Het was een zonnige zaterdag middag en Jean-Pierre bevond zich op het terras van een caffeetje in Verdanturf Town. Hij had Swilly uit zijn Pokéball gelaten en zijn drinkbakje gevuld met wat water. Voor zichzelf had hij Bosbessen thee besteld. Die stond nu op de tafel af te koelen. Hij houdt er namelijk niet va om zijn mond te verbranden. En klaarblijkelijk is hij daar niet de enige in. Hij was net bezig met een paar suikerklontjes in de thee te dompelen toen hij opmerkte dat er een leuk meisje aan een paar tafels verder ging zitten. Ze lang rood krullend haar en twinkelende groene ogen. Hij was meteen helemaal weg. Hij keek haar kant op en besloot dat hij wat MOEST doen. Hij dacht lang na. Hij dacht hard na. Hij dacht na over waarom hij zo hard en lang na moest denken want in zijn hoofd was het antwoord altijd.. Bloemen. Ja dat was het plan. Hij zou naar haar toe gaan met een bosje bloemen, vertellen hoe leuk ze er uit zag en haar daarna mee uit vragen. Simpel, maar toch effectief. Meestal dan.
Hij kon nu niet zo maar weg gaan. Wat nou als er net iets belangrijks gebeurde. In het ergste geval wilde hij er niet, na het bloemen halen, achter komen dat haar vriendje iets later aan zou komen bij het caffeetje. In het beste geval was ze single net als hij en zouden ze wat leuks gaan doen. Maar hij kon zijn post niet verlaten. Wat te doen? Hij keek alle kanten op, op zoek naar een manier om hier te blijven, en toch bloemen te halen. De enige oplossingen die hij kon bedenken hadden toch wel veel weg van Science Fiction en daar had hij niet zo veel aan. Todat hij op de grond keek. Totdat hij zijn beste camaraad daar zag. Natuurlijk! Swilly kon ietsje verderop bloemen gaan plukken en ze dan terug brengen, zodat hij ze aan haar kon geven. Geniaal!
Hij pakte Swilly van de grond en hield hem tegen zich aan. Hij begon in zijn oor te fluisteren. “
Hé Swilly. Luister, ik heb een super belangrijke opdracht voor jou. Zie je dat meisje daar?” Swilly draaide zich haar kant op en gaf een brede lach. Het meisje zag dit en lachte terug naar de kleine Swinub. Daarna keek ze naar Jean-Pierre en begon ze een beetje te giechelen. Hij vatte zit op als ‘Hihi, je Swinub is grappig zeg’. Swilly draaide zich terug, zodat Jean zijn verhaal af kon maken. “
Ik zou haar graag bloemen geven, maar die kan ik niet halen, want ik moet hier blijven. Kun jij wat bloemen gaan plukken?” Swilly gaf een instemmend knikje en sprong van Jean-Pierre af. En toen begon het Swilly’s Queeste voor bloemen.
En op een drafje snelde Swilly de hoek om. Hij rende tussen de benen door van verschillende mensen en hopte over een kratje druiven. Met de wind in zijn hij uiteindelijk aan bij een bloemenperkje voor een woonhuis. Hij wilde een paar bloemen plukken maar kreeg een plens water over zich heen. Hij schudde zich droog en keek kwaad om. De bewoner van het huis was blijkbaar niet zo blij dat Swilly zijn tuin wide verpesten en had water over hem heen gegooid om hem weg te jagen. Dit ging de man natuurlijk niet snel genoeg en sprong met de emmer in zijn handen op de Swinub af. Hij probeerde hem te vangen met de emmer, maar het wilde niet lukken. Swilly rende schuin over de tuin naar de volgende straten en liet de man vloekend achter zich. Pfoe, wat een werk om alleen maar een paar bloemen te plukken. Na een hele tijd buiten de stad te hebben rondgezwerft kwam hij aan bij een bloemenveld. Hier kon hij er toch wel een paar van pakken? Ja. Hij koos een paar mooie bloemen uit in verschillende kleuren en plukte ze met zijn mond. Dolblij rende hij terug de kant op van het caffeetje. Alleen.. hij wist de weg niet meer terug. Oh jee, wat moest hij nu? De kleine Swinub liep, onbewust van de eventuele gevaren, een steegje in. Hij liep een stukje door en keek om zich heen. Er stond een doos open aan zijn kant, maar door de schaduw kon hij niet zien of er iets in zat. Hij liep doodgewoon door en hoorde ineens een kreet achter hem. “Meooow!” Het was een Glameow die klaar stond om met haar klauw eens te oefenen voor haar studie chirurgie op Swilly. Geschrokken rende Swilly het steegje verder door met de Glameow op zijn hielen en de bloemen nog steeds in zijn mond. Onder indgedeukte omgevallen vuilnisbakken door, over vuilniszakken en de hoek om. Maar de steeg liep daar dood. De Swinub draaide zich dramatisch langzaam om en keek de Glameow recht in haar ogen. Die kon hem makkelijk bijhouden. De enige reden waarschijnlijk waarom ze hem nog niet had ingehaald was omdat ze de achtervolging gewoon leuk vond. De Glameow haalde haar klauwen uit en die gloeide op. Ze liep langzaam naar de bidderende Swinub toe en net toen ze voor hem stond maakte Swilly een heftige sneeuwstorm met Blizzard. De hele steeg zat onder het ijs. En de Glameow was bevroren geraakt. Ze stond bevroren met haar klauw omhoog en een geschrokken blik. Swilly moest er even om lachen en liep de steeg uit.
Na een lang kwartiertje vond hij dan eindelijk het caffeetje weer terug. Jean-Pierre zat daar nog steeds. Hij staarde af en toe naar het meisje. En met een trots loopje liep Swilly op zijn trainer af. Hij was zo trots dat hij geen oog had voor de weg, en daarmee de auto’s en fietsers die met en rotvaard langs hem sjeesden. Maar Swilly zou Swilly niet zijn als hij niet weer eens met het grootste geluk ergens ongedeerd uit kwam. Hij was aan de overkant van de weg en kon naar zijn trainer toe gaan. Hij liep naar hem toe en Jean-Pierre begroette hem met een brede glimlach. Swilly liep onder de tafel door naar zijn tafel maar opeens begon Swilly te gloeien en werd hij ineens een stuk groter, waardoor hij de tafel omgooide. Hij was geëvolueerd in een Piloswine, maar zijn trainer kon er even niet blij om zijn, want de hete thee die op zijn tafel stond was nu op zijn schoot gevallen. Zijn eerste instinct was natuurlijk om het te koelen, dus wwat hij deed was, hij rende vijftig meter verderop naar een meertje en sprong er in. Fieuw, dat had flink mis kunnen gaan. Hij keek hoe de rode kleur van zijn bosbessen thee van zijn broek verdween in het meer. Dat was eigenlijk wel jammer. Het was toch een beetje vervuiling op deze manier. Maar ach, daar kon hij nu toch niks tegen doen.
Maar de echte teleurstelling kwam pas toen hij de gedachte in zijn hoofd haalde dat hij het nu goed verpest had bij dat leuke meisje. Ondertussen was Swilly de Piloswine achter hem aangerend en kwam nu bij hem aan. Jean-Pierre pakte wat water in zijn handen en goot het over zijn hoofd. Nat was hij nu toch al en het water voelde eigenlijk wel prettig.
En opeens begon de grond onder hem te bewegen. Wat? Dat was geologisch gezien toch niet mogelijk op een klein oppervlak als dit? De grond kwam ook opeens een beetje omhoog en het gezicht van een boze Wishcash kwam boven het water uit. De Wishcash draaide zijn ogen naar Jean-Pierre en gooide hem met al zijn macht van zijn rug af. Hij maakte een mooie boog in de lucht en belandde op zijn rug aan de kant van het meer op de grond. “
Pijn.” Zei hij. Meer kon hij eigenlijk ook niet zeggen. Hij was immers op zijn rug en daarmee zijn longen gevallen. Hij bleef even liggen. Na al deze onfortuinlijke gebeurtenissen had hij niet zo veel zin meer om op te staan. Maargoed, daar hoefde hij zelf niet veel moeite voor te doen in ieder geval. Hij voelde ineens twee handen onder zijn rug die hem optilde en voor hij het wist lag hij over de schouder van een flink gespierde man met een leren jas, zonnebril en bandana op. De man liep naar een grote groep mannen op motors toe. “Kijk eens wat ik net uit het water heb gevist! Een watje!” Zei hij beledigend. De mannen moesten allemaal lachen en stapten van hun motor af. De man zette Jean-Pierre op zijn voeten neer en duwde hem naar de eerste de beste andere man. Die ving hem op en duwde hem weer verder. Dit ging zo even door totdat hij op de grond belandde. Daar lag bij dan. Nat en hij kon niks doen aan zijn situatie nu. Hij hoorde aan hoe de mannen bespraken hoe ze hem in elkaar wilden gaan slaan en allemaal beschamende dingen met hem doen. Dit geroesemoes werd uiteindelijk doorbroken met een: “
Nee.” Het klonk streng. Hij stond op te midden van de groep en keek de man die hem zonet nog had meegenomen rechtstreeks aan. “
Dit is een mens niet waardig.” Hij wilde verder praten, maar de man onderbrak zijn zin snel met: “Maar goed dat jij een aap bent dan hahahaha.” En iedereen behalve onze Jean-Pierre begon te lachen. Maar Jean-Pierre ging hier overeen. “
Je bent gewoon een enigskind met een ouders die niet van je hielden en verder niemand om op terug te vallen. Je hebt geleerd als kind dat niemand te vertrouwen was en de enige manier waarop je positieve aandacht kreeg was het treiteren van mensen die minder sterk waren als jij. Dat doe je nog steeds. Je bent zielig.” Dit was natuurlijk een totale bluf, maar het leek de man wel te raken. Niet op de manier waarop iemand gewoon net beledigd was, maar meer dat hij iets hoorde dat hij niet wilde horen, omdat het waar was. Goeie bluff dus. De man liep naar hem toe en pakte hem bij zijn schouders vast. “Dus jij begint praatjes te krijgen? Wij gaan vechten, dan kijken we wel eens wat er zielig is.” Jean-Pierre deed zijn ogen dicht in angst. Hij verwachtte een mep in zijn gezicht. Maar die kwam niet. In plaats daarvan hoorde hij het geluid van een open gaande Pokéball. Hij deed zijn ogen open en knipperde even. Een Ekans. “Kom dan!” Riep de man. Jean-Pierre deed net zijn mond open om te spreken, maar hij kreeg de kans niet. Hij hoorde een kreet van achter hem. Hij draaide zich om en zag hoe Swilly een van de mannen gevloerd had om bij hem te komen. Hij wierp een blik naar Swilly en knikte even. “
Dat was duidelijk.”
vs
De man was zeker van zijn zaak en beval de Ekans meteen om Bite te doen. De Ekans kwam op Swilly af en deed zijn mond open om te bijten. Jean-Pierre kreeg een geniepige glimlach en riep: “
Mud Slap in zijn mond!” De Piloswine zette zijn poot in de grond en gooide een flinke hoeveelheid modder in de mond van de Ekans. Die begon meteen te hoesten en te kokhalzen om de modder uit zijn keel te krijgen. “
Ice Fang!” De tanden van Piloswine werden ijzig koud en hij beet de Ekans in zijn nek. De man beval de Ekans om Acid uit te voeren. De Ekans keerde zich tijdens dat hij gebeten werd naar de Piloswine en Spuwde Acid zijn kant op. Hij werd op zijn hoofd geraakt en liet meteen los. “
Oké, en nu ben ik het zat!” Riep Jean-Pierre. “
Blizzard en Earthquake!” Alle mannen kregen een geschrokken blik in hun ogen. Dat was ook wel logisch, niet iedereen ging zo roekeloos om met een aanval als Earthquake. Swilly maakte voor de tweede keer vandaan een ijzige sneeuw storm die richting de Ekans ging. De Ekans ging tegen de grond aan liggen en sloot zijn ogen. Het had pijn gedaan. Hij zat wel onder het ijs, maar was niet bevroren. Vervolgens sprong Swilly in de lucht en kwam keihard op de grond neer en veroorzaakte een stevige aardbeving. Dit had de Ekans veel schade toegebracht. Alle mannen en Jean-Pierre vielen om, evenals de motors van de mannen. Er waren zelfs een paar Pokémon uit de omstaande bomen gevallen.
De man pakte zijn Pokéball en liet Ekans terugkeren. “Deze gast is gek, wegwezen!” En zonder enige twijfel raakte iedere biker zijn of haar motors van de grond en reed weg. Jean-Pierre lag nog steeds op de grond en keek naar zijn pasverkregen Piloswine en begon hardop te lachen. Swilly draaide zich om en keek lachend naar zijn trainer. Hij kroop naar zijn Pokémon toe en gaf hem een dikke knuffel. “
Je bent en blijft een Clown.”
OOC: Evolutie in alinea 5
