Adventure of a Lifetime [Closed]

Zijn geluk kon niet meer op. Hij had er heel hard voor gewerkt en nu wierp het dan eindelijk zijn vruchten af – zelfs al moest de jongen toegeven dat het nog steeds best snel was gegaan. Benji was nog jong en had, ondanks die leeftijdsbeperking, het al snel voor elkaar gekregen van de academie te graduaten. Daar moest hij natuurlijk een aantal mensen voor bedanken, want zonder hun hulp had hij het nooit gered, maar helaas zaten de meest belangrijke figuren niet in zijn klas en kon hij dus ook geen kleine speech houden over hoe dolgelukkig hij wel niet met zijn collega’s en moeder was. Laatstgenoemde zat zelfs thuis of te werken in de keuken en had geen flauw idee dat haar zoon nu de laatste loodjes op zijn school legde. Hij was juist van plan om haar straks te verrassen in zijn nieuwe uniform, welke werd uitgedeeld aan elke graduate zodra hun naam werd geroepen. Benji had geluk dat zijn achternaam vrij vooraan te vinden was, aangezien Cage met een c begon; wat betekende dat hij zijn uniform al snel mocht aanschouwen.

“Benji Cage,” werd er dan ook een paar tellen later opgenoemd. Met een trotse, brede grijns marcheerde de jongen en zijn Chingling naar voren en nam hij het uniform dat naar hem werd uitgestoken over. De persoon die het overhandigde was niemand minder dan zijn eigen klassenmentrix, wie altijd in hem geloofd had en hem had gesteund in zijn droom tot het worden van een Ranger. Ze was dan ook zijn favoriete lerares op de academie en hij was zeer zeker van plan om vaker terug te komen voor een theekransje. Dat had hij haar immers beloofd. “Wel komen, hè?” hoorde hij de dame met een glimlach zeggen. Hij knikte enthousiast. “Natuurlijk! Ik houd van aardbeienthee,” reageerde hij grappend. Zijn mentrix moest lachen en Benji voelde zich nog meer voldaan. Daarna draaide hij zich om en liep weg, zodat de volgende van zijn klas het uniform op kon halen. Gelukkig had hij geen plankenkoorts, anders was dit nog een heel groot probleem voor hem geweest.

“Kun je het geloven, Rogue?” vroeg de jongen aan zijn pokémon toen de ceremonie was afgelopen. Ze keek hem met een trotse glinstering in haar ogen aan. “We hebben het gehaald! We zijn Junior Graduates!” De titel stoorde hem niet eens. Ja, hij was jong, maar de academie had ingezien dat hij het in zich had en had hem erkend. Meer kon Benji niet vragen. Meer zou hij ook niet durven vragen. “Laten we snel naar huis gaan en mam verrassen,” vervolgde de krullenbol vervolgens. Hij begon sneller te lopen met de nieuwe bestemming in gedachten, maar toen hij het erf van de academie wilde aflopen, zag hij zijn mentrix daar nog staan. Ze had een koker in haar handen. Toen Benji dichterbij kwam, zag hij dat er een ei in zat. De jongen zag dat ze hem moest hebben, want toen hij haar kant op kwam gelopen, keek ze vrolijk op. “Benjamin!” begon ze enthousiast. Hij beantwoordde haar begroeting met een glimlach. Ondanks dat hij niet vaak Benjamin werd genoemd, vond hij het vreemd als zij hem met ‘Benji’ aansprak. “Ik heb nog wat voor je,” sprak ze, meteen met de deur in huis vallend. De jongen keek toen naar de koker die ze uitnodigend naar voren hield. Een verbaasde frons verscheen op zijn voorhoofd.

“We hebben eieren ontvangen van een aantal Breeders die graag wilden dat er wat meer mensen voor zorgden,” legde de dame aan hem uit. “Ze zijn in principe gedoneerd, want degene die het uitbroed mag de pokémon die erin zit houden.” Verrast door dit verhaal wisselde hij kort een blik met Rogue uit. Waar ging ze precies heen met dit…? Ze stak het ei naar hem uit. Betekende dit dat hij het mocht verzorgen? Zijn vermoedens werden niet veel later bevestigd door zijn mentrix. Of, nou ja, oude mentrix. “Ik vind dat jij het verdient om er eentje mee te krijgen. Als je wilt, that is,” eindigde de vrouw haar verhaal. Benji voelde het geluk in zijn buik opborrelen. Niet alleen vond men hem verantwoordelijk genoeg om een Junior Graduate te zijn, maar kennelijk was hij zelfs goed genoeg om zo’n grote verantwoording op zich te krijgen. Zomaar. Zonder zich ergens voor op te hoeven geven.

De jongen schonk zijn oude mentrix een brede grijns en knikte enthousiast. “Natuurlijk!” voegde hij eraan toe, waarna hij de koker in zijn handen kreeg geduwd, gevolgd door een klein schriftje. Hij keek de vrouw vragend aan toen hij het schriftje opmerkte. “Ik heb daar wat tips over het verzorgen van een ei in opgeschreven,” vertelde ze hem met een knipoog. “Sommigen zijn direct gequote van een Breeder. Met dat schriftje en die koker hoef je je dus niet veel zorgen te maken over of je het wel goed doet.” Benji schonk de dame een dankbare glimlach en knikte begrijpend. Jeetje, hij bofte wel enorm vandaag. Het was maar goed dat zijn kinderlijke charmes nog steeds aanwezig waren, blijkbaar. “Oké,” sprak hij, zijn blik voor een moment op de koker in zijn armen gericht. “Rogue en ik zullen er goed voor zorgen!” beloofde hij de vrouw vervolgens. Deze knikte met een glimlach en haalde voor een laatste keer voorlopig een hand door zijn krullen heen. De jongen liet haar gewoon haar gang gaan. “Kom maar terug als het is uitgekomen! Ik ben erg nieuwsgierig naar wat erin zit,” sprak ze tegen hem, waarna ze afscheid van elkaar namen en Benji zijn weg naar huis kon vervolgen.

Het duurde hem nog bijna te lang voor hij echt thuis was. Helaas had hij geen pokémon aan zijn zijde die hem daadwerkelijk kon dragen, dus moest hij wel met het openbaar vervoer en daarna een flink stuk lopen, want zijn thuisstad lag in de vrije natuur en daar kwamen natuurlijk niet veel voertuigen. Zelden zag hij er eentje in de buurt van Fortree en dat was dan nog niet eens midden in de stad geweest. Het was dan ook vrij laat in de middag toen Benji aan kwam gelopen, al moest hij eerlijk bekennen dat hij nog tijd was verloren aan het omkleden, want hij wilde zijn nieuwe uniform meteen aan hebben. Hierdoor kwam hij wel ongeveer tijdens het avondeten thuis aan en dat was goed, want dat betekende niet alleen dat zijn moeder zeker weten thuis was, maar ook dat hij een heerlijke maaltijd kreeg voorgeschoteld. Ze wist immers dat Benji vandaag naar huis zou komen – ze wist alleen niet waarom.

Opgelaten rende de jongen het laatste stuk naar huis, erop lettend dat hij het ei niet liet vallen of alle kanten op liet denderen in de koker, want dat was in ieder geval niet hoe verzorging werkte. Rogue kwam hem al snel achterna en binnen de kortste keren stonden de twee voor de deur van hun thuis. Een grijns van oor tot oor sierde zijn gezicht, terwijl hij de koker in zijn ene arm nam en met zijn vrije hand op de deur klopte. Zijn moeder kwam niet veel later open doen en was overduidelijk blij om hem te zien. “Benji! Welkom thuis, jongen!” begroette Nicole hem meteen. Ze trok hem vlug in haar armen, maar omdat ze al had gezien dat hij iets in zijn arm had, was de knuffel niet zo stevig als normaal. “Kom binnen, je hebt vast een flinke reis achter de boeg,” vervolgde de vrouw. Haar zoon liep haar achterna naar binnen en deed zelf de deur dicht toen Rogue ook het huis in was gekomen. Vervolgens deed hij vluchtig zijn schoenen uit en schopte ze naar de zijkant van het halletje. Zo meteen kwam hij ze wel netjes neerzetten. Nu had hij andere dingen aan zijn hoofd.

Ondanks dat hij erg enthousiast was om het nieuwtje aan zijn moeder door te spelen, kon hij het niet laten om afgeleid te raken door de heerlijke geur die zijn neus vulde. Rook hij nou pizzarollen? Oh man. “Ik heb iets lekkers voor je,” grijnsde Nicole naar de jongen toen ze zijn gezicht zag. Inmiddels stonden ze in de woonkamer, maar Benji rende nu meteen het liefst naar de oven. Niks was lekkerder dan de zelfgemaakte pizzarollen van zijn moeder. Nu scheelde het al enorm dat ze een goede chef-kok was, want dat was haar baan en ze kreeg flink uitbetaald, dus dat moest wel wat zeggen. “Hey, is dat een ander uniform? En wat heb je eigenlijk bij je?” vroeg ze dan eindelijk aan Benji, waarmee ze zijn aandacht weer naar zich toe trok. Het was haar dus opgevallen, huh? Met een speelse glimlach zette de jongen de koker op de salontafel neer en duwde vervolgens zijn gebalde handen in zijn zij om een trotse houding aan te nemen.

“Ja, dit is een nieuw uniform en dat is een pokémon ei,” begon Benji zijn verhaal. Hij keek kort naar zijn Chingling, maar daarna terug naar zijn moeder. De vrouw was een beetje in de war, dat was duidelijk aan haar te zien. “Rogue en ik zijn vanaf vandaag officiële Rangers!” besloot hij maar meteen te zeggen. Het had geen nut om eromheen te draaien en hij was best benieuwd naar haar reactie. In plaats van blijdschap of opheldering, echter, fronste Nicole alleen maar dieper van verwarring. “Wat…?” vroeg ze langzaam aan haar zoon. Benji’s trotse uitdrukking viel van zijn gezicht en zijn mondhoeken gingen wat omlaag. Zijn armen hingen nu langs zijn lichaam. “We zijn afgestudeerd,” sprak hij. “Rogue en ik zijn nu Junior Graduates.” Technisch gezien was alleen hij dat, maar hij betrok zijn partner er graag bij. Zonder haar had hij het immers nooit gehaald. Nicole’s verwarring verdween, maar het enthousiasme was nog steeds niet op haar gezicht te zien. Nu was het de krullenbol zijn beurt om in de war te zijn.

“Oh nee, nee, nee,” begon de vrouw na een korte, gespannen stilte. Benji fronste. Was ze niet trots? Haar zoon was nota bene geslaagd! “Dat was niet de afspraak,” kwam er toen achter aan. Overrompeld door de woorden van de vrouw kreeg hij het niet voor elkaar om een reactie te vormen. Waar had ze het over? De afspraak was toch dat hij een Ranger zou worden? Nu was hij een stapje dichterbij en deed ze opeens zo… Raar. Dit was niet de Nicole die hem naar de Academy had laten gaan. “Je ging juist naar de Academy om het vak te leren. Er is mij verteld dat zoiets lang kon duren, zeker op jouw leeftijd,” ging zijn moeder verder. Benji kreeg de indruk dat ze het meer tegen zichzelf had, maar dat lieten haar woorden niet minder pijnlijk overkomen. Wilde ze dan niet dat hij het goed deed? De jongen snoof en vond eindelijk zijn stem terug. Hij schraapte zijn keel om de aandacht van zijn moeder te krijgen en opende zijn mond zodra hun blikken elkaar kruisten. “Ben je dan niet trots op me dat Rogue en ik het zo snel hebben gedaan?” vroeg hij. Zijn emoties waren zichtbaar in zijn ogen, dat kon Nicole vast ook wel zien. Daarom verzachtte haar blik weer meteen, want ze wilde haar kleine jongen niet van streek maken.

“Oh lieverd, natuurlijk wel,” begon ze, waarna ze op hem af liep en voor hem neer knielde. Ze legde haar linkerhand op zijn rechterschouder en ging met haar rechterhand door zijn zwarte krulletjes heen. Niet op dezelfde, speelse manier als zijn mentrix dat vanmiddag had gedaan, maar eerder liefkozend, zoals je dat zou verwachten van een moeder. Benji maakte een pruillipje. “Het is alleen… Moeders kunnen heel ongerust worden, snap je? Zeker als ze maar één kind hebben en je bent de enige die mama heeft…” De jongen begreep het op deze manier wel. Echt waar. Maar zijn trots stond op het punt gekrenkt te worden en dat zag hij niet zo zitten. Hij glimlachte. “Je hoeft je geen zorgen te maken. Ik heb Rogue bij me en ik ben Tiger Gladiator. Samen zijn we onverslaanbaar,” reageerde hij, proberend geruststellend te klinken, maar kennelijk had het het tegenovergestelde effect. Nicole zuchtte. “Benjamin, soms kun je niet beschermd worden van gevaar en dan is het beter om het uit de weg te gaan, voordat er echte ongelukken gebeuren,” sprak zijn moeder hem streng toe. De frons keerde terug op zijn gezicht. Ze geloofde niet in hem. Ze was net als de rest. Alleen de Rangers en Rogue zagen de potentie in hem. “Ik wil niet dat je nu al gevaarlijk veldwerk gaat doen. Ik ben blij voor je dat je bent geslaagd, maar wacht nog maar een paar jaartjes.”

Hoe kon ze dat nou zeggen?! Rogue en hij hadden er samen hard voor gewerkt! Hij kon zijn droom toch niet zomaar opgeven? Dat was wat zijn moeder nu van hem vroeg. Ze vroeg hem zijn droom op te geven. Benji was dat niet van plan. Niet zonder gevecht en zeer zeker niet zonder tegenstribbelen. Daarom stampte hij kwaad met zijn voet op de grond toen Nicole weer rechtop stond en richting de keuken wilde lopen. De wekker van de oven ging af, aangevend dat de pizzarollen klaar waren, maar de jongen had allang geen oog meer voor het eten. “Ik ga niet mijn droom opgeven voor die stomme zorgen van je!” sprak hij resoluut. Hij zag er nu vast uit als een klein kind, maar in zijn verdediging was hij dat ook. “Hier hebben we voor getraind! Nu is mijn kans om er echt verder in te gaan. Wie weet wat ze over een paar jaar over me zeggen!” Benji was niet vaak boos, maar nu was hij echt kwaad. Hij was het zat dat iedereen hem zo onderschatte en nu deed zijn bloedeigen moeder het ook.

Hoewel Nicole eerst schrok van de uitbarsting van haar zoon, herstelde ze al snel. De pizzarollen werden voor een moment vergeten. “Benjamin, sla niet zo’n toon tegen mij,” sprak ze streng. Ze had nog nooit haar stem tegen hem verheven omdat het nooit had gehoeven, maar nu stond ze op het randje. “Je bent nog niet klaar om het echte veldwerk te doen, dus ik sta het niet toe. Daarmee uit.” Zijn moeder sprak op een manier die hem duidelijk moest maken dat er geen plaats voor discussie mogelijk was. Benji zag dat echter wel, want het ging hier om zijn carrière en zijn leven. Bovendien was er flink wat mis met de beredenering van zijn moeder. “Als ik er niet klaar voor was, dan was ik niet afgestudeerd,” reageerde hij fel. Vervolgens wees hij uitbundig naar het ei in de koker. “Die is zelfs aan me gegeven omdat ze me verantwoordelijk genoeg vonden!” Het leek de jongen dat de Academy wist wat ze deden en dat als zij vonden dat hij er klaar voor was, dat zijn moeder daar verder niks over te zeggen had. Daar dacht Nicole echter anders over. “Verantwoordelijkheid is niet alles,” beargumenteerde ze. “Er zijn heel veel gevaren daar buiten waar ik je nog voor wil behoeden. Begrijp dat asjeblieft, Benji…”

Hij begreep het niet. Haar stem sloeg over, maar niet door woede. Het klonk eerder alsof haar stem haast brak. Dit keer kon het hem echter niet veel schelen, want verdorie, ze ging hem niet zo manipuleren. “Nee. Pas als jij begrijpt dat dit is wat ik wil en dat dit goed voor me is. We hebben hier allemaal ons best voor gedaan en nu mag het opeens niet meer. Dat is stom en dat gaat me ook niet tegen houden.” Het werd zijn moeder duidelijk dat haar zoon hier koppig in bleef en dat hij toch niet zou luisteren. Dat maakte haar alleen maar boos. Ze had het immers goed met hem voor – deed alles voor hem wat hij wilde en gaf hem alles wat zijn hartje begeerde. Dat hij dit niet kon of wilde begrijpen deed haar net zoveel pijn als dat zij overkwam alsof ze niet in hem geloofde. “Je gaat niet weg van huis,” sprak ze resoluut. De tranen in haar ogen hadden plaats gemaakt voor een boze, vastberaden blik. “Je hebt huisarrest.”

Benji kreeg dit keer de tranen in zijn ooghoeken. “Wat?” reageerde hij feller dan eerst. Het kwam nog net niet zo ver dat hij knarsetandde. “Waarom?” De vrouw liet zich niet meeslepen door de situatie en ademde eerst een keer diep in en uit om te kalmeren. “Je bent ongehoorzaam,” sprak ze tegen de jongen. Meer kon ze niet zeggen, want hij pakte in een vlugge beweging de koker van tafel en stampte woedend naar zijn kamer. Nicole wilde hem achterna gaan, maar besloot dat het beter was om hem even alleen te laten. Daarna herinnerde ze zich dat er nog iets in de oven zat en kon ze nog net een vloek onderdrukken toen bleek dat het te lang erin had gelegen.

Rogue was haar partner achterna gegaan en keek met een bezorgd hoofd toe hoe de jongen zich levenloos op zijn bed liet vallen en de koker met het ei krampachtig losliet. Hopelijk was de pokémon die erin zat niet al te erg geklutst door dit voorval, want dan was de kans groot dat ze het slecht verzorgd hadden. Benji leek daar echter op het moment geen aandacht voor te hebben en dat begreep de Chingling volkomen. Ze begreep waar Nicole vandaan kwam, maar ze had de jongen tot nu toe gesteund en de verkeerde indruk gegeven dat hij al Ranger mocht zijn. Dat was niet alleen vreemd, maar ook nog eens slecht voor Benji’s zelfvertrouwen. Hij kreeg wel vaker te maken met het argument dat hij te jong was, maar dat zijn eigen moeder zich zo tegen hem zou keren… Het zorgde ervoor dat de jongen geen honger meer had en nergens zin meer in had. Hij sprak zijn pokémon niet eens aan toen deze naast hem neerplofte en hem ietwat bezorgd aanstaarde. Rogue’s expressies waren nooit heel energiek of bijzonder. Het was al een wonder dat het überhaupt op haar gezicht stond. Ondanks dat hield hij zich stil en bleef hij gewoon door mokken.

Benji stond de hele avond niet op. Niet voor eten, niet om zijn excuses bij zijn moeder aan te bieden – want in zijn ogen verdiende ze dat niet. Hij kwam pas recht van zijn bed toen de avond al was gevallen en het hartstikke donker was buiten. Het ei liet hij voor nu op zijn bed liggen, want zijn aandacht lag momenteel bij zijn rugzak, welke naast zijn bed was neergegooid. Daar haalde hij zijn superheldenkostuum uit en staarde er even onzeker naar. Vervolgens keek hij op naar Rogue. “Ik heb geen masker meer nodig om me achter te verschuilen,” sprak hij resoluut tegen de pokémon. Daarna keek hij van haar weg. “Tiger Gladiator gaat niet weg, maar ik ga mijn moeder laten zien dat Benjamin Cage ook niet hulpeloos is.” De Chingling keek rustig toe hoe hij zijn kostuum netjes op zijn bed legde en vervolgens zijn Capture Styler van zijn riem haalde. “We gaan patrouilleren. Kom.” Zonder een antwoord af te wachten draaide hij zich naar zijn raam en liep erheen. Rogue, die het idee half afkeurde maar hem niet aan zijn lot wilde overlaten, volgde hem direct als de loyale partner die ze was.

De jongen was nog nooit stiekem weggelopen, wat betekende dat hij weinig ervaring ermee had en dus heel stuntelig uit zijn raam probeerde te klimmen. Even was hij bang dat zijn gestommel de aandacht zou trekken, maar zelfs toen hij het voor elkaar kreeg om ietwat luid halverwege zijn ontsnappingspoging te zijn en zenuwachtig naar de deur te staren, bleef deze compleet dicht. Benji dankte de Goden dat ze in Fortree woonden, want dat betekende dat bomen dicht tegen het huis aan stonden gegroeid en dat hij zich makkelijk het raam uit kon hijsen aan een tak. Zo hoefde hij niet zijn leven te wagen door van de eerste verdieping naar beneden te springen of vallen, want dan kon hij inderdaad weinig uithalen. De jongen pakte met beide handen een tak vast en trok zich met al zijn macht omhoog – iets wat moeizamer ging dan hij had gedacht, want hoewel hij vroeger vaak in bomen klom, was hij het nu een beetje verleerd door het hele Ranger gebeuren.

Uiteindelijk wist hij de tak op te klauteren en begaf hij zich voorzichtig naar de boom toe. Benji liet zich daarna langs de stam omlaag glijden en keek toen trots naar zijn partnerpokémon. Deze kwam het raam uit en zweefde naar hem toe, zodat ze samen op pad konden. Het was aardig donker en er was niet veel licht in Fortree om de natuur niet te verstoren, dus moest hij het doen met de zaklampfunctie op zijn Holo Caster. Gelukkig had die nog redelijk wat stroom, anders was hij verder van huis dan gewoon enkele meters. Benji vergat even dat zijn raam open laten een erg slecht idee was, maar zijn hoofd was dan ook met andere dingen bezig. Zo wilde hij bijvoorbeeld zo snel mogelijk wegsluipen, want dan kon zijn moeder hem niet buiten bezig zien. De jongen rende vlug van zijn huis weg en deed de zaklamp aan toen hij vond dat er een goede afstand tussen hem en thuis inzat. Eenmaal met wat meer licht keek hij zijn Chingling aan. “Waar gaan we eigenlijk beginnen?” vroeg hij aan haar. Rogue haalde, voor zover ze dat kon, haar schouders op en liet haar blik rondglijden. Benji volgde haar voorbeeld.

“I guess dat we gewoon door de stad kunnen lopen. Checken of er iets niet pluis is,” sprak de jongen. Daar was zijn partner het mee eens en tezamen gingen ze verder op pad, huize Cage vermijdend. De jonge Ranger en zijn pokémon marcheerden verscheidene straten door – of in ieder geval, de krullenbol marcheerde en Rogue zweefde naast hem – maar er leek niks te gebeuren. Benji was nog teleurgesteld ook, want hij had zich best verheugd op het oplossen van een groot probleem of het hebben van een avontuurtje. Misschien had hij beter thuis kunnen blijven… Nog voor hij echter toe kon geven aan spijt, zag hij dat er verderop een commotie was ontstaan. Nieuwsgierig ging hij erheen, constaterend dat hij nu aan de andere kant van de stad was. Hij werd opgemerkt door één van de aanwezigen. “Benji, ben jij dat?” hoorde hij de persoon vragen. Het was de oudere vrouw waar hij altijd het gras bij ging maaien om wat extra zakcentjes te hebben voor stripboeken. “Spelen mijn ogen nou spelletjes met me, of is dat een echt Rangeruniform?”

De grijns die op zijn gezicht verscheen, en tevens van oor tot oor reikte, kon hij niet verhelpen. Enthousiast zette hij de laatste pasjes naar het groepje en knikte. “Ja, dat klopt. Ik ben nu een echte Ranger!” deelde hij mee. “… Nou ja, ik ben net afgestudeerd. Vandaag.” De vrouw en nog twee anderen keken hem met een trotse glimlach aan. Benji herkende de rest nu ook, want in Fortree kende hij nou eenmaal bijna iedereen. Hij was als een erg sociaal kind opgegroeid en kwam vaak graag bij hen over de vloer. “Och, meen je dat nou? Wat goed, zeg!” reageerde de vrouw. De rest gaven ook positieve reacties en dat deed de jongen zo goed dat hij tranen van vreugde in zijn ogen voelde opwellen. Lang kon hij echter niet genieten van de aandacht, want het onderwerp versprong al snel. “Dan kun jij ons wel helpen, toch?” vroeg een jongere knul aan Benji. Hij was waarschijnlijk twee keer zijn leeftijd, maar de jongeman leek zich niet te schamen voor het vragen om hulp. Dat waardeerde de jonge Ranger heel erg. “Ja, natuurlijk! Waarmee?” reageerde hij dan ook opgewekt.

Blikken werden met elkaar uitgewisseld. “Er is net een overval in dit huis geweest,” legde de oudere vrouw uit. Ze gebaarde naar het huis achter hen en Benji herkende het nu als de kleine daycare die één keer per maand drie babypokémon had. Hoe de zaken goed bleven lopen was hem een raadsel, maar misschien was dat inmiddels wel al een beetje veranderd. Zeker nu er blijkbaar een overval was gepleegd. De zwartharige jongen keek geschrokken naar zijn metgezellen. “Oh nee! Is er veel geld gestolen?” vroeg hij bezorgd. De vrouw schudde met haar hoofd, waarna de jongeman het woord overnam. “Er is geen geld gestolen,” begon hij. Benji fronste. Een overval draaide meestal toch om geld? “Er zijn een aantal pokémoneieren gejat.” Verrast door het nieuwtje keek hij op. Een aantal pokémoneieren? Maar… Waarom? Hij snapte de beredenering er niet echt achter, maar daar draaide het nu niet om. Waar het omging was waarschijnlijk het terugvinden van de eieren – of de dief. “De overval is echt net gepleegd. Ik zag de overvaller die kant op rennen,” ging de jongeman verder, waarna hij naar de kant waar Benji ongeveer vandaan kwam wees. Waarschijnlijk was de dief een andere straat in gerend, want de jongen had hem in ieder geval niet gezien.

De mensen keken hem hulpeloos aan. “Is het verkeerd om hulp aan je te vragen?” vroeg één van de overige mensen zich hardop af. “Ik bedoel… Je bent nog zo jong. We hebben waarschijnlijk meer kans als we allemaal gaan.” Het was het woordje ‘jong’ die Benji zijn aandacht trok en hem flink op zijn denkbeeldige staart trapte. De jongen snoof luid, rechtte zijn rug en duwde zijn gebalde handen in zijn zij. “Nee, dat is niet verkeerd,” sprak hij resoluut. De vastberaden blik in zijn ogen en de kwade frons gaven alleen maar meer een vertrouwende indruk. “Ik zal die dief vangen, al is het het laatste wat Rogue en ik doen.” De jongen keek van de ene bewoner naar de andere. “Als ik in de problemen kom… Dan kan ik Tiger Gladiator altijd om hulp vragen. Ik ken hem heel goed,” voegde hij er geruststellend aan toe. Hoewel iedereen in Fortree wist dat hij Tiger Gladiator was, wist de jongen niet dat de rest daar kennis van had. Gelukkig waren deze mensen, in tegenstelling tot zijn moeder, wel positief over zijn voorstel.

“Wel, als de Academy je af heeft laten studeren op zo’n korte termijn… Dan heb je het vast in je,” sprak de oudere vrouw met een trotse glimlach. De jongeman die naast haar stond knikte instemmend. “Laat hem maar weten dat met ons niet te sollen valt! Ik haal mijn pokémon op en dan zoek ik je,” voegde hij aan haar woorden toe. Benji voelde zich nog zekerder van zijn zaak toen hem die hulp werd aangeboden, want hoewel hij zichzelf wilde bewijzen, wist hij dat het beter af kon lopen met meerdere mensen. “Oké. Wens me succes!” sprak de jongen zelfverzekerd, waarna hij zich omdraaide en de kant op liep waar net heen werd gewezen. Hopelijk was de dief niet richting zijn huis gegaan, want dan was de kans dat zijn moeder hem ergens op betrapte groter. Voor zover het er nu uitzag, was dat wel het geval.

Benji vroeg zich af wat de persoon met die eieren moest. Wilden ze zo graag een eigen pokémon hebben? Hij begreep het niet. Fortree had niet veel goed lopende daycares. De meesten hadden op het moment niet eens veel eieren, dus waarom zou je iets willen stelen waar sowieso al niet veel mee gedaan kon worden? De tijd van het eieren broeden kwam pas volgende maand – dat leek hem een veel logischere stap. Of was diegene nu op pad juist omdat er niet veel eieren waren en hij zich makkelijker kon verplaatsen? De kant waar hij nu op rende was richting een andere daycare. Als de dief daar echt heen was gegaan, dan moesten ze van tevoren al dingen hebben gepland en hielden ze het niet bij eentje. Waren ze van plan om alle eieren te stelen? Benji’s pas versnelde. Hij moest de dief voor zijn! Dat moest gewoon! Al die mensen die nu een eigen pokémon misliepen… Dat kon hij niet over zijn hart verkrijgen.

De jongen en zijn pokémon kwamen bijna bij de daycare aan toen hij een luide schreeuw hoorde. Het was een erg hoge gil geweest, wat betekende dat het van een vrouw moest zijn. Dat was niet het vreemde – het vreemde was dat het niet bij de daycare vandaan kwam. Benji draaide zijn hoofd naar waar hij het geluid vandaan dacht te horen en besefte zich tot zijn horror waar het moest zijn gebeurd. Dit was zijn straat. Had hij zijn raam niet open gelaten? Op zijn bed lag een ei. Hoe de dief dat had geweten of gezien wist de jonge Ranger niet, maar daar was geen tijd voor om over na te denken. Die gil kon van zijn moeder zijn geweest! Benji veranderde van koers en rende zo hard als hij maar kon naar huis. Rogue zat hem op zijn hielen, maar die was niet zo in paniek als hem. Tenminste, dat liet ze in ieder geval niet blijken. Zelfs niet toen ze bij hem thuis waren aangekomen en hij nog een schreeuw hoorde. Dit keer kon hij er een woord uit opmaken, want een hele harde ‘nee!’ werd geroepen.

De Ranger gooide zich tegen de voordeur aan in een poging die open te beuken. Omdat hij jong en klein was, kreeg hij het niet voor elkaar om die in beweging te krijgen. Benji keek zijn pokémon bezorgd en angstig aan. “Rogue! Help me!” jammerde hij. Als de dief inderdaad in huis was… Het klonk zelfs alsof het allemaal op zijn kamer gebeurde, want dat raam stond open en hij kon prima horen wat er daar gebeurde. Vond er nou een worsteling plaats? Hij hoorde dingen verplaatsen en vallen, maar vanaf waar hij stond kon hij niet zien wat er daar binnen aan de hand was. De jonge knul raakte steeds meer in paniek en dat kon zijn pokémon duidelijk aan hem merken. Rogue liet er daarom geen gras over groeien en voerde een Confusion op de deur uit, welke met een flinke klap openvloog en tegen de muur tot stilstand kwam. Benji gaf er geen gehoor aan. Hij stormde juist meteen naar binnen en vluchtte de trap op naar zijn kamer. Zijn Chingling liet hij hierbij achter, want die had zich daar nog niet op voorbereid.

In tegenstelling tot de voordeur van het huis slingerde zijn kamerdeur wel meteen open toen hij zijn volle gewicht ertegen aan gooide. Vluchtig keek hij de kamer rond en zag dat zijn moeder de koker met het ei stevig in haar armen hield geklemd, terwijl een Feraligatr en een vreemde man met een bivakmuts op zijn hele kamer overhoop aan het gooien waren om bij zijn moeder te komen. Alle drie keken ze betrapt of angstig naar hem op. Zijn eerste lichamelijke reactie was een negatieve adrenalinekick. Het zond een angstvlaag door hem heen, want die bivakmuts en een enorme krokodil zagen er erg gevaarlijk uit. Toen zijn blik echter op zijn moeder viel, welke in een hoekje was gedreven en alsnog een poging deed om het ei van haar zoon te beschermen, veranderde die angstvlaag in een woedeaanval. Een kwade frons verscheen dan ook niet veel later op zijn voorhoofd, waarna hij zijn handen tot vuisten balden en zijn volledige aandacht op de vreemdeling met zijn pokémon richtte. “Blijf met je poten van mijn moeder af!” schreeuwde hij woedend. Hij was nog nooit zo kwaad geweest op iemand – dat was wel te merken aan de reactie van Nicole. De vrouw keek hem verbaasd aan.

Benji liet vervolgens een strijdkreet horen en stormde op de man af in een poging hem tegen de grond te duwen. Helaas ging zijn plan niet door; de dief had namelijk een bodyguard in de vorm van een uit de kluiten gewassen krokodil. Deze greep de jongen met beide poten vast en gromde gevaarlijk, waarna hij een keer met zijn kaken aangaf dat hij zou bijten als de krullenbol zich zou verzetten. Benji staakte zijn pogingen niet. Ze moesten van zijn moeder afblijven! “Is dat nou een Rangeruniform?” hoorde hij een lage stem vervolgens zeggen. De jongen richtte woedend zijn blik op de dief. Als er geen masker overheen had gezeten, dan had hij waarschijnlijk een spottende grijns op diens gelaat gezien. Zijn vermoedens werden bevestigd doen hij een net zo’n spottende lach bij de man vandaan hoorde komen. “Meen je dat nou of was je gewoon naar een verkleedpartijtje?” Benji voelde zijn woede inmiddels vanuit zijn onderbuik omhoog komen borrelen. Het was alsof het als een vloedgolf vanuit zijn tenen op kwam zetten en geen genoegen nam met tot tien tellen of een paar keer diep ademhalen. Hij wilde wraak.

“Wat is er, knul? Ben je je tongetje verloren?” hoorde hij de man vervolgens zeggen. Deze kwam zijn kant opgelopen en boog zich voorover, zodat ze elkaar in de ogen konden kijken op nog geen halve meter afstand. Benji zag dat het groene ogen waren. Zijn kwade frons werd dieper. “Nee,” sprak hij, zijn stem alles behalve trillend van angst. Het was gevuld met gif, want dat was hoe kwaad hij was. De jongen was giftig. Hun belager leunde achterover, totaal niet onder de indruk van de jonge Ranger. “Hebben ze nou echt zo’n jong ding als jou op me afgestuurd?” Benji wierp hem een vuile blik toe. Jong betekende niet meteen dat hij niks kon uithalen. Ja, hij was onervaren met dingen als dit, maar dat zei nog niets. Verwoed deed hij een poging om uit de greep van de Feraligatr te ontsnappen, maar het mocht niet baten. Dat beest had hem echt stevig vast. Het was echter de stem van zijn moeder die hem zijn poging liet staken en op liet kijken. “Ik zou hem maar niet onderschatten als ik jou was. Mijn kleine jongen heeft al meer ongelofelijke dingen gedaan.”

Lag het aan hem of klonk het nu alsof Nicole wel in hem geloofde? Zijn blik schoot meteen naar zijn moeder, die inmiddels haar rug had gerecht en kwaad naar hun belager keek. Ze stond in tegenstelling tot hem wel op haar benen te trillen, al kon Benji niet ontcijferen of dat was omdat ze bang was of zichzelf in probeerde te houden om niet op de man af te springen. “Uhhuh,” sprak de man sarcastisch. “Zoals jou in de problemen brengen met dat ei. Geef hem nou maar gewoon aan mij, dan raakt er niemand gewond.” Het klonk niet alsof Nicole een andere keus kreeg. “Tenzij je wilt dat mijn Feraligatr je zoon nu samenperst.” Hij gebaarde naar Benji en zijn pokémon, welke vervolgens meer kracht uitoefende en de arme jongen fijn begon te knijpen. Hij deed erg zijn best om zijn moeder geen zorgen te geven, maar het deed uiteindelijk teveel pijn.

Nicole stond net op het punt om toe te geven toen er een melodisch geluid te kamer vulde en de Feraligatr dwong om over te gaan op dansen. Hierdoor verslapte diens greep op de zwartharige Ranger en kon deze met gemak uit diens poten springen. Hij landde niet zo soepel, maar hij wist wel snel bij de krokodil weg te sprinten. Benji eindigde bij zijn bed, waar hij overigens op sprong, en liet toen zijn blik op de deuropening vallen. Daar vond hij Rogue, die op hetzelfde ritme dezelfde dans uitvoerde. Hij wist wel dat hij op zijn partner kon rekenen. “Dank je, Rogue!” riep Benji trots naar zijn Chingling. Deze hief haar hoofdje echter niet om naar haar trainer te kijken, maar bleef strak naar de Feraligatr staren. De jongen begreep de hint en richtte zijn ogen ook weer op hun tegenstanders. Zijn moeder stond inmiddels weer met haar rug tegen de muur; duidelijk opgelucht dat haar zoon had kunnen ontsnappen.

“Oké, je wilt dus vechten,  hè?” hoorde hij de dief grommen. De man ging op een veilige plek staan en opeens besefte Benji zich dat vechten in een slaapkamer misschien niet zo’n goed idee was, maar de man en zijn pokémon maakten geen aanstalten om naar buiten te gaan. Dan moest het maar. “Nee, ik wil dat je die eieren teruggeeft,” reageerde de jonge Ranger brutaal. Zijn blik ging voor een moment naar de rugzak die de man bij zich had. Daar moesten de eieren wel inzitten, of niet soms? Als dat het geval was, dan had hij er nog niet veel gestolen. Dat betekende alleen maar dat hij nog redelijk op tijd was. “Dat kun je op je buik schrijven, knul,” beet de man hem toe. “Daar heb je toch genoeg plek voor.” Benji fronste. Dat was echt gemeen. Rogue en Nicole leken de opmerking ook niet te waarderen, waarbij eerstgenoemde zelfs een Confusion op de Feraligatr uitvoerde. Deze piepte even omdat de aanval raakte, maar herstelde zich al snel.

“Doe je Scary Face en dan Ice Fang!” droeg de dief zijn pokémon op. Het enge gezicht dat werd getrokken werkte zeker intimiderend – al lieten ze zich niet uit het veld slaan hierdoor. Helaas kon Rogue hierdoor de Ice Fang niet ontwijken en stonden de tandafdrukken al snel op haar lijf gekerfd. “Rogue!” riep Benji bezorgd naar zijn partner, welke zich al snel leek te herstellen van de aanval. “Vecht terug met Uproar!” Ze zouden drie beurten niks anders kunnen doen, maar geen enkele pokémon lag te slapen, dus dat was niet erg. Rogue’s aanval raakte, maar de tweede keer werd ze hard weggeslagen door de Feraligatr. “Doe een Water Gun!” riep de dief naar zijn krokodil. Deze gehoorzaamde en spoot een krachtige waterstraal op de Chingling af. Rogue kon hem niet ontwijken en knalde tegen één van de slaapkamermuren aan, waarna ze tussen het bureau en de muur in zakte. Ze kwam vast te zitten.  “Rogue, nee!” riep Benji in paniek. Hij wilde erop af rennen om zijn partner te bevrijden, maar hij aarzelde even toen de Feraligatr ook op zijn Chingling afstapte. De jongen weigerde echter dat het beest zijn pokémon zou pijnigen en dus sprong hij alsnog naar het bureau toe om haar te bevrijden.

Ze zat muurvast. Benji raakte weer in paniek. “Rogue, sla mijn bureau naar achteren met Confusion!” droeg hij haar vluchtig op. Hij waagde het om even naar de krokodil te kijken, maar die stond al dichterbij dan hij dacht. Oh nee, op deze manier zouden ze allebei in de problemen zitten! Het beest stond al klaar met zijn klauwen! Benji deed nog een poging om aan zijn pokémon te trekken en wist haar, mede dankzij zijn eigen plan net, haar los te krijgen. De jongen had echter niet verwacht dat ze zo gemakkelijk los zou komen en had dus met haar kracht getrokken dan zou hoeven. Rogue werd als het ware naar achteren geworpen en knalde volop tegen de Feraligatr zijn kaken aan. Benji hoorde hem piepen en keek verbaasd achterom, zodat hij kon zien wat hij had aangericht. “Hah!” verliet er triomfantelijk zijn mond. De pokémon was er echter niet blij mee. Begrijpelijk, want Rogue had een hard lichaam. Dat moest vast pijn doen. Dat het beest op haar af kwam gewandeld vond Benji minder grappig. “Rogue! Yawn! Snel!” riep hij vlug. De Chingling gaapte luid en kreeg het daarmee voor elkaar dat de Feraligatr hetzelfde deed. Die staakte zijn aanval echter niet en voor een tweede keer werd er hard in de arme Chingling gebeten. Benji kreeg spontaan tranen in zijn ogen toen hij het gekerm van zijn pokémon hoorde.

Rogue had veel schade opgelopen. Met name door de laatste aanval, want hij gokte erop dat het een Crunch was geweest. Dat was een dark type move en die deed extra schade bij een pokémon als zijn Chingling. “Gaat het?” vroeg hij bezorgd en zacht aan zijn partner. Die probeerde haar hoofd erbij te houden, maar het was duidelijk dat ze uitgeput raakte. Benji vreesde het ergste. Althans, totdat de Feraligatr voorover viel en op de grond neerplofte. Diens ogen zaten dicht en de rustige ademhaling was alleen maar een extra teken; de Yawn deed zijn werk en had de pokémon in slaap gebracht. Triomfantelijk keek de jonge Ranger naar de dief, die grommend zijn bakbeest terug liet keren en een nieuwe pokéball tevoorschijn haalde. Benji’s ogen verwijdden. Had hij nog een pokémon? Niet wetend wat hij moest doen keek hij om zich heen. Vaagjes hoorde hij gestommel in de gang dat steeds luider werd, maar pas toen er meerdere mensen zijn kamer in kwamen gestormd, besefte hij zich wat er aan de hand was. De krullenbol herkende één van de mensen als de jongeman die hij net had gesproken.

“Laffe dief!” hoorde hij iemand roepen. “Geef die eieren terug!” De man raakte dit keer zelf in paniek. Hij leek even in te schatten of hij de anderen ook wel aankon, richtte toen zijn blik op Nicole en maakte aanstalten om haar als gijzeling mee te nemen. Benji zette een stap naar voren. “Als je het ook maar waagt mijn moeder met één vinger aan te raken!” riep hij boos. Zijn Chingling stond hem bij door net zo boos een instemmend geluid te produceren. Nicole was niet alleen belangrijk voor de jongen, maar ook voor haar. Waarom het zo gevaarlijk voor de man overkwam wist Benji niet – al was het wel zijn bedoeling – maar hij besloot zich te bedenken en gooide de tas naar voren. “Best. Neem die eieren,” gromde hij, gevolgd door nog wat vervloekingen. Daarna verdween hij vlug het raam uit. Benji zag dat mensen naar zijn open raam toe renden en vervolgens de kamer uit stormden, maar daar had hij geen oog voor. Allereerst wilde hij checken of de eieren nog wel oké waren en daarna zou hij aan zijn moeder vragen of ze in orde was.

Samen met nog iemand liep hij naar de tas toe en onderzocht deze. Daar zaten inderdaad een paar eieren in en zo te zien waren ze niet beschadigd door de ietwat harde gooi. Benji overhandigde de tas aan de persoon die met hem gecheckt had en keek toe hoe deze verdween. Vervolgens viel zijn blik even op Rogue, welke al naar zijn moeder was toe gezweefd en er een beetje gehavend uitzag. De jongen stond op en liep bezorgd naar de vrouw en zijn pokémon toe. “Zijn jullie oké?” vroeg hij. Nicole leek op het randje van breken te zijn, want de tranen stonden al in haar ogen. Toen Benji zijn vraag had gesteld, brak dan ook de dam en gooide ze zich op haar knieën – haar vrije arm om hem heen slaand. In de andere hield ze de koker stevig vast. “Arceus, ik was zo bang,” snikte de vrouw. “Ik wilde kijken hoe het met je ging en toen zag ik die man bij je bed staan. Ik dacht eerst dat hij jou wat aan zou doen, maar je was er niet.” Op dat moment leek ze zich te beseffen dat hij ongehoorzaam was geweest, want ze duwde zich al snel bij hem vandaan en probeerde streng naar haar zoon te kijken. Dat mislukte door de tranen die over haar wangen rolden. “Had ik je niet gezegd dat je huisarrest had?”

De jonge Ranger slikte en lachte vervolgens geforceerd. Hij draaide zijn hoofd van zijn moeder weg en staarde schaapachtig het raam uit. “Ik wilde je bewijzen dat ik het wel kon, dus ben ik met Rogue mijn raam uit geklommen en ging ik op patrouille…” sprak hij schuldig. “Als ik dat niet had gedaan, was dit misschien helemaal niet gebeurd…” Benji richtte zijn blik op de grond. Hij had zijn eigen moeder in gevaar gebracht, puur en alleen omdat hij koppig was. Dit was niet hoe je verantwoording aflegde en dat besefte hij zich. Zijn moeder leek echter geen preek te willen geven. “Maar je hebt het ook weer opgelost. Als je naar me had geluisterd, waren die eieren misschien niet meer teruggevonden,” beargumenteerde zijn moeder. “Dus eigenlijk verdien je een knuffel en een schouderklopje van me voor je harde werk.” Ze glimlachte en Benji beantwoordde die glimlach met een grijns van zichzelf. “Je krijgt ook een corrigerende tik, though. Ik mag je niet ongestraft laten.” Een giechel verliet zijn mond en Nicole grinnikte met hem mee. Vervolgens haalde ze liefkozend haar hand door zijn krullen en verscheen er een bezorgde frons op haar gezicht.

“Het spijt me,” fluisterde ze hem vervolgens toe. Benji keek haar verrast aan. “Jij hebt niet naar mij geluisterd, maar ik ook niet naar jou. Ik zei dat je het niet aankunt om al een Ranger te zijn. Je hebt me nu wel bewezen hoe mis ik het had,” legde ze aan hem uit. Ze had oprecht spijt, dat kon de jongen in haar ogen zien. Daarom glimlachte hij geruststellend. “Dus dit betekent dat ik het wel mag zijn?” vroeg hij voorzichtig en speels aan de vrouw. Nicole lachte zachtjes. “Als je me beloofd dat je geen gekke dingen gaat doen, oké? Ik moet er nog aan wennen… En ik heb er ook maar één.” Ze was het er dus niet helemaal mee eens, maar ze had al een stap daartoe gezet. Benji waardeerde dat al enorm. Hij knikte begrijpend en keek vervolgens met een brede grijns naar zijn Chingling. “Maar ik heb het ook niet alleen gedaan,” vertelde hij. “Ik heb een hele coole pokémon die erg goed op me let. Die heb ik gekregen van de beste moeder in heel de wereld.” Nicole’s mondhoeken krulden verder omhoog en ze lachte weer. “Slijmbal,” sprak ze nonchalant tegen hem.

De koker met het ei erin werd vervolgens aan hem gegeven. “Ik heb het met mijn leven beschermd,” vertelde ze aan hem. “Die man wilde het heel graag hebben, maar je zei dat je het van de Ranger Academy had gekregen. Ik neem aan dat ze het niet waarderen als het gestolen wordt.” Benji schudde glimlachend met zijn hoofd en nam de koker dankbaar aan. Vervolgens keek hij of er iets mis mee was, maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn. “Bedankt,” zei de jonge Ranger vervolgens tegen zijn moeder. Daarna keek hij weer naar zijn Chingling. “En jij ook. Zonder jou was het me nooit gelukt.” Benji wierp zijn dankbare glimlach ook naar Rogue en Nicole besloot dat het wel oké was om de pokémon een liefkozend klopje te geven. Niet veel later begon ze opeens wit op te lichten.

De vrouw staakte meteen haar bewegingen en deed een stap bij het wezen vandaan. Verward keek ze naar haar zoon. “Wat gebeurd er?” vroeg ze aan hem, al leek de jongen net zo verbaasd te zijn als zij. Benji had geen flauw idee wat Rogue opeens overkwam – totdat ze van vorm begon te veranderen. Dit was een evolutie! “Rogue wordt een Chimecho,” sprak hij enthousiast. Dat werd bevestigd toen het licht wegtrok en er inderdaad een Chimecho boven de grond zweefde. “Wow!” Benji was opgelaten. Vandaag leek alsmaar beter te worden, al liet hij natuurlijk wel liever die diefstal achterwege. Rogue keek hem met een glimlach aan die eindelijk eens van oor tot oor leek te reiken, maar die viel weer van haar gezicht toen opnieuw mensen in Benji’s kamer verschenen. Het was iemand die bij het groepje van net hoorde en zo te horen kwam hij vragen of ze oké waren. “Ja hoor. Dankzij mijn zoon wel,” reageerde Nicole heel trots. Ze sloeg dan ook een arm om de jongen heen en wisselde een glimlach met hem uit. De persoon knikte en deelde mee dat de dief was ontsnapt, dus ze konden maar beter opletten en ramen en deuren zorgvuldig sluiten. De vrouw liep samen met de ander naar beneden en liet Benji voor een moment alleen met zijn pokémon.

De jongen zuchtte en liep naar zijn raam om deze te sluiten. “Jammer dat we hem niet hebben kunnen pakken, maar als we hem weer zien, dan geven we hem echt van katoen,” sprak hij resoluut. Het raam werd ook op slot gedaan, zodat niemand van buiten naar binnen kon komen. Daarna keek Benji door zijn kamer heen. Het was een grote puinhoop. Dat kon hij echt niet in een half uurtje opgeruimd krijgen… “Laten we maar even naar beneden gaan,” mompelde hij. Misschien wilde zijn moeder wel helpen. Toen hij beneden aankwam had Nicole echter andere plannen. De voordeur was dicht en de commotie was verdwenen, maar Benji was er zeker van dat het verhaal nog niet ten einde was gelopen. Morgen zou hij waarschijnlijk het middelpunt van de aandacht zijn – al was het maar in deze straat. “Heb je honger?” vroeg zijn moeder aan hem. Ze probeerde niet meer te denken aan wat er zojuist allemaal was gebeurd. “Ik heb nieuwe pizzarollen gemaakt.” De enthousiaste, twinkelende ogen van haar zoon zeiden al genoeg.