duurde stuurde ze zelf als eerste een bericht. Of dan zou ze bellen. In elk geval zou ze contact houden. “Goed, hoe eerder we slapen hoe eerder het morgen is en we wel tijd hebben om bij elkaar te zijn, dus ga maar gauw. Ik hou van je.” Opnieuw leunde Sara naar voren, deze keer wel voor een kus op de lippen. Geen uitgebreide, maar wel eentje die een paar tellen zou duren. Ondanks wat ze net zei wilde ze de tijd alsnog zo lang mogelijk rekken.

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] zo jun 05, 2016 5:29 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Cecille weerspiegelde de glimlach die ze kreeg met gemak. Sara was in ieder geval tevreden over het krijgen van een berichtje en het leek erop dat ze daarom meer vrede had met het vertrek van de blondine. Zijzelf wilde echter nog niet helemaal. “Ik ook van jou,” reageerde Cecille liefkozend, waarbij de rug van haar vingertoppen langs de wang van de witharige streek. Dat scheen haar te inspireren, want ze overbrugde de afstand tussen hun lippen opnieuw. Het was geen intieme kus, maar wel eentje waar ze beide van konden genieten. Cecille vond het jammer toen het contact weer werd verbroken, maar in plaats van teleurstelling kwam er een tevreden zuchtje over haar lippen. Een beetje tegen haar zin in besloot ze maar op te staan van het bed. “Nu moet ik echt gaan. Tot morgen en als er iets is, dan mag je me gewoon een berichtje sturen, oké? Zelfs als het, I don’t know, drie uur ’s nachts is.” Voor een laatste keer boog ze zich richting Sara en gaf nogmaals een voorhoofdkusje, waarna ze met een ietwat bedroefde blik haar vriendin uitzwaaide en de kamer verliet.

Met haar handen in haar broekzakken gepropt verliet ze het ziekenhuis. Cecille kon het pruillipje niet helpen, want in die korte tijd dat ze weer een relatie hadden, was ze enorm gewend aan het gezelschap van Sara. Nu moest ze flink afkicken… Afwezig staarde ze naar de grond tijdens haar wandeltocht naar het pokécenter, waarbij ze besloot nog even door het park te lopen in het midden van de stad. Hierdoor hoorde ze al snel muziek haar oren reiken. Toen ze opkeek, zag ze dat een band bezig was met iets dat op een repetitie leek. Cecille had niet geweten dat er hier ook kleine garages stonden aan de rand van het park. Nieuwsgierig besloot ze een kijkje te nemen en daar werd ze voor beloond, want het bracht haar niet alleen op een idee, maar ze raakte ook nog eens in gesprek met de bandleden om haar idee uit te kunnen voeren.

De blondine plofte anderhalf uur later vermoeid op haar bed. Ondanks dat ze geen intensieve trainingen had doorsteen, had deze dag erg veel van haar gevergd. Vlug stuurde ze een berichtje aan Sara om aan te geven dat ze veilig in bed lag en legde ze uit waarom het zolang duurde, al liet ze wel weg dat ze iets gepland had. Daarna legde ze haar Holocaster naast haar kussen. Haar pokémon boden haar voor deze avond gezelschap, maar het was allemaal geen vervanging voor haar vriendin, uiteraard. Minnoo wilde haar trainer echter wel kunnen opvrolijken, dus deed ze wat ze wel vaker had gedaan toen Cecille en Sara niet meer met elkaar spraken. Ze kroop bij de blondine in bed en kreeg ter reactie een hebberige arm om haar middel heen geslagen.

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] zo jun 05, 2016 7:40 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Ik ook van jou. Dat waren de enige vier woorden die Sara had willen horen en die kreeg ze. Het waren dit soort momenten waarop ze zich realiseerde hoe hopeloos ze wel niet kon zijn. Dat toegeven zou ze echter niet doen – al zei de verliefde blik in haar ogen na de kus waarschijnlijk al wel genoeg. Cecille maakte nog duidelijk dat Sara met al haar zorgen bij haar terecht kon ongeacht het tijdstip, waarop Sara knikte. Ze hoopte dat het niet nodig was om zo laat nog contact met haar vriendin te zoeken, zeker niet om negatieve redenen, maar waardeerde dat het haar nu toegestaan werd. De bedroefde blik werd weerspiegeld bij het uitzwaaien en toen Cecille de deur door verdwenen was zakte Sara’s hand sip omlaag. Nu had ze alle tijd om te doen wat ze wilde, behalve dat ze de persoon die net de kamer had verlaten nodig had voor wat ze echt wilde doen. Hmh. Haar keel begon al snel gezwollen te voelen door de negatieve emoties die haar plotseling overspoelden en ze besloot maar gewoon te gaan liggen, haar Holocaster zo dicht mogelijk bij zich, zodat ze het beloofde berichtje niet zou missen. Dat bleek een slecht idee, want nu telde ze elke minuut en raakte ze al snel bezorgd over waarom het zo lang duurde voordat ze eindelijk iets van haar vriendin hoorde. Sara hield zo lang mogelijk vol dat het helemaal niet zo lang was en dat er niks aan de hand was. Net toen ze op het punt stond om Cecille te bellen om te vragen of ze oké was, kwam eindelijk het berichtje binnen. Ze was afgeleid geraakt onderweg. Natuurlijk. Dat had Sara niet moeten verbazen.

Een gevoel van eenzaamheid vulde haar toen ze zich inbeeldde hoe Cecille met de band contact had gezocht en opeens vond ze het helemaal niet oké dat haar vriendin sociaal had gedaan, zelfs al was het waarschijnlijk maar om zichzelf af te leiden geweest. Ze had er bij willen zijn. Natuurlijk was dat een zelfzuchtige gedachte, maar daar kon ze zich op het moment niet voor verontschuldigen. Nog steeds voelde ze de druk van opgedroogde tranen op haar wangen, wat ze met een nutteloze poging een laatste keer van zich af probeerde te vegen met de palm van haar hand. Daarna typte ze een berichtje terug naar Cecille om haar te bedanken voor het bericht en haar een laatste keer welterusten te wensen. Met een zwaar gevoel liet ze haar hoofd in het kussen zakken, hopend dat ze de leegte van het bed hard genoeg kon negeren om in slaap te vallen.

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] ma jun 06, 2016 3:52 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Het was het irritante, zeurende geluid van haar wekker die haar uit haar droom wist te laten ontwaken. Afwezig reikte Cecille’s arm van onder de deken vandaan, zodat ze het geluid van haar Holocaster kon dempen. Het kostte haar even, maar ze wist haar taak toch te volbrengen zonder haar ogen te openen. Toen ze eenmaal klaar was met haar huidige taak, gleed haar arm automatisch terug onder de deken, dwars over het figuur dat naast haar lag heen. De warmte die ze voelde was aangenaam en het liet haar denken dat Sara gewoon naast haar lag, maar toen ze een wel heel erg behaarde buik voelde, kon ze het niet helpen om te fronsen. Cecille’s ogen schoten meteen open en ze werd begroet door een glimlachende Blaziken.

Voor een moment welde de paniek in haar op. Dit beeld kwam haar heel bekend voor en hoewel ze de hulp van Minnoo erg waardeerde, dacht ze niet graag terug aan die tijd. Had ze alles gedroomd? Waren Sara en Cecille nog steeds vijanden? De blondine ging meteen rechtop zitten. Dat deed ze zo abrupt dat haar pokémon haar met een bezorgde frons aankeek en ook overeind kwam. Haar trainer kon het echter niet helpen en had even tijd nodig om na te denken. Wat was er gebeurd? Het duurde gelukkig niet lang of de herinneringen overspoelde haar als een enorme vloedgolf. Ze besefte zich dat ze zich niet zoveel zorgen hoefde te maken en haalde rustig adem om haar hartslag te kalmeren. Vervolgens verliet een zucht haar mond en kwam er een geforceerde lach naar buiten. “Sorry Minnoo. Je liet me schrikken,” vertelde ze de Blaziken. “Ik dacht even dat ik terug in de tijd had gereisd.”

Het was niet veel informatie, maar haar pokémon leek haar wel te begrijpen. Een geruststellende klauw werd op haar blote schouder gelegd en dat had al genoeg effect om Cecille dit keer gemeend te laten glimlachen. “Dank je. Het gaat wel weer…” sprak ze opgelucht. “En bedankt voor je gezelschap. Het hielp me om in slaap te vallen.” Haar Blaziken gaf aan dat ze het graag deed en klom toen het bed uit om Cecille de ruimte te gunnen. De blondine stond ook op om zich klaar te maken voor de dag en herinnerde zich dat ze hele andere plannen had dan normaal. Vlug kleedde ze zich om, verzorgde haar haren en tanden boven het kleine wastafeltje en deed wat deodorant op om de dag te kunnen tackelen. Vervolgens richtte ze zich op haar pokémon, wie stuk voor stuk geduldig zaten te wachten tot hun trainer klaar was. “Vandaag ga ik het anders aanpakken,” legde ze aan ze uit. “Ik wil mijn training niet verwaarlozen, maar zoals jullie weten ligt Sara in het ziekenhuis en ik wil zoveel mogelijk bij haar zijn. Ik ga de training dus verplaatsen.” Er kwamen niet echt ver uiteen liggende reacties. Ze schenen het allemaal wel te begrijpen. Zelfs Isak, die volgens Cecille alleen maar deed of hij het begreep, maar het ging om het gebaar.

Sivar was degene die het meest bezorgd was. Ze verstond hem niet helemaal, maar snapte wel waar hij vandaan kwam toen hij vragen aan haar begon te stellen. “Ik weet niet hoe het pokémon beleid in dat ziekenhuis is, maar ik beloof je dat je haar snel weer zult zien, oké?” Het stelde de Tyrogue enigszins gerust, al was hij nog niet helemaal over zijn bezorgdheid heen. Sara betekende verdorie net zoveel voor hem als Cecille. “Ik ga haar zo meteen proberen op te vrolijken, dus dan kan ik ook wel vragen hoe het zit met pokémon. Maar voorlopig zullen jullie allemaal in de pokéball moeten blijven,” vertelde de blondine tegen het team. Ze knikten allemaal begrijpend, al duurde het bij de één wat langer dan bij de ander. Sivar was zelfs de laatste die liet blijken dat het oké was. Ietwat tegen haar zin in keerde ze heel haar team terug. Dit was voor nu even nodig. Binnenkort zou dit niet meer hoeven.

Cecille rekte zich nog even uit en begaf zich toen naar de deur. Op een rustig tempo verliet ze haar kamer van het pokécenter en ging ze op weg naar de garage waar ze gisteren met een band had staan praten. Halverwege hun gesprek kwam de vader van één van de jongens ook een kijkje nemen en kon de blondine haar plan daadwerkelijk voorleggen en afronden. Ze had echt geluk met dit viertal plus de volwassen man, anders had ze dit misschien niet eens klaar kunnen spelen. Met een glimlach merkte ze op dat de jongens al bezig waren met het opzetten van hun instrumenten. Zo te zien hadden ze een minitruck weten te regelen en werd momenteel het drumstel erop geladen. “Yo!” begroette ze de band vrolijk zodra ze in de buurt was. Een paar van de jongens hadden haar al opgemerkt en begroetten haar vriendelijk terug. Cecille besloot meteen een handje te helpen door een versterker over te nemen en naar de truck te dragen.

Samen met de drummer, die al op het platform achterop de truck stond, tilde ze hem op zijn plek en werd het naast het drumstel gezet. Er lag een stekkerdoos op de vloer waar iets in werd geplugd. Cecille hoefde geen elektronicagenie te zijn om te weten dat het om een verlengkabel ging. Eentje met een hele lange kabel. “Weten jullie dit trouwens heel zeker?” vroeg ze aan de bandleden. Ze hadden het misschien helemaal doorgenomen gisteravond, maar ze kon zich voorstellen dat dit voor problemen kon gaan zorgen, dus als ze nog terug wilden krabbelen was dit het moment. “Heel zeker!” reageerde de drummer resoluut. Zijn maatje, en tevens de bandvoorzitter, kwam er nu ook bij staan. “Het is extra publiciteit. Voor een gig als deze maken we graag een uitzondering als het op geld aankomt,” voegde deze met een knipoog eraan toe. Cecille waardeerde de woorden heel erg. Het was dan ook het enige dat ze nodig had om er honderd procent zeker van te zijn.

De groep laadde de rest van het apparatuur in en of het zo moest zijn, kwam de vader van één van de jongens al naar buiten toen ze klaar waren. Hij kwam ze allemaal een high-five geven en vroeg toen of ze konden vertrekken. “Jazeker pa. Als jij klaar bent, dan wij ook,” sprak de basgitarist met een grijns. De man scheen dat wel een leuk antwoord te vinden, knikte en liep naar de rijderskant toe. “Instappen jongens – en dame! Volgende stop; openlucht concert!” Cecille grijnsde naar de man en keek tevreden toe hoe drie van de vier bandleden achterop de truck sprongen. Twee van hen staken hun handen naar haar uit, zodat ze gemakkelijk erop kon worden getrokken, terwijl zoon bij zijn vader instapte. De blondine nam het aanbod dankbaar aan en klom bij de rest achterin. Daarna werd de motor gestart en reden ze al snel naar hun nieuwe bestemming; de kant van het ziekenhuis waar haar vriendin zich bevond.

“Hebben jullie het lied nog goed kunnen instuderen?” vroeg Cecille tijdens de rit, zodat ze een beetje afleiding had. Ze had niet vaak de zenuwen voor iets, maar ze moest toegeven dat ze nu toch wel een beetje zenuwachtig was. De drummer keek haar zelfverzekerd aan. “We kenden het lied al, alleen we hadden nog niet de moeite genomen om het heel vaak te oefenen. Nu hadden we daar wel een excuus voor,” legde hij uit. Het kalmeerde de blondine haar zenuwen wel. Cecille grijnsde terug en er ontstond een kort gesprek, die haar genoeg afleiding bood voor de rest van de weg naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen werd de truck geparkeerd op een afstandje van de ramen, maar niet ver genoeg dat Sara hen niet meer zou kunnen zien. De verlengkabel werd aan haar gegeven en er werd naar de enorme muur voor haar gewezen. “Daar in de buurt zit vast wel een stopcontact buiten. Dat moet wel voor de tuiniers,” legde de voorzitter van de band aan haar uit. “Zou jij het kunnen insteken? Dan maken wij ons hier klaar.” Hij voegde daad bij het woord door zijn gitaar alvast erbij te pakken.

Cecille knikte en begaf zich kalm naar de muur toe. Zoekend keek ze naar de onderkant en spotte uiteindelijk een stopcontact. Ze negeerde de vragende blikken die ze kreeg, hurkte erbij neer en stak de doffe, witte stekker erin. Vervolgens liep ze terug naar de band, wie hun set-up ook al klaar hadden staan om te beginnen met spelen. De versterkers en het drumstel bleven op de truck aanwezig, terwijl de band – buiten de drummer uiteraard – vlak voor de minitruck stond. Ze zagen de blondine al aankomen en wachtten geduldig tot ze zich bij hen had gevoegd, waarna er aan haar werd gevraagd of ze er klaar voor was. De oudere man, die zijn stoel had verlaten toen zij weg was, overhandigde haar een microfoon en ze zette hem aan. “Ik ben klaar geboren,” sprak ze heel cliché tegen de rest. Die schenen het niet heel erg te vinden, want er werd onderling geknikt en de drummer tikte de seconden tot het begin af met zijn drumstokken.

Het lied werd ingeleid door het gezamenlijke gezang van de jongens en een instrumentaal stukje van de instrumenten. In die korte tijd speurde Cecille de ramen af tot ze Sara’s raam had gevonden en dat gebeurde precies op tijd, want toen was het haar beurt om in te springen. Het eerste couplet zong ze met een hele brede glimlach rond haar lippen, haar handen strak om de microfoon gewikkeld omdat ze moest wennen aan de stunt die ze nu aan het uithalen was. Een deel van haar vroeg zich af of ze hiermee ernstige problemen zou krijgen, maar hoe langer ze zong, hoe losser ze werd. Cecille waagde het om naar Sara’s raam te wijzen tijdens haar zang, om vervolgens uitgebreide bewegingen met haar handen te maken toen het refrein begon.

You're my favourite song
My sing-along
You shine bright like lighters in the dark
And you're my clarity
The best part of me
You still make my crazy little heart go boom!

Toen ze opnieuw werd ondersteund door de jongens van de band, stak ze haar hand boven haar hart en maakte een kloppende beweging ermee, zodat ze aan kon tonen dat Sara haar hart echt zo tekeer liet gaan als het lied over probeerde te brengen. Gepaard met de instrumenten, de vaardigheden van de jongens en haar gezang klonk het nog niet eens half zo slecht. Cecille mocht dan niet helemaal zuiver zingen – het was verre van vals en dat maakte het voor iedereen een stuk leuker om los te gaan. De rest van de band liet dit merken door op hun plek te dansen tijdens het spelen, afgezien van de drummer.

Het lied ging ongestoord verder. Zowel de blondine als de band vonden dat vreemd, maar ze klaagden niet. Cecille kon het zelfs af zingen zonder oponthoud, al zag ze tegen het einde aan wel een paar in uniform geklede mannen vanuit haar ooghoeken op hen aflopen. Ze speelden echter door tot de laatste noot.

You still make my crazy little heart go boom!

Cecille had haar blik geen enkele seconde van het raam afgewend en ze eindigde met een hele brede grijns. Dat kon ze echter niet lang aanhouden, want de band moest nu maken dat ze wegkwamen, voor zij in de problemen kwamen door de bewaking van het ziekenhuis. De blondine zette de microfoon uit, gooide deze in de bak van de minitruck en bukte zich om de verlengkabel met één ruk uit de stekkerdoos te trekken. Wonder boven wonder liep dat niet verkeerd af en kon ze die ook met gemak in de achterbak dumpen. Ze bedankte de jongens vlug, welke één voor één nu achterop sprongen, terwijl de motor opnieuw werd gestart. “Ik denk dat je nu wel iets duidelijk hebt gemaakt,” grijnsde de gitarist naar haar. Ze weerspiegelde zijn grijns en liep toen bij de minitruck weg zodat deze kon wegrijden.

Cecille kreeg de kans niet om ze uit te zwaaien. De bewaking had haar al ingehaald en voor ze het wist werd ze meegenomen naar de ingang van het ziekenhuis. De blondine kon het echter niet helpen om nog een laatste keer naar Sara’s raam te kijken en schaapachtig te zwaaien. Voor haar zwaaide er zo meteen waarschijnlijk wat.

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] di jun 07, 2016 11:43 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Om te zeggen dat Sara Sweets niet goed had geslapen was zacht uitgedrukt. Het bed was niet het probleem want dat was duidelijk van hoge kwaliteit, zeker vergeleken met de hotelbedden waar ze de afgelopen maanden mee te maken had gehad. Het probleem zat hem meer in het been wat omhoog moest blijven, waardoor ze niet lekker kon liggen. Om het nog erger te maken was dit ook nog eens de eerste nacht geweest waarop Sara weer zonder Cecille had moeten slapen sinds ze weer bij elkaar waren en dat bleek toch erg zwaar te vallen, zeker na dat romantische moment wat ze gedeeld hadden voordat de blondine was vertrokken.

Na een paar uur te hebben geslapen en toen voor de zoveelste keer wakker te zijn geworden had Sara het opgegeven. Ze was rechtop in bed gaan zitten en had besloten de tv die voor haar hing te benutten. Natuurlijk hield ze het volume laag zodat ze niemand anders er mee zou belasten. Het bleek al snel dat er niks interessants op tv te zien was en ze het ding net zo goed weer uit kon zetten, waarna ze op haar Holocaster keek of daar nog iets op te doen was. Lezen was waarschijnlijk de beste optie. Misschien werd ze daar nog moe van ook.

Blijkbaar wel, want ze sukkelde bijna in slaap toen een zuster bij haar langs kwam om te vragen hoe het ging. Met een duffe uitdrukking in haar ogen volgde Sara de bewegingen van de jongedame. “Goedemorgen,” groette ze terug. Op haar holocaster was te zien dat het net half elf ’s ochtends was geweest. Dan had ze nog best lang liggen lezen. Lang genoeg om het ontbijt te missen. Honger had Sara toch niet echt, dus daar maakte ze zich geen zorgen over. De zuster natuurlijk wel. “Wat wil je te eten?” vroeg ze, haar stem resoluut, alsof ze Sara wilde dwingen om iets in haar maag te hebben. “Een bruine boterham met jam is voldoende. Oh, maar wel met jus d’orange.” De kleine maar gezonde bestelling werd opgenomen en de zuster verdween weer.

Sara las haar hoofdstuk af en legde toen de Holocaster weg. De hele dag naar een scherm staren was niet goed en het feit dat het al zo laat in de ochtend was betekende dat Cecille elk moment langs zou kunnen komen. De enige reden dat ze haar Holocaster er weer bij zou pakken was nadat ze de zuster had gevraagd hoe laat bezoekers mochten komen, zodat ze dat door kon geven aan haar vriendin. Anders niet. Het was jammer dat ze niet kon bakken vanuit een ziekenhuisbed, anders had ze dat gedaan. Echter besefte ze zich dat er nog een hele hoop andere dingen waren die ze zou kunnen proberen. Ze hoefde zich niet verslaafd te laten worden aan zo’n stom apparaatje.

Toen de zuster terugkeerde met Sara’s bestelling werd de aandacht van de witharige eerst naar het raam getrokken. Wat het precies was wist ze niet, maar ze hoorde dingen. Het klonk alsof er een auto geparkeerd werd. De rest van de geluiden kon ze niet plaatsen, maar het klonk niet als iets wat gebruikelijk plaatsvond bij een ziekenhuis.

De zuster merkte het ook op. Ze overhandigde het dienblad met eten aan Sara en liep met een frons op haar hoofd naar het raam toe. Nadat ze enkele tellen naar buiten had gekeken draaide ze haar bovenlichaam deels richting Sara en sprak ze haar aan. “Hey, was hier gisteren niet een blondine?” Nu was het Sara’s beurt om te fronsen. “Ja, mijn vriendin, Cecille. Hoezo?”
“Volgens mij is ze daar buiten. Ze zijn instrumenten aan het neerzetten..?” De zuster leek oprecht verward. Sara ook. Ze nam een slok van haar jus d’orange, alsof ze met wat te drinken de informatie beter kon verwerken. “Kan ik het zien?” Als het om Cecille ging wilde ze eigenlijk wel weten wat er buiten gebeurde. De zuster antwoordde ja en verplaatste zich vervolgens terug naar het bed, welke ze van de remmen af haalde. Sara had niet eens gezien dat het ding op wielen stond, maar dat was eigenlijk wel logisch. Alles in een ziekenhuis moest makkelijk te verplaatsen zijn, en dus stond ze binnen enkele tellen zo dicht tegen het raam aan dat ze perfect zicht had op wat zich beneden afspeelde. Dat was inderdaad Cecille. De andere mensen kende ze niet, maar ze gokte dat het het bandje was waar ze mee in contact was gekomen gisteravond. Dat verklaarde waarom ze het zo belangrijk had gevonden om met ze te blijven staan praten.

Ondanks de afleiding begon Sara toch aan het stuk bruin brood wat op haar bord lag. Het leek er op dat het bandje nog niet helemaal klaar was met alles opzetten. Net nadat dat door Sara’s hoofd was geschoten begonnen ze al te spelen, waardoor het meisje bijna vergat om te kauwen. Zij – en de zuster, wie niet bij het bed vandaan was gestapt sinds ze het ding had verplaatst – keken allebei in verbazing toe. Sara meende de zuster iets te horen mompelen wat als “Is dit wel legaal?” klonk, maar de witharige kon het niet schelen of het volgens de wet wel mocht om muziek te spelen zo dicht bij een ziekenhuis. Het enige wat zij wilde was het raam openen zodat ze het nog beter kon horen, dus zette ze het bord met brood aan de kant en opende ze de hendel waarmee het raam een paar centimeter open kon. Een brede glimlach sierde haar gezicht toen Cecille oogcontact met haar maakte.

Pas toen realiseerde ze zich dat het lied niet alleen voor haar bedoeld was, maar dat het een poging was om haar er nogmaals van te verzekeren dat Cecille haar niet zomaar zou verlaten. De realisatie zorgde er voor dat er tranen in haar ogen verschenen, welke ze met haar hand probeerde weg te vegen voor ze hun weg over haar wangen zouden kunnen vinden. Gedurende het hele lied straalde ze. Niet letterlijk, natuurlijk, maar het was heel goed te zien dat ze intens genoot. Zelfs vanaf de grond, waarschijnlijk.

De glimlach viel pas van haar gezicht toen haar blik op de bewaking viel. De zuster had gelijk gehad. Het was niet legaal. Het telde waarschijnlijk als geluidsoverlast. Wanhopig leunde ze tegen het raam, alsof ze daarmee dichter bij Cecille kon komen. Het drong snel tot haar door dat dat niet zou werken. Haar volgende impuls was het bed uit springen en naar buiten rennen, maar dat ging niet. “Ik moet haar helpen,” meldde ze aan de zuster, haar blik op de vrouw gericht met ernst als voornaamste emotie. De dame schrok hier lichtelijk van, maar wist kalm te blijven. “Dat kan niet, je moet rusten.” Haar ogen schoten een paar keer heen en weer terwijl ze nadacht over haar opties. “Ik – ik kan naar beneden gaan en zorgen dat ze niet gearresteerd wordt. Is dat goed?” Sara knikte direct. “Stuur haar hierheen, alsjeblieft. Snel.” De zuster leek van plan om het bed terug te plaatsen, maar door de laatste toevoeging van Sara liet ze dat toch maar zitten. Vlug liep ze de ruimte uit, de hoek om en waarschijnlijk naar beneden. Hopelijk was ze nog op tijd…

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] wo jun 08, 2016 11:52 am

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Ze wist niet hoe ze het zich moest voorstellen, want hoewel haar moeder in het ziekenhuis werkte en haar vader als bewaker, had ze die twee dingen nog nooit in combinatie meegemaakt. Cecille werd daarom fronsend een kleiner kamertje in de hal ingeleid, waar ze werd gedwongen om op een stoel te gaan zitten en naar een preek te luisteren. Oké, ja, ze begreep dat haar dit werd verteld. Er lagen hier doodzieke mensen die rust nodig hadden en dat verstoorde zij met haar domme optreden, maar in haar verdediging; het was nodig. Cecille deed wel vaker domme dingen. Hier zou ze alleen de setting aan veranderen als dat kon, maar Sara kon het bed nog niet uit, dus was ze genoodzaakt om het concertje naar haar vriendin te brengen in plaats van andersom.

De blondine lette maar half op totdat haar werd verteld dat ze gearresteerd kon worden voor geluidsoverlast. Shit. Dat had ze al lang niet meer meegemaakt. Cecille ging meteen rechtop zitten en keek met een moeilijk gezicht naar de bewaking. “Nee, wacht, ik–” Haar verhaal kon ze niet afmaken, want op dat moment kwam er nog iemand de ruimte in. Haar paarse ogen gingen nieuwsgierig naar de nieuwkomer, wie volledig gekleed was in iets dat ze als verpleegsteruniform wist te herkennen. Hoenn en Johto mochten dan compleet andere regio’s zijn, zoiets bleef blijkbaar gelijk aan elkaar. De dame ging in overleg met de bewaking en voor ze het wist stond ze met de vrouw buiten. De blondine knipperde een keer verbaasd met haar ogen en staarde niet-begrijpend voor zich uit. “Euh, wat?” wist ze wel uit te brengen, maar dat ging blijkbaar ongehoord.

Cecille werd losjes bij de pols gepakt en meegetrokken. Verbaasd keek ze de verpleegster aan, wie haar nu meesleepte naar – gingen ze nu naar waar ze dacht dat ze heen gingen. “Je hebt geluk dat ik bij je vriendin was toen je dat ‘privé’ concertje van je gaf,” begon ze streng, waarbij ze over haar schouder naar de blondine keek. Een glimlach brak echter alweer door op haar gezicht toen ze de trappen op gingen. “Dat was wel heel lief, dat moet ik je meegeven.” Een domme grijns verscheen rond Cecille’s lippen, waarna ongeduldigheid het over nam en ze de traptreden met twee tegelijk nam. Dit keer was het zij die de verpleegster meesleepte.

Nog voor ze nogmaals met haar ogen kon knipperen, stond ze in de deuropening van Sara’s kamer met diezelfde grijns nog aanwezig. “Een hele goeiemorgen, schat!”

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] wo jun 08, 2016 4:29 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

De minuten kropen voorbij. Het gevoel was te vergelijken met het moment toen ze half van de klif af hing en de knoop in het touw tussen haar vingers uit elkaar voelde glijden. Ze was enorm gespannen, bang dat haar vriendin iets ernstigs zou overkomen vanwege de veroorzaakte overlast, maar ook boos omdat de bandleden allemaal waren ontsnapt en blijkbaar geen plek voor de blondine over hadden gehad. De behoefte om te gaan ijsberen was sterk, maar helaas werd ze tegengehouden door de breuken in haar been. Ze kon alleen blijven liggen en afwachten, haar blik afwendend tussen de deur en het raam, ondanks dat er geen teken van leven meer beneden was.

Haar blik was naar buiten gericht toen een wel heel bekende stem klonk en ze zich met een ruk omdraaide. Haar blik straalde heel veel dingen uit. Shock, woede, maar ook ontroering. Toch klonk Sara niet ontroerd toen ze haar mond opende en haar eigen stem liet klinken. “Jij ongelofelijke idioot!” Het licht wat door het raam viel reflecteerde zonder enige moeite van haar opnieuw vochtig wordende ogen. “Hoe kom je er bij om zo’n stunt uit te halen! Hoeveel geld heeft dat wel niet gekost? Die bewaking heeft je geen pijn gedaan, toch? Kom hier.” Ze klopte op het bed met haar hand om de blondine naast zich uit te nodigen. Haar woede was weg en had plaatsgemaakt voor dankbaarheid, wat ze dolgraag uitte door haar armen om Cecille heen te wikkelen.

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] wo jun 08, 2016 4:53 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Sara had haar schijnbaar nog niet gezien dat ze de kamer binnenkwam, want zodra ze sprak, keek ze met een ruk om. Cecille wist niet zo goed welke emotie ze van haar vriendin haar gezicht moest lezen, maar dat kwam al snel naar voren toen die haar mond open trok. De blondine haar mondhoeken trokken lichtjes omlaag omdat ze dit niet had verwacht – zelfs al had ze dit moeten verwachten – maar voor ze het wist vormde zich een schaapachtig grijnsje rond haar lippen. Een blik opzij vertelde haar dat de verpleegster hen even alleen had gelaten. “Eigenlijk heeft het me niks gekost,” merkte Cecille op, terwijl ze zich naar het bed begaf met een brede glimlach, want kennelijk haatte Sara haar niet erg genoeg om haar niet bij zich te willen hebben. Dat bleek wel door het eerdere klopje op het bed. “Toen ik gisteren mijn idee voorlegde, waren ze best wel enthousiast om me uit de brand te helpen. Iets over extra publiciteit ofzo. De bewaking heeft me niks gedaan, by the way, ze dreigden alleen om me te arresteren.” Dat klonk niet heel positief, maar Cecille kon haar glimlach niet van haar gezicht werken. “Dat doet er allemaal niet toe! Hoe voel je je nu?” Semi-bezorgd keek ze de witharige verwachtingsvol aan.

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] wo jun 08, 2016 9:02 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

De stroom vragen werd niet verkeerd opgevat. Het verbaasde Sara lichtjes, maar ze waardeerde dat ze rustig overal antwoord op kreeg. Het stelde haar gerust. Haar blik werd wel weer wat ernstiger toen het woord ‘arresteren’ viel, maar verzachtte door het besef dat dit had kunnen gebeuren. Het was niet gebeurd. Cecille was veilig bij haar. Sara liet de blondine uitpraten voor ze dan toch haar armen voorzichtig om diens middel liet glijden en haar hoofd tegen haar schouder legde. “Het gaat goed nu jij er bent. Dank je wel voor het lied, dat was heel lief.” Cheesy, maar lief. Het was in elk geval niet cliché. Dat scheelde al.

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] wo jun 08, 2016 9:09 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Het verbaasde de blondine een beetje dat haar vriendin zelf lichamelijk contact kwam zoeken, maar ze wist uit ervaring dat het wijzer was om haar mond daarover te houden, dus verwelkomde ze het contact in stilte. Weliswaar met opgetrokken mondhoeken, maar in stilte. “Gelukkig,” sprak ze, waarna ze een poging deed om een arm om haar vriendin heen te slaan. Ze zorgde ervoor dat er zo min mogelijk ruimte tussen hen in zat. “Graag gedaan. Voor jou doe ik alles.” Haar glimlach veranderde in een grijns, waarbij ze toch even naar achteren leunde om de blik van Sara te kunnen vinden. “Heeft het ook geholpen met je twijfels? Ik heb dat lied niet voor niks gekozen, weet je.” Ze wist dat de witharige haar smaak niet bepaald naar rock of punk uitging, maar ze moest roeien met de riemen die ze had.

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] wo jun 08, 2016 9:52 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Cecille begreep de hint en sloeg een arm om Sara heen. De witharige sloot haar ogen en genoot van de warmte. Dat was stukken beter. Het mocht dan wel het droge seizoen zijn, maar de airco werkte prima in het ziekenhuis. Sowieso was warmte van een knuffel heel anders dan warmte door het seizoen. Nog weer een andere warmte was de warmte die Sara voelde toen Cecille liet weten dat ze alles voor Sara zou doen. “Alles?” herhaalde de witharige speels. Het verbaasde zelfs haar hoeveel effect een nacht zonder de blondine op haar had gehad. De avond van tevoren had daar natuurlijk ook aan toegevoegd. Sterker nog, de hele dag was zwaar geweest.

Cecille scheen te denken dat Sara een lied nodig had gehad om weer in de relatie te geloven. Ook Sara hing wat naar achteren om oogcontact te kunnen maken. “Schat, ik vind het echt heel lief van je, maar na gisteravond twijfelde ik al niet meer. Je was heel duidelijk.” Ze liet haar hoofd weer tegen Cecille’s schouder rusten. Een tevreden glimlach sierde haar gezicht.

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] do jun 09, 2016 6:56 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Er werd speels op haar gereageerd en dat zorgde ervoor dat Cecille breder begon te grijnzen. “Alles,” herhaalde de blondine resoluut. Ze loog in principe niet. Als Sara iets aan haar zou vragen dat een beetje extreem leek, dan had ze daar vast zo haar redenen voor. Haar poging om oogcontact te maken werd gelukkig wel opgemerkt en het kwam er inderdaad, waardoor het voor Cecille niet moeilijk was om te zien dat haar vriendin het meende. “Oh, okay,” begon ze toen wat van haar stuk gebracht. Ze keek even naar haar eigen voeten, maar herpakte zichzelf al snel. De blondine besefte zich namelijk dat het iets positiefs was. “Well, ik vond het leuk om je even in het zonnetje te zetten, dan,” sprak ze met een grijnsje. Ze had het hoe dan ook leuk gevonden om even een showtje op te zetten voor Sara.

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] do jun 09, 2016 9:48 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Alles. Sara betwijfelde of Cecille écht alles voor haar vriendin zou doen, al bedoelde ze natuurlijk alleen de dingen waar Sara om zou vragen. Ze was op het moment niet in een flauw genoege bui om een opmerking te maken over iets ridicuuls wat ze toch niet van Cecille zou verwachten. Een aantal van die ridicule dingen zag ze Cecille overigens nog voor aan ook, maar dat terzijde. Het deed haar in elk geval goed om te horen dat de blondine zo veel voor haar over had. Dat was geheel insgelijks – al zou Sara er waarschijnlijk wel meer moeite mee hebben gezien haar verleden. Zij zou bijvoorbeeld ook niet zomaar een optreden houden uit het niets. In plaats daar van zou ze proberen om een privé sfeer na te bootsen in de ziekenhuiskamer, ondanks dat een ziekenhuis natuurlijk niet privé was. “Ik waardeer het heel erg.” Dat dat mogelijk anders was geweest als er meer publiek bij was geweest wie Sara ook hadden kunnen zien liet ze maar even achterwege.

Onderwerp: Re: Fix Me [+Sara Sweets] zo jun 12, 2016 2:10 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Sara gaf aan dat ze het heel erg waardeerde en dat was genoeg voor Cecille om haar ego gestreeld te krijgen en breed te glimlachen. De blondine duwde zich vervolgens stevig tegen het meisje aan om haar een dikke knuffel te kunnen geven en begroef voor het gemak haar gezicht in Sara’s nek. Ze had geen flauw idee of haar vriendin dit wel prettig vond, maar aangezien ze wat meer open stond voor knuffels, zag ze dit zelf niet als een probleem. Mocht Sara het niet willen kon ze dit gewoon aangeven en zou Cecille dat respecteren, zelfs als ze behoefte hieraan had na een nachtje zonder de witharige te hebben moeten overleven. “Y’know, ik vond dat cuddlen gisteren wel heel leuk. Is dat voor herhaling vatbaar?” vroeg ze met een glimlachje aan haar vriendin.

Gesponsorde inhoud

» Sara Sweets
» Never Have I Ever [+Sara Sweets]
» How can this be true [Sara Sweets]
» Hello From the Other Side [+Sara Sweets]
» Escape [+Sara Sweets]