{ Climbing up, falling down

De roodharige stond in het midden van Fortree City met een hoop vragen. Onder andere vroeg ze zich af welke hippy er ook aan had gedacht een hele stad in de bomen te maken, hoe deze onzin bouwtechnisch in elkaar zat en vast bleef zitten maar bovenal hoe mooi het zou zijn als iemand hier een klein brandje zou stichten als het regen seizoen voorbij was. Jammer genoeg was het nu wel het regen seizoen, waardoor alles doorweekt en nat was. Toch was de trainster vast besloten omhoog te komen en de normale route te nemen, ze had geen zin nu door de bush bush te moeten waden om alleen mar de stad uit te gaan. Even keek ze opzij naar haar Ninetales, die het al helemaal zag aankomen en haar zwaar humeurig aankeek. Alles straalde een enorme nee uit, maar van nature luisterde ze er niet naar en keek weer omhoog. "Neem je ook de ladder?" Even overwoog de vos gewoon de manier op de grond te nemen, maar het idee dat haar trainster daar zonder haar hulp zou rondlopen stond d'r niet aan. Daarom liep de gouden vos naar Ragya toe en maakte nogmaals duidelijk dat ze het er niet mee eens was, maar deze grijnsde enkel en ging door haar benen heen. De vos sprong op haar rug en ging op de rugzak zitten, met haar voorpoten over haar schouders heen. Niet zo heel veilig maar je moest ook iets, gelukkig was de vos maar klein en was het wel te doen. Zo klom de roodharige omhoog en met redelijk wat moeite bereikte ze het platform, waar de Ninetales er meteen vanaf sprong, niet lettend op mogelijke andere mensen.

{ Eerste post Cecille

Ze kreeg flink wat humeurige blikken toegeworpen van de Ninetales, die het blijkbaar niet op ladders had. Toegegeven maakte deze het voortbewegen ook vrij moeilijk, vooral als je vier poten had en geen duimen. Maar ze konden niet klagen, want de vos stond nu samen met diens trainer op een van de platformen, waardoor ze meteen een beter uitzicht kregen. De roodharige hielt er normaal van hoog te zitten, al was het maar in bomen of daken, het voelde gewoon goed. Daarbij was dit soms ook de veiligste manier van voortbewegen, tot je heel soepel viel of uitgleed. Gelukkig waren er tot nu toe weinig getuigen bij deze ongevallen geweest. Toch had dit ondanks de hoogte niet hetzelfde gevoel, waarschijnlijk omdat iedereen nog steeds op dezelfde platformen en bruggen liep. Alles was dus hetzelfde behalve dat ze zich wat uitgesloofd hadden en het een paar verdiepingen omhoog gezet hadden. Teleurstellend. Wat niet teleurstellend was, was het beeld van verderop. Ragya had gewoon wat rondgekeken tijdens haar gedachtegang en uiteindelijk was haar blik gevallen op een Blondine en diens Blaziken, die dus haar eerdere plan aan het uitvoeren waren. "Kom Aldrei, lijkt erop dat we een nieuweling in het vakgebied hebben" Natuurlijk was dit een grapje, al leken Ninetales niet echt humoristisch zijn ingesteld, want het dier liep zonder ook maar een teken te geven naast haar. Flauw hoor. Blondie leek het in ieder geval druk te hebben met het brandje, die ze nu ook nog wou doven ook. Subtiel ging ze erbij staan en bekeek de opkomende vlammen. Na een keurende blik en een korte stilte reageerde ze vrij droogjes; "En ik maar denken dat ik de enige was met dit plan, ik zou al bijna copyright claimen" Het leek er niet op dat ze een twee drie ging helpen. Uiteindelijk wel, ze kon natuurlijk niet hebben dat de ander haar idee ging stelen en met de eer ging strijken. En daarbij stonden ze hier ook nog, en zin om een duikvlucht te nemen in de eerste de beste hooikar assassin creed style had ze ook niet. Maar dat betekende niet dat ze niet even mee wou genieten en de reactie van de ander wou weten.

Dat was dus niet de reactie die ze had gewild. Duidelijk wat geïrriteerd omdat het niet had gewerkt zuchtte ze en keek de ander uiteindelijk weer aan. Well, zou ze blondie dan maar helpen? Even bekeek ze de ander nu ze toch de tijd nam. Ze moest op kijken als altijd om diens ogen te ontmoeten. Deze hadden een bijzondere paarse kleur, al vielen de lange blonde haren ook genoeg op. En toevallig genoeg zou ze haar wel in willen schatten als het type dat in boomsteden kwam in haar vrije tijd. Maar dit was eerder een gok dan een echte weet. Oh, ze praatte al weer. Bij de vraag schudde ze haar hoofd. "Nee, Fire en Dark trainer hier" De hulpeloze blik zorgde er echter wel voor dat ze kort moest grijnzen. Ze maakte zichzelf helemaal niet druk om een klein brandje, maar dat kwam vooral omdat ze het normaal zelf aan zou steken. Na een niet zo'n geweldige start van sociale interactie schudde ze toch maar haar zwarte rugzak van haar schouder af en zette deze op de grond. Hierna begon ze er wat in te rommelen tot ze een handdoek en een fles water bij elkaar had geraapt. "Maar we hebben ook geen water pokémon nodig" Nog steeds had ze geen uitleg gegeven en ze maakte de handdoek nu nat, waarna ze het ding richting de blondie gooide. "Probeer dit eens, als het goed is moet het vuur dan stikken" Jammer dat ze het niet door konden laten branden, maar als het gedaan moest worden deed ze het gewoon liever zelf. Vuur doven was een van de minste dingen om te doen, maar ze moest het uit eigen ervaring toch leren. Deze techniek was vaak de makkelijkste, maar als het vuur te wild werd kon je het natuurlijk niet bijhouden met een handdoekje. Mocht dit hier ook het geval worden zou ze terug naar beneden gaan en van de show genieten. Over leedvermaak gesproken, Aldrei was ondertussen al begonnen aan haar gebruikelijke gegrom richting de vreemde en diens pokémon. Ze leek ook niet te stoppen om het feit dat er een boom in brand stond. Ja, ze waren niet echt het beste gezelschap wat brandgevaar betrof.

Kom aan blondie, gooi er eens wat actie in. Deze had ondertussen de handdoek al opgevangen en had nog iets geroepen. Zelf leek de roodharige er helemaal geen erg in te hebben dat haar acties alles behalve logisch moesten zijn voor de ander. Maar daar was ze dan ook niet bepaald mee bezig, het gebeurde ook niet vaak dat ze vuur uit moest doen. In ieder geval leek er na haar woorden nog iets te gebeuren, waardoor de roodharige rustig toekeek terwijl de ander een poging deed het vuur te doven. Het idee was vrij simpel, er kon geen zuurstof door de natte handdoek heen komen waardoor het vuur uit zou gaan. Daarna moest je de smeulende gedeeltes nog doorweken of zand overheen gooien, aangezien de handdoek erop laten hier geen optie was. Verticaal oppervlak met zwaartekracht was soms niet de beste combinatie. Ragya stond er zelf vrij chill bij, leunend op de vangrails van het platform en kijkend hoe de ander aan het sukkelen was. Ze mocht immers niet te behulpzaam gaan worden. Bij de woorden van de ander moest ze geluidloos grijnzen. "Ik zou al bijna denken dat het politiebureau de veiligste optie zou zijn" Ondertussen maakte Aldrei zich nuttig en liep ongeamuseerd naar de kip toe, om daarna aan diens poot te gaan snuffelen. Diens trainer vertrouwde dit vrij neutrale gedrag dus niet. Maar het leek tot nu toe nog veilig te zijn.

Ragya leunde nog altijd simpel tegen de leuning op, een zin die vrij dubbel klonk. In ieder geval deed het hout zijn werk. De ander begon wat te lachen, waardoor ze simpel grijnsde. Ondertussen had de ander de brand vrij goed geblust. De roodharige duwde zich van de leuning af en liep nu naar de ander toe, want ze kreeg de handdoek terug. Wat ze aan een kleffe handdoek had wist ze niet, want ze kon hem zo moeilijk terug in de tas proppen. Vandaar dat ze hem even over haar schouder heen sloeg en ondertussen het flesje water weer opende. Ze goot de inhoud hiervan leeg over de brandplek heen en dumpte zowel het plastic als de handdoek in een prullenbak dichtbij. Hierna kreeg ze de titel van heldin. Wow, dat hoorde ze niet vaak zeg. Kreeg ze nu ook een bosje bloemen en een medaille? Zou leuk zijn. Vandaar dat ze een droog buiginkje maakte. Om bij de vorige vraag breed te grijnzen. “Oh, dat kan je wel zeggen” Ondertussen was Aldrei bezig te kijken of de Blaziken eten of geen eten was. De vos besloot echter dat dit de moeite niet waard was. Ze ging dus naar haar normale versie van sociaal gedrag. De ander dus humeurig aanstaren en even diep te grommen.

Ragya had haar aandacht verdeeld over twee punten. Een op Goudlokje en de ander op diens kip. Ze had binnenkort echt een naam nodig voordat ze zou wennen aan die bijnaam, dan kwamen ze er nooit meer vanaf. Voor haar geen probleem maar ze wou niet graag de titel krijgen van iemand die iedereen een bijnaam gaf, al was dit min of meer wel waar. Hmm, misschien was het al een probleem. Hoe dan ook sprak de blondie op en vroeg naar Aldrei, of deze altijd zo humeurig was. Hierdoor keek ze weer naar haar Ninetales, die gewoon gromde en de ander humeurig aankeek. Tja, dat somde de vos vaak op. Als zij er niet bij was geweest was het echter nog erger. Ze grinnikte dus was in zichzelf. “Nee, normaal is het erger” Sprak ze verder op geamuseerde toon, terwijl de vos hun nu ook had gehoord. Het gouden dier draaide haar kop om en keek wat pissig naar beiden, niet accepterend dat er over haar geroddeld zou worden. Maar toegeven, ze spraken de waarheid. Ragya vond wel mooi om te horen hoe de ander haar pokémon nog verdedigde. “Verwachtte ik ook niet, Aldrei heeft gewoon een hekel aan.. eigenlijk alles. Maar ze doet ook niemand wat aan” Dat laatste was misschien wat ruim genomen. De Ninetales deed bijna niemand wat aan als ze niks zei. Er zaten uitzonderingen bij, maar je kon ook niet alles hebben right?

Ragya vond het niet erg dat haar vos zo’n aangename persoonlijkheid was. Tegen haar viel ze nog best mee, vooral als ze alleen waren. Aldrei was nooit een knuffeldier geweest en zou dat ook nooit worden. Enkel was ze flink wat meer beschermend geworden naar haar toe, wat ze uitte met een vijandelijke houding richting andere. Ze moest ook toegeven dat een keer gestolen worden en dat de dief een poging had gedaan haar klein te krijgen, niet echt op goede invloed was geweest. Vandaar dat Aldrei nu de kip lastig viel en er wat naar gromde, probeerde uit te dagen of naja, wat de vos ook wou bewijzen. Ragya was echter overtuigd dat haar pokémon niks zou doen, of in ieder geval niks wat haar persoonlijk deerde. Vandaar dat ze weer naar de blondie keek, die zich voor stelde als Cecille. Ondertussen kwam er al een lichte wanhopige uitdrukking op haar gezicht. Dankzij haar accent was het uitspreken van een c en een z niet te doen. En kijk nou wat madame in haar naam had, die verdomde c klank. Ze stak haar hand maar uit naar de ander. “De naam is Ragya Airon, en de Ninetales heet Aldrei.” Ze besloot er maar meteen wat bij toe te voegen, voor ze er mee dwars kwam te zitten. “Je naam kan ik trouwens niet uitspreken. Fyrirgefðu” Het laatste had ze er expres bij toegevoegd zodat het duidelijk werd waarom, haar accent werd bij de namen en de verontschuldig ook wat dieper, al was het altijd wel te horen.