[Quest] An Innocent Intruder

Fall seven times, stand up eight.

Samen met zijn pokémon was hij op weg gegaan. Zijn eigen avontuur was dan toch eindelijk begonnen. Voor een drieëntwintig jaar oude man, wist hij zich nog wel eens te gedragen als een zestienjarige. Hij was dolgelukkig dat hij eindelijk kon gaan doen wat hij leuk vond, in plaats van thuis zitten met zijn ouders en de hele dag zitten lezen. Natuurlijk vond hij lezen geweldig en vond hij het heerlijk om te tekenen wat er in zijn hoofd op kwam, maar dit was toch even wat anders. Nu had hij gewoon de vrijheid om alles te tekenen wat hij tegenkwam en als hij geluk had kon hij de pokémon zelfs nog observeren. Hij grijnsde als een klein kind, terwijl hij tussen de bomen door wandelde. Aan zijn zijde hoorde hij het bekende bel geluid van zijn pokémon. Ergens was het best vreemd om erover na te denken, aangezien zijn partner Lily, een Chingling, de ability had genaamd Levitate, wat er voor zorgde dat Ground aanvallen niet werkte omdat ze zou vliegen, eigenlijk voortbewoog door rond te hoppen. Maar hij had zich al lang erbij neergelegd dat niet alles in de pokémon wereld helemaal normaal was. Dat wist hij maar al te goed, aangezien hij praktisch gezien was opgegroeid in een pokémon laboratorium. Hij had toch wel de meest vreemde dingen gezien daar. Hij glimlachte eventjes bij de herinneringen aan vroeger en bleef daarna stilstaan. Lily bleef achter hem staan, maar hopte zachtjes heen en weer, wat een zacht geluid maakte. Hij vond het schattig hoe het geluid klonk en dat was waarschijnlijk ook de reden geweest waarom zijn zusje had gevraagd of hij de pokémon naar haar wilde vernoemen. De donker blonde jongen pakte een kaart uit zijn koffie en keek eventjes in het rond. ”Ik ben nu hier, we moeten daar zijn…” mompelde hij tegen zichzelf, terwijl hij wat onlogisch om zich heen keek. Het was niet de eerste keer geweest dat hij verdwaalde, immers bleek hij daar een neus voor te hebben. Dat en in de problemen komen. Dat was de twee talenten waarover hij wist te beschikken. Voor nu was de jongeman opzoek gegaan naar het dorpje waar hij een opdracht zou gaan vervullen. Immers had hij zich net aangemeld bij de Rangers in Hoenn en was hij direct op weg gegaan naar de eerste opdracht die hij had kunnen vinden. Lily waarschuwde hem opeens met een harde bonk en nu pas viel het de blonde jongeman op dat zijn telefoon al de hele tijd ging. Hij pakte het ding uit zijn zak en bedacht zich dat hij eigenlijk een update moest hebben. Misschien zou hij met het geld van deze opdracht een Holocaster kopen, want dat bleek de mode te zijn momenteel. Hij deed de telefoon tussen zijn oor en zijn schouder en zocht ondertussen verder op zijn kaart naar waar hij heen moest. ”Hallo, Vince?” hoorde hij aan de andere kant van de lijn. ”Hey there, Gabri,” antwoordde Vince met een grijns op zijn gezicht. Hij en de rest van zijn familie waren de enige die zijn oudere zus Gabri mochten noemen. Enig ander die dat probeerde zou waarschijnlijk een klap in het gezicht krijgen. ”Ik hoorde van ma dat je bent gaan reizen, toch maar ‘t nest verlaten, klein broertje.” De jongeman grinnikte zachtjes en legde de kaart weg, waarna hij zijn koffer in zijn linkerhand pakte, zodat hij met rechts zijn telefoon vast kon houden. ”Dat klopt ja, toch maar m’n droom achterna gegaan om alle pokémons te zien en te kunnen tekenen en bestuderen,” zei hij trots, maar hij hoorde een zucht aan de andere kant van de lijn. ”Jeez, Vince, je klinkt echt net als ma. Ik snap nog steeds niet wat jullie zo leuk vinden eraan.” Vince wist als geen andere dat zijn zus geen fan was van pokémon. Ze had er wel wat mee gewerkt, maar ze had nooit een droom gehad van trainer of coördinator, of zelfs maar breeder te worden. Nee, zij wilde zo nodig geld gaan verdienen met een echte job en had dus voor haar werk gestudeerd. ”Hoe is het met je? Waar werk je nu dan eigenlijk?” Hij had zijn zus al een lange tijd niet meer gesproken en had werkelijk geen idee waar ze momenteel uithing. Hij wist dat ze vaker van baan wisselde omdat ze nog niet had gevonden wat ze echt leuk vond, of omdat de bedrijven waar ze werkte het niet lang vol hielden. Ze had niet echt veel geluk gehad op dat gebied. ”Oh ja, dat had je natuurlijk niet meegekegen!” zei Gabriëlla blij over de telefoon. ”Ik ben een vast contract gekregen bij Silph Co. in Kanto!” Ze klonk zo ongelofelijk blij met het feit dat ze eindelijk vast werk had gevonden dat Vince haar bubble maar niet kapot zou maken. ”Wat goed voor je! Hey maar sorry Gabri, ik moet er weer vandoor. Ik ben bijna in ‘t dorpje waar ik een opdracht moet uitvoeren, dus ik moet hangen,” zei hij tegen zijn zus. ”Oh ja, ma vertelde zo iets dat je je bij de Rangers had aangesloten. Succes broertje!” zei Gabriëlla vrolijk. ”Dank je zus, ik spreek je later nog,” antwoorden Vince nog voordat hij de telefoon neer legde. Hij had er een vreemd gevoel bij dat zijn zus nu onderdeel uitmaakte van het Silph Co. team. Immers gingen er al langer geruchten dat Team Rocket achter dat bedrijf zat en ‘t wilde overnemen. Maar hij was er zeker van dat zijn oudere zus wel voor zichzelf kon zorgen. Daarvoor was ‘t immers zijn zus. Hij glimlachte eventjes, voordat hij zich omdraaide naar de ingang van het dropje. Al vanaf hier kon hij zien dat het bruiste van de mensen en jonge trainers, want dit was immers een van de eerste dorpjes waar nieuwe trainers kwamen, nadat ze hun pokémon hadden opgehaald bij Professor Birch. Hij keek eventjes om zich heen, greep zijn koffer weer vast en wandelde het dorpje in.


Hij had geen idee waar hij heen moest gaan, als hij heel eerlijk was met zichzelf. Maar dat was zeker niet de eerste keer. Hij moest een huis zien te vinden waar een Wingull, een meeuw pokémon, naar binnen was gevlogen en nu zo erg in paniek was geraakt dat hij er niet meer uit kon komen. Dat was niet eens zo’n heel erg zware opdracht en hij had al een idee in zijn hoofd over hoe hij het wilde gaan oplossen. Het liefst had hij zijn Capture Stylus willen gebruiken, zodat hij een feeling kon krijgen voor het gebruiken van dat ding, maar hij wilde ook zijn eigen pokémon iets laten doen. Dus had hij toch maar besloten om Lily te gaan gebruiken om zijn allereerste opdracht als Student Ranger.
Rustig liep de jongeman door het dorpje en keek goed om zich heen om te zien of hij ergens erachter kon komen waar hij moest zijn voor zijn opdracht. Hij had verwacht dat een huis met een panikerende Wingull makkelijk te vinden was, maar dat viel opvallend tegen. Het was toen pas toen een klein meisje naar hem kwam gelopen dat het hem op viel. “Pardon meneer, bent u een Ranger?” werd aan hem gevraagd. Vince ging op zijn hurken zitten, zodat hij op ooghoogte van ‘t meisje zat en knikte rustig. ”Ik ben een Ranger, dat klopt. Waar kan ik je mee helpen?” vroeg hij op een rustige toon met een glimlach op z’n gezicht. “Mama en papa hadden een vraag voor een ranger. Komt u mee?” vroeg ‘t meisje en ze trok zachtjes aan de mouw van zijn jas. Hij grijnsde en kwam overeind. ”Lead the way,” zei hij tegen d’r en snel rende ze weg. Hij volgde op een kalm tempo en kwam al snel uit bij een tweetal dat in elkaars armen voor een huis stonden. “Mama, dit is een ranger. Zou hij kunnen helpen?” riep het meisje die vrolijk naar d’r ouders rende. Een jong uitziende mevrouw, Vince schatte haar eind twintig, keek op en hem aan. Hij kwam glimlachend dichterbij en stak zijn hand op in een begroeting. ”Vince Newman, Student Ranger,” stelde hij zichzelf voor. Het tweetal keek elkaar eventjes aan en glimlachte toen. ”Ik neem aan dat jullie de opdracht naar de Ranger Base hadden gestuurd?” vroeg hij voor de duidelijkheid. ”Voor de vastzittende Wingull in ‘t huis?” De man knikte en liet de schouders van zijn vrouw los. “We weten niet wat er gebeurd is, mijn vrouw was buiten bezig terwijl ik voorbereidingen aan ‘t doen was om naar m’n werk te gaan, toen onze dochter opeens kwam aangerend dat er een pokémon het huis in was gekomen en er niet meer uit durfde,” legde de man uit, terwijl zijn dochter om aandacht stond te vragen door naast hem op en neer te springen. ”Ik zal kijken wat ik kan doen, meneer. Daar zijn wij Rangers immers voor,” zei Vince met een grijns op zijn gezicht. Hij zetten zijn koffer neer en gebaarde Lily dat ze mee moest komen. De Chingling hopte rustig achter hem aan, tot aan de glazen achterdeur. Vince gebaarde haar om te blijven staan, terwijl hij de kamer door scande op zoek naar de pokémon die ze moesten kalmeren. De kamer was een zooitje, stoelen en banken waren overhoop gehaald, er was een kast omgevallen en er zaten uitwerpselen op de lampen. Maar de pokémon was niet te vinden. Voorzichtig schoof Vince de deur open en snel schoot hij samen met Lily naar binnen toe. Hij schoof de deur weer achter zich dicht en keek rond. Hier moest dus ergens een Wingull zitten die niet zo heel erg blij was met de kleine ruimte waarin hij zat. Lily waarschuwde hem met een zacht geluid en hij keek op. Bovenop een van de hogere kasten zat de kleine meeuw pokémon. Hij hield alles scherp in de gaten, maar was zo te zien echt niet blij met zijn positie. Vince kon ‘t niet laten om zijn pokédex erbij te pakken en de pokémon te scannen. Immers wilde hij dan toch alle pokémon hebben gezien. Wingull, the Seagull Pokémon. Wingull will fly through the sky as though surfing waves. It normally carries food and other valuable items, then hides them here and there. Het geluid van de pokédex liet de Wingull opkijken en in paniek sloeg ‘t met zijn vleugels. Boeken vlogen in het rond terwijl de kast stond te wankelen op zijn pootjes. De pokémon kwam weg van zijn benarde situatie, maar vloog nu in paniek door de kamer heen. ”Snel, Lily, gebruik je Yawn aanval,” De Chingling opende haar bek en een doorzichtige bubble kwam eruit. Deze vloog in de richting van de Wingull, die ‘m met zijn snavel door prikte. Mooi, nu was ‘t wachten. Maar de Wingull had andere plannen en viel opeens aan met een Water Gun aanval. Lily sprong uit de weg en ontweek daarmee de aanval. Vince zag al hoe de pokémon meer moeite begon te krijgen met recht vliegen en na enkele tellen was de pokémon in slaap gevallen. Hij maakte een crash landing op de grond, waar Vince hem meteen in een gevonden handdoek wikkelde. Met de slapende pokémon in zijn handen liep hij weer terug naar buiten toe, naar het gezin dat op hem stond te wachten. “Dankjewel, Vince,” zei de mevrouw en de jongeman glimlachte iets wat verlegen. ”Geen zorgen mevrouw, ik doe gewoon mijn taak als Ranger. Ik hoop dat deze onschuldige Wingull niet te veel spullen heeft vernietigd, tho,” hij keek eventjes over zijn schouder terug naar binnen. Hij hoefde dit toch niet te vergoeden, toch? Het was immers niet zijn schuld dat de spullen stuk waren, als ze al stuk waren. ”Ik zal deze Wingull in het wild uitzetten,” deelde hij rustig mee. Het gezin bedankte hem nog eventjes voor zijn hulp, waarna de jonge man wegliep samen met zijn pokémon.
Hij wist dat Wingulls nesten maakte rond de zee, maar vanuit Oldale Town kon je niet zo één, twee, bij zee komen. Dus hij besloot de Wingull aan het water te zetten dat in de buurt was en ‘m daar wakker te maken. Lily speelde een rustig deuntje, terwijl Vince wat water over de kop van de Wingull gooide. Langzaam maar zeker werd de pokémon wakker en keek verward om zich heen. ”Kalm, kalm aan,” zei Vince rustig en de Wingull keek hem verbaast aan. ”Gaat ‘t een beetje?” vroeg hij daarna. De pokémon leek niet gewond te zijn en was dus alleen geschrokken door wat er in het huis allemaal gebeurd was. ”Kan je vliegen?” De Wingull strekte zijn vleugels en klapperde een paar keer mee, waarna hij langzaam van de grond opsteeg. ”Goed zo, dan zit mijn werk erop. Let de volgende keer een beetje op, oké?” zei hij met een grijns tegen de pokémon. Hij gaf de Wingull een besje, voordat deze er vandoor vloog.