So sick of playing +Tawnee

Geen reactie. Ze bleef dan ook even zo liggen. Tot alles een beetje van pijn leke weg te gaan, buiten dat van het vuur. Ze haalde even diep adem en zuchtte even, waarna ze zich na enkele minuten overeind duwde met haar goede arm. Ze trok haar benen naar zich toe en streek even met een pijnlijk gezicht over de paarsachtige arm heen. Nu zat het ook nog eens met brandwonden her en der... Wat was dat nu weer geweldig. Kort keek ze op, kijkend of de groenharige nog zijn aandacht op haar had. Ze bleef stil en bewoog niet, maar hield haar ogen wel op hem gericht. Daarna streek ze kort met haar arm in haar gezicht zodat er wat bloed van de bloedneus werd weggenomen... Geweldig dit.

Nog voor enige tijd stond hij daar maar, tot hij rustige stappen richting het blondharige mens nam. Arceus, wie was dat nou. Hij zakte wat door zijn knieën, zodat hij op bijna gelijke hoogte was als het andere persoon. "Wie ben je?" klonk zijn stem, vrij rustig. Al was de pijn van het vuur duidelijk te voelen bij zijn buik, probeerde hij er zo min mogelijk op te gaan letten, misschien iets dat wel moeilijker bleek dan hij had gedacht. Of eerder, wat hij had gehoopt.

Ze zuchtte even zachtjes en liet voorzichtig even haar ogen over de omgeving gaan... Hm... Echter verstijfde ze lichtjes toen de groenharige haar benaderde en zakte door zijn knieën. Kort keek ze naar hem. "Wie ben je?" was zijn simpele vraag. Even knipperde ze voorzichtig. Daarna slikte ze even en sloot ze haar ogen waarna ze even nadacht. Kort legde ze een hand op haar keel en keek ze terug lichtjes op. Uhm eh. Daarna schudde ze even haar hoofd. Neh. Ze was niemand. Hehe... Oh Arceus.

Zijn blik stond strak op het andere persoon gevestigd, tot deze ineen zijn, haar, dinges ogen dichtdeed. Niet veel later schudde deze enkel diens hoofd, wat was dat nou weer voor antwoord? Hij zuchtte even. "Wat is dat voor een antwoord?" klonk Nathan's stem droogjes. Hoe kon iemand nou gaan denken dat hij of zij niemand was? Iedereen was wel iemand, zelfs al mocht dat wel of niet zo gaan voelen. Dat moesten sommigen enkel gaan doordringen. Of de groenharige dat ging doen? Nope.

"Wat is dat voor een antwoord?" Wel meteen haalde ze haar schouders op waarna ze haar ogen opende en even naar hem keek. Dat was haar antwoord. Het was iets. En dat telde. Hij had een antwoord gewild en zij had er een ja-nee vraag van gemaakt. Nu zou hij ermee moeten leven. Zij was voor hem niemand. Niet de nieuwe persoon. Niet Tawnee... Nee, het was iets tussenin. Het was een niemandskindje die duidelijk niet stabiel genoeg was om dit alles te doen. Kort verkrampte ze bij een steek die door haar arm ging. Godver.

Schouders die werden opgehaald. Godver. Waarom was het voor sommige mensen nou gewoon zo moeilijk om simpelweg antwoord ge gaan geven, een simpel antwoord. Het hoefde niet eens iets enorm groots zijn, een enkel woord kon zelfs al genoeg zijn. Een zucht ontsnapte zijn mond, een lichtelijk geïrriteerde die het ook een beetje ergens in had opgegeven, toch wou hij het gewoon gaan weten. Weten waarom dit persoon hem veel te bekend voorkwam, maar ook weer niet. "Spreek eens gewoon wat, is dat zo moeilijk?"

Een zucht, vol irritatie. dat zou ze eerlijk gezegd ook zijn, maar goed, het zij zo. Hij moest echt gewoon leren leven met wat andere mensen wilden, stuk ongeduld. Kort verkleinde ze haar ogen wat door haar oogleden er wat over te laten gaan. Ze trok haar benen steviger naar zich toe en wreef lichtjes over haar gepijnigde arm heen, echter kon ze dit niet lang door de pijn. "Spreek eens gewoon wat, is dat zo moeilijk?" Ze knikte wel meteen lichtjes en vernauwde haar ogen wat, maar staarde naar de grond, alsof ze hem zelfs lichtjes aan het uitdagen was.

Een kort geknik, al staarde de ander nog naar de vloer. Alrighty then. Dit schoot ook echt totaal niet op en het leek er allesbehalve op dat het ooit zou gaan gebeuren. Of Nathan kon de ander zelf gaan herkennen, maar dat leek er niet zo snel nog op dat dit ging gebeuren. Natuurlijk werd dit met opzet gedaan, immers waren er nog genoeg andere manieren om met iemand te gaan communiceren dan enkel te praten. Schrijven, of wat dan ook. "Dan schrijf je wat op. Dan kan je nog normaal communiceren." niet enkel met die gebaren.

Het duurde even... Hmm... Misschien ging hij er dan vandoor. Kort keek ze lichtjes op... "Dan schrijf je wat op. Dan kan je nog normaal communiceren." Kort slikte ze waarna ze lichtjes haar blik van hem afwende en even nadacht... Als hij het zelf voorstelde. Voorzichtig nam ze met haar linkerhand een kleiner boekje. Dit was niet hetgene dat ze meestal gebruikte, die zat in haar rugzak. Kort knipte ze de pen aan en begon ze met de rechterhand te schrijven. Het deed echter wel wat pijn. 'Kaida is de naam en nee, ik ken je niet,' schreef ze kort op waarna ze even het beokje naar hem draaide.