Bok 'm op z'n neus! [+Fae Eidyia]

De situatie waar Fae zich op het moment in bevond was compleet uit het niets ontstaan. Ze was uitgenodigd voor een bruiloft mensen, een bruiloft. Een oude vriend van haar had haar weten te bereiken via haar Holocaster en haar uitgenodigd voor zijn bruiloft. Hoe en wat er precies zou gebeuren wist ze niet, maar veel zin erin had ze niet. Ze ging er alleen maar heen om Peter niet teleur te stellen, want anders was ze gewoon niet gegaan. De reden daarvoor was een groot probleem, en dat probleem was de kleding waarmee ze zou gaan. Veel geld om een chique iets te kopen had ze niet, dus dat ging hem sowieso niet worden. Ook haatte ze het om in van die tuttige jurkjes rond te lopen, dus ook dat werd hem niet. Als eerst was ze gewoon van plan geweest om in de kleren die ze nu aanhad te gaan, maar Igneel had haar ervan weten te overtuigen dat dat onbeschoft zou zijn.

En daar stond ze nu dan ook... In een zwartte jurk die niet al te chique was, maar nog steeds goed genoeg was voor een bruiloft. Voor chique pumps had ze geen geld meer overgehouden, dus onder de zwartte jurk had ze nog wel gewoon haar oude sandalen aan. Gelukkig kwam de jurk tot de grond en kon niemand de schoenen die ze aanhad zien. Ze was eigenlijk toch niet van plan geweest om pumps te kopen, want erop lopen kon ze amper. Haar sandalen zaten toch nog steeds het allerfijnst van alle schoenen, dus er de hele avond mee rondlopen lukte vast wel. Haar sjaal had ze met veel tegenzin ook uitgedaan en in het appartement gelaten. Doordat haar nek niet meer bedekt was kon je haar litteken op haar nek overduidelijk zien zitten, maar ze had het zo goed mogelijk geprobeerd te verbergen met haar roze haren.

Met een zwakke glimlach keek de roze-harige om zich heen, zoekend naar een tafel en het buffet. Gelukkig was er altijd nog een positieve kant een bruiloften, het overheerlijke eten. Watertandend liep ze erheen om van alles iets te nemen. Man... Er was zoveel... Toen ze vond dat haar bord vol genoeg zat was ze pas tevreden. Zo. En nu maar opzoek naar de tafel die ze toegewezen had gekregen. Met het bord in haar handen geklemd liep ze de zaal af, opzoek naar haar naamkaartje. Na een rondje gelopen te hebben vond ze uiteindelijk de tafel met haar naamkaartje erop. Er zat al iemand aan de tafel met zwart haar, maar diegene had ze als het goed is nog nooit gezien. Glimlachend zette ze haar bord op tafel om plaats te nemen op haar stoel. "Hey, begroette ze de ander even 'netjes' om een hap te nemen van het eten wat ze had gepakt. Heerlijk...

Ze had niet eens geïnformeerd of ze al überhaupt van het buffet mocht eten, maar het gewoon gepakt. Met haar propvolle bord nam ze plaats aan de grote ronde tafel om even naar de zwartharige te kijken die er al zat. De jongen zag er iets wat apart uit, maar hé, wie was zij nou om iemand apart te noemen? Niemand kon haar roze haren immers serieus nemen, toch? Kort maar vriendelijk begroette ze de zwartharige om te kijken naar al het eten in haar bord. Veel goede manieren had ze vroeger niet geleerd, dus ze probeerde er nu maar het beste van te maken. Even keek ze met een frons naar het bestek wat er lag om het maar onhandig vast te pakken en te beginnen met eten. Ugh... Waarom was fatsoenlijk met bestek eten zo moeilijk? Ze had veel liever eten gehad wat je wel met de hand -of stokjes- moest eten, want dat was sneller en veel gemakkelijk. Ja, oké, het gaf een bende, maar dat kon je later gewoon weer opruimen.

Na de eerste paar happen genomen te hebben hoorde ze hoe de zwartharige haar begroette en vervolgens haar naam volledig verkeerd uitsprak. Voor de zekerheid vroeg hij nog of hij het goed had uitgesproken, wat jammer genoeg voor hem niet het geval was. Met een slok drank -wat dus alcohol bleek te zijn- slikte ze het eten in haar mond door om daarna de jongen weer aan te kijken "Helaas niet, maar je bent niet de eerste die het verkeerd zegt hoor," stelde ze hem gerust. "Je spreekt het uit als Fay." En wat mocht zijn naam dan wel zijn?" Zoekend keek ze om zich heen, opzoek naar zijn naamplaatje. "En jij bent dan Kenneth, toch?"

Door middel van een of ander naamkaartje was hij achter haar naam te weten gekomen, maar jammer genoeg voor hem had hij deze wel verkeerd uitgesproken. Ach... Hij was niet de eerste die het fout deed, dus ermee leven kon ze heust wel hoor.  Met een zwakke glimlach had ze hem dan ook verbeterd, hem vertellend dat je het eigenlijk moest uitspreken als ‘Fay’.  Het was een uitspraak die je qua spelling van haar naam niet zou verwachten, maar Igneel had haar naam altijd zo uitgesproken,  dus sindsdien had ze het zo gehouden ook.  Na even gezocht te hebben had ze zijn naamkaartje ook weten te vinden en twijfelend aan hem gevraagd of hij Kenneth was.  De zwartharige bevestigde haar vraag niet veel later door haar te vertellen dat de persoon waar ze mee te maken had inderdaad Kenneth was. Gelukkig. Nu wisten ze elkaars namen zonder een of andere awkward introductie. Na nog een flinke hap van het overheerlijke eten genomen te hebben, richtte ze haar aandacht weer op Kenneth. ”Nowpe,” sprak ze met volle mond om de hoeveelheid eten pas daarna weg te slikken. ”Ik ben een ranger. Niet erg hoog in niveau of zo, maar goed. Jij?”

Zelf had ze niet eens door gehad dat ze met open mond tegen de jongen had gesproken, maar het was overduidelijk dat ze amper tot geen manieren had. Door middel van alweer een flinke teug alcohol te nemen slikte ze het overige eten in haar mond door. Als ze nu verder tegen de zwartharige ging praten was haar mond tenminste leeg. Voor haar was het niet echt probleem of er nou wel of geen eten inzat, maar aan de blik van de jongen te zien vond hij het fijner als deze leeg was. Begrijpelijk. Nadat ze aan de zwartharige had gevraagd wat hij deed, bevestigde deze dat hij een trainer was. No offence hoor, maar dat had ze dus echt niet van hem verwacht. Ze had eerder gedacht dat hij bij team Rocket hoorde, maar goed, dit bewees weer dat ze een hele slechtte gokker was. "Wat voor Pokémon heb je?" vroeg ze nieuwsgierig. "Oh, en heb je al wat gyms uitgedaagd?" vervolgde ze met een brede glimlach.

Na haar gestelde vraag bleef ze Kenneth nieuwsgierig aankijken, benieuwd zijn naar wat voor Pokémon hij in zijn bezit had. Hij zag er in haar ogen niet uit als een beginnende trainer, maar ja, zonet had ze ook al een verkeerd gokje gewaagd. Ze had namelijk gegokt dat de jongen bij Team Rocket hoorde door enkel af te gaan op uiterlijk. Hoe zielig. "Shuppet, Metang, Cubone, Skarmory en Ralts." Oké... Ze had van twee opgenoemde Pokémon dus geen flauw idee hoe deze eruit zag, maar dat hoefde Kenneth dus lekker niet te weten. "Cool," loog ze dan ook met een schaapachtige glimlach om hem aan te kijken. Opzoeken hoe een Metang en Cubone eruit zagen nadat de bruiloft klaar was kwam dus op haar to-do lijstje.  "Ik moet nog beslissen welke regio ik uit ga dagen."  vervolgde de jongen. Wacht... Is er keuze uit regio's dan?! "Welke is het moeilijkst denk je?" vroeg ze dan ook nieuwsgierig. Zijzelf zou voor de moeilijkste gyms gaan, want een uitdaging ging ze dus echt niet uit de weg, maar voor de makkelijkste gyms gaan deden velen, wat nog eigenlijk best logisch was ook.

Kenneth gaf een nogal aparte antwoord op haar vraag, maar goed, hij was gewoon een apart geval. Niet dat zij geheel normaal was, dat zeker niet, maar de manier waarop hij sprak was gewoon... anders. Niet anders in de zin van raar, eerder anders in de zin van filosofisch. "Oh. Zo heb ik er inderdaad niet over nagedacht nee..." Voor haar bestond er namelijk wel zoiets als 'moeilijker', want soms was het ene nou eenmaal sterker dan het ander. Je moest trainen om de sterkste te zijn en te blijven. Strategie kwam er natuurlijk ook bij kijken, maar alsnog had kracht de belangrijkste rol in een gevecht. "Maar-" begon ze haar weerwoord, die ze helaas niet kon afmaken door het gepraat van een ander persoon. Oh. Er waren dus blijkbaar een man en vrouw bij hen aan tafel gaan zitten. Gezellig... Er werd een vraag gesteld aan Kenneth die er, zoals ze al verwacht had, nogal 'filosofisch' op terug reageerde. Oké... Misschien was het niet filosofisch te noemen, maar het was alsnog een slimmer antwoord dan zij zou hebben gegeven. "Zo, zo jongeman. Waaraan heb ik die grote mond te danken?" antwoordde de man dan ook redelijk pissig op de jongen. "Je ziet er inderdaad niet erg slim uit knul. Logisch dat school je niks interesseert," vulde de vrouw overdreven bekakt aan op de woorden van haar man. Uh-oh... Uit dit gesprek ging waarschijnlijk niks goeds meer leveren, want zo te zien kreeg Kenneth alleen maar beledigingen naar zich toegeworpen. "Yo, blijf eens vriendelijk tegen elkaar," probeerde Fae dan ook wanhopig om de situatie te herstellen. Nu maar hopen dat Kenneth geen woedeaanval ging krijgen, want anders zou de hele bruiloft verpest worden.

Tot haar verbazing leek Kenneth de situatie geweldig te vinden, want na de rotopmerking van zowel de man als vrouw kwam er een glimlach op zijn gezicht. Verward keek ze dan ook naar de jongen, want zijzelf wist niet wat er zo grappig was. Hij was zonet beledigd, dus zo grappig was dat toch niet? "Waarom lach je?" mompelde ze dan ook vragend om zijn kant op te kijken. Had zij nou geen humor, of had hij humor dat zij niet snapte? Al snel volgde er een antwoord van de jongen, want ook hij begon de mensen belachelijk te maken. Ha! Die was goed man, echt gewoon goed. Met een grijns richtte Fae haar aandacht dan ook terug op de volwassenen die met hun mond vol tanden zaten. Geniaal dit. "Je gaat nu veel te ver jongeman!" bracht de vrouw nog steeds even bekakt, maar ook redelijk kwaad uit. "Inderdaad," voegde de man er pissig eraan toe. Helaas voor beide leek Kenneth andere plannen te hebben, want hij vervolgde zijn verhaal over de gyms. Hij bleek dus een voorkeur voor Kalos te hebben, interessant. "Ikzelf ga voor Hoenn denk ik," antwoordde ze met een glimlach. "Alleen zou ik nog even moeten wachten, want enkel met Igneel kom ik niet ver."