Rat a Tat Tat

Lumiose was een prachtige, bruisende stad. Dat was de eerste indruk die Taylor had, in ieder geval. De drukte was misschien een minpuntje, maar dat kon de blondine wel hebben. Drukte betekende meer mensen en dat betekende meer sociale interacties of werk. Ze zag zichzelf hier in ieder geval wel een flink zakcentje verdienen met haar monteurwerk – want daar leek de stad in ieder geval ook mee vol te zitten. Werk. Taylor zag het al helemaal voor zich; een eigen zaakje op de drukst bezochte winkelstraat van heel Lumiose. Maar nu ze de prijzen van alles in de stad zag, besefte ze zich hoe onmogelijk en ambitieus dat wel niet was. Het pand alleen al zou teveel geld vergen om elke maand mee te kunnen overleven... Laat staan de onderhoudskosten en het gereedschap dat ze zou moeten bijhouden. Taylor kreeg er spontaan hoofdpijn van.

Gelukkig vond ze al snel afleiding. Hoewel Lumiose krioelde van de taxi’s in de straten, was er niet alleen een fietsverhuur, maar ook eentje die scooters verhuurde. Omdat de blondine haar scooterrijbewijs had, en erg kon genieten van de wind in haar haren, was de keus al snel gemaakt. Taylor crosste dan ook niet veel later over de met tegels belegde straten. Dat het verhuur teveel had gekost, liet ze voor nu maar even varen.

Taylor had geen flauw idee hoe lang ze al onderweg was en wanneer iemand haar als vervoer durfde te gebruiken, maar ze kreeg uiteindelijk in de gaten dat één of andere malloot aan de achterkant van haar scooter was gaan hangen. Boos werd ze echter niet. Nee, zij ging hier op een andere manier mee om. De blondine besloot de persoon te testen door zo lang mogelijk te blijven rijden. De snelheid voerde ze ook wat op, zodat haar aanhang geen andere keus had dan te blijven hangen – tenzij crashen hen een beter idee leek. Met een geniepig grijnsje reed Taylor Lumiose verder rond, benieuwd wie van hen het eerder zou opgeven.

Blijkbaar zij. Hoewel het haar grappig had geleken om iemand te zien crashen – want dat was wel hun verdiende loon om haar zo te misbruiken – was ze niet koppig genoeg om dat af te wachten. Na een flinke tijd besloot ze er zelf genoeg van te hebben; deels omdat ze nieuwsgierig was naar de persoon zelf en deels omdat ze niet extra wilde betalen voor het slopen van een scooter. Al kon ze hem waarschijnlijk zelf wel fixen als er iets kapot was gegaan. Taylor liet het ding tot stilstand komen en zette vervolgens de motor uit, waarna ze de helm los klikte en hem van haar hoofd afhaalde. Ze hing het echter niet aan het stuur van de scooter, want de stem van de vreemdeling trok haar aandacht en voor ze het wist had ze haar hoofd al naar hem omgedraaid, de helm nog steeds tussen haar handen geklemd.

Holy Muk. Hij was hot.

Taylor had in eerste instantie een opmerking terug willen maken, maar ze voelde het bloed opeens naar haar gezicht stromen. Daarom kostte het haar ook even om de woorden bij elkaar te vinden. Bijna had ze eruit gefloept dat hij nog een ritje kon krijgen, maar het was vast geen goede eerste indruk om meteen al een dubbelzijdige opmerking als begroeting te maken, of wel? “Doe je dat thuis ook?” vroeg ze in plaats daarvan maar geamuseerd aan de jongen. “Not that I mind...”

Ze had misschien een klein foutje gemaakt in haar uitspraak. Een klein foutje die de logica achter haar vraag compleet deed verdwijnen. Taylor nam het zichzelf niet kwalijk, ze werd immers afgeleid door zijn goeie looks en dan dacht ze gewoon niet helder meer na. Het was geen onbekend fenomeen voor haar om op die manier afgeleid te worden, dus het verwarde haar dan ook niet. Zijn reactie in eerste instantie wel, want op dat punt had ze zich nog niet beseft hoe vreemd haar vraag wel niet was geweest. Toen ze dat wel deed, begon ze eerst beschaamd te lachen. Well, dat ging al goed. Gelukkig bracht de vreemdeling haar op andere gedachten toen hij zijn verhaal vervolgde en daarmee begon ze harder te lachen. “Het is dat ik deze nog moet terugbrengen, anders hadden we dat wel kunnen proberen,” reageerde ze. Taylor bedoelde het als grapje, maar de kleine twinkeling in haar ogen betekende duidelijk dat ze die kans meteen zou pakken als die zich voor zou leggen. Van een trap afrijden met een scooter was haar eigenlijk nooit eerder te binnen geschoten, maar het klonk wel als een fantastisch idee.

De jongen vroeg haar vervolgens of ze boos was. De blondine keek hem met een verwarde frons aan, tot ze zich herinnerde dat hij de hele tijd had mee gelift. “Niet echt,” begon ze. “Ik bedoel, ik huur de scooter dus het is niet mijn benzine. Waarom zou ik boos zijn?” Ze keek hem met opgeheven wenkbrauw aan. Was hij net als haar en deed hij eerst voordat hij nadacht? Dat zou misschien verklaren dat hij een boze Taylor verwachtte. “Ik was eigenlijk benieuwd naar hoe lang je het vol ging houden, maar dat gaf ik maar op,” voegde ze er grijnzend aan toe. Hij moest vast veel uithoudingsvermogen hebben. En zo niet, dan had hij die nu wel gekregen – inclusief gespierde armen.

De jongen vertelde dat hij het desnoods op zijn eigen scooter zou kunnen proberen – mits die het ermee eens was. Taylor fronste. Het was een scooter, hoe kon die een mening hebben? De blondine bestempelde hem al bijna als een rare knakker, maar hij legde al snel uit wat hij ermee bedoelde. Dat klonk… Logisch. “Oh,” bracht ze als eerste uit. Had hij zijn pokémon echt naar zo’n voertuig vernoemd? Het paste niet echt bij een Ludicolo, maar Taylor vond het verbazingwekkend schattig. Dat kwam vast en alleen maar omdat ze hem aantrekkelijk vond – al kon haar dat natuurlijk niet veel schelen. “Hebben al je pokémon zulke namen?” grapte ze alles behalve serieus. Ze grijnsde er zelfs bij om aan te tonen dat ze het niet serieus bedoelde.

Hij was blij dat ze stopte en hij was er zeker van dat zijn armen langer waren geworden. Taylor kon het niet laten om te lachen. “Well, dat is alleen maar handiger, toch? Nu kan je makkelijker bij de bovenste plank van de kast,” reageerde ze geamuseerd. De blondine bedacht zich toen dat hij misschien ergens heen had gemoeten en daarom wat meer snelheid had opgezocht. Dat, of hij wilde dit gewoon eens proberen om van zijn bucketlist af te strepen. “Moest je ergens zijn? Anders breng ik je er wel heen,” vervolgde ze toen iets serieuzer. Ze klopte op het achterste gedeelte van de zitting. Hier zat echt geen achterliggende gedachte achter, ofzo. Hij zou niet zijn armen om haar middel moeten leggen als hij achterop ging zitten. Nope.

Hij legde uit dat hij zijn pokémon naar voertuigen had vernoemd. Taylor lachte hardop; al was ze er niet zeker van of ze dat deed om de Scooter opmerking, het feit dat hij voertuigen als namen gebruikte of omdat ze hem op z’n minst esthetisch wel leuk vond. Zijn karakter viel tot nu toe ook niet heel erg tegen. “Hoe heet je zelf?” vroeg ze met een geamuseerde grijns op haar gezicht. “Segway?” Ze sloot het nog niet eens uit, hoe belachelijk het ook klonk in haar oren. Wie weet had hij wel dezelfde smaak in namen als zijn ouders. Wist zij veel.

Het was maar goed dat hij had meegelift. Dat was de jongen zijn conclusie. Taylor snoof geamuseerd. Wat een malloot. “Precies. Voor jou pakt het alleen maar beter en beter uit,” reageerde ze op zijn korte verhaal. Wat zij hieruit te halen had? Wel, ze was in het gezelschap van een leuke knul. Om meer kon ze op het moment niet echt vragen, in elk geval. Tiffany was ze al helemaal vergeten. Bij zijn volgende woorden wilde de blondine eigenlijk haar neus ophalen, want de SubWailmer vond ze eigenlijk helemaal niet zo lekker, maar ze zag een kans die ze niet echt aan haar neus voorbij kon laten gaan. “Nah, ik breng je er wel heen,” vertelde ze hem met een glimlach. “Het is niet alsof ik van plan was ergens heen te rijden. Ik huurde dit ding uit verveling, so…” Ze keek naar de helm en toen terug naar de jongen. Shit, ze had er maar één, want ze was natuurlijk alleen geweest bij het huren. Oh well. Taylor reikte hem de helm toe en klopte toen op de zitting. “Spring maar achterop. Ik heb wel een routebeschrijving nodig, though.” Zo bekend was ze hier immers niet. “Of je mag ook weer achter de scooter hangen, als je daar meer behoefte aan hebt,” grijnsde ze naar hem.

Zijn beledigde gezichtsuitdrukking kwam niet geheel als verrast, maar toch verbaasde hij de blondine hiermee. Ze kreeg een beetje spijt van haar opmerking – iets dat niet vaak voorkwam, al gaf ze daar zijn goede looks de schuld van – totdat hij aan haar vroeg of hij eruitzag als een nerd. Taylor kon het niet helpen en lachte even voor ze antwoord gaf. Was dit een kans om te flirten? Yep. Ging ze die nemen? Jazeker. “Die look zou je in ieder geval wel goed staan,” reageerde ze met een nonchalante grijns. “Maar je huidige is ook wel goed.” Bij gebrek aan een bepaalde brunette die haar normaal gesproken zou high-fiven hiervoor, deed ze het inwendig maar met zichzelf. Zelfs in een andere regio kon ze het blijkbaar nog. Dat was wel een schouderklopje – of in dit geval high-five – waardig. De jongen stelde zichzelf toen voor als Cooper en de blondine moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Of om te blozen. Of tegelijk. Minstens tegelijk. Had hij wel door wat hij zei? “Niet genoeg centimeters? Verschilt die mening niet per persoon?” Taylor snoof geamuseerd en schudde haar hoofd. “Zou je me geloven als ik zeg dat ik Vespa heet?” Nee, dat zou gewoon veel te toevallig zijn vanwege de scooter. “Ik ben Taylor.” De blondine overwoog om te zeggen dat ze geen centimeters had, maar dit keer was ze niet van plan om dat pad in te slaan voor dit gesprek.

Hij nam de helm aan en besloot deze keer maar achterop te willen zitten. Taylor grijnsde – half omdat ze het wel grappig vond, half omdat ze nu haar zin kreeg en hij haar wel vast moest houden. Ze nam meteen plaats op het voertuig en wachtte tot Cooper achter haar had plaatsgenomen, een beetje teleurgesteld dat hij zoveel ruimte tussen hen overliet. Ze waardeerde het aan de andere kant echter ook wel, want er was niks vervelender dan weinig ruimte voor beweging te hebben, zeker als bestuurder van het voertuig. Zijn vraag verwarde haar echter een beetje. “Heb je nog nooit achterop gezeten?” vroeg ze plagend. “Je mag je handen wel om m’n middel leggen.” Daar was niks verkeerd mee, right? Het kwam heel vaak voor dat anderen zo op de scooter zaten. Maar misschien moest ze hem nog een andere keuze geven voor hij zich ongemakkelijk zou voelen. Een beetje tegen haar zin in vervolgde Taylor dus. “Je kan je ook vasthouden aan de achterkant van de scooter. Als het goed is zit daar een uitsteeksel, ofzo.” Ze had er niet echt opgelet, als ze heel eerlijk moest zijn.

Ze was, buiten zijn moeder, de enige die hem tot nu toe een compliment had gegeven op zijn uiterlijk? Dat had de blondine nou niet bepaald verwacht. Anderen zouden zijn looks toch hooguit schattig moeten vinden? Sure, ze had een wat aparte smaak als het op veel dingen aankwam, maar ze kon gewoon niet de enige zijn die hem wel zag zitten. Dat was gewoon onmogelijk. Cooper vervolgde echter al snel met een vraag en dat dwong Taylor ertoe om op te letten, waardoor ze niet verder kon denken over zijn uiterlijk. Misschien was dat wel beter geweest, want hoe hij vervolgde zorgde er alleen maar voor dat de blondine moeite moest doen om haar lach in te houden. Waarom moest hij het nou op die manier verwoorden? “Yeah, laten we het daar maar op houden,” grijnsde de blondine naar de jongen. Ze wilde zijn onschuld liever besparen. Dat maakte hem alleen maar schattig.

Cooper vertelde dat niet iedereen het fijn vond om aangeraakt te worden. Taylor fronste. “Wat de hel heb je gedaan om dat dreigement te krijgen?” vroeg ze verward aan hem. Zoiets gebeurde immers niet zomaar, dat kon ze uit ervaring vertellen. “Anyway, ik ga je handen niet afhakken. Maak je je daar maar geen zorgen om.” Schijnbaar was het genoeg om hem over te halen, want ze voelde niet veel later dat hij voor haar middel had gekozen en onbewust kroop er een triomfantelijk glimlachje op haar gezicht. Score. Toen hij vermeldde dat hij zat, startte Taylor de motor op. “Aight. Hou je vast en vergeet me niet te zeggen waar ik heen moet,” sprak ze tegen hem, waarna ze de scooter zo verplaatste dat ze makkelijk weg kon rijden. Goed. Waarheen?

Cooper had geen flauw benul, maar dat verbaasde Taylor ergens ook niet. Heel veel mensen begrepen niet wat ze fout hadden gedaan, als ze al iets fout hadden gedaan. Ze begreep alleen niet dat de jongen ook daadwerkelijk iets fout kon doen. Misschien lag het wel gewoon aan dat blondje die zijn handen wilde afhakken. Ze klonk in ieder geval vrij agressief, dus misschien had ze wel problemen met haar mentale gezondheid ofzo. Taylor wist het niet. Dus ze besloot haar brein er maar niet over te breken, want die blonde kende ze toch niet. Cooper gaf bovendien een argument die nog eens zou kunnen kloppen. “Dat is het vast. En misschien zitten er een paar schroefjes los,” sprak ze plagend. Goed, ze kende de blondine verder niet, maar ze kon toch wel een grapje maken? Of twee. Of tien.

Een plagerige grijns verscheen toen rond haar lippen. “Messen zijn niet echt mijn ding,” reageerde ze nonchalant, waarbij ze haar schouders ophaalde. Ze wilde eraan toevoegen dat ze andere manieren wist om iemand te pijnigen, maar dat zou vast geen goeie, eerste indruk achterlaten. Taylor wilde hem langer als gezelschap hebben. Cooper vroeg haar vervolgens of ze de makkelijke route wilde, of binnendoor. Aangezien de blondine arrogant genoeg was om zichzelf een goede chauffeur te noemen, wilde ze best een uitdaging hebben. “Ligt eraan of binnendoor moeilijker is,” reageerde ze. Ze draaide haar hoofd ver genoeg om over haar schouder te kunnen kijken. “Ik wil de moeilijkere route.”