[open] Safe and Sound

Het leek geen goed idee. Hij vond het geen goed idee. Wat deed hij hier. Waarom. Waarom. Hoe had hij zich hier in gemengd? Hoe was hij tot de conclusie gekomen dat zich mengen in een gevecht een goed idee was? Hij snapte het zelf ook niet. Totaal niet als hij eerlijk was. Een paar minuten geleden was hij nog gewoon thuis en nu zat hij midden in een gevecht. Voor de informatie, dit was geen pokémon gevecht, maar iets heel anders; een echt gevecht. Een gevecht met je handen. Dus echt... man tegen man, om precies te zijn. Hij was die ochtend al vol twijfel weg gegaan, de dag leek wel... Tja... Hoe moest hij het beschrijven. De dag sprak hem niet veel moed in. Het was alsof hij had aangevoeld dat er iets ging gebeuren, maar dat kon ook gewoon zijn dat hij paranoïde werd om van huis weg te gaan. En hoogwaarschijnlijk was het gewoon toeval dat dit gebeurde toen hij zich zo voelde. Hij kon gewoon niet aanzien hoe mensen hun pokémon mishandelde. Echt niet. En als hij daardoor mensen moest gaan slaan; geen probleem. Hij nam het liever voor pokémon op dan voor mensen. Waarschijnlijk was hij daar niet de enigste van die er zo over dacht, of wel dan? Nee, waarschijnlijk niet. Hij kon er gewoon niet tegen, pokémon die mishandeld werden. Sowieso het idee dat iemand het zich in zijn hoofd haalt om een pokémon, dier of een mens zou mishandelen, vond hij vreselijk. Dat waren vreselijke mensen en daar werd hij boos om. Mensen die andere mensen vermoorden, mensen die andere mensen voor geen enkele reden, of een domme reden, met elkaar gaan vechten of anderen pijn doen. Nee. Hij hield er niet van. Daarom waarschijnlijk dat hij hierop was afgestapt om met de man te vechten. De man was ouder, dat wel, maar dat boeide hem niet. Desnoods zou hij één van zijn pokémons naar boven halen om de man een lesje te leren. Want hij kon er niet tegen. Zijn kaak brandde en deed pijn, niet zo gek als er een vuist tegenaan kwam, of wel dan? Hij gromde even en schoot op de man af, waarna hij hem klap verkocht tegen zijn oog. Hij wilde aan iedereen laten zien dat deze man had gevochten. Het liefste zo zichtbaar mogelijk. Maar Arceus, zijn hand deed er pijn van. Zovaak had hij nog niet gevochten, alleen als het echt nodig was... Maar dit vond hij dan ook wel echt nodig, al was hij dan waarschijnlijk één van de weinigen die dan echt op de man af schoot om ermee te vechten. De logische reactie van mensen was waarschijnlijk dat hij of zij de politie erbij zou halen... maar Bryan kon niet wachten op die mensen. Hij gromde even toen hij ook een klap tegen zijn oog kreeg... auw.. Dat deed pijn. Dat werd dus mooi blauw, dat wist hij nu al. Hij kon er al helemaal niet tegen dat er omstanders gewoon aan het kijken waren en niks deden. Stomme mensen. Soms snapte hij ze echt niet hoor. Hij sloeg de man weer, dit keer in zijn buik om hem tegen de muur te pinnen en de ander beter te kunnen gaan slaan. Het duurde echter niet lang voordat de man hem op de grond duwde en hij een paar fikse klappen in zijn gezicht kreeg. Zijn neus bloedde, zijn lip bloedde, zijn oog deed pijn, maar dit alles liet hem niet ophouden. Hij deed zijn knie gewoon fel omhoog, waardoor de man naar adem hapte en op de grond viel. Ugh. Hij tufte even wat bloed uit en snoof even. Hij hield niet van dit soort mensen. Hij veegde even wat bloed van zijn gezicht weg, waarna de man opstond en hem met een mes begon te bedreigen. Oke, nu was het klaar van zijn kant af. Hij had hier geen zin meer in. Hij haalde Mandy uit haar pokéball, waardoor de man gromde en op hen af kwam met het mes. "Mud Slap." sprak hij tegen de Mudkip, die even knikte en de modder richting de ogen van de man, waardoor deze naar zijn ogen greep en Bryan de mes afpakte van de man en de man op de grond liet vallen. "Waag het niet om ooit nog eens je pokémon te mishandelen." gromde hij naar de man met kille ogen. De man stond grommend op en probeerde hem te slaan, maar nu de man deels verblind was, was het een eitje om deze te ontwijken, waardoor hij grijnsde en even de man nog een keer sloeg, echter leek dit net wat de man had verwacht, waardoor hij weer een behoorlijke klap tegen zijn gezicht kreeg en op de grond belandde. Auw... Ugh... Mandy maakte een bezorgd geluidje, waardoor Bryan even moeilijk knipperde.. Arceus, nu was hij duizelig. Hij stond even wankelend op, waarna hij de man een slag verkocht en een gebroken neus sloeg. Hij sloeg nog een keer, waardoor de man op de grond eindige en hij even naar Mandy keek. "Water Gun op de grond, daarna Mud-Slap." sprak hij kil, waardoor de Mudkip ietwat inkromp maar vervolgens wel deed zoals gevraagd. De man leek in te zien dat het moeilijk was om te winnen, waardoor deze weg liep met de pokémon en Bryan even zuchtte. Hij liep door de mensen massa weg en ging een aantal honderd meter helemaal gehavend op een bankje zitten met een hand tegen zijn hoofd. Arceus... Zijn hoofd deed echt pijn. Niet te vergeten dat hij ook duizelig was en nog steeds een bloed neus en een bloedende lip had. Mandy sprong ook op de bank en keek bezorgd naar hem, waarna ze op zijn schoot klom en op zijn schoot ging liggen... Ugh, dat was niet wat hij nu nodig had, omdat de adrenaline nog steeds door zijn lichaam stroomde en hij ook nog pijn had. Hij had nu behoefte aan iets koels, zoals ijs, om tegen zijn oog en neus te drukken. En zijn lip. Dat zou wel fijn zijn om te gebruiken met zoveel pijn en ugh... Hij was er klaar mee voor vandaag. Maar om nou naar een winkel of naar huis te lopen terwijl hij duizelig was, leek hem ook geen slim plan als hij eerlijk was.

Hij hoorde voetstappen naderen, waardoor de roodharige jongen even langzaam opkeek met zijn heldere blauwe ogen. De jongen voor hem leek wel bevroren. Wat was er nou? Hij glimlachte even vriendelijk naar de ander, waarna hij pas besefte hoe het eruit moest zien. Een wapen in zijn hand, bebloed.. Nee, dat zag er niet fris uit. Hij gooide het mes, die van origine van de andere man was geweest weg, waarna hij naar de jongen keek, maar vervolgens weer naar zijn mudkip. Dit paste niet zo bij hem... Of wel dan? Ooit van een Breeder gehoord die een man helemaal in elkaar aan het slaan was..? Nee, waarschijnlijk waren er niet veel breeders zoals hij. Naja, niet dat de ander kon zien dat hij een breeder was. Dat was eigenlijk totaal niet zichtbaar, vooral niet door hoe hij erbij zat. Hij wreef even over zijn hoofd, auw.

De jongen bleef er maar staan. Zo oud leek hij niet, als hij eerlijk was. In ieder geval geen volwassen jongen. Midden in de pubertijd.. Auw... Zijn hoofd... "Daarom zit je diepte bed rood." Wat? Bryan keek fronsend op naar de jongen en knipperde even niet begrijpend. Hij probeerde te kraken wat de ander probeerde te zeggen, waarschijnlijk waarom hij onder het bloed zat, of waarom hij hier zat. Dat was het enige wat hij eruit kon halen. "Je praat nonsens op dit moment kiddo." sprak hij even met een vriendelijk glimlachje.

Opeens verscheen er een andere pokémon, die de jongen herkende als een Skarmory, die meteen de jongere jongen in zijn zij prikte. "AUW!" klonk er even, terwijl hij zijwaarts op de grond viel... Uhm.. Bryan keek even bezorgd naar de jongen. De jongen greep meteen met zijn handen op zijn hoofd, waarna hij zich op zijn rug draaide en de rode ogen van de jongen dicht gingen. "Excuses." klonk er even, waarop Bryan even fronste en even wankelend opstond en naar de ander liep. "Alles okay?" vroeg hij even bezorgd aan de jongen. Yeah... Zo was Bryan. Hij zette andere mensen voor hem.

De jongen kwam opeens weer overeind, alsof het een soort robot was die zojuist opnieuw was opgestart na een crash. "Oh ja hoor meneer." klonk er met een glimlach van de jongen af. Heh.. Dat was opeens een hele andere reactie dan de vorige... "Met mij gaat het prima, maar u ziet er een beetje wiebelig uit." De jongen kwam opeens overeind en legde zijn handen op zijn schouders, heh? "Ga maar weer even zitten. Ik denk dat je moet uitrusten." Uh... Hij knipperde verbaasd en ging voorzichtig weer terug naar de bank om te gaan zitten. "Bedankt..." Het was opeens wel een hele omslag vergeleken met net, waar de jongen zowat niks kon uitbrengen. Heh... "Voel je je wel goed?" vroeg hij even ietwat bezorgd, het was namelijk wel... apart om maar zo te zeggen.

"Ja hoor," Was het antwoord van de jongen die de Skarmory aan het aaien was. "Ik voel me prima. Maar uh.. hoe gaat het met jou? Je zit onder het bloed. Ohja, en ik ben Kenneth!" Eh... Dat waren veel dingen in één zin om te verwerken. Bryan knipperde even en zag in de verte al bikers aankomen, maar helaas had hij niet doorgehad dat het idee van de mannen was om hen te belagen met modder. Kijk die losers eens modderhappen!" klonk er nog van de mannen, waarop Bryan even zuchtte. "Alsof mijn dag nog niet beter kon worden." sprak hij even mopperend tegen zichzelf. Hij keek even naar de andere jongen op en knipperde even. "Met mij gaat het wel, ik kon gewoon niet aanzien hoe een man zijn pokémon mishandelde." sprak hij even rustig tegen de ander, waarna hij wat modder weg veegde. "Bryan is de naam."

"Potver! Nu zitten we helemaal onder de modder!" klonk er boos van de jongen af, waardoor Bryan even knipperde. Nah, echt boos worden werd hij er niet om. Dat had toch weinig zin en al helemaal nu ze weg gereden waren. Dit was alleen maar de reactie waar die mannen op gehoopt hadden. "Sukkels dat ze zijn! Wat zeg je? Een Pokémon mishandelen?! Laten we hem dan maar eens mishandelen! Kijken hoe hij dat vind!" Heh... Bryan keek even verbaasd naar de jongen. Talk about from zero to hundred real quick. "Aangenaam, mijn naam is Kenneth." klonk er opeens volstrekt normaal, alsof er niks gebeurd was. Bryan knipperde verbaasd, waarna hij even zijn keel schraapte. "Dat heb ik al gedaan, vandaar de verwondingen. Die gast is er erger vanaf dan dat ik ben." sprak hij even rustig tegen de jongen, waarna hij naar zijn kleren keek. Lekker, onder de modder. Mandy leek het echter totaal niet erg te vinden en begon zelf ook door de modder te rollen, waardoor de blauwe mudkip opeens een bruine mudkip was geworden. Ze maakte een vrolijk geluidje en sprong weer op zijn schoot, alsof ze zei; 'Kijk! Nu zijn we weer hetzelfde!' Gekke pokémon dat het was. "Ach, met een wasje zou dit er binnen no-time weer af zijn." sprak hij even met een glimlach, alsof niks zijn dag kon verpesten.

Geschrokken draaide de jongen zich om, nouja zeg. Dat was ook fijn. "Je hebt al gevochten? En uh.. weetje uuh.. zeker dat hij niet terug komt met een grote groep sterke mannen." klonk er angstig van de zwartharige jongen af, waarop Bryan alleen maar breed fronste. Waar had deze jongen het in Arceus naam over? "Oh nee, oh nee, en dan denken ze natuurlijk dat ik er ook bij hoor." Hij begon meteen de Skarmory te huggen, waarop Bryan even knipperde. Raar. "Je beschermt me toch wel als ze komen hè?"
Bryan kuchte even als teken dat hij even wilde onderbreken. "Ik denk niet dat hij terugkomt. " sprak hij even rustig tegen de jongen. "En daarbij, anders beschermen Mandy en ik je wel, vooral omdat je er niks mee te maken hebt." sprak hij rustig, waarop de Mudkip een instemmend en blij geluidje maakte. "Al denk ik niet dat er problemen komen met die man."