What did I expect?

Geen idee wat hij had verwacht toen hij de Chamber of Emptiness in wandelde. Het was er ... leeg, zoals de naam al had verklapt. Hij zuchtte eventjes. De laatste tijd was hij wat onbedoeld aan het ronddwalen, waardoor hij op de gekste plekken uit kwam. Vandaag was dat dus deze ... lege kamer. Geen idee waar het uit zou komen, maar aangezien hij toch niets beters te doen had, besloot hij maar gewoon een sigaretje op te steken en te kijken hoever hij de grot in zou kunnen wandelde. Voor de verandering had hij geen pokémon bij zich, maar besloot dat het misschien een goede training was voor zijn jongste pokémon. Dus pakte hij een pokéball en liet de Murkrow eruit. "Scout ahead," mompelde hij tegen de pokémon. Deze kraaide eventjes en schoot de gang door, naar beneden, naar whatever the muk there would be.

[First post for Nala]

Vol goede moed was Nala Santalune Forest in gegaan. Ze had geruchten gehoord over een soort verlaten toren ergens in het zuid-oosten van het bos. Of dit waar was wist ze niet en juist daarom was ze nu door het dichte struikgewas aan het ploeteren. De keus om een kort broekje aan te doen was niet slim geweest sinds ze zich had gesneden en gestoken aan doornstruiken en brandnetels. Maar als Nala een doel voor ogen had liet ze dat doel niet gauw los. Al zouden haar benen volledig open liggen, ze zou de 'Chamber of Emptiness' vinden.

Met een puf duwde ze een zware tak uit de weg om dan toch de kleine toren te onthullen. Ze hijgde lichtelijk van de lange tocht. Haar Eevee sprong uit het struikgewas en slaakte een opgewonden kreetje. "Daar is het, Ameria! We hebben het gevonden" Zei ze triomfantelijk. Met een grijns stapte ze uit de struiken de open plek op. Ze veegde wat zweet van haar voorhoofd en keek omhoog naar de blauwe lucht. De zon scheen fel neer op haar kruin. Haar blik ging weer naar de spookachtig uitziende toren. Een sterk gevoel van avontuur overschaduwde haar roekeloze aandrang om gewoon .. daar naar binnen te gaan. Nala maakte zich geen zorgen. Als er problemen waren had ze altijd haar pokémon. Terwijl Nala een waterfles uit haar rugzak haalde stapte ze naar de ingang en tuurde ze naar binnen. Het was er erg donker.. en koud. Op zijn minst had ze een plekje om af te koelen, dat was een ding wat zeker was. De kenmerkende geur van sigaretten drong haar neusgaten binnen. Wacht.. er was iemand? Haar koperkleurige ogen tuurde de duisternis in tot ze hem zag staan. Via enkele raampjes in de toren scheen er hier en daar wat licht. "Oh.. ik wist niet dat er al iemand hier was" Zei ze verrast. "Hopelijk stoor ik je niet?" voegde ze er onzeker aan toe en ze stapte de kamer binnen. Ameria keek nieuwsgierig rond, luisterend naar het geluid van water dat druppend in een plas viel.  

Dust was verdwenen in de dieptes van de toren, er was zowaar een weg omhoog en een weg omlaag te vinden en op een of andere manier had de Murkrow het idee gehad dat het logischer was om omlaag te werken in plaats van omhoog. Echo deerde het niet zo heel erg veel, de pokémon zou toch wel weer terug komen, uiteindelijk. Wel viel het hem op dat er nog iemand de toren was binnen gestapt. Het was een openbare ruimte, dat wel, maar hij had hier niet echt veel bezoek verwacht. De jongen snoof eventjes en toen hij de stem hoorde liep er een rilling over zijn rug heen. Oh Arceus, nog een grietje, waarom was 't altijd een grietje. Kon hij dan nooit eens een keertje een man tegen komen? Hij gromde zachtjes en draaide zich om toen hij het grietje in zijn gezichtsveld kreeg. Oh. My. Arceus, ze was nog eens jong ook. Fijn, nu moest hij ook nog eens een babysitter worden. "Nee," bromde hij zachtjes, terwijl hij rustig een teug van z'n sigaret nam.

Ameria sprong nieuwsgierig langs Nala heen om de ruimtes te verkennen. Haar donkere oogjes namen het vreemde figuur nauwkeurig op met enige wantrouwen. Door de duisternis kon ze hem niet goed zien.. en hij had een vreemde geur aan zich hangen die afkomstig was van dat ding waar hij halen van nam. Nala liep achter haar Eevee aan en opende ondertussen haar waterfles. Dorstig nam ze enkele slokken voor ze ook Ameria wat aanbood. "Ik had eigenlijk niet verwacht iemand hier aan te treffen" begon ze. Haar koperkleurige ogen gleden nieuwsgierig over de voor haar nog onbekende jongen. "Opzoek naar iets of iemand?" Nala merkte dat er verschillende trappen waren in de ruimte. Eentje ging naar beneden in een soort zwart gat dat een soort noodlot scheen aan te kondigen. De ander omhoog naar nog meer duisternis. Deze plek bezorgde Nala rillingen. Enig slim persoon zou zijn omgekeerd en weggegaan zijn. Deze plek zag er uit alsof het op instorten stond..

OOC: Sorry voor de enorm crappy post, hoofd zit niet echt bij posten tbh ^^'

"Dat hoor ik wel eens vaker, men komt niet graag in dit ... ding," zei hij op een rustige toon, hij gooide de afgebrande peuk op de grond en doofde 't met zijn hak. Zijn gifgroene ogen waren gericht op het meisje en door het lichtinval leken ze bijna op te lichten. Haar Eevee leek ondertussen de omgeving te willen onderzoeken en sprong nieuwsgierig in het rond. Precies op dat moment hoorde Echo vanuit de diepte een kraai en binnen zag hij de klauwen van zijn Murkrow uithalen naar de Eevee. "Op hem," antwoorden hij rustig, terwijl zijn blik gleed naar de twee pokémon.

Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht op het moment dat zijn Murkrow bijna de Eevee van de grond schepte. Hij trok met een luide kraai weer op en landen daarna rustig op de schouder van de jongen. "Niets gebeurd, niet zo jammeren," zei hij op een rustige toon, terwijl hij zijn gifgroene ogen op het meisje richtte. "Wat moet je hier trouwens?" vroeg hij daarna maar. Het was niet echt dat hij een gesprek op gang wilde houden, maar meer dat hij gewoon wilde weten waarom ze hem kwam irriteren met haar aanwezigheid. Hij had niet echt gevraagd om een gezellig gesprek. Om eerlijk te zijn wilde hij gewoon op onderzoek gaan naar de diepte van deze zogenaamde Chamber of Emptiness, maar dat ging 't niet worden met dit grietje in zijn buurt.

Ameria zette haarzelf geduldig neer naast Nala maar was nog steeds niet gerust op de situatie. Ze hield het paar tegenover hen goed in de gaten, klaar om zichzelf en Nala te verdedigen als het nodig mocht zijn. De vijftienjarige bukte en pakte Ameria op in haar armen. Ze duwde haar dicht tegen zich aan. "Ik had geruchten gehoord over een toren ergens in Santalune Forest en ik wilde wel eens voor mezelf gaan bepalen of het echt waar was of niet" antwoordde ze simpel en ze haalde haar schouders op. "Hij staat er en is echt.. dus ja" Zei ze met nog een schouderophaal. Meer was er eigenlijk niet over te zeggen. Ze was wel nieuwsgierig geworden toen ze zag dat de toren meer verdiepingen had. Ze wilde wel verder zoeken maar wist nou niet of het slim was. Zeker niet nu. Aan de ene kant was iemand veiliger als je iemand anders bij je had maar aan de andere kant gaf deze jongen Nala zo'n verdachte indruk dat ze beter af allen kon zijn. Vond ze zo. Haar koperkleurige ogen zochten de zijne op. Hij was gedeeltelijk in duister gehuld waardoor ze hem maar slecht kon zien.

Echo snoof eventjes bij de redenering die het grietje had. Ze kwam hier alleen maar om deze oude muffe toren te gaan zoeken. Oké dan, niet echt een goede reden naar zijn zin, maar het was voor haar blijkbaar goed genoeg om hier te komen. "Je hebt de toren gevonden, now what?" vroeg hij daarom ook maar, terwijl hij rustig in de schaduwen bleef staan. Een klein plannetje broedde in zijn hoofd, waarna een glimlach verscheen op zijn gezicht. Rustig zetten hij zich af van de muur en wandelde op het grietje af. "Dare to go further, with me?" vroeg hij daarna, terwijl hij zijn gifgroene ogen op de ingang naar beneden richtte.

Terwijl Nala Ameria zo vast had merkte ze dat ze meer zelfvertrouwen kreeg. Er was altijd iets in het vosje. Ze straalde een soort van rust en kalmte uit in onprettige situaties. Ze haalde haar schouders achteloos op bij zijn vraag en keek nogmaals rond. "Onderzoeken, I guess". Ze keek op toen de jongen eindelijk zichzelf van de muur afduwde en het licht in stapte. Hij had een erg bleke huid en door zijn zwarte haar en gifgroene ogen had hij een soort strakke verschijning. Nala vermande zichzelf en wachtte tot hij bij haar stopte. Ze voelde vrijwel meteen de drang om volmondig ja te zeggen. En omdat het Nala was deed ze dat natuurlijk ook zonder te veel na te denken. "Natuurlijk!" ze ging wat rechter staan en keek hem uitdagend aan. Haar eerdere twijfels om verder te gaan waren bij wijze van spreken uit het raam gegooid. Tenslotte wilde ze niet zwak lijken tegenover deze jongen. Ze ging hem dat laten zien ook! "Welke kant had je in gedachten?" vroeg ze en haar ogen gingen van de trap die naar boven leidde naar de trap naar beneden. Waarom maakte ze zich ook zorgen. Ze had haar pokémon, als er iets mis ging dan stuurde ze gewoon die naar buiten. 

Ze hapte toe. Wat een dom, klein naïeve meisje was het toch. Soms snapte hij mensen echt niet, maar op dit soort momenten was hij best wel blij met wat dommer gezelschap. Die kon hij zo makkelijk voor de grap houden en dan achterlaten ofzo. Geen idee. "Naar beneden," zei hij op een rustige toon, terwijl hij in de richting van de trap omlaag wandelde. "Dust, scout," commandeerde hij daarna zijn Murkrow, die met een kraai van zijn schouder afvloog en een duikvlucht naar beneden maakte. Het was pikzwart daar beneden, dus hij had liever iemand die ging kijken of er pokémon zaten. Vechten zou geen probleem worden, maar hij wilde liever niet aangevallen worden door een kwade Aggron. Not again.

Nala liep samen met haar oudere gesprekspartner in de richting van de trap. Ze verslapte haar grip op Ameria toen die zich los probeerde te wurmen uit haar armen. Ze klom op haar schouder. Tevreden met haar standpunt slaakte ze een kreetje. "Hm, ik weet het. Het ziet er best griezelig uit" mompelde Nala tegen haar Eevee terwijl ze haar achter haar oor kriebelde. De Murkrow verdween in het duister. En met duister bedoelde ze écht duister! Ze kon niets zien daar beneden. Ze kreeg een slecht gevoel hier over, maar ze weigerde om nu te stoppen. "Ik heb een zaklamp in me tas, wacht even" ze stopte even en pakte haar tas erbij. Onder wat broodjes, flessen water en andere items die je als trainer ten alle tijden bij je had vond ze de zaklamp. Ze knipte hem aan en scheen de trap af. Nala haar buik maakte een soort vrije val. Ze was al bang voor het donker.. maar nu ze eens goed naar beneden scheen kon ze de laatste treden niet eens zien. Ze beet op haar lip en slikte moeizaam. O nee, o nee, o nee o nee nee! dacht ze paniekerig. Waarom zei ik ja?! Hoe stom kan ik zijn Maar het kwaad was al geschied. Ondanks haar angst voor het duister en de ghost pokémon die ongetwijfeld daar in het duister loerde was haar trots iets wat ze niet wilde krengen. Deze gozer dacht zeker dat ze een bang meisje was nou .. dat was ze ook. Maar dat ging ze hem dus echt niet laten zien. "Ga jij maar voor, je bent hier de oudste en dus ook de meest verantwoordelijke" Zei ze met een duivelse glimlach en ze keek hem uitdagend aan. Zo, zie maar eens of hij dat aandurfde.

Hij hoorde gemompel achter zich, maar besloot er maar niet op in te gaan, waarschijnlijk was het grietje gewoon te bang om iets fatsoenlijks te zeggen. Nou ja, als ze toch zo bang was zou hij waarschijnlijk ook snel van d'r af zijn, toch? Wel verstond hij dat ze een zaklamp bij zich had en niet veel later scheen een bijna verblindende lichtbundel de trap af. Echo gromde zachtjes en schudde zijn hoofd totdat zijn gifgroene ogen gewend waren aan het donker. Hij vroeg zich af hoe ver Dust al de grot in was gegaan en wat hij daar had gevonden, maar voor nu stond hij er dus alleen voor samen met een angstig grietje met een zaklamp. Datzelfde angstige grietje dat hem nu de opdracht gaf om als eerste naar beneden te gaan. Alsof hij daar een probleem mee had. "Goed dan," zei hij rustig, terwijl hij nog net niet fluitend de trap af wandelde. I mean, come on, hij had in een grot vast gezeten met Aggron's. Dan was dit een eitje om te doen.

Oh, wat had hij toch veel zin om zijn Gengar ten tonelen te laten en dat grietje eens goed te laten schrikken. Misschien dat hij dat later nog wel eens zou doen, als ze zich wat meer op d'r gemak zou voelen. Want dan zou het schrikeffect nog groter worden en zijn leedvermaak nog zoeter. Het grietje stelde zich voor als Nala en vroeg naar zijn naam. "Echo," antwoorden hij kalmpjes, waarbij zijn naam versterkt werd door de daadwerkelijke echo die naar beneden galmde. Hij liet snel een schelle toon horen en niet veel later voelde hij hoe de klauwen van zijn Murkrow in zijn schouder haakte. "Iets gevonden, Dust?" vroeg hij rustig, maar de pokémon schudde zijn kop. Zo te zien was het veilig daar beneden, voor zover hij zijn pokémon kon vertrouwen, that is.