[Ranger Quest] It's Our Pokémon That Make The Beat

Vandaag was de dag dat hij een quest in zijn eentje ging uitvoeren. Benji was nerveus, maar de adrenaline die door zijn lijf gierde vanaf het moment dat hij opstond maakte hem ook enthousiast. Toen hij gisteren door de lijst heen keek, viel zijn oog op een quest die hem nog redelijk makkelijk te doen leek, zeker voor iemand zoals hem. Hij schatte zichzelf niet zwak in, maar hij besefte zich ook wel dat hij erg jong was en daarom minder gevaarlijke of moeilijke taken kon uitvoeren. Tot nu toe leek het echter erg goed te gaan. Met Averill had hij een paar maanden terug nog een tas van een dame teruggehaald van een stel dieven en zijn partnerschap met Yara van hun afgelopen quest was ook geweldig gegaan. Benji vond dus dat het tijd was om iets in zijn eentje op te knappen en de quest die hij had uitgekozen was daar perfect voor.

Voordat hij echter op pad ging naar zijn volgende bestemming, besloot hij nog even met zijn moeder te bellen. Ze moest natuurlijk wel van zijn plan weten en hoewel hij zich bedacht dat ze er misschien op tegen was dat hij alleen ging, had hij het perfecte tegenargument. Hij ging immers niet alleen. Rogue was bij hem. Rogue was erg sterk. Daarom duwde hij met geen enkele tegenzin op het belicoontje en hoorde hij zijn Holocaster niet veel later overgaan. Zijn moeder deed er ongeveer drie tellen over om op te nemen. “Met Nicole?” beantwoordde ze redelijk formeel. Benji fronste even, maar herinnerde zich net op tijd dat ze waarschijnlijk met haar werk bezig was en daarom niet op de beller id had gelet. “Hey mam!” reageerde hij enthousiast, zijn frons inmiddels vervangen met een brede glimlach. Zo te horen was de vrouw verrast om nu wat van hem te horen, want ze klonk redelijk verbaasd. “Benji, hey! Hoe gaat het, jongen?” vroeg ze aan hem. Het deed hem altijd goed om die toon in haar stem te horen. Als hij het woord ‘moederlijk’ zou moeten omschrijven, dan zou hij proberen die toon uit te leggen.

“Heel goed! Ik ga zo een quest doen,” grijnsde hij. “En weet je wat?” vroeg hij vervolgens aan haar. Het was aan de stem van zijn moeder te horen dat ze glimlachte toen ze reageerde. “Wat?” kwam er nieuwsgierig aan haar kant van de lijn vandaan. De jongen stond haast op springen, zo enthousiast was hij. “Ik mag hem in m’n eentje doen!” Zijn vrolijke houding was blijkbaar niet aanstekelijk genoeg, want het werd even stil aan de andere kant van de lijn, waardoor Benji zich afvroeg of er iets mis was met zijn bereik. Het geluid van zijn moeder die haar keel schraapte was echter niet veel later hoorbaar en liet hem weer fronsen. Was ze nou boos? Ze schraapte niet vaak haar keel, zeker niet tegen hem. “Wat goed, lieverd! Wat is je missie?” Benji’s enthousiasme zakte toen wat naar zijn schoenen. Ze klonk namelijk niet helemaal oprecht blij voor hem – al  kon hij zich voorstellen dat ze zich gewoon ontzettende zorgen om hem maakte. De jongen had echter gehoopt dat zijn moeder het wel begreep en dat ze alsnog blij voor hem zou zijn. Benji besloot om haar maar uit te leggen wat zijn quest inhield, al deed hij dat niet meer zo erg van harte.

“Iemand in Dewford Town is een band gestart, maar ze heeft nog geen drummer. Ik wil een pokémon voor haar vangen die Belly Drum kent,” legde hij in het kort uit. Misschien dat het door de quest zelf kwam – welke dus alles behalve gevaarlijk was – of juist omdat hij niet meer zo enthousiast klonk, maar zijn moeder reageerde er nu wat vrolijker op. Benji was echter wel op zijn tenen getrapt en hing nu liever zo snel mogelijk op, zodat hij aan de quest kon beginnen en de dame in Dewford blij kon maken met een drummer. “Oh, dat klinkt als een leuke!” reageerde Nicole blij verrast. “Heb je al een pokémon in gedachte?” De jonge Ranger knikte, besefte zich dat zijn moeder dat niet kon zien en opende vlug zijn mond om te antwoorden. “Ja, Makuhita. Die is in de buurt te vinden.” Gisteravond, voor hij ging slapen, had hij nog snel wat onderzoek kunnen doen en had hij geleerd dat Makuhita die aanval op redelijk laag level leerde. Die was ook nog eens in Granite Cave te vinden en dat lag op hetzelfde eiland als waar de rest van de bandleden woonden. “Laat ze dan maar zien wat je kan. Veel succes met je quest, schat! Ik zal voor je duimen als ik zo even pauzeer,” gimlachte Nicole aan de andere kant van de lijn. Benji’s grijns keerde daarmee weer even terug, waarop hij giechelde en zijn moeder ook succes wenste met haar werk. Vervolgens zeiden beiden elkaar gedag en hing Benji op nadat hij beloofd had zijn moeder weer te bellen als hij klaar was.

De jongen staarde nog even naar zijn Holocaster, maar richtte daarna zijn blik op zijn Chingling. “Ben je er klaar voor?” vroeg hij aan haar toen hij zag dat ze nogal bezorgd naar hem keek. Dat kwam vast omdat hij niet meer zo enthousiast was als net, dus nam hij zich voor om dat maar even te veinzen. Dan kwam het echte enthousiasme daarna vanzelf wel, niet waar? Zijn pokémon begreep echter dat afleiding het beste werkte en daarom liet ze met wat gerinkel van haar bel weten dat ze inderdaad klaar was voor vertrek. Rogue was al wat losser geworden sinds ze elkaar leerden kennen en daar was Benji heel blij mee, maar het droge karakter zou hij alleen maar aan moeten wennen. Dat vond hij niet erg. Daardoor mocht hij de Chingling juist meer, omdat haar heerlijke droogheid er al vaker voor had gezorgd dat hij zich beter voelde. Bovendien vond hij niet dat anderen moesten veranderen, puur en alleen omdat hij het anders wilde zien. Dat was gewoon verkeerd in zijn ogen. Benji pakte grijnzend zijn ingepakte tas van de stoel en vertrok toen met alle benodigdheden richting de boot naar Dewford, klaar om zijn allereerste quest in zijn eentje te volbrengen.

De rit duurde hem veel te lang, maar uiteindelijk kwamen ze aan in Dewford en liep de jongen met zijn kaart in zijn handen door de stad van het eiland. Hij had wel een adres gekregen, maar daar had hij niet veel aan op zijn kaart. Daarom vouwde hij het papiertje maar weer op en stopte het terug in zijn rugzak, al was hij niet van plan om het op te geven. Benji ging bewijzen dat hij dit kon. Hij was weliswaar nog maar tien – bijna elf! – maar hij kon echt wel zijn eigen boontjes doppen. “Ik vraag de weg wel aan een bewoner,” vertelde hij met een glimlach aan Rogue, die naast hem zweefde. “We vinden het wel.” De vorige keer ging het gemakkelijker, maar dat kwam ook omdat hij toen niet alleen was. Twee paar ogen zagen nou eenmaal meer dan één. Gelukkig had hij nu nog steeds twee paar ogen en was hij nogal sociaal aangelegd, dus dit zou geen probleem moeten vormen.

Het koste hem inderdaad maar een vijf tot tiental minuten om het juiste adres te vinden. Benji wilde in eerste instantie naar de voordeur van het huis lopen om aan te kloppen, maar toen hij van veraf de muziek hoorde en daarna de garage opmerkte, wist hij dat hij beter daar heen kon lopen. De garagedeur stond half open, waardoor hij toch nog de aandacht zou kunnen trekken, ondanks het overstemmende geluid van de elektrische gitaren en de gekke geluiden die waarschijnlijk uit een keyboard kwamen. Benji herkende de muziek niet echt, maar hij luisterde dan ook voornamelijk naar de radio. Echt fan van een bepaalde band was hij niet en misschien was dit wel zelf bedachte muziek. Gelukkig zagen de bandleden hem al aankomen toen hij de oprit op liep. Hij had zijn uniform al aan, dus het was vast en zeker niet te missen dat hij een Ranger was. Toch was één van de drie leden niet zo blij om hem te zien.

“Wat, sturen ze nu ook al kleine kinderen op geluidsoverlast af? Dat is echt bruut,” hoorde hij één van de twee jongens klagen. Hij keek een beetje gefrustreerd en dat werd alleen maar erger toen de enige dame van de drie hem op zijn nummer zette. “Nee, idioot. Dit is waarschijnlijk de Ranger die ons gaat helpen met een drummer!” In tegenstelling tot de jongen klonk zij wel enthousiast. “Dit kleine joch? Als wij het al niet aan kunnen om er eentje te vinden, dan zeker een tienjarige snotneus ook niet.” Benji kon zijn oren niet geloven. Dit was al de zoveelste persoon die op hem neerkeek vanwege zijn leeftijd. Hij was misschien wel jong, maar hij kon echt wel dingen voor anderen regelen! Daar was hij immers voor aangenomen op de Ranger Academy. Boos worden deed hij echter niet. In plaats daarvan glimlachte hij alleen maar naar de drie. Gelukkig werd zijn glimlacht weerspiegeld door twee van de drie bandleden. “Eigenlijk ben ik een Ranger in training, geen tienjarige snotneus. Als de Academy vond dat ik het niet aankon, dan hadden ze me er niet op uitgestuurd,” legde hij rustig uit. Hij keek eerst naar de jongen die nogal onbeleefd was, maar richtte toen zijn blik op de rest.

“Jullie wilden een drummer, toch?” vroeg hij aan ze. Het meisje knikte naar hem. “Ja, maar niemand op het eiland wilt in onze band… We zijn een beetje ten einde raad,” reageerde ze met een diepe zucht. Benji grijnsde naar haar. Het verwarde haar een beetje, en de rest van de band ook, dus besloot de jongen maar snel zijn plan voor te leggen. “Er zijn er meer op dit eiland,” vertelde hij. “Jullie denken alleen maar aan mensen, maar in Granite Cave is een pokémon te vangen die vast en zeker graag met jullie mee drumt. Hij leert zelfs Belly Drum.” Trots keek hij van de ene bandlid naar de ander. “Als ik die voor jullie vang, dan hebben jullie een permanent bandlid. Wat zeggen jullie ervan?” De drie keken elkaar voor een moment aan, proberend geluidloos met elkaar te communiceren. Benji had geen flauw idee of ze allemaal telepathisch waren, maar het liet hem een beetje ongemakkelijk voelen. Alsof hij er niet bij hoorde en buiten de boot viel. Oké, hij hoorde er in principe ook niet bij, maar hij had toch graag geweten waar ze het zoal over hadden. Was het een goed idee? En dom idee? Gingen ze akkoord? Moest hij terug om ergens anders een menselijke drummer te vinden?

Zijn gebeden werden verhoord, want de jongen die tot nu toe nog niks had gezegd, deed zijn mond opeens open. “Dat is niet eens zo’n slecht idee. Welke pokémon is het?” vroeg hij nieuwsgierig. Benji glimlachte tevreden, een trotse twinkeling nu zichtbaar in zijn ogen. “Makuhita,” deelde hij mee. Een laatste blik werd met elkaar uitgewisseld, waarna het meisje instemmend knikte. Haar vastberaden uitdrukking zei al genoeg voor de jonge krullenbol, maar hij wachtte geduldig op de gesproken toestemming. “Deal. Het is een drummer en die hebben we nodig. Dan mogen we niet kieskeurig zijn,” grijnsde ze naar hem. Benji beantwoordde die met een grijns van zichzelf en knikte. “Oké. Dan ben ik vanmiddag terug met een Makuhita voor jullie,” vertelde hij, waarna hij zich omdraaide en weg wilde lopen, maar niet voordat hij nog een succes van de band toe kreeg geroepen. Zelfs de knul die nogal sceptisch over alles was, wenste hem succes, al was het waarschijnlijk niet zo van harte als van die andere twee.

De weg naar het juiste adres was moeilijker voor hem geweest dan de weg naar Granite Cave. Die werd gelukkig al met borden aangegeven, dus stapte hij samen met Rogue al snel de grot binnen. Hij waarschuwde zijn pokémon wel, want hij had gelezen dat de grot vol zat met verschillende soorten pokémon en dat sommigen zich nogal vijandig konden opstellen. Dat had met territorium te maken. Benji was niet van plan om territorium af te pakken, maar dat kon zo’n pokémon ook niet weten. Nog geen vijf minuten de grot in zag hij inderdaad al een hoop pokémon door de grot heen lopen of kruipen, proberend niet al te erg in het zicht te komen voor hen. Hij wilde de routine niet verstoren en bovendien wilde hij geen boze pokémon achter zich aan. Net op dat moment liep hij over een pad dat kennelijk doodliep, dus draaide de jongen zich om om terug te lopen, maar schrok hij zich halfdood toen opeens een Abra voor hem zweefde. De pokémon verdween meteen weer met een Teleport, maar Benji was zo erg geschrokken dat hij even een momentje nodig had. Rogue keek hem bezorgd aan. “Het gaat wel,” verzuchtte hij. “Ik heb die begraafplaats overleeft voor Kayin. Dit is een makkie.” Dat was pas een hel geweest. Zelfs in zijn superhelden alter ego had hij staan trillen op zijn benen.

Eenmaal terug op pad keek de jongen verwoed om zich heen. Makuhita’s had hij helaas nog niet kunnen spotten, maar wel een hoop andere pokémon. Nog net kon hij een horde voorbijvliegende Zubat ontwijken – althans, totdat de laatste recht in zijn gezicht vloog en hem luid krassend probeerde aan te vallen. Rogue gooide meteen haar hele lijf de strijd in om de Zubat aan de kant te beuken, zodat haar partner in ieder geval veilig was voor zijn scherpe tandjes. Benji slikte, want dat maakte de pokémon alleen maar boos en dat moesten ze niet hebben. “Rogue, hou hem bezig, dan probeer ik hem te kalmeren!” droeg hij zijn partner op, waarna hij zijn styler erbij pakte en hem omhooghield voor zijn Chingling. Ze begreep zijn plan meteen en deed wat van haar werd gevraagd. Ondertussen hield Benji zijn capture styler strak vast. De zenuwen sloegen wel een beetje toe, maar het was niet alsof hij dit voor het eerst deed. Hij had dit vaker gedaan. Desondanks beet hij toch zachtjes op zijn onderlip. Het was oké, sprak hij zichzelf toe. Rogue hield hem bezig.

Met die gedachte en het feit dat zijn pokémon hem ondersteunde, schoot Benji de disc van zijn styler af en begon hij rustig rondjes te tekenen. De Zubat was duidelijk verrast door het plotselinge gebeuren, maar door zijn woede brak hij de lijn die Benji probeerde te tekenen meteen. “Rogue, gebruik Entrainment om hem bezig te houden!” droeg de jongen zijn partner op. De Chingling ging meteen over op de aanval en begon aan haar dans, waardoor de Zubat gedwongen werd hetzelfde te doen. Dit gaf Benji de tijd om de benodigde rondjes te tekenen met zijn hand, zodat hij de wilde vleermuis kon capturen en hem kon kalmeren. Gelukkig kreeg de jongen het nu in één keer voor elkaar en bedaarde de Zubat ook meteen. Hij kwam zelfs naar Benji gefladderd om zijn excuses aan te bieden. “Geeft niet, ik snap dat je boos werd,” glimlachte de jongen naar de vleermuis. “Zou je me misschien willen helpen zoeken naar een Makuhita? Een paar vrienden van me hebben er eentje nodig,” vroeg hij vervolgens. Om zijn spijt te betuigen, stemde de pokémon in om mee te helpen zoeken en gedrieën gingen ze dieper de grot in.

Het leek wel alsof er vooraan de grot helemaal geen Makuhita’s leefden. Pas toen ze veel verder de Granite Cave in waren gelopen, waarbij Benji opnieuw twee doodlopende wegen in was gegaan, vonden ze dan eindelijk de pokémon die hij zocht. Een stukje verderop was er eentje bezig met het verplaatsen van een groot stuk steen. De jongen had geen flauw idee waarom, want toen het wezen daarmee klaar was, verplaatste hij hem alleen maar opnieuw – terug naar waar het net gestaan had. De Makuhita sloeg eenmaal op de steen, waardoor een smakgeluid de ruimte vulde en vervolgens verplaatste hij hem weer om het hele ritueel opnieuw te doen. Benji keek vragend naar zijn pokémon. Wat was dat beest aan het doen? Hij besloot op de Makuhita af te gaan en het zelf te vragen, maar toen hij iets te dichtbij kwam en gewoon hallo wilde zeggen, schrok de pokémon zo hard van hem dat hij werd aangevallen met een Force Palm.

VS

De klap kwam echter niet bij hem aan – Rogue was vlug tussenbeide gesprongen en had het voor hem opgevangen. Benji begreep aan de houding van de Makuhita dat hij niet van plan was naar de jongen te luisteren. Niet zonder gevecht, in ieder geval. De jongen fronste, maar hij bedacht zich dat Makuhita’s vechttype pokémon waren en daarom erg veel van vechten hielden. Daarom keek hij Rogue kort aan en nam toen het besluit om een pokémongevecht te accepteren. Zijn Chingling was toch in het voordeel qua type en wie weet kon de Zubat naast hem nog helpen, mocht het echt verkeerd gaan. “Rogue, gebruik Confusion!” droeg Benji zijn partner op. Die keek hem voor een moment verward aan, maar toen ze zijn vastberaden blik ving, begreep ze dat hij een plan had en dat ze die maar beter kon opvolgen. Zelf had ze er immers nog geen. Rogue zette haar Confusion in en wist ook nog eens te raken; tot genoegen van haar trainer. Psychisch type aanvallen deden immers extra schade. Het enige probleem was dat Rogue er maar eentje kende…

Makuhita ging in de tegenaanval met een Knock Off. Dat was wel een probleem, want dat deed juist weer extra schade bij Rogue. Benji droeg haar op om te ontwijken, maar het mocht niet baten. De aanval raakte haar, waardoor het ongeveer weer op gelijkspel stond. “Astonish!” besloot de jongen in te zetten. Hij wist wat er komen ging, maar toch schrok hij van de hoge schreeuw die Rogue uitstootte zodra hij de aanval geroepen had. Gelukkig gebeurde dat ook bij de Makuhita, waardoor zijn pokémon makkelijk een rake klap kon uitdelen. Helaas was hun tegenstander slimmer dan dat en werd Rogue vastgegrepen zodra hij was bekomen van de aanval. Met een krachtige slingerworp gooide hij de Chingling tegen een rotswand op en kermde de arme Rogue het uit van de pijn. Benji kromp ineen toen hij de klap hoorde en raakte een beetje in paniek. Hij wilde niet dat zijn partner zoveel zou moeten lijden…

De jongen wendde zich tot de Zubat. Dit was misschien een beetje vals spelen, maar hij wilde Rogue wat pijn besparen als hij dat kon. “Zou je me kunnen helpen? Voor een laatste keer?” vroeg hij aan de vleermuis. Die knikte en wachtte verder instructies af. Benji wees naar de Makuhita. “Kun je Supersonic gebruiken om hem te verwarren?” De Zubat knikte nogmaals en begaf zich het strijdveld op. Net op tijd, want de Makuhita stond op het punt om Rogue opnieuw aan te vallen. Het was dan ook om deze rede dat de Supersonic raakte en het wezen in de war maakte. Benji sprong haast een gat in de lucht. “Yes! Dankjewel Zubat!” riep hij naar de vleermuis. Deze keek hem nog een paar tellen aan en fladderde toen verder de grot in, waarschijnlijk op zoek naar zijn groep. In de tussentijd was Rogue weer bij zinnen en keek afwachtend naar haar partner. “Oké, Rogue, dit is onze kans,” sprak de jongen tegen haar. “Val nog een keer aan met Confusion!” De Makuhita was weliswaar al in de war en deed zichzelf pijn dankzij deze verwarring, maar dat nam niet weg dat Confusion erg veel schade aan kon richten. Als ze het slim speelden, dan zouden ze de pokémon zelfs al snel uitschakelen op deze manier.

Terwijl de Confusion en de verwarring ervoor zorgden dat de Makuhita flink veel energie verloor, probeerde Benji een volgende, slimme zet te bedenken. Misschien zouden ze hun tegenstander nog meer kunnen verwarren met een Uproar? Dat was dan ook de aanval die direct erop de jonge Ranger zijn lippen verliet. Tot zijn genoegen werkte het, vooral toen Rogue ervoor koos van de ene naar de andere plek te zweven en daar naar de Makuhita te roepen. Deze probeerde met een Force Palm op de Chingling af te springen – maar knalde daarmee alleen maar tegen een rotsblok aan. Benji’s mondhoeken krulden op tot een zekere grijns, want hij zou het makkelijk kunnen redden als ze nu nog één keer Confusion zouden gebruiken. Toch? Hij had nog nooit een pokémon gevangen, maar als hij naar typevoordeel moest kijken, dan zou het nog kunnen ook. De jongen haalde alvast een lege pokéball tevoorschijn en richtte toen zijn volledige aandacht op het gevecht. “Maak het af met nog een laatste Confusion!” riep hij vastberaden. Zijn partner wachtte tot de Makuhita zichzelf in een hoekje had gedreven, zodat het zeker weten een rake klap zou zijn, en voerde toen de aanval uit. Nadat het een rake klap bleek te zijn, gooide Benji met een soepele worp de pokéball tegen de pokémon op en wachtte gespannen af of het hem was gelukt of niet.

3x Confusion
1x Astonish
1x Supersonic (Zubat)
1x Uproar

Het was het geluid dat het beste kon worden beschreven als een ‘pling’ die zowel Benji als Rogue op lieten kijken. Betekende… Betekende dit dat ‘ie zat? Vragend liet de jongen zijn blik naar zijn Chingling glijden, welke met een knik van haar hele lijf gebaarde dat hij op de bal af mocht lopen. Twijfelend zette hij een paar stappen naar het ronde voorwerp, waardoor hij eindelijk zag dat het ding stil bleef liggen op zijn plek. Benji raapte het van de grond en keek wat zekerder uit zijn ogen. “Rogue,” begon hij, waarbij hij amper zijn enthousiasme in kon houden. Triomfantelijk hield hij de bal omhoog. “Ik heb mijn eerste vangst binnen! Het is gelukt!” Met een trotse grijns keek hij naar zijn pokémon en zag hij diezelfde trots in haar ogen glinsteren. “Nu moeten we alleen nog weten of ‘ie Belly Drum kan…” De jongen liet zijn blik op de pokéball vallen en nam toen het besluit om de Makuhita te laten verschijnen.

In een felle, witte straal kwam de pokémon tevoorschijn. Hij leek nog steeds een beetje in de war, maar dat kwam niet door de verwarring van de Supersonic. Als het goed was, dan was die juist weggetrokken door de vangst. “Hey,” begroette Benji de pokémon rustig, waardoor hij de aandacht van het wezen trok. Die keek hem vragend aan. “Ik wilde je eigenlijk vragen wat je daarstraks aan het doen was, met dat rotsblok.” De jongen wees naar de desbetreffende rots en keek toen terug naar de Makuhita. Die liep op het voorwerp in kwestie af en begon er vervolgens op te trommelen. Benji keek er geïntrigeerd naar, nog steeds niet helemaal begrijpend wat er precies de bedoeling van was, tot hij het ritme in het getrommel hoorde. “Hou je van trommelen?” vroeg de jongen nieuwsgierig. Hij snapte nog steeds niet wat dat te maken had met het verplaatsen van het rotsblok, maar daar kwam hij vanzelf wel achter. De Makuhita knikte enthousiast en maakte toen een handgebaar naar zijn oor. Benji moest luisteren. Toen het rotsblok verplaatst werd, hoorde hij een ander soort ritme in het getrommel. “Oh! Dus dat was je aan het doen? Je zocht naar het juiste geluid!” Hoe dat mogelijk was, wist de jongen niet, maar daar ging hij maar niet op in.

De pokémon knikte weer en grijnsde breed. Dat zorgde er automatisch voor dat de jongen ook begon te grijnzen, terwijl hij dacht aan zijn quest. Als de Makuhita inderdaad van trommelen hield, dan had hij een leuk nieuwtje voor het wezentje. “Nou, ik moet je iets bekennen,” begon hij enthousiast aan zijn uitleg. “Een stel vrienden van me willen namelijk een band beginnen, maar ze missen nog een drummer. Ik heb ze beloofd eentje voor ze te zoeken. Zie je het misschien zitten om auditie te doen?” Afwachtend keek Benji de pokémon aan. Als de Makuhita het niet zag zitten, dan liet hij hem weer vrij. Als Ranger zijnde en als zichzelf zijnde zou het verkeerd aanvoelen om hem te moeten dwingen. Dat was niet waar zijn werk voor stond en dat was absoluut niet wat hij wilde doen. Gelukkig wilde de pokémon wel auditie doen, want hij knikte net zo enthousiast als net. Benji’s grijns werd alsmaar breder. “Oké! Ken je de aanval Belly Drum?” vroeg hij. Dit werd beantwoord met een demonstratie van de aanval, waardoor de jongen er pertinent zeker van was dat zijn quest een succes was. Als zijn moeder dit nou eens zag… “Goed, dan gaan we de grot uit. Kom maar mee!” Met die woorden draaide hij zich om en marcheerde hij naar de uitgang van Granite Cave. Het was een geluk dat Rogue erbij was, want die leidde hen met gemak naar buiten.

Benji’s geluk kon niet meer op toen ze de juiste straat betraden. Hij hoorde geen muziek meer, dus waarschijnlijk laste de band een pauze in of waren ze gestopt voor vandaag, maar hij wist al waar hij moest zijn, dus dat was geen probleem meer. Met flink wat enthousiasme ratelde hij aan één stuk door tegen zijn partner en hield hij een kort gesprek met de Makuhita. Zijn moeder zou nu wel moeten gaan geloven dat hij, ondanks zijn jonge leeftijd, het Rangerschap wel aan zou kunnen. De Academy had hem niet alleen aangenomen, maar hij was ook nog eens een superheld, dus hij wist heus wel hoe hij bedreigingen moest ontmantelen en dergelijke. Natuurlijk begreep Benji dat hij niet alles kon en dat oudere collega’s hem waarschijnlijk met veel dingen moesten helpen, maar dat nam niet weg dat hij onderschat moest worden. Hij vond zelf dat hij redelijk wat potentie had – zeker omdat hij was aangenomen als Student Ranger. Zijn moeder moest wel overtuigd zijn na deze quest. Hij begreep de bezorgdheid, maar hij begreep niet dat ze daarom soms zo minder enthousiast was dan anders. Ze had hem immers naar de Academy gestuurd met goed geluk.

De oprit was al zichtbaar. Benji kon haast niet wachten om de Makuhita met de band te zien spelen. Zou hij erbij mogen zijn? Hij had geen flauw idee, maar hij hoopte in ieder geval dat hij de juiste keuze voor de band had gemaakt. Twee van de drie bandleden leken er sowieso mee akkoord te gaan en hij had zo het vermoeden dat één van de twee ook de manager zou zijn. Toen hij bij de deur aankwam en klopte, kwam de Makuhita automatisch al naast hem staan. De deur ging vervolgens open en daar stond het meisje van de band al naar hen te kijken. Haar ogen werden groot van verbazing toen ze de pokémon naast hem zag staan. “No way!” bracht ze verbaasd uit. “Je hebt er echt één kunnen vangen! Zo snel?” Het deed hem goed om haar zo onder de indruk te zien. Ego strelen was niet echt zijn ding, maar het gaf hem wel het zelfvoldane gevoel die hij hoopte te hebben. Benji hoorde vervolgens wat gestommel en toen verschenen de andere twee bandleden ook in de deuropening. “Wat de wat,” hoorde hij de chagrijnige jongen uitbrengen. “Hoe heb je dat geflikt?”

Nonchalant haalde Benji zijn schouders op. Geheimen hoorde je niet prijs te geven, toch? Dat zijn geheim zijn capture styler en zijn partner was, liet hij sowieso maar even achterwege. “Hij houdt erg veel van trommelen en hij kent de aanval Belly Drum zoals beloofd. Als jullie hem goed genoeg vinden, dan mogen jullie hem van me overnemen,” vertelde de jongen met een brede grijns. De Makuhita stemde daar in ieder geval mee in en de band begeleidde hen snel naar de garage. Daar stond een drumkit die tot nu toe nog ongebruikt had gestaan, maar daar mocht de pokémon nu achter gaan zitten. “Kan ‘ie een beetje drummen?” vroeg het meisje aan Benji. Die keek even bedachtzaam uit zijn ogen. “Ik heb hem horen trommelen op een rotsblok en het ritme klonk wel lekker. Je kan hem vast makkelijk leren drummen.” De vrolijkere jongen zag dit als een teken om bij de Makuhita te gaan staan en hem wat dingen uit te leggen. Na een tijdje nam de pokémon het zelf over en weerklonk er een ritmisch geluid uit de drums. Benji was tevreden met het snelle leren van de Makuhita, maar was de rest dat ook? Voor het geval dat gaf hij de pokéball in ieder geval al aan het meisje. Ergens was hij wel benieuwd of ze hem een naam gingen geven of niet.