The hell did I get

_{Floyd wilde persoonlijk het gesprek over het eten van een Pysduck afsluiten. Op de laatste reactie die hij kreeg van het meisje reageerde hij ook niet meer, al was het deels ook door Viserys. De pokémon was de lucht in gevlogen en het meisje was door de kracht de grond op gevallen. Tot zijn eigen geluk was Floyd wel blijven staan maar was zijn been verkeerd neergekomen wat hij voelde aan zijn knie.
Er werd echter grvaargd of de pokémon nog zou terug keren terwijl Floyd keek naar de pokémon die verdween in de verten. ‘Wat denk je nu zelf?’ vroeg hij aan het meisje en hij keek haar met een schuin oog aan. ‘Misschien ooit, maar niet direct en ik wil niet wachten,’ melde hij voor hij een andere pokébal tevoorschijn haalde en de pokémon uit de bal liet. De grote Hydreigon verscheen uit de rode straal en keek wat nieuwsgierig om zich heen. Door zijn grote omvang was het niet altijd handig om hem overal eruit te laten. ‘Ga dat uitgestorven ding zoeken,’ sprak hij tegen de grote pokémon die al in de lucht hing. Misschien moest hij hem maar volgen, hij zag wel of de andere persoon zou volgen. Het ging hem alvast niet lukken om de draak heel de tijd bij te houden. Daarvoor zou hij moeten lopen en dat was geen optie.}

_{De andere leek toch ook te beseffen dat de Aerodactyl niet zo maar zou terug komen. Pas al zijn buikje lekker rond was en wie weet hoeveel pokémon er daartegen al gesneuveld zouden zijn. Arceus, misschien kreeg hij dan een hele menigte mensen achter hem aan die met fakkels en harken achter hem aan kwamen. Allemaal omdat zijn pokémon misschien enkele mensjes verdriet had aangedaan. Toen dat hij Waglington uit zijn bal liet regeerde het meisje. ‘Dit is ook geen pokémon die eigenlijk al miljoenen jaren dood is en pas in mijn team zit,’ sprak Floyd terwijl hij zijn pokémon nakeek om hem nadien te volgen. Waglington zat al sinds kleins af aan in zijn Team, natuurlijk was hij net wat beter getraind dan Viserys.
Een andere zeer verstandige keuzen kwam nadien weer uit de mond van het meisje en dat deed hem heel even stil staan. Van over zijn schouder keek hij haar even aan. ‘Ik heb niet veel keus,’ sprak hij. Waglington kreeg dat domme ding wel weer terug.}