Hotlands

Tara humde vrolijk en liet wat zand opstuiven terwijl ze licht met haar vleugels klapperde. Ze waren terug in de Desert. Kate keek vrolijk uit haar gogoggles die haar zicht wat rood maakten. Het was leuk om iets te dragen wat gebaseerd was op je partner. De handige woestijnbrillen waren afgekeken van Flygons om te voorkomen dat er zand in je ogen zou komen. Kate had haar paar al op jonge leeftijd gekregen en ze waren dan ook wat versleten door de jaren. Hoewel ze nog steeds niks van haar verleden herinnerde wist het meisje dat ze vaak in de woestijn te vinden was geweest. En het was fijn terug te zijn! Vooral na die vreselijke storm, de hitte van de Desert was meer dan welkom. Kate wierp een schuine blik op Tara, sinds die een Flygon was waren ze verhuist, dus veel waren ze hier niet geweest. Het was wel de geboorte plek van de draak. Hoewel ze in het huisje, waar nu een ander paar onderzoekers woonden, was grootgebracht tot op een punt dat ze voor zichzelf kon zorgen. Dit voelde wel als ‘thuis’, zowel voor de pokémon als de trainer. Het was er warm en droog en prettig.. nou ja, niet voor de meesten waarschijnlijk, maar voor de goed voorbereide ranger en haar pokémon was het hemels. Kate had zich wel dik ingepakt, haar sjaal over haar mond en neus, bijna perfect aangesloten op haar paar rode gogoggles. Haar kleding was zo goed het kon zanddicht en onopvallend als het kon. Voor vandaag moesten de redelijk ver de woestijn in. Ze waren op zoek naar een Cacnea! Toevallig gevraagd door de mensen die nu in haar oude huis woonden. Dat bracht niet de beste herinneringen terug als je dacht aan het eerste gevecht van Tara. Juan was niet erg vriendelijk geweest en een beetje nogal een pestkop. Maar ze waren niet op zoek naar Juan, die was ergens bij het weeshuis waarschijnlijk. Kate schudde haar hoofd om de nare herinneringen kwijt te raken, maar het enige wat het haar opleverde was een verbaasde blik van Tara. Ze wist nog steeds niet wie ze was geweest, maar ze had het besloten los te laten. De dokter had ook gezegd dat ze een flinke klap had gemaakt, de schade was niet echt te bepalen. In elk geval had ze geluk dat het alleen haar herinneringen waren. Er waren ook gevallen waar mensen met overeenkomende ongelukken wel eens hun hele leven in een rolstoel doorbrachten. Maar ja, herinneringen waren ook kostbaar. In elk geval, als ze niet terug zouden komen na een half jaar werd het als hopeloos gezien en het was al ruim vijf maanden zo. De herinneringen zouden waarschijnlijk niet meer terug komen en dus was het beter om het los te laten. “Klaar om te gaan?” vroeg Kate gedempt door de sjaal aan een enthousiaste Flygon. Het was tijd echt diep de Desert in te gaan.
Ze waren al zeker een half uur onderweg toen Tara een grote rots ontdekte. Het duurde even voor Kate om het ding te plaatsen, maar toen besefte ze dat dit de rots was waar ze zich had verscholen toen de Krookodile Tara’s moeder aanviel en.. een gebleekt bot werd gevonden. Al had Kate het al geweten, toch toevallig dat ze net het ei had gered met de shiny erin. Ze gaf niks om de bijzondere kleuren van Tara, al waren ze wel mooi, maar andere mensen zouden het zonde vinden als het ei van de shiny zou worden opgegeten. De Flygon bewoog wat onrustig, alsof ze ook besefte wat hier was gebeurd, en Kate besloot snel weer verder te gaan. Ze wilde hier niet blijven. Te veel nare herinneringen. Al snel lieten ze de rots achter zich en waren weer in een open gebied. Alles was eigenlijk open in de woestijn. De groene gedaante was dan ook niet te missen. Verbaast en een tikkeltje nieuwsgierig kwam Tara dichterbij het ding. Het was geen woestijnplant, maar leek ook weer niet echt op een pokémon. Kate was op een afstandje en hoewel haar zicht redelijk rood was herkende ze het ding. Het was geen Cacnea, maar de evolutie een Cacturne. Het waren nachtbeesten met macabere gewoontes, dus het was beter verder te gaan. “Laten we gaan,” probeerde Kate tegen haar pokémon te zeggen, al was het moeilijker te verstaan met de sjaal goed voor haar mond gebonden tegen het zand. Tara draaide zich om, ze had goede oren.. of zo, het was onduidelijk waarmee Flygons hoorden. Jammer genoeg sloeg haar machtige staart tegen de wilde pokémon en die viel om. In eerste instantie leek niks aan de hand te zijn, maar toen kwam de Cacturne overeind, ogen boos op degene die zijn rust had gestoord gericht. Tara had nauwelijks een pas kunnen zetten voor hij een Pin Missile op haar afstuurde. Kate zuchtte en wist dat deze pokémon niet zou opgeven tot hij zijn wraak had.. of was verslagen. “Tara,” zei ze met zoveel betekenis in haar stem dat de Flygon het makkelijk begreep. Commando’s geven was doelloos als haar stem de pokémon niet goed kon bereiken, dus liet Kate het compleet aan Tara over. Vooral in een gevecht zou het luid worden en het was beter de Flygon maar gewoon te laten vechten in haar natuurlijke omgeving.
Tara, die weinig schade van de Pin Missile had gekregen, was niet van plan het de Cacturne makkelijk te maken. Een machtige Fire Blast werd als openingszet gebruikt. De groene woestijnpokémon zette zich schrap en verschool zich achter een Spiky Shield. Kort daarna werd hij echter geraakt door een tweede aanval van Tara die al een tegenzet had verwacht. De Dragon Breath had de Cacturne omver geblazen als die niet zo stevig op zijn voeten stond.. als hij die had. De Flygon klapperde met haar vleugels om op te stijgen en veroorzaakte in het proces ook nog eens een zandstorm. Maar dat was waar de pokémon bekend om stonden. Bijna geluidloos klapperend steeg Tara op om de Fly uit te voeren. De Cacturne reageerde met een goed gemikte Pin Missile. Een paar van de scherpe naalden raakten de draak, maar erg veel schade deed het sowieso niet. Het lukte Tara een Fly uit te voeren en haar tegenstander te raken. De plantachtige pokémon leek een beetje gefrustreerd door het hebben van een sterke tegenstander, maar aangezien Flygon’s niks nieuws waren was het ook niet echt een uitdaging. Met een Leech Seed wist hij de draak te raken, het zou hem wat meer kracht geven over het gevecht. Tara siste, voor haar was het niet echt een fijne aanval. Ze dook naar onder in de steeds erger worden zandstorm. Met een Aerial Ace raakte ze de wilde pokémon, meteen gevolgd door een Dragon Claw. Maar de tweede aanval werd geblokkeerd door een tweede Spiky Shield. Boos sissend week de Flygon naar achteren, de stekels waren niet bepaald zacht. De Cacturne genas zichzelf een beetje met de Leech Seed. Met een soort grijns keek hij de draak aan, overduidelijk tevreden met zijn acties. Dit schoot er bij Tara duidelijk verkeerd in, want haar wangen bolden op en de plant was niet snel genoeg om de vuuraanval te ontwijken of blokkeren. De Fire Blast richtte duidelijk schade aan, vooral omdat de aanval van zo een korte afstand was afgevuurd. Kate had haar mouw voor haar gezicht en keek toe. Ze had respect voor de vechtende pokémon, als zij dit soort gevechten moest doen had ze al lang geleden opgegeven. Maar aan de andere kant waren pokémon dit gewend, ze waren zo gemaakt door de mensen die ze verzorgden. Hoe de dieren controle hadden gekregen over deze spectaculaire krachten was een raadsel. Waarschijnlijk waren ze er altijd al, hadden ze het gekregen van Arceus. Waarom mensen bestonden was een nog groter raadsel, die brachten alleen problemen. Maar het was geen tijd om over diepe filosofische dingen na te denken. Tara kwam net dichterbij om haar tegenstander te vangen tussen haar scherpe tanden. Helaas miste ze en werd ze geraakt door een Absorb, hierdoor kreeg de plant ook meteen wat energie terug. Jammer. De Flygon gromde onvriendelijk en vloog naar voren. Haar vleugels gloeiden metaalachtig op en de Steel Wing raakte de Cacturne net. Die viel naar achteren en had even een moment nodig om te herstellen. Tara liet er echter geen gras over groeien en opeens gleed het zand onder de wilde pokémon opzij. Een set pijnlijk uitziende stenen schoot naar boven, schade leverend aan de Cacturne. Die kwam overeind en keek in de triomfantelijke ogen van zijn tegenstander. Hij werd duidelijk gefrustreerd.
De pokémon bleek slimmer dan gedacht. Misschien had hij eerder trainers gezien, of wist hij gewoon dat de Flygon bij het meisje hoorde, maar de volgde aanval was niet op de draak gericht. Kate keek in verbazing en lichte schok toe hoe de Energie Ball op haar af kwam. Tara reageerde razend snel en wierp zich tussen de aanval en haar trainer. Mensen waren immers veel kwetsbaarder dan pokémons. De Flygon ving de klap op en kwam toen naar voren. Met een krachtige Dragon Tail sloeg ze de Cacturne weg. Zo ver dat het gevecht duidelijk voorbij was. Kate had een paar stappen naar achteren gezet en was gestruikeld. Waarom zat er dan ook een groene bol in de grond? Wacht, nee geen bol. Welke bol had een gelige kroon? De Cacnea kwam loom in beweging en keek het meisje verbaast aan, het had geen idee van wat er aan de hand was. Tara was nog steeds een beetje bezig met de Cacturne, want ze had haast geen aandacht voor de Cacnea. Maar dit was een geluk bij een ongeluk, het was immers de pokémon die ze nodig hadden. De Cacnea was duidelijk nog een beetje moe en reageerde niet toen Kate haar styler pakte en de tol afvuurde. Na een paar zwiepen was de wilde pokémon gevangen, al leek het niet echt in de stemming mee te werken. Ach, iedereen had van die dagen. “Tara?” Kate wisselde een blik met haar pokémon, en nu? De Flygon was nog een beetje in een geïrriteerde stemming. Begrijpelijk. Als je met een humeurige Cacturne moest vechten en vervolgens je trainer moest redden van diezelfde pokémon zou je een minder goed humeur krijgen. Tara bukte zich en porde met haar snuit in de rug van de pokémon. Langzaam kwam het overeind en gaapte, of daar leek het op. Kate zuchtte en keek de pokémon peinzend aan. Niks aan te doen. Ze gebaarde de Cacnea te volgen en ze gingen op weg. En wat ging het langzaam, de Cacnea was niet van plan zijn pas te versnellen. Waarschijnlijk kon de pokémon niet erg snel lopen met die onhandige poten. Na wat minstens drie kwartier moest zijn geweest gaf Kate het op. “Kun jij dat dragen?” vroeg ze vermoeid aan Tara met een gebaar naar de Cacnea. Hoewel ze gewend was aan de woestijn en uren kon lopen, na het wonen in het bos was het wel even wennen. En de hitte had haar uitgedroogd. Het water wat ze bij hadden was al bijna op en de waren nu pas in de buurt van de grote rots. Nog een half uur dan, als het een beetje opschoot. Tara humde haar toestemming en liet Kate de wilde pokémon op haar rug zetten. De Cacnea vond alles best, het leek eigenlijk vooral te willen slapen. Ergens halverwege dommelde het dan ook in.
De reis was vermoeiend geweest, maar uiteindelijk waren ze er dan. Beleefd klopte Kate aan op de deur van de onderzoekers. Ze bestudeerden woestijngedrag of zo iets, het boeide haar eigenlijk totaal niet. Een man van middelbare leeftijd deed open en leek eerst een beetje verbaast. Maar met een paar korte zinnen kon Kate uitleggen wie ze was en waarom ze hier was. De Cacnea werd overgeleverd en Kate moest haar best doen om te voorkomen dat het paar, er was ook een vrouw, Tara wilden houden voor hun onderzoek. Blijkbaar hadden ze nog geen shiny Flygon gevonden in de Desert en was dit een bijzonder fraai exemplaar, om de woorden van de wetenschapper te herhalen. Kate wist het echter af te weren en het enige wat ze wilde horen was dat ze mocht gaan. Gaan slapen om precies te zijn.