This isn't the right way..

Snowbelle city was achter haar, Santalune City voor haar. Tenminste.. dat hoopte ze. Iet wat zelfverzekerd was ze van het pad afgeweken en was ze een groot bos in gegaan. 'Winding Woods', zoals iedereen het noemde. Dat klonk als de plek waar je doorheen moet om uiteindelijk uit te komen bij Santalune city, en dus de gym! Uitgebreid had ze naar de gym in Snowbelle city gekeken, er van overtuigd dat ze ooit die gym zou verslaan! Dat was de aller laatste gym van de regio en ze erkende dat ze nog een lange weg te gaan had voor dat moment kwam.
Uiteindelijk had ze ver gelopen, en uiteindelijk kwam ze tot de conclusie toen ze dezelfde grote, met mos bedekte steen in het zicht zag komen dat ze verdwaald was. Ze stopte en sloeg haar sjaal dichter om zich heen. Ze keek naar de grond. Ja, daar was het pad. Maar .. waarom was ze dan opnieuw hier? Fronsend krabde ze aan haar kin. Er was maar één conclusie voor dit. Opnieuw was haar vreselijke gevoel voor richting de aanstichter. Zodra ik terug kom in Snowbelle ga ik een kaart kopen. De vorige was in rook opgegaan, letterlijk, toen ze met Nura aan het trainen was en de Fletchinder een Ember aanval iets te fanatiek op een wilde Zigzagoon afschoot. De Zigzagoon in kwestie had de kaart gejat toen ze even was gestopt langs de weg.

Haar maag knorde bevestigend toen ze om zich heen keek welke kant ze op moest. Ze had haar laatste lunch van de dag opgegeten voor ze vertrok uit Snowbelle. Dat betekende dat ze nu gedoemd was om honger te lijden tot ze hier uit kwam. Nala slaakte een hele harde zucht en viel op haar knieën in de sneeuw. "Waarom overkomt mij dit? Ik sterf hier nog!" Riep ze uit met het vooruitzicht dat ze straks om zou komen van de honger. "Gedoemd om te sterven van de honger in de sneeuw, koud en alleen". Natuurlijk dacht Nala er even niet aan dat ze een vliegende pokémon had die haar de weg zou kunnen wijzen.

Aller eerste post voor Kimura Moto~

Voor de verandering had ze niet alleen haar Persian en Vulpix uit hun pokéball gelaten, maar ook het derde lid van haar team. Ze had de twee pokémon nog niet zo lang, de Persian en de Charizard, die ze had geadopteerd toen ze eens een keer bij het adoptiecenter was langsgegaan. Ze had, om eerlijk te zijn, geen idee waarom iemand twee van die gezonde sterke pokémon zou weg doen, maar sommige baasjes waren gewoon te oud of hadden andere problemen waarom ze niet voor hun pokémon konden zorgen.
Kim was bij de Winding Woods aangekomen, waar ze van plan was om te gaan trainen met Leona, haar Charizard, en Akali, haar Persian. Ahri de Vulpix rende gewoon voor haar uit, zoals het vrolijke beestje altijd wel deed. Tenminste, totdat het vosje verdween tussen de struiken. "Ahri, niet te ver gaan!" riep Kimura, maar na enkele minuten te hebben gewacht, keerde haar pokémon niet terug. "Waar is dat beest nou weer?" zuchtte ze zachtjes, voordat ze erachter aan wandelde. Akali volgde haar op de voet, terwijl Leona nog ergens in de lucht hing en van bovenaf het wood in het oog hielt. Terwijl ze door de bosjes heen liep, merkte ze dat haar Vulpix iemand anders had gevonden om haar aandacht aan te geven. "Ahri, geen andere mensen lastig gaan vallen," zei Kim met een glimlach, terwijl ze op haar hurken ging zitten om de vos pokémon weer terug naar d'r te lokken.

Terwijl Nala tot bedaren kwam merkte ze pas hoe luidruchtig het bos was. Overal om haar heen hoorde ze natuur geluiden. Haar maag knorde luid en voegde zich bij de geluiden. Haar mond vertrok zich tot een ontevreden lijn en ze vernauwde haar ogen. Met hier zitten ga ik ook niets bereiken. Ik moet nu opstaan en op zoek gaan naar een hoge boom waar ik in kan klimmen. Zo vind ik mijn weg hier uit. Concludeerde ze zelfverzekerd. Hersteld van haar kleine breakdown van eerder stond ze op en liep naar een grote eikenboom. Ze bestudeerde heel even de takken en de grote afstand van de grond naar de dichtstbijzijnde tak en besloot toen dat ze niet in die boom ging komen. Nala snoof en draaide zich om. Dat ging ook niet werken. Voor ze kon beslissen of ze in een andere boom ging klimmen die meer voor beginners was, schoot er een kleine Vulpix uit de bosjes. Gefascineerd zakte ze door haar hurken en stak ze haar hand uit naar de Vulpix. "Hey". Ze ademde een klein wolkje uit toen ze sprak. "Misschien kun jij me helpen hier uit te komen". Ze waagde het om een paar vingers over het hoofdje van de Vulpix te halen. Ze hield haar adem in en hoopte dat ze vriendelijk was. Ze ademde opgelucht uit toen er geen vuurbal haar kant op kwam. "Vertel me, woon jij hier?". Een beweging achter haar zorgde er voor dat Nala even afgeleid was van de ultra schattige Vulpix. Een persoon kwam uit de bosjes. De brunette duwde zich omhoog en onderdrukte de aandrang om in de lucht te springen van blijdschap. "Hallo!". Ze zwaaide uitbundig, opgelucht dat er nog iemand hier was. Yes! Ze ging niet sterven van de honger in dit bos. Ze stopte met zwaaien toen ze de Vulpix aansprak. Dat betekende dat het dus geen wilde Vulpix was. "Ze viel me niet lastig hoor". Zei Nala overtuigend tegen de.. katachtige vrouw en ze glimlachte.