Sharp Blade.

Met een schok schoot Keith overeind. Koud zweet rolde over zijn rug. Zijn wangen en haar en, nou ja, alles was doorweekt. Wat verward keek de jongen naar zijn natte kleding, niet doorhebbend dat de regen met bakken uit de hemel viel. Pas toen hoog boven hem de donder over de wolken rolde, leek de jongen het getik van dikke druppels op bladeren en aarde door te hebben. Huh..? Regen? Hij had wel heel diep geslapen, dan… Een felle flits verscheen en verdween tussen de donkergrijze wolken. Onweer… Oh jezus, het stortte. Eindelijk leek Keith’s omgeving zich tot hem door te dringen. Wederom schoten de donkere ogen om zich heen, dit keer wél alles in zich opnemend. Alles was doorweekt. De regen had kleine stroompjes water op de modderige grond gecreëerd en hoog boven hem rommelde de donder en flitste de bliksem. Noodweer. Oh shit. Hij leek zich nu ook te realiseren dat hij zich in een bos bevond. Een bos. Vol hoge bomen met hoge pieken die zeer brandbaar waren, ook al waren ze doorweekt. Het zou waarschijnlijk niet lang duren tot de eerste boom geraakt zou worden, en Keith was niet echt van plan om daaronder te belanden. Hij duwde zichzelf tegen de boom waartegen hij geslagen had overeind. De vorige avond had hij hier zijn ‘kamp’ opgeslagen, om vervolgens als een blok in slaap te vallen. Hij wist niet meer waarom hij zo vermoeid was geweest, maar blijkbaar had hij ontzettend vast geslapen. Even vroeg de jongen zich af hoe lang het al geregend had, maar heel veel maakte het niet echt uit. Hij moest zorgen dat hij dit bos uit zou komen. Moest lukken, toch? Hij was hier wel eens eerder geweest. Een keertje, en toen was hij het bos uitgelopen met een gloednieuwe Pokémon op zak. Deze Pokémon had zich momenteel onder Keith’s tas verstopt als een poging om voor de regen te schuilen.

”Soraya?” vroeg Keith wat verward. “Nee, je moeder,” antwoordde Soraya lichtelijk geïrriteerd. Het mannetje was nooit echt fan geweest van regen, en nu het zo stortte, leek de Tricky Fox Pokémon nogal geïrriteerd. “Ik heb geprobeerd terug de Pokébal in te gaan, maar ik kon er niet bij,” merkte Soraya op. ”Oh,” was alles wat Keith uit wist te brengen. Soraya vond het altijd prettig om bij zijn Trainer te slapen, maar als het regende ging hij zonder klagen zijn Pokébal in. ”Hoe lang regent het dan al?” vroeg Keith wat verward. “AL TWEE EN EEN HALF UUR,” schreeuwde Soraya in Keith’s hoofd. Wat geschrokken stapte Keith naar achter. Oh. ”Sorry, mannetje,” zei Keith vervolgens verontschuldigend. Oeps. Dat was niet de bedoeling geweest. De jongen pakte Soraya’s Pokébal van zijn riem en vergrootte het ding. De druppels rolde van het gladde materiaal af. Vervolgens richtte hij de knop naar Soraya, die zich nog steeds onder Keith’s tas probeerde te verstoppen. De Pokémon werd opgezogen met een rode straal, waarna Keith de Pokébal weer terughing aan zijn riem. Zo. Die kreeg ook zijn zin. En nu moest Keith zich nog uit dit bos krijgen. In tegenstelling tot de vorige keer, had hij nu heel goed opgelet waar hij liep, en was hij nog in staat de weg terug te vinden. Hopelijk. De jongen bukte zich om zijn compleet doorweekte tas te pakken en, na zijn natte haar uit zijn ogen geveegd te hebben, gluurde hij iet wat bezorgd in zijn tas. Oh god. Nou, die stukken cake kon hij wel weggooien, net als de Pokémon brokken. Gelukkig waren zijn zuurtjes in plastic gewikkeld en leek de Pokédex ook enigszins waterbestendig te zijn. Keith durfde niet naar zijn kaart te kijken, maar dat zou vast ook wel, eh… goed zijn? Hopelijk? Na zijn tas weer dicht gedaan te hebben, raapte Keith zijn mouwloze jas op en  trok die in een snelle beweging aan. De jas was extra zwaar door al het vocht dat de donkere stof opgezogen had, maar Keith leek het amper op te vallen. Toen zijn jas eenmaal aan was, hing hij zijn tas over zijn schouder en keek de jongen even om zich heen. Oké… Waar moest hij nu precies heen? Ergens wilde hij een van zijn Pokémon tevoorschijn halen om hem te leiden, maar hij wist dat geen enkel lid uit zijn team daar zin in had, dus moest de jongen het zelf maar doen. Na een korte zucht zette de jongen uiteindelijk maar een stevige pas in, op weg naar de bewoonde wereld.
—
Het zou echter nog wel even duren voordat Keith het bos zou verlaten. Met een schok remde hij toen een groepje Jigglypuff’s voor zijn voeten langsschoten. Ze maakten allemaal geschrokken en angstige geluidjes, wat Keith enigszins bezorgde. Waar rende ze voor weg? Was er een brand uitgebroken? De geur van brandend hout hing echter niet in de lucht, dus was er waarschijnlijk iets anders aan de hand… Met een frons op zijn gezicht draaide de jongen zich in de richting waaruit de Jigglypuff kwamen en ging op onderzoek uit. Het duurde niet lang voordat hij een nestje vond, en daarbij ook de reden waarvoor de Jigglypuffs op de vlucht waren geslagen. Een Pokémon die Keith nog nooit had gezien had een wild stribbelende Jigglypuff tussen zijn scherpe pootjes. Het roze dingetje piepte geschrokken en probeerde zich met alle macht vrij te krijgen, maar ze had geen kans tegen de stevige grip van de andere Pokémon. ”Hé! Laat dat!” riep Keith geschrokken uit, waarna hij dreigend een stap dichterbij zette. Zodra de Pokémon hem zag, liet hij de Jigglypuff geschrokken los en stamelde hij naar achter. Pas nu kon Keith de blik in de ogen van de Pokémon zien: Onzekerheid, nu vergezeld met angst. Huh? Terwijl de Jigglypuff wegschoot, half huilend en half struikelend, zette Keith verbaasd nog een stapje dichterbij. Waarom… Was deze Pokémon zo onzeker? Wat was er aan de hand? De Pokémon struikelde over een uitstekende wortel en viel achterover, angstig om zich heen kijkend. Waar was de Pokémon zo bang voor? Was Keith zo eng, of was het iets anders? Voorzichtig haalde de jongen zijn Pokédex tevoorschijn, tikte er een paar keer fel tegenaan en scande de onbekende Pokémon zodra het schermpje aansprong. “Blades comprise this Pokémon's entire body. If battling dulls the blades, it sharpens them on stones by the river,” vertelde de eentonige stem, die licht haperde door de nattigheid. Pawniard, hm? Keith kon wel zien hoe deze Pokémon aan zijn bijnaam gekomen was.”Hé, rustig maar, ik ga je geen pijn doen,” mompelde Keith rustig, terwijl hij op zijn hurken zakte. Wat onzeker krabbelde de Pawniard overeind en deed het wezentje een stapje in de richting van Keith. Grote, gele ogen keken hem wat wantrouwig aan, maar Keith glimlachte de Pokémon vriendelijk toe. ”Hé, maatje, wat was je van plan te gaan doen met die Jigglypuff?” vroeg Keith vriendelijk, hoewel hij met een strenge ondertoon sprak. De Pokémon keek naar zijn rood met witte pootjes en keek toen vervolgens opzij. In de verte kon Keith nog net een groep Pokémon uitmaken. Eéntje stak boven het clubje uit. Het was voor Keith wel duidelijk wat er aan de hand was. ”Dwongen die Pokémon je?” vroeg Keith wat onzeker. De Pokémon knikte twijfelend. Nu pas had Keith het door. De Pokémon wilde waarschijnlijk gewoon graag bij de groep horen, maar de dingen die zij de Pawniard lieten doen was helemaal niet wat de Pokémon wilde. Stilletjes keek Keith de Pokémon aan. Hij wist even niks te zeggen, want hij herkende zichzelf in de Pokémon. De jongen schudde wat uit het veld geslagen zijn hoofd, om vervolgens met een brede grijns op te springen. ”Hé, maatje, zin in een potje vechten? Jij tegen een van mijn Pokémon, hoe klinkt dat?” vroeg Keith, die een paar stappen naar achter zette. De Pawniard leek wat te twijfelen, maar kinkte uiteindelijk. Woohoo!

Met een vastberaden blik greep Keith naar een van de Pokéballen aan zijn riem. ”Sekki, ik kies jou!” riep de jongen uit, en uit de Pokébal verscheen Keith’s trouwe Growlithe. Zodra de eerste druppels regen zijn vacht raakte, kromp de Pokémon wat ineen en keek hij om naar zijn Trainer. ”Sorry, mannetje, ik kan het weer niet beheersen. We gaan een wedstrijdje houden met deze Pawniard hier, doe je best, oké?” vertelde de Trainer zijn Pokémon. Zodra het woord ‘gevecht’ Keith’s mond verliet, lichtte de oogjes van Sekki op en draaide hij zich terug naar de Pawniard. Hier gaan we dan!
—
De Pawniard kwam direct in actie en schoot op Sekki af. Zodra de Pokémon dichtbij genoeg was, haalde hij uit naar de Growlithe met zijn scherpe voorpoten, die Sekki’s schouder raakte. Hoewel de aanval zelf niet veel effect had op de Growlithe, deden de scherpe messen van de Pawniard de Pokémon wel pijn. ”Komop, Growlithe! Doe Flame Wheel!” riep Keith enigszins bezorgd, maar die bezorgdheid leek te verdwijnen toen de Growlithe direct in bewening kwam. De wonden op zijn schoudertje leken hem niet te veel te hinderen, dus dan was het goed. Vuur omhulde de natte Pokémon, de vlammen kleiner dan normaal. Stomme regen… De Pokémon verspilde echter geen tijd aan het irriteren aan de regen, maar sloeg gelijk een vuurslinger richting de Pawniard, die deze aanval wist te ontwijken. ”Nog eens!” riep Keith direct. Hij zou de Pawniard de kans niet geven een aanval te doen! Wederom haalde Sekki uit met zijn vlammen, en dit keer wisten ze te raken! De Pawniard werd naar achter geduwd door de impact van de aanval en struikelde achterover. De vuuraanval leek hem nogal wat schade aan te doen. Ah! Hij was dus zwak tegen vuur! Met een grijns om zijn lippen keek Keith toe hoe de Pawniard wederom op Sekki afschoot, hoewel Keith niet uit kon maken welke aanval de Pokémon zou gebruiken. Hij leek ongewapend te zijn… Maar, hij moest toch iets van plan zijn? Dat was de Pokémon ook. Zodra hij dichtbij genoeg was, viel hij aan met een Feint Attack en wist hij met succes Sekki te raken. De Pokémon werd van zijn voorpoten geduwd en moest gedwongen wat stapjes naar achter zetten. Een zachte grom verliet zijn bek waarna de Pokémon zijn vachtje uitschudde. ”Nu, Emb—“ begon Keith, maar voordat hij uit kon spreken viel de Pawniard alweer aan. Hij wist Sekki met een Scratch in zijn gezichtje te raken, waardoor de Pokémon tegen de grond geworpen werd. ”Sekki!” riep Keith geschrokken, maar de Pokémon kwam alweer overeind. Hij leek gebrand te zijn te winnen… ”Rustig aan, Sekki! Doe Fire Fang!” riep Keith wat bezorgd. De Puppy Pokémon schoot op de Pawniard af en wist met succes zijn vlammende kaken in het donkere lichaam van de tegenstander te planten. ”Niet loslaten, Sekki! Doe er gelijk een Ember achteraan!” riep Keith, waarna Sekki de Pokémon los liet en hem direct aanviel met een Ember. Door de afstand (die zo goed als ‘geen’ was), werd de Pawniard vol geraakt en rolde het wezentje weg. Hij krabbelde echter wel overeind en leek niet van plan te zijn binnenkort te verliezen. Het was een echt vechtersbaasje, dat was duidelijk. De Pokémon schoot op Sekki af en begon de Pokémon intent te irriteren. Het begon zo plotseling dat Keith niet wist wat hij moest doen en al gauw begon Sekki pissig te worden. Hij haalde uit naar de Pawniard, maar die sprong weg en ging gewoon door.

En toen hield hij plotseling op, en viel hij wederom aan met een Feint Attack. Sekki werd hierdoor vol geraakt en werd opnieuw tegen de grond geworpen. Hij was echter zo geïrriteerd door de Pawniard dat hij direct weer overeind kwam, enigszins hijgend en hard grommend. ”Sekki, doe Fire Fang!” riep Keith, waarna de Growlithe naar de Pawniard hapte. Deze wist echter weg te springen, maar Keith gaf de Pawniard geen kans om een aanval te doen. ”Nogmaals, Sekki!” riep de jongen uit, maar… Maar Sekki was niet in staat een tweede Fire Fang te doen. Verwarring was in twee paar ogen te lezen. De Pawniard gaf ze geen tijd om van de schrik te bekomen en haalde uit met zijn scherpe poten. De Scratch raakte Sekki vol en werd gevolgd door nog een Feint Attack, die Sekki ook met succes raakte. Geschrokken opende Keith zijn mond, maar hij wist niet wat hij moest zeggen. Sekki leek eventjes nodig te hebben om van de twee klappen te bekomen, maar sprong uiteindelijk weer overeind. ”Gaat het, Sekki?” vroeg Keith bezorgd. De Pawniard bleef even staan, wachtend op wat Sekki zou gaan doen. Nu pas had Keith door wat dat getreiter van eerder was; Torment. Een zeer handige aanval, maar het zou niet genoeg zijn om Sekki neer te krijgen. De Growlithe zette zijn pootjes wat uit elkaar om extra grip te krijgen en wachtte wat ongeduldig af op een bevel van zijn Trainer. ”Oké, Sekki, doe Flame Wheel!” sprak de Trainer luid, en vuur omhulde de oranje Pokémon wederom. Hij haalde uit met een grote slinger vuur, maar de Pawniard wist de aanval te ontwijken en kwam meteen in actie om een Fury Cutter te doen, die Sekki wederom raakte. De Growlithe werd naar achter geduwd door de kracht waarmee de aanval aankwam, maar wist op vier poten te blijven staan. ”Sekki, Fire Fang!” riep Keith direct. Sekki’s kaken vatte vlam terwijl hij op de Pawniard afrende, maar net toen hij deze wilde bijten, sprong de Pawniard de aanval uit de weg, om vervolgens een Scratch te doen. Wederom wist hij Sekki te raken. Lichtelijke bezorgdheid welde op in Keith’s borst, maar hij drukte het weg. Nee, Sekki kon dit. Beide Pokémon waren nu verzwakt, maar Sekki was met zijn vuur nog altijd in het voordeel. Ze konden dit! Keith was ook iets opgevallen. Hoewel de Pawniard Sekki’s aanvallen wist te ontwijken, deed hij dit op een erg slordige manier, waarop Keith kon uitmaken dat de Pawniard dus nogal onhandig was. En dat was goed om te weten. ”Oké, Sekki, rustig aan, doe Agility!” riep Keith, die zelf ook eventjes zuchtte om tot rust te komen. De klappen die Sekki te verduren had gekregen hadden hem doen stressen… Sekki leek eventjes al zijn spieren te ontspannen en zuchtte de stress die de Pokémon zelf ook voelde na al die aanvallen die mis waren, en net toen de Pawniard hem met een Scatch wilde raken, schreeuwde Keith: ”ONTWIJK!” De Growlithe gehoorzaamde en met ongekende snelheid schoot hij weg. ”Flame Burst!” riep Keith vervolgens, en met diezelfde snelheid schoot Sekki op de Pawniard af om deze met felle vlammen te raken. Hoewel de Pawniard een poging deed de aanval te ontwijken, was de vernieuwde snelheid waarmee Sekki bewoog te veel voor het mannetje en werd hij toch geraakt. De Pawniard krabbelde echter weer overeind, en de blik waarmee hij Sekki toen aankeek deed zelfs Keith schrikken. Woah! Keith kon de rillen bijna over Sekki’s rug zien lopen. Leer… Leer! Oh shit! Voordat Keith zijn mond kon openen, schoot de Sharp Blade Pokémon echter al op Sekki af en deed hij met succes een Feint Attack, die door de scherpe blik van eerder extra hard aankwam. Wat geschrokken zette Keith een stap naar voren, maar hij dwong zichzelf verder stil te blijven staan. Sekki kon dit! ”Gaat ’t, Sekki? Rustig aan!” riep hij wat bezorgd naar zijn Pokémon, maar deze sprong alweer overeind. Het zag ernaar uit dat dit gevecht bijna klaar was, en Keith wilde diegene zijn die de laatste klap uitdeelde. ”Oké, Sekki! Maak het af met Reversal!” riep Keith uit. Sekki schoot op de Pawniard af en viel deze vol aan met Reversal. Doordat de Pokémon al verzwakt was, kwam de aanval nog harder aan en werd de Pawniard op de grond geworpen. Yes! Keith had deze aanval bewaard voor het allerlaatste moment; Fight was de ultieme zwakte van deze Pokémon, maar de aanval zou minder effect hebben als Sekki zich nog helemaal op en top had gevoeld.

De Pawniard bleef lang genoeg liggen voor Keith om zichzelf als winnaar te verklaren. Eindelijk kon de jongen naar zijn Sekki rennen, die licht hijgend op zijn pootjes stond te trillen. De jongen zakte voor de Pokémon op de modderige grond neer en omhelsde de doorweekte Pokémon stevig. ”Goed zo, Sekki!” mompelde de Trainer in zijn Pokémon’s vacht. Het gemompel werd beantwoord met opgewekt gekef. Keith liet zijn Pokémon uiteindelijk weer terug en keek naar de Pawniard. De Pokémon zat weer overeind, maar leek zijn verlies ook geaccepteerd te hebben. Een uiterst verdrietige blik was echter in zijn ogen te zien. Met een klein fronsje en een hele lading medelijden liep de jongen —gevolgd door zijn Growlithe— naar de kleine Pokémon toe en hurkte hij voor hem neer. De Pawniard keek hem even aan, maar richtte zijn blik toen in de verte waar eerder de groep Pokémon gestaan had. De Pokémon kirde wat en liet zijn kopje toen hangen. Oh goshie… Lichtjes trillend reikte Keith uit naar de Pokémon, maar hij wist ook niet wat hij moest doen. Waarschijnlijk voelde de Pokémon nu dat hij na dit verlies niet meer terug kon naar de rest, omdat ze hem nu toch niet meer zouden accepteren. Keith kon het niet langer aan. Hij haalde een lege Pokébal tevoorschijn en hield die voor de neus van de Pawniard. ”Je hoeft niet terug. Wat zeg je d’rvan? Wil je bij mijn Team komen?” vroeg Keith medelevend. De Pawniard keek wat verward van de Pokébal naar Keith, en vervolgens weer naar de Pokébal. Een klein lachje verscheen om Keith’s gezicht terwijl hij zijn natte plukken uit zijn gezicht veegde.

Vervolgens besloot hij het maar gewoon te proberen. De Pokémon was niet weggerend toen Keith de Pokébal tevoorschijn haalde, dus misschien… Misschien wilde hij wel bij zijn Team komen. Keith klikte de Pokébal open, waarna een rode straal de Pawniard opslokte. De Trainer klemde vervolgens de Pokébal in zijn hand, hopend dat de Pawniard erin zou blijven…

De Pokébal wiebelde. Links, rechts, links rechts… Keith hield zijn adem in terwijl hij toekeek, enigszins gespannen. Zou de Pokémon blijven zitten? Zou hij zich bij Keith’s Team willen voegen, of hield de Pokémon te veel van leven in het wild, en wilde hij dat niet kwijt? Om heel eerlijk te zijn had Keith echt geen idee, maar hij hoopte gewoon dat de Pokémon bij hem wilde blijven. Hij zag potentie in het mannetje, wilde graag met hem Trainen en bevriend raken. Misschien kwam het omdat hij zichzelf in de Pokémon herkende, misschien kwam het omdat hij merkte dat de Pokémon zich onprettig voelde en de jongen hem wilde helpen. Hoe dan ook, met spanning keek de jongen toe, totdat… Klik! Stil! Het duurde even voordat Keith zich durfde te bewegen, alsof de Pokémon er dan op het laatste moment toch nog uit zou springen.

Sekki leek dat echter niet te denken. Zodra de Pokébal voor Keith zijn schoenen stopte met heen en weer wiegen, sprong hij blaffend op het ding af en duwde hij er tegen met zijn neus. Vervolgens keek de kleine Pokémon iet wat ongeduldig op met een blik die Keith vertelde dat hij die Pawniard eruit moest laten. Een lachje verscheen om Keith’s lippen toen hij uiteindelijk opgelucht ademhalend zijn hand naar de Pokébal uitstak. De ruwe tong van Sekki kwam één keer over zijn bleke huid, waarna de Pokémon een stap naar achter zette om Keith de ruimte te geven. Keith’s vingers sloten zich vervolgens om het koude materiaal van de Pokébal. Eventjes hield hij het ronde ding in zijn hand, waarna hij de Pokémon er uiteindelijk uitliet. De rode straal nam de vorm aan van de Pawniard en verdween toen, om de Pokémon wat verward achter te laten. Hij stond met zijn ruggetje naar Keith toe, die breed grijnzend naar de kleine Pokémon keek. ”Hey maatje,” zei hij met een licht opgewonden stem, waardoor de Pokémon zich omdraaide en met verlegen ogen opkeek. Wat voorzichtig zwaaide de Pokémon terug met zijn rode, scherpe pootje. ”Welkom bij het team!” ging Keith vervolgens verder, en zonder zich iets van de natte grond aan te trekken, plofte de jongen op zijn achterwerk neer zodat hij wat prettiger zat. Zijn gloednieuwe Pawniard keek van de Trainer naar de verte, waar eerder de andere Pokémon gestaan hadden. ”Hé, maak je geen zorgen over hen. Je bent veel beter af zonder ze, vertrouw me,” mompelde Keith geruststellend, hoewel de Pawniard toch wat onzeker leek te zijn. Hij had zijn hele leven geprobeerd indruk te maken op de groep, en nu… Hoefde dat niet meer? ”’t Is al goed, niemand hier zal je te min vinden, echt,” ging Keith verder. De Pawniard keek hem wat twijfelend aan, maar toen verscheen een gelukkige blik in de ogen. Ja, hij leek Keith eindelijk te geloven. Hij stapte wat aarzelend op de jongen af, maar besloot toen maar gewoon ervoor te gaan en gaf Keith een wat onhandige knuffel. Een lachje rolde over zijn lippen terwijl hij zijn armen om het stalen beestje heen sloeg. De scherpe messen op de Pawniard zijn buik prikte tegen zijn ribben, maar Keith negeerde het. De Pawniard leek het contact prettig te vinden, dus vond Keith het helemaal prima. Toen het kleine mannetje weer los liet, begon Sekki opgewonden te keffen en rook hij aan zijn nieuwe Team genoot, die wat onzeker terugkeek. Sekki likte toen vervolgens opgewekt over de Pawniard’s donkere wang, waardoor de Sharp Blade Pokémon geschrokken naar achteren struikelde. Keith kon het niet helpen om even te lachen. Dit was Sekki’s manier om de Pokémon te laten weten dat ze allemaal vrienden waren en dat hij geaccepteerd zou worden.

Keith besloot toen ook maar de andere eruit te halen. Soraya zou dan waarschijnlijk nogal chagrijnig worden, omdat Keith wist dat de Pokémon niet van regen hield en de druppels stortte nog steeds op hen neer, maar het kon Keith eigenlijk heel weinig schelen. Hij had er een nieuwe Pokémon bij en iedereen moest even hallo zeggen, of ze dat nou wilde of niet. Rabo was eerst, even keek de Pokémon rond, waarna zijn blik op Sekki en de Pawniard viel. Nieuwsgierig deed hij een stapje in de buurt van de scherpe Pokémon, om vervolgens vragend naar Keith te kijken. Keith was echter nog niet klaar; Hij haalde Soraya’s Pokébal tevoorschijn en met een schaapachtige grijns om zijn lippen liet hij ook de Zorua tevoorschijn komen. Zodra deze de druppels op zijn donkere vacht voelde, begon de Pokémon in iedereens hoofden te schreeuwen over hoe oneerlijk het leven was en dat hij dit Keith nooit zou vergeten en dat hij vreselijke dingen zou gaan doen als hij niet nu uit die regen zou komen. Maar Keith kapte hem ruw af door zijn hand op te steken. ”Jongens, dit is…. Dit is Komatana, en hij is het nieuwste lid van het Team. Zeg allemaal maar even hallo,” zei Keith met een warme glimlach. De Pawniard keek wat twijfelend op toen Keith hem Komatana noemde, maar leek de naam toen te accepteren en zwaaide wat verlegen naar de andere Pokémon. Deze roken allemaal even aan hem, waarna ze opgewekte geluidjes maakten ter begroeting. Soraya drukte zich vervolgens tegen Keith’s doorweekte lichaam aan en probeerde zichzelf te verstoppen onder Keith’s jas (alsof dat werkte, het ding was ook zo doorweekt als wat). Sekki leek ook wat voor dat idee te voelen, want ook hij probeerde zich onder Keith’s grote jas te wurmen. Alleen Komatana en Rabo leken de regen niet erg te vonden, en stonden vrolijk met elkaar te babbelen — of nou ja, Rabo maakte allerlei opgewekte geluidjes, waarop Komatana wat verlegen terug reageerde.

Keith klopte uiteindelijk op zijn knieën en sprong toen overeind. ”Nou, ik weet niet wat jullie willen, maar ik denk dat ik maar ’s een Pokémon Center op ga zoeken. Ik heb genoeg gehad van de regen,” zei de jongen opgewekt, waarna hij de Pokéballen van Rabo en Komatana tevoorschijn haalde. ”Tana, jij en Sekki zijn verzwakt door het gevecht, in het Pokémon Center kunnen ze jullie weer helemaal oké maken, dus rust nu uit in je Pokébal, oké?” zei Keith tegen de Sharp Blade Pokémon nadat hij Rabo had laten terugkeren. De Pokémon knikte, om vervolgens ook weer in zijn Pokébal gezogen te worden. Een zucht verliet Keith’s lippen terwijl hij daar zo even bleef staan. Het onweer was opgehouden, maar het zag er niet naar uit dat de regen binnenkort zou stoppen met vallen, dus dat betekende: Wegwezen hier. Het Pokémon Center was zijn bestemming!