Lost, aren't we?

Rustig liep ze door het grasveld heen. Het weer was eindelijk bijgetrokken en ondanks dat het nog af en toe regende, voelde ze dat het al weer wat warmer begon te worden. Haar pokémon vonden het zo te zien ook geweldig, de Luxray waarop ze reed wandelde rustig door het grasveld heen, terwijl boven haar hoofd de Mandibuzz en Crobat cirkelde. Ze vroeg zich af of ze de rest ook moest loslaten, maar besloot dat deze drie voor nu wel eventjes genoeg was. Ze moest binnenkort eigenlijk wel eens gaan kijken of haar team de vierde gym aan zou kunnen, maar ze had zo haar twijfels erbij. Misschien moest ze zich eerst eens wat beter gaan richten op de taken die ze te doen had bij Team Rocket. Ze zuchtte eventjes en liet Lai-ying stilstaan bij een boom, waarna hij ging liggen. Rustig stapte ze af en ging tegen haar pokémon aan zitten. "Vandaag maar gewoon een rustige dag?" vroeg ze aan haar pokémon, die ze een aai over zijn zij gaf. De Luxray gromde eventjes en gaf haar daarna een lik. Dat zat wel goed.

Voor de verandering was de sneeuw nu al twee dagen gestopt met vallen en traden er af en toe wat zonnen stralen van achter hun wolken bedekking naar buiten. Vandaag was ook zo'n dag. De wind die af en toe langs je waaide was nog steeds kil, maar zodra die voor enkele seconde ging liggen kon je al goed voelen hoe warm de zon nu al was. Het zou niet lang meer duren voor het lente zou worden. Nala kon niet wachten. Dromerig liep ze tussen de boom en berry gaarden heen tot ze aankwam bij een groot grasveld. Hier en daar lagen nog wat plekken gesmolten sneeuw, maar je kon zowaar de groene deken er onder al duidelijk zien. Het begon al meer te lijken op een echt grasveld. Met een tevreden glimlach stapte Nala het veld op, haar ogen gevestigd op een boom die op een heuvel stond. Na alle training die ze met Gin had geprobeerd de afgelopen twee weken was ze een beetje uitgeput geraakt. Hij wilde maar niet luisteren! Nura volgde elk bevel feilloos op en dan was er Gin.. haar Froakie scheen bij bijna elke situatie te denken dat zijn strategie beter was. Het frustrerende was, dat het vaak ook zo was. Elke keer als ze een wilde pokémon uitdaagde of hem liet vechten tegen Nura waren er momenten dat hij luisterde, maar weldra nam zijn eigen strijdlustigheid het over en besloot hij om zelf even te gaan bepalen welke aanvallen hij het beste kon gebruiken. Nala haar gezicht vertrok al finaal bij de gedachten alleen al. Ze beet chagrijnig op haar lip en dwong zichzelf om ergens anders aan te denken. Op deze manier haal ik nooit de eerste gym.. wat een afgang. Ontelbaar veel keer had ze zichzelf al voorgesteld hoe ze de eerste gym in liep. Ze had er zelf over gedroomd. Het ging telkens hetzelfde. Viola stuurde een pokémon naar voren, gek genoeg in haar droom kon ze nooit zien wat het was. Het bleef altijd een donkere schim. Nala gaf Gin een commando die hij opvolgde. Zo ging het een tijdje door tot het er op leek dat ze kon winnen! En dan plotseling stopte Gin met luisteren, wat er toe leidde dat hij uiteindelijk de verkeerde keuze maakte en verloor. En telkens op dat moment werd Nala wakker. Het meisje stopte plots toen ze beweging zag. Ze fronste en keek omhoog. Er vloog een pokémon over haar hoofd. Een groot, paars ding. Even later vloog er nog iets over. Nala wist niet wat het was maar het zag er eng uit. Ze was opgelucht dat ze Nura niet er uit had gelaten. De Fletchinder zocht nooit ruzie maar ze wilde er niet aan denken wat er gebeurd was als ze per ongeluk een van die twee tegen het lijf gelopen was.

Nala was halverwege de heuvel toen ze nog een pokémon zag verschijnen en een meisje. Ze stopte en wachtte af. Het kleine meisje gleed van de rug van de pokémon toen die door zijn poten zakte en ging tegen hem aan liggen naast een boom. Nieuwsgierig kwam Nala naar boven. Voorzichtig maar ook enorm nieuwsgierig sloop ze naar boven. Het meisje had best grote en sterke pokémon.. misschien was ze hier met haar ouders. Ze moest toegeven dat de donkere pokémon waar ze mee was er best eng uit zag.. misschien moest ze gewoon weggaan nu ze nog niet gezien was. Nala maakte aanstalten om weer weg te sluipen, toen er een takje onder haar voet brak en een luid, vervelend gekraak slaakte. Haar voet gleed weg en ze gleed de heuvel af. De heuptas die ze bij zich droeg wist ze nog niet op haar rug te gooien zodat ze niet op het ei zou landen die er in zat. Ze liet een opgelucht zuchtje ontsnappen toen ze beneden tot stilstand kwam en het ei in haar tas ongedeerd was. De opluchting verdween weer toen ze op keek, recht in de ogen van een van de pokémon die ze zo net had gezien.  

Lai-ying kwam overeind, zachtjes grommend, toen bleek dat hij iets had gehoord. Yuuki keek eventjes op, haar ogen half dichthoudend tegen de zon. "Wat is er jongen?" vroeg ze aan de Luxray, die in het rond keek om te vinden wat hij zocht. Ze wist dat een Luxray een x-ray vision had, waardoor hij makkelijk dingen kon vinden, dus verwachtten ze niet dat het lang zou duren voordat hij de culprit had gevonden. Ze glimlachte eventjes toen Lai-ying een stap naar voren zetten. Rustig kwam ze overeind en klom weer op zijn rug, waarna de Luxray wegrende in de richting van de heuvel waar ze bij hadden gelegen. Yuuki was 't niet eens opgevallen dat er iemand onderaan de heuvel lag, maar blijkbaar had haar pokémon 't wel gezien. "Wie ben jij en wat moet je hier?" vroeg ze aan het meisje dat voor haar op de grond zat, terwijl Lai-ying zachtjes bleef grommen.

Op haar buik was Nala onder aan de heuvel tot stilstand gekomen. Ze lag in een erg on gracieuze houding die tevens ook enorm nadelig was voor de huidige situatie. De witte tanden van de Luxray weerkaatste in Nala haar grote, koperkleurige ogen. Zijn adem voelde warm op haar gelaat. Zo voorzichtig mogelijk dat ze niet erg bedreigend overkwam lukte het haar om te gaan zitten en haar tas tegen zich aan te klampen. Ze keek omhoog en zag het meisje op de rug van het majestueuze dier zitten. "Ik was enkel op zoek naar een rustig plekje om mijn pokémon te trainen". Zei ze geschokt. Haar ogen wisselde tussen het meisje en de grote pokémon waar ze op zat. Er was niemand anders te bekennen wat maar één ding kon betekenen. Het meisje was hier dus niet met haar ouders. "Meer niet". Mompelde ze er achter aan en ze haalde haar schouders op. Ze grinnikte nerveus. Haar rode ogen maakte zenuwachtig. Ze had een bepaalde manier waarmee ze Nala aankeek die .. erg verontrustend was.