Fijn was dit weer, zijn tweede rit op Lenz verging niet als gepland en hij had hem pas diep in de Lumiose Badlands tot een halt kunnen roepen. Al was dat eigenlijk niet zijn doen, want de Pokémon schrok van iets en daardoor had hij hem terug kunnen keren. Wat het ook kon zijn, het moest intimiderend genoeg zijn om de meest koppige Pokémon angst in te boezemen en… dat betekende nogal wat. Nerveus stond hij dus met de Pokéball van de Zebstrika in een stuk verlaten landschap waar niets op groeide met enkel in de vete de schimmen van het industrieterrein. Dit vond hij écht alles behalve een fijne situatie en hij slikte nerveus, snel om zich heen kijkend voor gevaar. Echter merkte hij helemaal niets op; niets intimiderends. Het was simpelweg een kale vlakte én toch schrok het de Zebstrika af. Het was nogal jammer dat zijn band met de Pokémon niet geweldig was en toen hij dan ook naar de Pokéball keek, wist hij wel zeker dat ze het zelfs nooit zou prijsgeven. Zo was het nou eenmaal; ze zou hem zelfs eerder doorspietsen met de twee punten horens op haar kop om hem vervolgens te elektrocuteren. Wat waren dat toch positieve gedachten. In ieder geval had hij geen zin het ‘onzichtbare’ gevaar op te staan wachten, dus liep hij maar te voet al terug naar de poort naar Lumiose City die niet al te ver lag. Dat was echter zijn idee, voordat de grond ineens flink begon te schudden.
“W-Wat… een aard-aardbeving?!” stamelde hij en greep instinctief een rots vast en klampte zich eraan vast. De trillingen stopten enkel een tel later en maakte plaats voor het geluid van… aarde die open brak? Hé? Compleet nerveus keek hij haastig om zich heen en vond spoedig de bron van het geluid. Het lag maar een meter van hem vandaan en de grond daar barstte al inderdaad lichtjes open. Het was kleiner dan hij verwacht van iets wat een aardbeving kon veroorzaken. Deze regio kende hij goed genoeg om te weten dat er veel Ground types rondliepen, dus dit moest geen verassing zijn. Was dat echter de bron van Lenz’s angst geweest; een Ground type Pokémon? Het was raar dat ze ineens dat een probleem vond, terwijl ze Darcy moeiteloos beledigde en aanviel. Wát was dan exact het probleem? Wacht… was het misschien díe Ground type; dat geschubde draak die essen als voorpoten had in zijn Mega vorm?! Wacht… dat kon niet met zo’n kleine grootte, maar toch bezorgde het hem hartkloppingen.
VS.
Nerveus slikkend drukte hij de Pokéball van Newton alvast maar open om de Pokémon aan te pakken. De gigantische gele Pokémon kwam brullend tevoorschijn en knakte gelijk zijn vuisten, het gevaar aanvoelend. Het scheelde dat hij in zulke situaties amper instructies nodig had buiten…
“Low Kick er tegenaan!” De Electivire kennende zou deze niet effectieve aanvallen gebruiken en na die training met die Nidoking wist hij inmiddels wel beter hoe hij in situaties van gevaar moest reageren. Zo ook nu, al was de Pokémon vast geen Nidoking. Net toen Newton zijn been optilde voor een felle trap, openbaarde eindelijk de onruststoker zich aan het daglicht. Nog net ving hij de roodbruine kleur van de Pokémon op, totdat deze zich uit de grond wierp en zijn tanden vrolijk in de voet van Newton zette die net een trap maakte. Tore’s mond viel open van verbazing dat er een rups met vlijmscherpe tanden zich in Newton’s voet had vastgebeten. Deze Pokémon herkende hij zeker niet, maar om op het moment dat Newton jammerend op-en neer sprong van de pijn, zijn Pokédex erbij te halen?
“Fire Punch hem van je voet af,” zei Tore concreet, wetend dat het weinig effect had tegenover de Ground type. Vol overtuiging brulde de Electivire en balde zijn door vuur omringde vuist om deze krachtig tegen de Trapinch te stoten die… nou in zijn.. hand.. beet. Oh boy. Gelijk kwam er een flinke gil uit de Electivire die ditmaal zijn arm op-en neer bewoog, op zijn onderlip bijtend van de pijn. Zijn Pokémon leed pijn en op een ander moment had hij gelachen om de situatie, maar nou niet. Met tegenzin bracht hij zichzelf in beweging en tikte tegen de stervormige ogen van de rupsachtige Pokémon. Een hol geluid weerkaatste eruit, alsof zijn ogen een onderdeel van zijn pantser waren.
“H-Hoe?” De jongen en zijn Electivire waren perplex hiervan geraakt, lang genoeg voor de Trapinch om zijn pootje aan te spannen en een felle tik tegen de wang van Newton uit te delen. Verschrikt sprong de Electivire naar achteren, waarop de Trapinch grijnsde om zijn geslaagd Feint Attack en op de grond belandde. Als Tore iets wist over zijn Electivire dan wist hij wel dat je nooit een aanval tegen zijn gezicht moest uitvoeren. Met de nadruk op nooit. Newton boog woest naar voren, sloeg wild zijn armen de lucht in en liet een hoge dosis elektriciteit over zijn ruwe vacht vrij.
“Newton, rustig! Elektriciteit heeft geen effect!” zei Tore snel, maar de Pokémon negeerde hem volkomen, waardoor hij nood gedwongen tussen hem en de Pokémon ging staan. Newton had echter zijn ode ogen tot spleetjes getrokkn en dreigde een klap aan zijn Trainer te verkopen, totdat… de Trapinch vrolijk tussen de benen van Tore tevoorschijn kwam. Al enkel door zijn glinsterende ogen werd het Newton al teveel en balde hij met een brul zijn vuist en knalde een Fire Punch recht tussen Tore’s benen af. WAT DE… STOP STOP! Het maakte al niets uit, gezien zijn waardigheid op het randje intact blee en hij enkel een meter naar achteren werd geblazen, een krater resterend op de plek waar hij net stond. Ditmaal keek hij met angstige bruine ogen op naar de tiran die zijn Pokémon voorstelde. En net daarvoor de oorzaak ervan, die de klap opgevangen had met enkel een licht beschadigd pantser.
Met de adrenaline en angst wat hem over had genomen in een fractie van seconde kwam hij weer moeizaam op adem. Dat… had hem bijna nogal veel gekost, puur om een woede uitbarsting. Al had hij dan blijven leven, was hij wel wat kwijt geraakt.. wauw… Dit was té close geweest. Zijn hand rustend op zijn borst waar zijn hart nog als een razende tekeer ging keek hij toe hoe Newton de Trapinch achterna rende. Ineens kwam de veel tragere bruine Pokémon tot stilstand en stak Newton zijn handen naar hem uit en vuurde een reeks lichtgevende sterren af. De Swift had echter eveneens amper effect op de Pokémon. Dit was zijn kans! Hij viste met zijn nog trillende handen zijn Pokédex tevoorschijn en liet deze de rups inscannen. Het was schijnbaar een Trapinch, een Grund type die uiteindelijk een… Flygon werd, ja, die Pokémon herkende hij! Dat was de Pokémon die Nathan had, alleen in zijn shiny vorm! Dit was dan zeker interessant. Net toen hij het apparaat echter verborg, sloeg de Trapinch met zijn poten op de grond en voerde een effectieve Earth Power onder de poten van Newton uit. Tsk, dit ging niet goed en zeker niet toen Newton verwilderd de lucht in sprong en woester dan voorheen met nogmaals een Fire Punch in de aanslag kwam… waarmee hij ervolgens zijn Swift aanval bij afvuurde en deze met rake vuistklappen krachtiger maakte? Sinds wanneer kon hij zulke combinaties zelfstandig verzinnen? De reeks in de fik zittende steren vlogen de Trapinch om de oren en wisten al wat meer schade te bezorgen. Dat was echter wel genoeg geweest. De rupsachtige ving de klappen op, maar kromp wel lichtjes in elkaar toen de Electivire razendsnel op hem afschoot met zijn Quick Attack en een witte spoor achter zich. Jammerend hing de Pokémon zijn kopje neer, gevolgd door een frontale klap met Newton.
“NEWTON! Stop!” commandeerde Tore luid, proberend sterk te blijven klinken. De knal bracht echter flink wat stof de lucht in en gedwongen moest hij schuilen achter dezelfde rots als die van zonet.
“Grmpf… wat is hij toch koppig…” Mompelde hij gefrustreerd en greep diens Pokéball al vast. Eens zien… het zand schoot hem niet meer voorbij, dus… Tore sprong vanachter de rots tevoorschijn om Newton terug te keren, enkel om te zien dat de Electivire tot zijn knieën vastzat in de grond wat enkel door een Bulldoze kon zijn geweest. Er was wel een kalmere blik in Newton’s ogen teruggekeerd. Zeker nu hij eindelijk niet meer verblind was door woede en zijn superioriteit.
“Newton, ken je limiet… dus voornamelijk je grenzen,” zei Tore eenvoudig,
“Wees écht voorzichtig, voordat jij jezelf in een gevecht stort, en dat was ons al bijgeleerd, wist je nog?” Newton keek hem verwonderlijk aan, maar de Trapinch verstoorde de les door een lading zat weg te trappen met zijn achterpoten, recht in zijn gezicht. Met een heleboel moeite zag Tore tot zijn geruststelling dat de Electivire zich in hield weer een klap uit te delen.
VS.
Na een diepe zucht geslaakt te hebben, keerde hij hem meteen bedankje terug en haalde een ander tevoorschijn. Spoedig was Darcy ten tonele verschenen en keek hij kalm op de Trapinch voor hem neer die compleet verward de vreemde slak Pokémon tot zich opnam. ‘Tra…Trapinch?’ met zijn kopje zijwaarts gehouden viel zijn bek open en leken er haast vraagtekens om zijn kop te verschijnen. Vermoeid door de idiociteit waar hij ineens door werd omringd, facepalmde Tore, voordat hij maar volledig in de aanval over ging.
“Muddy Water en vuur je Water Pulse er vervolgens achter, Darcy!” De zeeslak opende zijn mond en liet een flinke beving m hem heen volgen. Angstig kroop de Trapinch naar achteren en probeerde zichzelf vervolgens in te graven, maar daar was hij te laat voor; een heleboel golven doemde onder de slak op en schoten recht op de deels door zand bedekte Trapinch op. De klap bracht hem helemaal van stuk en sleurde hem een flink eind op over de kale vlakte totdat hij tot een stilstand bij een rots kwam. Hulpeloos spartelend met zijn poten in de lucht probeerde de Pokémon zich op zijn buik te krijgen, maar zover liet Tore het niet komen. Darcy liet namelijk een waterbol bij zijn mond vormen en vuurde gelijk erna een flinke Water Pulse op de Trapinch af die uiteen spatte toen deze zijn doelwit geraakt had. Verrast en vol afschuw bleef de rupsachtige op de grond liggen, water uit spuwend en deels verward geraakt door de aanval van net. Dat bewees maar weer dat een Pokémon die degelijk in het voordeel was een heel verschil kon maken, al was Darcy zeker geen heethoofd en écht een zeer kalm aangestelde Pokémon die liever speciale aanvallen gebruikte. Compleet het tegenovergestelde van Newton die enkel een spierbundel dacht te zijn, sinds hij geëvolueerd was. Vermoeid slaakte hij een zucht en zag dat de Trapinch zich vooralsnog met de verwarring en schade zich op de zeeslak gelanceerd had voor een pijnlijke Crunch. Goed geprobeerd.
“Harden en dan je Body Slam!” Gelijk verhardde de Pokémon zijn lichaam, voordat de rups zij tanden in had gezet en dat bezorgde niet alleen een verassing voor hem, maar ook… heel veel pijn. Gebroken door de pijn liet deze namelijk Darcy direct los en rolde over de grond. De Gastrodon maakte er echter genadeloos een einde aan door zijn verharden lichaam over de jammerend piepende Trapinch te leggen die… heerlijk rustig was geworden.
“Bedankt, Darcy. Het was echt nodig,” zei Tore simpel die naar de Trapinch toeliep die amper bij bewustzijn was door al die verassingen van net die de Gastrodon hem bezorgd had.
“Speeltijd is nou wel voorbij,” zei Tore in een zucht en tikte een lege Pokéball tegen de Trapinch’s massieve kop aan die er vervolgens in geslurpt werd. Zo was hij ook bevrijd van Darcy’s gewicht, maar betekende dit dat ze een nieuw teamlid erbij hadden, of niet? Het kon net zo goed zijn dat ze hem teveel trauma’s hebben laten oplopen… niet dat een zeker blondine daar bij hem al voor gezorgd had. Echt… ze was erger dan Darcy ten opzichte van de Trapinch.
Gebruikte aanvallen:
Low Kick
Fire Punch 3x
Swift 2x
Quick Attack
Muddy Water
Water Pulse
Harden
Body Slam
