[TR Quest] A Grumbling Grunt

Met een ongeïnteresseerde blik in zijn ogen volgde hij het spoor van de uitgeademde rook, terwijl hij zich nonchalant tegen de muur van het gebouw liet vallen en zijn rechtervoet ertegen verplaatste; een afwachtende houding aannemend. Manolo speelde met de sigaret tussen zijn lippen en haalde hem pas uit zijn mond zodra hij weer een hijs had genomen. Soms had hij sterk de neiging om te minderen of compleet te stoppen, maar het was één van de weinige dingen in he leven dat hem daadwerkelijk genot gaf tijdens het wachten, dus was hij best bereid om een paar jaartjes van zijn leven eraan af te staan. Manny had zelfs zijn verjaardag gevierd door een extra pakje sigaretten te kopen – iets dat een ander mens waarschijnlijk zou verafschuwen, want dat was nou niet bepaald een verjaardagscadeau te noemen, maar dat kon hem bitter weinig schelen. Hij deed toch wel waar hij zin in had.

Zoals nu. Manolo was erachter gekomen dat hij misschien iets te enthousiast was geweest en iets teveel geld naar zijn familie had gestuurd. Hij had nog wel wat over, maar dat was echt niet genoeg om de rest van de maand nog door te komen. Gelukkig was hij niet erg gesteld op regels en was hij in het bezit van twee erg getalenteerde pokémon als het op stelen aankwam. Hades kon zich gemakkelijk schuilhouden – zijn bekwaamheid om onzichtbaar te worden als spook speelde daar een erg grote rol bij. Hestia kon zich soepel van hot naar her verplaatsen zonder ook maar één keer gezien te worden. Dat had hen misschien wel wat oefening gekost, maar beide pokémon waren nu heer en meester in de kunst van het stelen en dus had Manny zijn ‘trouwe’ Haunter erop uitgestuurd om even wat boodschappen te gaan doen. Zijn Abra hield hij liever aan zijn zijde, want hoewel hij niet direct tegen de winkel aan stond, wilde hij wel makkelijk kunnen ontsnappen als iemand hem voor ongure type bestempelde. Het was nog niet eens gelogen.

Hestia hief haar kop op. Nog geen moment later voelde hij zijn Holocaster in zijn broek trillen. Loom haalde hij het apparaat uit zijn broekzak en zag dat het niet zijn familie was, maar juist iemand van Team Rocket. De jongeman rolde met zijn ogen, schoof het belicoontje van links naar rechts en duwde zijn Holocaster tegen zijn oor. “Met Suarez?” was het eerste dat zijn mond verliet. De persoon aan de andere lijn begroette hem niet – in plaats daarvan kreeg hij meteen een opdracht naar zich toegeworpen en mocht hij het daarmee doen. “Oké, yeah, komt voor elkaar,” was zijn enige reactie, waarna hij zelf ophing en de Holocaster terug in zijn broekzak stopte. Hij nam weer een hijs van zijn sigaret.

De laatste inhalatie van zijn sigaret vond hij altijd de lekkerste. Manolo had geen idee waarom – misschien omdat hij daar extra van moest genieten, omdat hij hierna geen extra teug meer zou krijgen. Hoe dan ook was dat wat hij deed; nog even genieten van het pure vergif dat hij in ademde en daarna weer naar buiten blies, om nog eventjes naar de kleine rookwolk te staren tot het verdwenen was. Tevreden liet hij het stompje op de grond vallen en trapte hij het uit met de voet waar hij tot voor kort mee tegen de muur had staan rusten. Vervolgens richtte hij zijn blik op Hestia. “We hebben een leuke opdracht gekregen,” vertelde hij haar met opgekrulde mondhoeken. Dit was een teken dat hij het oprecht meende, want normaal gesproken glimlachte hij niet bij het vertellen van een opdracht. Normaal gesproken was hij dan een beetje chagrijnig, omdat hij liever niet veel van werk deed. De Abra kende hem hier lang genoeg voor. Vertellen wat de opdracht inhield deed Manolo echter nog niet. Hestia vermoedde dat hij op Hades wachtte, anders zou hij het misschien wel twee keer moeten doen. Of misschien deed hij het helemaal niet. Soms zat haar trainer nog wel eens vol verrassingen.

Het duurde nog een aantal minuten voordat de Haunter was teruggekeerd. In beide handen had hij een plastic zak vast; waarvan beiden flink gevuld waren. Manny grijnsde bij het zicht en dat was niet alleen vanwege de hoeveelheid aan producten. Hades had nog het fatsoen gehad om alles netjes in plastic zakken te stoppen. Er iets van zeggen deed de jongeman echter niet – in plaats daarvan knikte hij enkel naar zijn Abra om aan te geven dat ze naar huis konden en luisterde de pokémon gehoorzaam door ze terug te teleporteren. Manolo kon haast niet geloven dat hij het geluk mocht hebben gehad om een pokémon als Hestia in zijn team te hebben.

Eenmaal thuis liet hij ook Aphrodite verschijnen en keek hij alle drie de pokémon stuk voor stuk aan. “Oké, luister, want ik leg het maar één keer uit,” begon hij, al klonk hij absoluut niet streng. Daar deed Manolo nou nooit de moeite voor. “Ik moet er even op uit voor een opdracht, maar de boodschappen moeten wel worden weggezet. Hestia krijgt dit keer een free pass omdat ik haar nodig heb, maar Hades en Aphrodite, jullie weten waar alles moet staan, begrepen?” De Haunter trok een vies gezicht, alsof hij net het smerigste snoepje van de hele wereld in zijn mond had gestopt en het ook nog eens de sterkste nasmaak ooit had. De pokémon wilde opmerken dat hij de boodschappen al had gedaan en dat hij dus niks meer hoefde te doen – volgens hemzelf – maar zijn trainer was al weg voor hij inspraak kon bieden. Hades keek met hetzelfde vieze hoofd naar Aphrodite, welke vrolijk naar de plastic tassen toe zweefde. Soms leek het beest wel een enorme straal aan vrolijkheid en als de Haunter ergens een hekel aan had, dan was het dat wel. De Togetic was echter ook niet de meest snuggere, bedacht hij zich met een klein grijnsje. Misschien, heel misschien, kon hij de pokémon wel strikken in al het werk doen en hoefde hij zich nergens meer zorgen om te maken.

Dendemille Town was zijn plaats van bestemming, was hem doorgegeven. Hestia zette hem daar netjes af, waarop hij haar bedankte en haar terug liet keren. Als puntje bij paaltje kwam, dan was ze makkelijk terug te halen. Manny had haar al geleerd dat ze meteen Teleport moest gebruiken als hij een missie uitvoerde en haar tevoorschijn haalde. Daar had hij de vorige keer geen geluk mee gehad, want het litteken zat er nog steeds, maar dat was alles behave de Abra haar schuld geweest. Onbewust wreef Manolo over het litteken heen en keek rond. Het was een koel gebied hier, maar daar besteedde hij simpelweg niet veel aandacht aan. Wat hem eerder interesseerde was de grote windmolens die in het dorp stonden. Verbouwden ze hier gewassen? In dit weer? Hoe werkte dat dan? Manny hief verbaasd een wenkbrauw en maakte mentaal een notitie om daar onderzoek naar te doen als hij er de tijd voor had. Hij was immers nog nooit hier geweest, maar dat betekende niet dat hij er nooit meer heen zou kunnen na zijn missie. Voor nu, echter, moest hij de Grunt vinden die voor alle problemen zorgde.

Gelukkig hoefde hij niet op eigen houtje te zoeken. Er was hem meer dan alleen een stad als locatie doorgegeven en als hij nu goed oplette, dan had hij de precieze locatie zo gevonden. Manolo keek oplettend om zich heen en vond hier en daar tot zijn genoegen wel wegwijsbordjes, want de layout van de stad verwarde hem een beetje. Niet zo erg als Lumiose dat in het begin had gedaan – natuurlijk – maar wel genoeg om de weg een beetje kwijt te raken als hij niet goed oplette. Het gebouw waar hij moest zijn was immers niet zo opvallend. Natuurlijk niet, want het zou wel een onnozele actie zijn om Team Rocket zaken zo te moeten regelen. Dan had je binnen de kortste keren de Rangers wel op je dak. Manny was echter niet zo blij met deze gang van zaken, want het koste hem op deze manier alleen maar langer om de Grunt te vinden. Hij was goed en wel een dik half uur bezig met zoeken voor hij het pakhuis eindelijk gevonden had, maar toen hij daar binnen kwam, zag hij ook geen aanwezigen. Met een zucht liep hij verder naar binnen en speurde de ruimte rond. Misschien verstopte de man zich wel gewoon, denkend dat hij een Ranger was. Bij die gedachte moest hij even lachen. Zag hij er echt zo betrouwbaar uit? Daar geloofde hij niks van.

Precies op dat moment hoorde hij iets van metaal vallen. Dat gokte hij althans, want het was een harde knal en het rinkelde nog lang na. Meteen keek hij de richting op waarvan hij dacht het te hebben gehoord en zag toen nog net een schim verplaatsen. Rende er nou iemand echt vandoor? Als dat die Grunt was, dan moest hij er wel achter aan. Great. Met tegenzin zette hij vlug de achtervolging in – Arceus toch wel bedankend voor het geven van snelheid in plaats van kracht – en zag dan ook niet veel later de persoon van achteren rennen. Het was wel een flink stuk van hem verwijderd, maar Manolo kon nu in ieder geval inschatten dat het om de Grunt ging, aangezien hij het Rocket uniform aan had. Manny riep hem achterna dat hij halt moest houden, maar dat werkte overduidelijk niet. Waarom hij er überhaupt bijkwam dat te doen was hem een raadsel. Misschien vanwege de adrenaline die nu door zijn lijf gierde? Wat het ook was, het hielp wel bij de achtervolging. Het was alleen een beetje jammer dat hij de stad niet veel beter kende, want dan had hij de Grunt kunnen afsnijden met een geheim doorgangetje of iets. Kennelijk was hij echter niet de enige die geen kennis had van Dendemille, want de Grunt rende zichzelf klem door een doodlopend steegje in te gaan. Er was met geen mogelijkheid nog een ontsnappingsroute beschikbaar; zelfs de muur was te hoog om in één keer te kunnen beklimmen. Manolo kwam tot stilstand en fronste alles behalve geamuseerd naar de Grunt zodra deze zich naar hem omdraaide.

Het eerste wat Manny opviel was de beangstigde uitdrukking op zijn gezicht. Het deed hem sterk denken aan een in de val gelokte prooi, die elk moment kon worden opgevreten door de jager die achter hem aanzat. Had Manolo hem ergens op kunnen betrappen net? Of wist hij waar de jongeman hiervoor was gekomen? Het tweede wat hem opviel was de rugzak die hij bij zich had. Het ding puilde haast uit van de spullen die erin moesten zitten, zo vol was het ding. De vraag wat er dan wel niet allemaal in moest zitten kwam al wel bij hem op, maar hij besloot eerst maar eens te peilen. “Dude, ik ben geen Ranger. Waarom verstopte je je en waarom rende je weg?” waren misschien betere vragen om eerst te stellen. Manny probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken om geen argwaan op te wekken en gaf zichzelf een schouderklopje toen hij inderdaad goed kon acteren. “O-Oh, je bent geen Ranger?” kwam de reactie. “Ik was eerst bang van wel, daarom verstopte ik me. En daarna schrok ik van dat ding dat was gevallen.” Was hij daarom weggerend? Manolo betwijfelde het, maar het was een goede leugen.

Helaas voor de Grunt was hij zelf ook goed in liegen. “Wat was je aan het doen, dan? Zullen we teruggaan, dan help ik je wel en kunnen we allebei eerder naar huis,” stelde hij voor. Manny was absoluut niet van plan om te helpen, al was het maar vanwege zijn luiheid, maar dit was waarschijnlijk de makkelijkste manier om hem uit de school te laten klappen. “O-Oh, euh…” begon de man zenuwachtig. Dat dacht ‘ie al. Het was inderdaad iets dat niet in de organisatie werd goedgekeurd. “Dat hoeft niet. Ik kan het zelf wel afhandelen, ik was toch bijna klaar.” Manolo glimlachte vriendelijk, maar was niet van plan om aan de kant te stappen toen de Grunt zijn kant op kwam gelopen. “Nee, echt. Ik sta erop. Wat was het spreekwoord ook alweer?” begon hij rustig, waarna hij een geveinsd, nadenkend gezicht trok. “Ah, ja! Veel handen maken licht werk.” Met veel genoegen – al liet hij dat niet zien, natuurlijk – keek hij toe hoe de man zijn gezicht betrok. Kon hij zich hier nog uit redden? Het antwoord was nee, want Manny nam geen genoegen met smoesjes en dergelijke. Hij was echter niet uit op een gevecht, maar als dat er van kwam, dan kon hij niet anders.

De Grunt zuchtte en liet zijn schouders hangen. Manolo keek hem verbaasd aan. Gaf hij zich nu al gewonnen? “Oké, je hebt me,” hoorde hij de man vertellen, waarna de rugzak van zijn rug kwam en hij hem voorzichtig openritste. Manny probeerde te zien wat de inhoud hiervan was, maar hij zag alleen maar iets glinsteren toen het ding weer werd dichtgeritst. In de tussentijd was een pokéball tevoorschijn gehaald. Nieuwsgierig keek de jongeman van de bal naar de Grunt, welke zijn mond al open deed om uit te leggen wat de situatie was. Manolo nam zich voor om niks ervan te geloven, want hij had wel degelijk verdachte voorwerpen gespot in de man zijn tas. “Ik was eigenlijk wat aan het dollen met mijn pokémon,” kwam de hele korte versie van wat er was gebeurd. “Maar ik wil niet als een onnozele Grunt worden aangezien, dus toen jij binnenkwam kon ik niet anders dan me verstoppen. Ik schrok gewoon heel hard van je.” Om zijn woorden kracht bij te zetten, liet hij de pokémon uit de pokéball verschijnen. Manny’s ogen werden groot van verbazing toen hij naar een Granbull keek – maar dat was niet zo verbazingwekkend. Wat hem bijna in lachen liet uitbarsten was het feit dat de pokémon een Rocket-unifom aan had. Het zag er zo belachelijk uit dat Manolo moest toegeven dat het inderdaad niets was voor het imago dat Team Rocket door de jaren heen had opgebouwd.

“Euh, ja,” begon hij maar, want de spanning van de stilte was om te snijden. Hij merkte wel op dat de Granbull hem argwanend bekeek; zijn boze blik misschien wel iets te boos voor de gebruikelijke soort. Er was meer aan de hand en hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij de Grunt nu liet lopen. Dat zou de organisatie ook alleen maar afkeuren. “Ik doe wel alsof ik niets gezien heb,” loog hij toen tussen zijn tanden door, een geruststellend grijnsje rond zijn lippen. De man leek overduidelijk opgelucht door zijn woorden en Manny besloot er een schepje bovenop te doen door hem bij zijn schouder beet te pakken in nog een geruststellend gebaar. Hij liet echter niet meer los – in plaats daarvan naar de Grunt toe buigend om hem iets toe te fluisteren. “Maar ik hou geen oogjes dicht voor het stelen van Team Rocket goederen en ze voor jezelf door te verkopen.” Zijn laatste woorden kwamen er precies zo uit als Hades daarstraks naar hem had gekeken; alsof hij een smerig snoepje in zijn mond had en het nu moest uitspugen voordat de ranzige nasmaak in zijn mond bleef hangen. Manolo was zelf een dief in vele opzichten, maar dingen stelen van de organisatie die hem juist meer betaalde dan elk baantje ooit zou kunnen… Dat was zelfs voor hem te laag voor woorden.

Het was niet de Grunt zelf maar zijn eigen pokémon die in beweging kwam. De Granbull sprong op zijn been af in een poging zijn sterke kaken er omheen te klemmen, maar daar moest Manny al helemaal niks van hebben. Bijna direct stond zijn Honedge naast hem en werd er een Metal Sound uitgevoerd, zodat de bulldog zich gedeisd moest houden en zijn oren moest bedekken. Manolo gebaarde vervolgens met een knik van z’n hoofd naar de man, welke al een stap naar achteren deed uit angst voor wat komen ging. “Ik wil graag weten wat er in zijn tas zit. Kun je me even uit de brand helpen, Ares?” De Honedge maakte al aanstalten om de rugzak van zijn rug af te slaan, maar precies op dat moment kwam de Granbull weer bij zinnen en voerde een Fire Fang op zijn arme pokémon uit. Ares was hier overduidelijk niet van gediend en sloeg terug met een Aerial Ace. De aanval was raak, maar zeker niet genoeg om het beest uit te schakelen.

Toen de Granbull weer een Fire Fang wilde inzetten, zuchtte Manolo gefrustreerd. Als hij ergens niet van hield, dan was het tegenstribbelen en gevechten wel. “Ares, ontwijk het met Shadow Sneak,” droeg hij zijn zwaardpokémon op. Die ontweek de Fire Fang netjes en wist zijn tegenstander met misschien iets teveel enthousiasme te raken met zijn eigen aanval. “Doe nu je Night Slash,” kwam het volgende commando van Manny. Zijn Honedge reageerde snel en daarom lukte het ook deze keer om de aanval te laten raken. De Granbull piepte van de pijn, maar gaf zich desondanks nog niet gewonnen. Dit tot ongenoegen van de Agent, want hij wilde zo snel mogelijk een einde aan dit gevecht maken. Het leek hem sowieso al niet prettig voor dat beest om te moeten vechten in een uniform. Dat smoesje was misschien slim verzonnen, maar het werkte nu wel degelijk in hun nadeel. In plaats van een Fire Fang werd er dit keer een Ice Fang ingezet en die kon Ares helaas niet ontwijken omdat hij zich dichtbij de ander had begeven. Manny vloekte echter niet, want hij wist dat zijn pokémon niet alleen veel kon hebben, maar ook nog eens erg koppig was. Zeker als het om gevechten ging.

Dat was het moment waarop Manolo besloot dat hij er echt genoeg van had. Jammer dat hij Hades niet bij zich had gehad, dan had hij dat verdomde beest in slaap kunnen sussen, maar het was niet anders. Hij had nog wel een andere troef achter de hand. Met een verharde blik liet hij ook Hephaestus verschijnen en droeg zowel Ares als Hephaestus op om in de aanval te gaan. Twee tegen één was weliswaar niet eerlijk, maar het leven was ook niet eerlijk en Manny had geen zin in een ellenlang gevecht. Ares voerde weer een Shadow Sneak uit, terwijl zijn trouwe Gabite juist in de aanval ging met en Dig. Dragontype aanvallen hadden immers weinig zijn, maar gelukkig kende Heph wel meer aanvallen dan dat. Het koste hen dan nog misschien een extra ronde aanvallen hierna om de Granbull uit te schakelen en Manny op de Grunt af kon stappen. “Zo. Laat nu maar eens zien wat er echt in die rugzak zit.”