So sick of playing +Tawnee

Met Deimos aan zijn zijde liep Nathan met snelle stappen door het ziekenhuis, niet omdat hij haast had, eerder omdat de jongen gewoon weer bij Tawnee wou gaan kijken. Om de een of andere reden probeerden dokters hem tegen te houden, als de groenharige vroeg waarom, leken ze niet antwoord te kunnen geven. Wat in godsnaam was er aan de hand. Bij haar kamer aangekomen had hij geen idee wat te gaan aantreffen, misschien een Tawn die mensen het leven zuur maakte met haar grapjes. Maar de kamer was leeg, er was een groot gat in de muur en in het raam geblazen. De jongen balde zijn vuisten, maar net op het moment dat hij wegwou, leek de Houndoom wat te hebben gezien en spurtte ernaar toe. Zijn intresse gewekt liep de jongen ernaar toe, om vervolgens een briefje te zien liggen. Geen idee of het wel voor hem bedoeld was, maar toch ging de jongen het lezen. Zijn ogen gleden over de woorden, hun betekenissen drongen hem min of meer binnen. Ze was weg, als hun elkaar zien waarschijnlijk niet herkennen. Nadat hij klaar was met lezen kreukte hij het papier, het waren de laatste woorden die hem ergens hadden geraakt. Hoe kon ze zo gaan denken, als iemand hem last bezorgde, was het haar absoluut niet. Ze wou niet dat hij haar ging zoeken, het was een klein iets om te vragen, dus ook een kleine moeite om te gaan doen. Als het zo lag, prima. Het deed hem ergens pijn om er zo over te doen, maar een laatste wens van een vriend vervullen was niet zo moeilijk. Het papier werd opgegooid, waarna met een simpel handgebaar van de jongen de Houndoom een Ember op het papier gebruikte. Het meteen te laten verbranden. Het was niet nodig voor iemand anders te lezen. Pas nadat hij zeker was dat er helemaal niets meer leesbaar ervan was draaide hij zich om, de kamer uitlopend en meteen daarna het ziekenhuis uitgaande. Afleiding, dat was hetgeen wat Nathan nu nodig had. Waar hij heen ging, geen idee. Richting Mauville, dat wel.
Hij had gehoord van een plek genaamdt New Mauville, het had een ondergrondse stad moeten worden, maar het project was stilgelegd. Perfect om heen te gaan, het was er waarschijnlijk verlaten en misschien dat er zelfs nog Pokémon te vinden waren. Kon de jongen daar gaan trainen, waarschijnlijk ook nog de mega evolutie van Deimos gaan uitproberen. Iets dat hij niet had gedaan, nog in ieder geval. Misschien kwam het omdat hij zo in gedachten was verzonken, maar de stad zelf was al in zicht, wat dus inhield dat dat amdere hier ergens in de buurt was. Ah, niet veel verderop was een soort van gebouw te zien. Lichtjes fronste Nathan, was dat het? Hm, apart. Geen idee wat hij moest verwachten, maar dit was het blijkbaar niet. Ach. Hij haalde inwendig zijn schouders op en liep naar het ding toe, duwde de deur open en trof een verassend lichte ruimte aan. Het leek overduidelijk op een verlaten constructieplek. De enige bewoners waren de Pokémon, gezien Nathan hier en daar een Voltrob of Magnemite zag. Het was moeilijk zijn gedachten af te zetten van de brief, iets dat maar in zijn gedachten leek rond te spoken en daar bleef. Niet van plan hem met rust te laten. De jongen schudde even met zijn hoofd, trainen zou wel even goed zijn op het moment. Zijn gedachten op een gevecht zetten, dat hielp de jongen wel heel vaak om ergens anders aan te denken. Zijn ogen hadden niet veel verderop een Magneton gespot, een glimlachje was verschenen, eindelijk, een sterke Pokémon. "Flamethrower." meteen kwam er een loeihete straal vuur van de Dark Pokémon, recht op de Magneton. Het ding, welke het totaal niet verwacht leek te hebben werd volop geraakt. Een grijnsje verscheen op zijn gezicht. Mooi, dit ging de goede kant op. Ineens was het een beetje te voelen hoe de grond licht elektrisch werd, wat the? Oh, natuurlijk. Electric Terrain. Niet echt een aanval die schade deed, eerder om ervoor te zorgen dag de Pokémon die de grond raakten in gingen slapen. Vervolgens werd er door de stalen Pokémon een Thundershock gebruikt, al werd Deimos geraakt, deed het overduidelijk niet veel. Wauw, gewoon wauw. "Nasty Plot, daarna Inferno." Deimos trok een soort gezicht, alsof deze vpwat vreselijks aan het bedenken was. Het zag er wel enorm grappig uit. Hierna werden blauwe vlammen op de Magneton gevuurd, welke ze niet leek te ontwijken. Juist ja, wou het ding worden verslagen ofzo? Blijkbaar, het zag er echt stom uit zo. Dit schoot ook niet op, wou Nathan een gevecht om zijn gedachten ergens anders te plaatsen, ging het zo gemakkelijk. Nee, hij had hier geen zin in. Dan er maar eens voor zorgen dat het ding wegging. "Roar." met een luide brul werd het metalen ding weggejaagd, waardoor Nathen en Deimos daar weer alleen waren.

Met rustige passen liep ze verder. Gewoon, als ze kalm bleef, zou het goed komen. Een zucht gleed van haar lippen. Ze had iets gegeten en dat voelde ze ook, ze voelde zich wat sterker. En ze was hier zowat alleen. Met een haal van haar hand liet ze een ball van de riem. Vluchtig miet ze de Pokémon eruit. Al snel verscheen de Metagross voor haar. Ze zuchtte even en aaide het metaal kort. Er kwam geen stem in haar hoofd.. misschien was het maar beter. Kort zuchtte ze. Ah. Het was hier kalm en er was geen kat te bekennen... leuk toch? Zal wel. Ze trok de kap van haar hoofd en schudde even haar kop. Haar korte haren kwamen in een warig moddel. Kort liet ze een hand door het kapsel gaan, waardoor de stressen wat uit haar gezicht kwamen. Ze tilde de ball op en liet Saiko terugkeren. Ze bleef kalm, maar ze had de stem duidelijk gehoord. Niet langer alleen dus. Ze zuchtte even en keek lichtjes om. Toen ze opeens een krachtig commando hoorde, een roar ofzo, verstijfde ze toch. De stem herkende ze maar al te goed. Ze balde haar handen tot vuisten en draaide zich om. Zonder het zelf te beseffen begon ze te rennen. Ze wilde ergens heen, zich verstoppen. Al snel dook ze onder een metalen plaat, waar ze doodstil bleef zitten. Arceus, laat hem niet komen.

Toen er ineens het geluid klonk van iets dat over de grond aan het rennen was, draaide de groenharige zich arupt om. Dit klonk niet zoals de Pokémon die hier leefden, dus er was of een mens, of een Pokémon die hier niet eens hoorde. Een klein, laag fluitje klonk van Nathan, meteen ging de Houndoom op onderzoek uit. Zelf liep Nathan de kant uit van waar het geluid was gekomen, hm, wie of wat zou het geweest zijn. Ineens klonk er wat van de Dark Pokémon. Geen standaard gegrom, eerder een vrolijk geblaf, what the? Meteen versnelde de jongen zijn pas, om niet veel verderop Deimos aan te treffen. Vrolijk aan het kwispelen bij een soort van metalen plaat. Gek beest. Het moest een waakhond voorstellen, geen schoothond die zo blij was als dat. Kort grinnikte hij, tot de jongen weer even doordrong wat er was. Meteen stond zijn gezicht weer op strak, enkel was het te zien dat hij lichtelijk geïriteerd was.

Ze schokte lichtjes toen ze opeens een gefluit hoorde, gevolgd door voetstappen en het geroffel van poten. Ze trok haar benen op en kroop wat meer weg. Zolang het maar over zou gaan eh. Ze sloot haar ogen en staarde voor zich uit, stil blijven... dan gingen ze misschien weg. Het blonde persoon wreef even haar gezicht tegen haar armen aan. Laat ze weggaan... een geblaf bewees het tegendeel, waardoor ze verstijfde. Ga. Weg. Bijna automatisch ging haar hand naar de riem en klikte ze een ball los. Ze trilde... waarom was ze zo bang? Kort slikte ze terwijl ze naar de trillende hand keek... nog even wachten... nog even. Niet snel gaan reageren.

De jongen liep naar de plaat, om daar wat door zijn knieën te zakken. Hij keek iemand recht aan, een persoon die hem wat bekend voorkwam, maar toch ook weer niet. De goennarige hield even zijn hoofd schuin door de verwarring, wat? Hm, vast niets. Hij beelde het zich vast en zeker in. "Ken ik jou ergens van?" het mocht raar zijn als het wel nog niet zo het geval was, maar de jongen wou het gewoon zeker weten. Dat Deimos zo deed, dat kon het misschien wel zo gaan verklaren. Maar het kon ook niets zijn, al betwijfelde Nathan dat.

Ze keek niet op, wilde niet opkijken naar hem. Waar ze ook kwam, die dude was er. Lag het aan haar of...? Haar hand trilde lichtjes en ze slikte voorzichtig waarna ze kortstondig knipperde. Muk echt, Muk Muk. Het was nog geen twee dagen eh. Ze kon bijna zweren dat hij niet naar der luisterde. Jezus. Muk. Bij de vraag schudde ze krachtig haar hoofd, een gebaar die de nee uitdrukte. Ze kon immers niet praten... Muk eh. Ze trok haar benen nog wat op en hield de ball stevig vast, angst zou haar zo ver drijven, dat besefte ze wel.

Het persoon leek hem niet te willen aankijken. Ehm, oke dan? Het zalf wel niets zijn. Zijn Nathan's vraag werd hevig een 'nee' geschud als antwoord. Het was toch wel raar. Waaron had de jongen het gevoel dat hij de ander kende? Het kon iets in zijn hoofd zijn, dat hij het zich gewoon verbeeld maar toch. De groenharige leek dat te ontkennen dat het zo zou gaan liggen. Hij wou weer overeind komen, maar midden in zijn beweging stopte de groenharige. Hij moest het met zekerheid weten. Zonder ook dus echt na te denken ging zijn hand naar voren, richting het gezicht van het andere persoon, om deze op te tillen waarschijnlijk om hem of haar recht in de ogen te gaan kijken.

Hij ging overeind gaan, waardoor het trillen lichtjes neigde te stoppen... Mooi zo... Ga maar. Echter verstijfde ze toen ze opeens in haar ooghoek een hand zag. Nog voor ze kon reageren, had hij haar gezegd al vast. Als een snelle reactie, klopte ze er hard op en schoot ze omhoog, waardoor ze haar kop stootte, achteruit tuimelde en even met haar handen op haar bedekte hoofd bleef liggen. Echter trok ze even een been in en verkocht ze hem een trap, hem duidelijk makend dat ze niks van hem moest weten. Ze kroop meteen verder weg onder de plaat en wrong zich lichtjes tussen een gaatje waar haar toch kleine lichaam in leek te passen. Daar bleef ze even trillend zitten, haar handen op haar hoofd houdend. Scheer je weg gast.

Toen de groenharige het gezicht van de ander min of meer vast leek te hebben schoot deze omhoog, om ergens tegenaan te stoten. Vervolgens werd hem een harde trap verkocht. Gezien het tegen zijn arm was gekomen viel het wel mee hoeveel pijn het deed, maar gevoelloos was het zeker weten niet. Een kleine, binnensmondse vloek klonk. Nathan kwam nu echt overeind, maar nu om iets te doen dat waarschijnlijk niet werd verwacht. "Ember." zijn stem was een kleine fluistering, maar toch hard genoeg voor Deimos om het te begrijpen. Hij wist maar al te goed wat er gebeurde met het andere persoon als de aanval raakte; een eeuwige brandwond. Of hij ermee zou zitten? Geen idee.

Ze hoorde hem wat grommen. Kort liet ze haar armen zakken. Toen er echter opeens ene vlam op haar werd afgevuurd, reageerde ze door haar gezicht te beschermen. Haar rechterarm ving de aanval op en vatte meteen vlam. Haar mouw. Kort voelde ze vlammen branden op haar huid en ze balde haar handen tot een vuist waarna ze al snel uit het gat sprong en letterlijk op hem sprong, proberend hem omver te halen. Ze haalde de pijnlijk branden arm op en probeerde daarmee zijn kledij in brand te zetten. Ze voelde tranen prikken, maar was er zeker van dat als ze zo bleef doorwerken ze waarschijnlijk niet moest janken. Ze keek hem echter niet aan en drukte gewoon de brandende arm tegen zijn borst aan. Haar andere hand had zijn pols vast, wetend dat dit de arm was waar hij meestal het mes in hield. ze had niet veel macht, maar kon hem wel terugduwen als ze kon. Ondertussen brandde de mouw van de lange shirt op, enkel en alleen om de al blauwe arm meer en meer aan te tasten.

Ze klemde haar tanden op elkaar en kreeg opeens een elleboog in haar gezicht. Ze bleef echter de pijnlijk brandende arm tegen hem houden en verhoogde het wat. Ze voelde wel hoe de elleboog een pijnlijk wonde had achtergelaten, yay voor bloedneuzen dan maar. Ze kneep haar ogen toe en bleef de arm krachtig tegen hem drukken. Toen hij echter een knie in haar buik ramde, hapte ze even naar adem en opende ze haar ogen, waarbij ze kort zijn blik ontmoette. Haar grijze ogen bleven even gefixeerd op hem, maar al snel ging ze wat terug en kwam ze lichtjes overeind waarna ze even leunde tegen een ding aan en zwaar hijgde. Haar neus bloedde nog steeds en ze kon alles weer eens voelen draaien. Het vuur branden ondertussen hevig verder. Ze trok de vest uit, gooide het brandende ding in zij richting en legde haar andere hand even op haar blauwachtige arm. Auw, auw... Auw.

Voor een moment keken de twee elkaar recht in de ogen aan, hij kon zowaar zweren dat dit persoon hem echt bekend voorkwam. Het shirt dat bij hem nog hevig aan het branden was werd snel uitgegooid, om ergere dingen te voorkomen. Ja, ze waren er nu voor eeuwig, maar zolang ze niet erger werden moest er niet een te groot probleem van zijn. Het was nog wel steeds raar hoe de ander geen enkel woord had gesproken, hoe kwam dat. Snel werd Deimos teruggekeerd, zonder zijn ogen van het andere persoon af te houden. Als Natha kon gaan voorkomen om weer geraakt te worden moest hij zien wat de ander ging doen, of dat altijd ging werken was de vraag.

Hij deed zijn shirt uit, waardoor ze kort even naar hem keek en kort snoof. Ze was niet van plan nog langer te blijven. Nu ze niet langer ingesloten zat tussen een ijzeren plaat en hem, draaide ze zich om en begon ze wankel te lopen. Haar kop deed weer zo'n geweldige pijn. Gewoon geweldig was dat... Kort snoof ze lichtjes. Deze pijn was duidelijk echt niet te houden. Toen ze opnieuw een steek voelde in haar arm, viel ze neer en gromde ze lichtjes. Ze had nog altijd iets bij zich... Twee dingen eigenlijk... Twee laatste dingen die haar konden beschermen. Ze snoof lichtjes, haar hand gleed naar de ball die hijzelf als gevaarlijk had aangeduid. Maar ze wachtte nog en moest even een hand op haar haren leggen, pijn, pijn. Ondertussen droop het bloed hevig verder uit haar neus... Geweldig.

De andere persoon draaide gewoon om, om te proberen weg te strompelen. Wel, dat was maar beter op. Enkel toen de ander viel, deed de groenharige geen enkele moeite om te geen helpen. Waarom zou hij? Hij had er geen zin in en deed het dus ook niet. Hij vernauwe wel even zijn ogen bij het zien toen de ander ergens naartoe reek, maar datgeen niet leek te pakken. Of wel maar dat zag de groenharige dan niet goed. Ach, maakte weinig uit, zolang hij er zelf maar geen last van had was het wel prima hoor.