[Poké Fair] Trouble with candy - open.

_{De Fair was echt niks voor hem, en toch liep de zwart harige twintiger rond door de menigte mensen die het allemaal wel geweldig vonden. Ze gingen op een mechanische Tauros zitten om het zo lang mogelijk vol te houden, deden een poging tot boogschieten of probeerde knuffels te vangen. Niks van al die dingen deed Floyd. Daar bestede hij zijn geld liever niet aan want het was moeilijk om bij zo’n soort kramen vals te spelen en niet te betalen. Het enige waar hij wel geld voor betaald had was een suikerspin. Het was zoet, en hij hield van zoetigheden, maar niet van zoetigheden met haar. De suikerspin was namelijk groot en het was zeer druk. Voor dat hij het wist was hij met de suikerspin tegen iemand aan gelopen en zat het haar van de andere persoon nu in zijn een. ‘Zie nu wat je gedaan hebt,’ zei hij tegen de persoon. De schuld altijd op anderen schuiven, dat was iets dat je in het leven moest doen. 'Ik verwacht mijn geld nu terug, vervolgde hij ook meteen. Mooi niet dat hij die suikerspin nu nog ging opeten.}

Juniper vond het allemaal maar geweldig, die hele fair. Het liefst zou ze overal blijven staan om te kijken en Dylan smeken om ook mee te gaan doen. Uiteindelijk had hij toegeven om dan toch elk spelletje één keer te gaan doen. Zo liep hij nu rond met een Grachomp knuffel en had hij een Piplup masker aan Juniper gegeven, die nu verbaast met het ding in haar handen rond liep. De Lopunny was veel te gek op deze fair, terwijl het hem nogal weinig kon schelen. Hij wilde hier eigenlijk alleen rondlopen in de hoop dat ik misschien iemand in elkaar kon meppen zonder dat het vreemd over zou komen. Je weet wel, zo'n fair fight. Hij grinnikte eventjes bij zijn eigen pun en wandelde verder.
Iemand knalde tegen hem aan en voordat hij het wist, zat er een suikerspin in zijn haar en een oudere vent, al scheelde het niet zo heel veel, die tegen hem kwaad begon te spreken. Hij keek eventjes vreemd op naar de man, voordat zijn Lopunny naast hem was komen staan, het masker wegstoppend. "Volgens mij was jij diegene die tegen mij aan liep, mate," zei hij op een rustige toon. "Dus je kan fluiten naar je geld."

_{De jongen waar dat hij tegen aan was gelopen wilde niet terug betalen wat hij had verpest. ‘Jij liep tegen mij, ik liep tegen jou, de eeuwige discussie,’ zei Floyd even kort. Het was echt de ene zijn woord tegen dat van de anderen dus het kon werkelijk een discussie zijn die geen einde kenden. ‘Het punt is dat jou vettige haar in mijn eten hangt, en mij nu heel vriendelijk geld gaat geven voor een nieuwe suikerspin zonder jou vettige haar, mate.’ Met een schuin oog keek hij even naar de pokémon van de jongen. Het werd nog een zeer bekende pokémon, hoeveel mensen liepen er niet al mee rond? Zijn - niet geëvolueerde - pokémon erbij geteld.
Zijn gele ogen boorden zich in de ogen van de jongen. Zijn hand stak hij al vast naar de persoon uit om geld aan te pakken, niet dat hij meteen verwachten dat het geld er zo maar zou worden ingelegd. ‘En je kan het nu geven, of ik zal het zelf moeten pakken,’ verwittigde hij de persoon alvast maar zonder zijn blik van hem af te halen.}

Goed, hij moest toegeven dat de man intimiderend overkwam, maar zolang hij het rustig en kalm zou spelen, zou hij dit misschien met woorden kunnen winnen. Iemand zoals de man voor hem, wilde hij liever niet in een pokémon gevecht tegenkomen. Dus hij moest zich hier maar onderuit proberen te lullen.
Juniper dacht ondertussen dat het wél een gevecht aan zat te komen, en wilde al gaan staan in aanvalshouding, maar de helblonde jongen hielt haar tegen. "Laat maar Juniper, er is geen reden om te vechten." De Lopunny keek haar trainer eventjes vreemd aan, maar liet haar aanvalshouding daarna zakken. De jongen staarde daarna weer terug naar de man voor hem en snoof zachtjes. "Dus als ik jou het geld geef, staan we quitte. Denk je dat er dan daarna nog een gezellig gesprek vanaf kan, of blijf je zo humeurig?" vroeg hij daarna witty. Blijven praten, Dylan, blijven praten.

_{Wanneer dat de pokémon van de andere persoon zich klaar zetten om aan te vallen wierp de zwart harige het even een blik toe. Moedig beestje dat de jongen daar had. Langs de andere kant had Floyd al zijn pokémon veilig in hun bal zitten, ze waren niet meteen geschikt om rond te lopen op de Fair, zelfs het roze pluizige ding niet. Het zou geen reden zijn om te vechten. Dat was wat de andere zei. Wijze beslissing al was het misschien wel grappig geweest om een gevecht midden op de Fair te beginnen. Wat moesten mensen wel niet denken dan. Bye-bye goede sfeer dan. ‘Echt niet?’ vroeg de man waarbij hij zijn hoofd een tikkeltje opzij kantelde maar zijn schouders vervolgens even op haalde. Goed dan.
‘Hangt er vanaf wat je een gezellig gesprek noemt,’ zei Floyd rustig. Over het humeurige gedeelten….daar kon hij weinig aan doen. ‘Maar eerst wil ik mijn geld zien.’ Hij ging nog niks beloven voor dat hij zijn geld had.}

Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen de man vroeg wat hij een gezellig gesprek noemde. "Eentje waarbij jij niet mijn hersenen wilt inslaan en wat meer past op deze fair," stelde hij maar nonchalant voor. Hij grinnikte zachtjes en deed zijn handen in z'n zakken. In zijn hoofd telde hij het muntgeld dat er nog in zat en zuchtte zachtjes. "Ben bang dat ik je niet volledig kan terugbetalen, maar een kleine suikerspin moet haalbaar zijn," zei hij rustig, terwijl hij zijn laatste beetje muntgeld in de open hand van de man legde en die meteen schudde. "Dylan trouwens," stelde hij zichzelf voor. Als hij nu uit de problemen zou blijven zou dat heel geweldig zijn. Hij wilde misschien wel een fistfight hebben, maar deze uitdaging ging hij toch mooi uit de weg.

_{Het zou een normaal gezellig Fair gesprek worden. ‘Kans is klein, maar ik zal mijn best doen,’ beloofde hij de jongen maar het viel nog te zien hoe goed hij die belofte kon houden. Op het moment wilde hij de jongen zijn hersenen in ieder geval nog niet in slaan, dat was zeker al een goed begin. De jongen was zelfs bereid om zijn geld toch terug te geven, en inderdaad, er lagen vervolgens wat munten in zijn hand. Wie had dat nu verwacht, zijn er toch mensen op de wereld met wat hersenen. Hij zou die jongen nog gaan mogen. Dat veranderde half wanneer de jongen zijn hand vast nam om die te schudden, al deed Floyd daar niet aan mee. Hij hield hij hand gewoon stil, liet die meegaan met de beweging maar zou hem terug trekken zodra hij de kans had. ‘Floyd,’ stelde hij zichzelf voor.
De munten stak hij weg in zijn zak zodra hij zijn hand weer terug had. Dadelijk moet hij maar eens een nieuw suikerspin gaan kopen. Zonder enige waarschuwing gooide hij echter de suikerspin richting de jongen. ‘Hier heb je het haar dat je verloren bent terug,’ en een gratis suikerspin als hij niet vies van Floyd en zijn eigen haar was.}

De man schudde voor waar zijn hand, of nou ja, het leek erop. Niet dat het hem echt boeide, zolang hij maar uit trouble bleef vond hij het best. Echt veel zin in een vuistgevecht had hij toch niet en Juniper zou het ook niet leuk vinden als hij haar nu zou inzetten voor een gevecht, al had hij zo het idee dat de Lopunny graag zou willen vechten nu.
De man stelde zich voor als Floyd, een niet veelvoorkomende naam, waarna hij opeens moest wegduiken voor een plotselinge suikerspin die naar zijn hoofd werd gegooid. De suikerspin lande achter hem en hij keek er even verbaast naar. Oké, die had hij niet verwacht. Hij zuchtte zachtjes. "Nee dankje," zei hij op een kalme toon. Geen suikerspin voor hem dan, although, misschien zou hij er later nog een gaan halen.