{ Valentino [Blind Date]

De ander hielt blijkbaar van blauw, waardoor ze even knikte. Zelf hoefde ze niet lang na te denken over het antwoord. “Rood” Het lag nogal voor de hand, het was immers de eerste kleur die je al bij haar zou kunnen denken, vandaar dat ze besloot nog wat toe te voegen. “Nou ja, eerder een donker rood.” Het was een diepe kleur, een die sterk was en waar je niet omheen kon. Maar net zo fel als haar haren waren, nee, ze hielt van het donker rood. Het rood van een laaiend kooltje. “Favoriete muziek en speel je een instrument?” Ging ze gewoon weer verder naar haar tweede vraag, om toch een beter idee van Vincent te scheppen.

De roodharige kreeg al redelijk snel antwoord op haar ondervraging. Het was eigenlijk verassend hoe goed die techniek werkte. Gewoon zo veel mogelijk random vragen stellen tot je een beeld kreeg van het persoon voor je. Zo hielt meneer dus juist van wat neerslachtige muziek, iets wat ze nooit van die Growlithe blik had verwacht, en kon hij zingen. Hij leek hier ook wat rood op te worden, wat zorgde dat ze lichtelijk moest grijnzen. “Je weet nu wel dat ik van je verwacht dat je nog gaan zingen vanavond?” Zelf kon ze ook wel degelijk zingen zodra alcohol hielp haar zover te krijgen. Hopelijk wat er voor Vincent minder moeite voor nodig. Toen er ineens een ober kwam met een geweldige bijnaam voor het tweetal, begon Aldrei spontaan te grommen. Nu was het misschien niet spontaan te noemen aangezien Aldrei het deed, maar het punt bleef staan. “De witlof salade graag” Reageerde ze simpel, terwijl ze de kaart terug gaf aan de ober en ondertussen haar vos terug duwde. “Zou ik ook wat water mogen voor mijn pokémon?” Vroeg ze voor haar doen nog vrij vriendelijk, al was het meer om te zorgen dat ze er niet uit gegooid werden. Het hielt de ober vast tegen om te vragen of ze Aldrei terug wou sturen, want normale mensen hielden hun agressieve vossen vast binnen.

Bij het antwoord van degene voor haar moest ze kort haar wenkbrauwen optrekken, maar er kwam wel een lachje vanaf. Wow, ineens werd meneer interessant zeg. “Ik zie het al bijna als een uitdaging” Kwam er geamuseerd uit. De ander bestelde nu ook zijn eten en de roodharige volgde de ober met haar blik terwijl deze wegliep. Het zou vast niet lang duren tot ze hun eten hadden, zelf had ze een rauwkorst en de ander had nogal een populair gerecht. Hoe dan ook besloot ze maar verder te gaan met vragen stellen. “Wat voor pokémon heb je allemaal in je team?” vroeg ze dus ook, waarna haar blik weer op de ander ging.

Blijkbaar verraste de vraag de ander, waardoor haar blik enkel nieuwsgieriger werd. Hij zei dat hij een heel team had en noemde toen inderdaad een flinke hap pokémon op. Sommige klonken best interessant. Toen Vincent hierna begon te blozen en zich verontschuldigde leunde ze weer naar achteren en glimlachte zacht. Echt iets anders wist ze ook niet om te doen. “Niet erg, klinkt als een leuk team. Ik heb toevallig ook een Luxray” Het laatste kwam er met een lichte trots uit, haar team omschreef dat woord immers precies. Ze vond het dus ook helemaal niet erg om erover te praten.