The hell did I get

_{Rustig liep de man rond door de grote woestijn, al was het tegenwoordig meer manken, maar zijn krukken kon hij al thuis laten. De harde wind die er altijd te vinden was deed heel veel zand de lucht in vliegen, maar hij had zich met zijn rug naar de wind toegedraaid. Floyd kwam liever niet in de Lumiose Badlands maar het was de beste plek om zijn nieuwe aanwinst buiten te laten. Er kwam vrijwel niemand en het was er groot en open, perfect voor een grote Prehistorische pokémon. Viserys vloog boven hem in de lucht, waardoor er af en toe een grote schaduw het landschap wat bedekten. Voor de veiligheid had hij de pokébal van Waglington ook bij de hand, gewoon omdat hij nog niet goed wist hoe de pokémon waarop zou reageren.
Wanneer een brul te horen was en de pokémon snel naar beneden dook om wat nadien te landen keek hij wel op. Iets verder stond een meisje met een pokémon, en dat had de pokémon gezien. Niet bepaald zacht was de pokémon vervolgens geland op enkele meters van de onbekende af. Floyd ging zo snel als zijn knie toeliet naar de andere persoon en haar pokémon en zijn eigen pokémon. ‘Viserys,’ sprak hij streng. Hij hoorde niet zomaar bij mensen neer te landen. Straks at hij ze nog op.}

_{Wanneer dat Floyd dichterbij was kon hij alleen maar blij zijn dat Viserys nog niemand van een arm of van een hoofd had beroofd. Hij zat wel met zijn staart heen en weer te zwaaien en zijn vleugels gebruikten hij voor het moment als poten. Wanneer dat de man de blik van zijn pokémon volgde dag hij die kijken naar de Psyduck die in het gezelschap was van het meisje. ‘Ik zou het niet enthousiast noemen,’ zei Floyd wanneer hij de anderen aan keek maar dan keek hij terug naar zijn ogen pokémon die behoedzaam een stap dichter naar het gele ding zetten. ‘Het is beter te beschrijven als hongerig,’ ging hij dan verder. Zijn vermoede werd al helemaal vastgesteld wanneer de tong van de prehistorische pokémon even langs zijn lippen ging. Wat een geluk dat hij geen honger had tijdens hun gym gevecht van een dag geleden.}

_{Als hij zijn pokémon maar onder controle had was het allemaal in orde. Áls hij controle had. Wat hij niet altijd had. De pokémon was niet gewoon om bevel op te volgen. Floyd zag de pokémon nog een stap dichter zetten om zijn langere nek uit te strekken om zeg maar aan de gele pokémon en het meisje te ruiken. ‘Niet altijd,’ gaf hij eerlijk toe alsof het niks was. Floyd die altijd commentaar had als iemand geen controle had over zijn of haar pokémon, en nu had hij hetzelfde. Wat wel anders was en heel wat veranderde was dat hij een goede reden had. Zijn pokémon was miljarden jaren oud en niet van deze tijd. Hij wit niet beter.
Hij verplaatste even zijn gewicht naar zijn linker been om zijn knie wat rust te geven en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Maar ik denk niet dat het zich heeft in een eend.’ Floyd keek die keer de eend niet eens aan maar keek naar het meisje. ‘Natuurlijk kan het ook zijn dat hij gewoon nieuwsgierig is,’ zei hij nadien schouder ophalend.}

_{Als haar pokémon zou worden opgegeten was hij haar een nieuwe pokémon schuldig. Goed genoeg. ‘Ik heb nog wel een Abra die je kan hebben,’ sprak hij nadenkend. ‘Al ben ik je eigenlijk helemaal niks verschuldigd dan,’ ging hij verder. Waarom zou hij haar ook een nieuwe pokémon geven?
Oh jee, daar gingen ze dan. Een waterstraal werd op de Aerodactyl gevuurd en kwam recht in zijn gezicht terecht. Terwijl dat hij hevig aan het schudden was met zijn hoofd zetten hij wat stappen naar achter. ‘Was geen slim plan,’ zei hij zuchtend. Al goed had hij zijn andere pokémon nog bij de hand als het uit de hand liep. Een grom kwam uit de pokémon zijn keel en zijn pupillen waren versmalt wanneer hij zijn ogen weer opende. Meteen ging hij rechter staan om groter over te komen. Een brul vulde dan al snel de omgeving.}

_{Als ze zo ging beginnen kon hij gerust bij de kern van alles beginnen. Bij de persoon die hem in eerste instantie de pokémon had gegeven. Eigenlijk was het dan haar verantwoordelijkheid want zij had ervoor gezorgd dat hij de pokémon had en dat hij dus op die dag rond liep met een gevaarlijke Aerodactyl. ‘Dan kan je beter mijn baas de schuld geven, maar een Abra is een hele verbetering in vergelijking met een Pysduck,’ en hij keek naar de pokémon die niet veel later besloot Viserys nat te maken. Na de plotse shock keek de grotere pokémon gevaarlijk. Elektriciteit stond al rond die zijn tanden want hij wilde toehappen met een Thunder Fang, maar wachten nog even. Vanuit zijn ooghoeken was hij namelijk naar zijn trainer aan het kijken, alsof hij wist dat het geen goed gedrag was. ‘Die heb ik ja, maar voor nu gaat het nog,’ en wanneer hij die woorden uit sprak hapte hij naar de gele pokémon, maar niet echt met het doel deze ook effectief te raken.}

_{Ze had de eend dus niet zelf gekozen als hij goed begreep wat ze zei. Dan kon hij wel begrijpen waarom dat ze met zo een pokémon rond liep, al waren er pokémon die een heel pak slechter waren dan een Psyduck. Er werd nog gevraagd of het zo een slechte pokémon was en hij keek naar de gele pokémon. ‘Nu nog wel,’ sprak hij rustig. De eend leek haast altijd in zijn eigen kleine wereldje te zitten en had zo maar enkele heldere momenten. Vreemd ding dat het was. ‘De evolutie is een pak beter,’ beantwoordde hij haar vraag.
Het was al te merken aan de actie van de Psyduck dat het niet de verstandigste pokémon was. Viserys had bijna in trots zijn neus in de lucht gestoken wanneer dat het gele ding werd tegen gehouden. Floyd zijn aandacht was dan ook vooral op zijn pokémon gericht wanneer het meisje aan het spreken was. Dat hij de Psyduck niet had opgegeten was goed geweest. Wanneer dat het meisje weer op sprak keek hij haar terug aan. ‘Als die eend van je tussen zijn tanden was geëindigd en enkel nog maar voer was, dan gaat het niet meer.’}

_{Het meisje had gelijk dat er genoeg vet zat aan de Psyduck om voor een goede maaltijd te dienen. Viserys vond precies hetzelfde. ‘Ik heb toch liever iets met wat meer vlees en minder vet,’ sprak Floyd. Wanneer dat de maag van de Aerodactyl begon te grommen keek hij het beest aan. Het volle vertrouwen had hij niet in de pokémon, en dat was maar goed ook. De blik in de ogen van de pokémon veranderde zichtbaar en hij haalde zijn blik niet meer van de Psyduck af. Daarnet had het geleken dat de pokémon niet meer deed dan dreigen, maar Floyd begon nog te denken dat hij gewoon aan het spelen was. ‘Nee,’ zei hij streng wanneer dat Viserys een stap dichter wilde zetten maar hij ging over tot andere plannen.
Zonder voorafgaande waarschuwing zetten de pokémon zich af om de lucht in te vliegen met enkele harde klappen van zijn vleugels. Tegen de wind hield Floyd zijn armen even voor zijn ogen, en dat gaf de Aerodactyl de tijd om de andere kant op te vliegen. ‘Godverdomme,’ vloekte Floyd meteen. ‘Rotbeest!’ Dat ding kon hij maar beter niet kwijt geraken.}