Candy

Met een wat opgeluchte zucht ging Evie zitten. Ze had best wel veel gelopen, ze had werkelijk geen idee waar ze was - hoewel ze een kaart had, ze snapte enkel niet veel van kaarten, maar besloot dat ze het nu wel prima vond. De zwartharige had géén zin meer om te lopen komende tijd. Ze pakte een elastiekje uit haar tas, deed haar haren in een staart om vervolgens haar tas op te pakken en de drie pokémon eruit te laten. Ze luisterden wel aardig, ze renden niet weg dus Evie vertrouwde er wel op dat ze er niet plotseling vandoor gingen. Zelf moest ze wat eten, want ze verging van de honger. De zwartharige pakte haar tas beet, zoekend naar iets te eten. Veel had ze uiteraard niet, enkel een zak snoep. Helemaal prima. Het meisje opende de zak vol snoepjes en begon te eten, terwijl ze de drie pokémon nauwlettend in de gaten hield, hopend dat ze niet van plan waren dingen te doen die ze niet behoorden te doen.

- Lucian

De stem die ze hoorde liet haar opkijken, enigszins verbaast. Oh Arceus. Dat was lang geleden zeg. Waarom moest hij nou weer opdagen, ze dacht net van hem af te zijn. Ze had echt een sigaret nodig nu. Dringend. "Oh.. Hey," begroette ze hem op een vrij neutrale toon. Haar roodbruine ogen keken hem nog een laatste keer aan, waarna ze haar tas beetpakte, zoekend naar een sigaret. Ze had er echt een nodig. Maar natuurlijk had ze niets mee. Great. "Je hebt vast wel een sigaret voor mij?" vroeg ze hem. Het was vast een rare eerste vraag, maar ach. Ze had er nu wel echt even een nodig. Ze richtte haar ogen even op de drie pokémon, die allemaal vragend naar de zwartharige keken. Ja, dit was nogal awkward. Ze stopte weer een snoepje in haar mond, niet van plan veel meer dan dit te zeggen.

Oh, hij ging grappig doen. Normaal zou ze zijn humor wel waarderen, of nou ja. Enigszins. Maar nu wist dat niet te lukken. Het was niet zo dat ze hem nu echt super erg haatte, één jaar tijd en een vrij snel vergevend karakter zorgde daar wel voor, maar het was ook niet zo dat ze hem elk moment in zijn armen kon springen. Hij vroeg waarom hij haar een sigaret zou geven. "Omdat ik hem op dit moment wel verdien," sprak ze met een onschuldige, gespeelde glimlach. Hij bleek er daadwerkelijk een te hebben. Mooi. Echter besloot Lucian hem natuurlijk niet gelijk te geven. Ze zuchtte en bewoog haar zak snoep omhoog. "Oké, misschien verdien ik er geen, maar zou ik je wel over kunnen halen met eten?" vroeg ze hem met een kleine grijns. Iedereen was over te halen met eten. Vooral als het zulk lekker eten was als wat zij had. Behalve als hij geen snoep lustte, maar dat wist ze eigenlijk niet meer zo.

Had ze hem nou zo ver gekregen? Nee. Nog niet helemaal. Maar dat zou wel komen. Want door zijn komst zou ze zelfs heel de zak geven voor één sigaret. Niet dat hij zo een vreselijk persoon was, maar toch was zijn aanwezigheid nog altijd een flinke schok voor haar. Ze pakte even een snoepje eruit en keek hem kauwend aan. "Tien voor de sigaret," klonk haar stem op een zakelijke toon nadat ze het snoepje doorgeslikt had. Alsof ze zaken met hem deed die gingen over miljoenen. Maar dit was ook wel een belangrijke zakendeal! Ze moest uiteraard wel haar verslaving bijhouden. En ze had geld nodig, anders kon ze dit uiteraard niet bijhouden, maar dat kwam wel. Ooit. En anders moest ze desnoods gaan stelen. Niet dat ze dit kon, maar ach. Alles moest de eerste keer zijn. "Oh, en nog vijf erbij als ik ook een vuurtje kan lenen," sprak ze vervolgens. Wat was hij soms lastig zeg.

Goed, hij ging er eindelijk mee akkoord. De jongen overhandigde haar de sigaret en de aansteker. Ze pakte het allebei met haar lege hand beet en hield de zak snoep nog altijd omhoog. "Pak zelf maar," sprak ze simpeltjes. Ze legde de zak vervolgens naast haar neer en strak de sigaret tussen haar lippen, om hem vervolgens aan te steken. Ze nam een trekje en blies vervolgens de rook weer uit. Hoewel ze het kalmerende erin nog niet merkte, dat kwam wel. Later of zo. Het meisje haalde even diep adem, keek voor een moment naar de drie pokémon die haar nog altijd aanstaarden. Waarom staarden ze? Evie had geen idee. "Dus vertel eens, wat heb je allemaal gedaan in die tijd dat ik je niet gezien heb," vroeg de zwartharige, enigszins benieuwd naar alles wat hij gedaan had. Ze nam opnieuw een trekje van haar sigaret. Wat had ze dat gemist zeg.

Natuurlijk zag Evie wel dat Lucian meer snoepjes pakte dan zij gezegd had, maar ach. Dat had ze wel kunnen verwachten van hem trouwens. Het meisje zei er daarom ook niet echt iets van. Ze was al blij zat dat ze der sigaret had. Toen de jongen vertelde wat hij allemaal gedaan had afgelopen tijd, knikte ze als antwoord. "Nou, dat klinkt als een hele productieve tijd," respondeerde ze wat onverschillig. Ze nam opnieuw een trekje van haar sigaret en tikte het overgebleven as weg. Ze keek hem weer aan. "Dus, nog wat heel belangrijks te melden? Ik heb nog wel wat te doen vandaag," sprak ze simpeltjes, met opnieuw dezelfde onverschillige toon in haar stem. Ze had niet echt heel veel te doen eigenlijk, maar ach. Echt vol vreugde zat ze hier ook weer niet.