Rat a Tat Tat

Hoe duur het zou zijn om het te vergoeden? Taylor was erg geneigd om gewoon niet meer terug te gaan en de stad te ontvluchten. Ze zouden haar vast niet kunnen vinden, want op het moment bleef ze toch niet lang op één plek. Ze zou pas kunnen settlen als de zoektocht werd afgeblazen, wat nog lang zou kunnen duren, maar de politie was niet heel actief met kleine zaken als een ‘gestolen’ scooter. De blondine had gewoon geen zin om hier voor op te draaien. Daar had ze het geld waarschijnlijk niet eens voor. Sure, ze kon vast wel wat van haar ouders of haar zus lenen, maar dan zou ze of een preek te horen krijgen, of ze zouden haar voor altijd hiervoor plagen. Beiden waren een straf die ze niet echt zag zitten, als ze eerlijk moest zijn. “Geen idee,” beantwoordde ze zijn vraag met een nonchalante schouderophaal. Ze had echt geen flauw benul hiervan en ze was niet van plan om het antwoord daarop te zoeken.

Alsof dit probleem al niet erg genoeg was, bleek ook nog eens dat Cooper zijn portemonnee en Holocaster was verloren. Oh. Natuurlijk. Dat kon er ook nog wel bij. Taylor gromde zachtjes en wierp weer een blik op het water. “Ik heb geen waterpokémon,” deelde ze mee. De anderen konden ook niet echt helpen bij hun zoektocht. Fantastisch. “Wat wil je doen?” Misschien had hij een idee.

Hij wilde terug dat smerige water in. Werkelijk? Na al die moeite om eruit te komen? Taylor keek hem met een diepe frons aan. Oké, een portemonnee kon misschien nog een beetje belangrijk zijn, maar het papiergeld dat hij mogelijk zou kunnen hebben zou nu toch al naar de maan zijn. Voor het geld was het dit dus helemaal niet waard. Misschien had hij iets anders belangrijks in zijn portemonnee zitten? Taylor wist het niet. “Als je dat wilt doen, hou ik je niet tegen,” sprak ze tegen hem. Hij vervolgde door te verduidelijken dat hij wel voor de scooter wilde betalen – en dat bracht Taylor weer terug bij de schuld die ze net had gemaakt. Ugh. Ze had geen zin in geldproblemen. De blondine had verwacht daar nooit meer mee opgezadeld te zijn. Ze slaakte een diepe zucht. “Kunnen we niet gewoon de stad uit?” bromde ze gefrustreerd. “Gewoon wegrennen. Niet meer terugkomen.” Yeah, dat klonk wel als een avontuur.

Hij kon nog niet weg, want hij moest droge kleding hebben. Taylor vond hem eigenlijk wel prima zoals hij er nu bij liep, maar ze besloot om dat niet hardop te zeggen. Ze verwachtte dat het weer over zijn hoofd heen zou gaan, anyway. “Daar is nog wel tijd voor,” opperde ze. Ze zouden waarschijnlijk pas worden gezocht als de dag voorbij was, want ze moest de scooter voor sluitingstijd terug hebben gebracht. Of, nou ja, Taylor zou worden gezocht. Cooper niet. Hij bleef veilig. Die stelde de vraag waar ze van weg moesten rennen, waardoor de blondine verbouwereerd zijn kant op keek. “De autoriteiten?” beantwoordde ze zijn vraag. “Het is geen groot misdrijf, maar ik neem aan dat ze wel naar me komen zoeken als ik de scooter niet terugbreng.” Zoveel gedoe. Had ze de scooter niet gewoon een gebouw binnen kunnen rijden? Als hij stuk was gegaan door een botsing, had ze gewoon aan kunnen bieden om hem zelf te maken. Dat kon ze wel, mits ze het juiste materiaal had. Taylor was echter geen diepzeeduiker, dus hier kon ze haar eigen hachje niet echt bij redden.

Omkopen? Zag ze er soms rijk uit? Cooper had zijn portemonnee verloren en die konden ze met geen mogelijkheid opvissen, en hij had het over omkopen? Taylor mocht dan wel een aardig zakcentje hebben opgespaard, maar dat ging ze echt niet helemaal opmaken aan het omkopen van politieagenten. Misschien dat het een goed plan was als ze daadwerkelijk geld had om uit te geven en er daarnaast ook nog gewoon van kon leven, maar op dit moment was het alles behalve. “Dude,” reageerde ze dan ook op zijn voorstel. Voor de verandering wilde ze iemand eens niet de grond in boren. Cooper deed toen een hele omslag van wat hij eerder gezegd had en de blondine hief verbaasd een wenkbrauw. “Wacht, legit?” vroeg ze aan hem. Ze had geen flauw idee waarom hij opeens wel wilde vluchten, maar ze ging het idee in ieder geval niet tegen spreken.

“… Natuurlijk.” Aan de andere kant van de gracht. Taylor liet haar pastelroze ogen over de gracht heen glijden en zag even verderop dat ze op een pleintje uit zouden komen. Daardoor konden ze naar de andere kant van de gracht, maar dat zou wel extra tijd kosten. Niet dat ze een beter idee had. “Je hebt niet toevallig een vliegpokémon bij je, of wel?” vroeg ze aan haar metgezel.