Bok 'm op z'n neus! [+Fae Eidyia]

Er volgde geen verdere vragen meer van Kenneth en de volwassenen hielden zich ook stil. Jammer dit. Ze had zich daarnet zo geamuseerd om beide partijen. Ruzies waren leuk zolang ze maar niet veel te ver gingen. Vechten was oké, doden niet. Net toen ze haar mond weer wilde opentrekken begon er muziek te spelen. Natuurlijk. Ze was door de kleine ruzie van zonet even vergeten dat ze op een bruiloft zat waarvan de ceremonie nu pas ging beginnen. Wel een beetje laat, maar goed, bruiloften gingen op gevoel en niet op een strak tijdschema. Beleefd rechtte Fae haar rug maar om haar aandacht op zowel de bruid als bruidegom te richten. Waarom was ze hier? Bruiloften waren saai en iets wat zijzelf nooit zou gaan begrijpen. Zij ging immers oud worden met vijftien vuurspuwende salamanders in huis, want een levende vreetmachine vond niemand leuk. Een gaap verliet haar mond toen de ceremoniemeester al een poosje bezig was met zijn speech. Saai dit...

De ceremonie leek niet bepaald vlekkeloos te gaan, want er werd nogal geroezemoesd door de gasten in de zaal. Wat was er zo belangrijk om dit prachtige moment voor zowel de bruid als bruidegom te verpesten? Hadden de mensen van tegenwoordig dan ook geen greintje respect meer? Net toen ze wilde ingrijpen met een dreigement werd duidelijk waarom de gasten zo aan het roezemoezen waren. Er waren geen getuigen... Hoe konden ze nou zoiets belangrijks vergeten zijn?! Misschien waren ze de getuigen niet vergeten, maar waren de mensen die getuigen moesten zijn gewoon te laat. Wat een klootzakken zeg, jezus. Je ging toch niet te laat komen bij een bruiloft van een van je vrienden?! Met een verwarde frons richtte ze haar blik uiteindelijk op Peter die zijn blik weer op Kenneth had gericht. Nee... Hij ging toch niet? Haar vermoedens werden al snel bevestigd, want de getuigen waren inderdaad te laat én Peter vroeg Kenneth om zijn nieuwe getuige te zijn. Hoop was af te lezen in Peter zijn ogen na deze vraag, terwijl in Kenneth's ogen enkel paniek was te lezen. Waarom twijfelde hij nog? Hij moest een vriend in nood helpen! Met een bemoedigende glimlach kwam ze dan ook overeind om met haar handen op de ronde tafel te leunen, het zo doen zodat ze Kenneth recht kon aankijken. "Doe het," waren de enkele woorden die ze tegen de zwartharige sprak.

Doodserieus bleef ze Kenneth aankijken, want hij moest dit gewoon gaan doen. Je mocht geen vrienden in de steek laten, nooit, dus iets anders dan getuige zijn was geen optie voor hem. En ja, dat had zij voor hem bepaald nu. Als hij niet wilde helpen ging ze hem wel weten om te praten, want no way dat hij er dan zo makkelijk mee weg ging komen. Ze wist niet of het door haar kwam of door de blik van Peter, maar uiteindelijk leek Kenneth ermee in te stemmen. Gelukkig maar...  ''En Fae hier wil graag getuigen van je bruid worden," vervolgde de zwartharige zijn zin. Wat zei hij nou?! Zij moest ook een getuige worden van deze bruiloft?! Dat heeft hij niet gezegd... Toch? Met grote ongelovige ogen keek Fae naar Kenneth, haar mond voor nu houdend. Oh nee toch... "Wil je dat Fae?" glimlachte Peter breed na de woorden van Kenneth. Verdomme, hier kon ze geen nee tegen zeggen. "Ik... Eh... Sure?" stamelde ze om Kenneth snel een dodelijke blik toe te werpen. Tsja, ze had er immers zelf om gevraagd. "Jullie zijn fantastisch!" bracht Peter dolblij uit om zich tot zijn vrouw te wenden. "We hebben 2 getuigen hoor!" sprak hij blij om eerst naar Kenneth en toen naar haar te wijzen. Fantastisch dit...

Zowel zij als Kenneth werden naar voren begeleid. Waarom had hij nou zo nodig tegen Peter moeten zeggen dat zij ook getuige wilde zijn?! Het enige wat ze wist was dat getuigen hun handtekening op een of ander document moesten zetten, maar er was één groot probleem... Ze had géén handtekening én ze had moeite met schrijven. Even wierp ze een dodelijke blik op Kenneth om maar netjes naast Peter zijn bruid te blijven staan. En zo werd de ceremonie dan ook verder vervolgd. Beide beloofde elkaar plechtig om van elkaar te blijven houden in zowel de goede als slechtte tijden. Ugh... Dit klonk als een of andere slechtte soapserie. Waar was het kotsbakje?

Verveeld bleef Fae voor zich uitkijken, moeite hebbend om een gaap in te houden. Hoelang ging deze ceremonie nog duren? Zowel Peter als zijn bruid hadden elkaar vele dingen beloofd, maar zelfs zonder ervaring wist Fae dat er toch niks van ging komen. Ze werd uit gedachtes gehaald door een papier wat voor haar neus gehouden werd. Eh... Was dit het document waar ze haar handtekening op moest zetten? Shit. Nogal onhandig nam ze de pen vast om naar het kleine beetje plek onderaan te kijken. Dit ging niet goed komen...

Met grote ogen keek ze naar het kleine beetje plek wat ze voor haar handtekening gekregen had. Hoe ging het er ooit inpassen?! Waarom hadden ze haar maar zo'n beetje plek gegeven voor een gehele handtekening?! Kenneth had er zo te zien geen moeite mee, want deze krabbelde zijn handtekening gemakkelijk in het kleine vakje. Ugh... Nu kwam ze zeker zo dom over. Waarschijnlijk was Kenneth zelfs een paar jaartjes jonger dan zijzelf, dus moest je eens nagaan. Onhandig bleef ze de blauwe balpen vasthouden om gespannen naar het papier te blijven kijken. Ze keek zelfs zo bang dat het er nogal dom uitzag voor de andere gasten. Ze keek alsof het papier haar ieder moment kon opeten, zo gespannen staarde ze ernaar. Uiteindelijk, wat pas na vijf minuten bleek te zijn, schreef ze haar naam op. Niet eens een handtekening of zo, enkel de naam 'Fae' in wat misvormde letters. Het leek niet eens op 'Fae', hoe zielig. Een diepe zucht gleed over haar lippen toen ze hoorde hoe enkele gasten riepen om een speech. Zolang zij die maar niet hoefde te houden, dan was het goed. Ga dus maar lekker je gang Kenneth. Ga je gang en neem er alsjeblieft de tijd voor.

Arme, arme Kenneth. De jongen wist zo te zien niet wat hem overkwam. Het ene moment zat hij aan tafel, genietend van een discussie. En daar stond hij nu... In paniek mét een glas champagne in zijn handen, proberend iets te verzinnen voor zijn zo dadelijke speech. Was dat kind niet pas 15 en dus minderjarig? Ach, wat had zij hierover te zeggen? Ze was immers niet zijn moeder en ook minderjarig, dus zijzelf zat net zo goed in de fout met zuipen. Een zwakke glimlach verscheen toen ze ook een glas champagne in haar handen gedrukt kreeg. Nu was ze er helemaal klaar voor hoor, klaar voor de speech die Kenneth zou geven. Wat ze ervan kon verwachten? Geen idee. Het was enkel te hopen dat de jongen niet zou falen en in tranen zou uitbarsten, want dat zou wel erg sneu zijn. Had hij eigenlijk iets voorbereid op de speech die ging komen? Zo te zien niet, want hij begon nogal te stamelen en stotteren. Nu al kreeg ze medelijden, want het was deels haar schuld dat ze hier stonden. Zij had immers voor Kenneth besloten dat hij getuigen kon zijn, dus het was haar schuld dat hij deze verrekte speech moest geven. Ach, misschien kon ze zo wel wegkomen met een simpele sorry? Hopen maar, want zin in een boze Kenneth had ze niet.
Als eerst begon de jongen de telegrammen voor te lezen. Waarom noemde men het eigenlijk telegrammen? Het waren eerder kaartjes waarin veel te netjes geschreven werd. Telkens werd hetzelfde door de mensen geschreven immers. 'Liefde, gelukkige jaren, knuffels, kusjes, sorry dat we er niet bij konden zijn, etc.' waren het vaste thema van alle kleine kaartjes. Konden mensen niet gewoon gezamenlijk één grote kaart geven, dan was dit hele gedoe ook niet nodig geweest ook. Zo te zien was zij niet de enige die zich aan het vaste thema begon te ergeren, want ook Kenneth had een geïrriteerde gezichtsuitdrukking. Niet zo'n beetje ook, hij was zeer geïrriteerd. Waarschijnlijk om het feit dat hij deze bullshit moest voorlezen aan de gasten, oeps, haar schuld, alweer. Aandachtig luisterde Fae verder naar de jongen, want nu kwam het stukje waarin hij Peter zelf iets mocht toewensen. Het kon zowel positief zijn als negatief, maar waarschijnlijk ging het zeer positief worden. Kenneth leek haar namelijk niet het persoon wat zeer negatief was, hij was filosoof immers, of toch wel?
Daar begon de jongen zijn verhaal... Het verhaal waarin hij vertelde dat hij gevleid was dat hij getuigen mocht zijn. Het was zeer schokkend omdat het niet zomaar een klusje was, maar hij was er zo te horen blij mee. Oké dan... Moest Fae zich nou wel schuldig voelen of niet? De jongen klonk namelijk niet erg boos, dus waarschijnlijk ging ze echt met een simpele sorry wegkomen. Bofkont dat ze ook was... Hehe. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht toen de jongen bevestigde dat wat hij dacht hij niet hardop gezegd had. Hij was dus echt niet boos?! Yes.
En toen kwam iets wat zelfs Fae niet had zien aankomen. De zin: 'Ik ben bang dat ik je niet kan feliciteren.' Huh?! Wat?! Waarom dan niet?! Je bent getuigen man, natuurlijk kun je Peter feliciteren! Dat is je taak jij domme oen, hem feliciteren. Ze zat op het randje hoor... Het randje waarin ze ertussen zou komen om Kenneth een klap voor zijn bakkes te geven, maar toen kwam het, de uitleg waarom hij Peter niet zou kunnen feliciteren. De jongen vertelde hem dat emoties en liefhebben tegenover het punt stonden waaruit hij keek. Het koude denken, zo kon je het noemen, toch? Met grote ongelovige ogen keek Fae dan ook richting Kenneth. Zij had namelijk gedacht dat alle filosofen positief in het leven stonden, maar je had er dus ook een paar die er niet zo positief in stonden. Kenneth was daar een van, precies het tegenovergestelde van positief. Negatief was dat toch?
Even hield de jongen een pauze, een pauze die Fae in stilte vervloekte. Ze wilde dat hij verderging met het verhaal... Het verhaal waarom hij niet positief dacht. Nu ze het zo bekeek leek ze net een klein kind dat aan het wachten was totdat zijn/haar moeder het o zo leuke sprookje vervolgde, maar in tegenstelling tot dat was dit sprookje niet zo leuk. De arme jongen was zichzelf op een zeer filosofische manier zwart aan het maken. Iets wat Fae niet accepteerde natuurlijk.
Gelukkig kwam nu het positieve van dit verhaal, want ook Kenneth leek toe te geven dat niet alles negatief was. Het positieve aan dit verhaal was vriendschap, iets waarmee men niet zonder leven kon. Vriendschap was een zeer belangrijk iets wat je kon helpen in zelfs de moeilijkste tijden, en dat bleek het geval bij Kenneth te zijn. Hijzelf zag zich zeer negatief, maar Peter was er als een vriend voor hem geweest, in zowel de moeilijke als makkelijke periodes.
Er verscheen een brede glimlach op Fae's gezicht toen Kenneth zijn speech beëindigde. Als je goed luisterde kon je horen hoe sommige mensen hun neus aan het snuiten waren in een servet wat zonet nog op tafel gelegen had. En dit voor een speech die niet voorbereid was. Man oh man... Hij had dit beter gedaan dan wie dan ook. Hij was een zeer goede getuigen geweest voor Peter en werd onderbroken toen hij ook nog iets grappigs wilde vertellen. Yhea Kenneth, dit was wel genoeg van het goede hoor. Paniekerig begon de zwartharige te ratelen, niet wetend waarom de gasten, en deels Fae, want ook zei was immers best emotioneel geraakt, tranen in hun ogen hadden. Peter leek het wel te begrijpen, want hij vertelde Kenneth dat hij een zeer goede speech had gegeven. Dat had hij zeker! Met een zwakke glimlach veegde ook Fae haar tranen weg om diep adem te halen. Ugh... Ze werd altijd emotioneel om het feit dat vriendschap een zeer belangrijke rol had. "Dat was een prachtige speech Kenneth! Zelfs ik ben er emotioneel van geraakt," sprak ze om richting de zwartharige te lopen. "Je hebt dit beter gedaan dan wie dan ook, goed gedaan," glimlachte ze om hem een schouderklopje te geven. Hij had het fantastisch gedaan voor zowel Peter als Lydia en dat mocht hij weten ook. Na haar uitgesproken woorden en schouderklopje volgde applaus, een zeer luid applaus ook.

Ze wist niet hoe, maar ze was emotioneel geraakt. Het was lang geleden dat iemand haar emotioneel gemaakt had, dus Kenneth had zeker iets goeds gedaan. Het grappige was dat hij het zelf nog niet eens door leek te hebben. Misschien was dat logisch ook, want het arme kind had niet geweten wat hem overkomen was. Zijzelf was ongeveer drie a twee jaar ouder dan Kenneth en ze wist gewoon dat zoiets als dit haar nooit zou lukken. Jaloers? Nee hoor. Ze was trots op kleine Kenneth en dat mocht hij weten ook. Met een glimlach nam ze het glas in haar handen steviger vast om deze in de lucht te houden. "Op het stel!" riep ze uit om het glas in een keer achterover te slaan. Minderjarig was ze zeker, maar de regel die er was voor alcoholische dranken maakte haar dus echt niks uit.

Excuses Justin. Ik was dit topic vergeten, ah ^^"

In tegenstelling tot haar hield Kenneth zich wel aan de alcoholische regel, want ze had echt wel gezien hoe hij met een vlugge beweging zijn glas op de tafel achter hem neerzette. Dit was dan ook de perfecte kans voor haar om het tweede glas te kunnen bemachtigen. Aan één had ze niet genoeg, dus waarom niet het glas van Kenneth pakken? Zonder erbij na te denken liep ze naar de tafel waarop het glas stond om deze er vanaf te pakken. Ha! Met een brede grijns zette ze haar lippen tegen het glas om voor nu een klein slokje te nemen. Ze moest zuinig zijn met deze, want ze wist dat dit de laatste voor vandaag zou zijn. Dronken worden op een bruiloft was een no-go, puur omdat er minderjarige bij waren, KUCH. Een diepe frons verscheen dan ook op haar gezicht toen de bijdehante man van zonet overeind kwam om mede te delen dat ook hij een cadeau had. Wat het ook mocht zijn, beter dan het 'cadeau' van Kenneth kon niemand. Wantrouwend bleef Fae de man aankijken om nog een slokje van haar geclaimde drank te nemen. Nee. Ze vertrouwde die vent voor geen meter.