Wat zeg je me nu? [Vivienne Williams]

De laatste paar dagen had ze vooral lopen nadenken. Ze had besloten om nog wat langer in Hoenn te blijven, al merkte ze van zichzelf dat ze een knoop in d’r maag kreeg op het moment dat ze aan Fortree City dacht of er in de buurt kwam. Ze had dan ook besloten om in een andere stad onderdak te zoeken en het geld wat ze had gewonnen bij de contest uit te geven aan een goedkoop hotelletje waar ze momenteel verbleef. Het gesprek dat ze een paar dagen geleden met Gavin had in de Scorched Slab, het dichtste wat ze momenteel bij Fortree City is geweest, stond nog scherp in haar geheugen. Ze had hem geholpen met over het feit heen te komen dat hij littekens droeg op zijn lichaam. Littekens door een abusive vader, iets waar ze absoluut niet tegen kon. Ouders die iets ergs deden tegen hun kinderen waren ouders die het ouderschap niet aankonden en er, in haar mening, uitgezet moesten worden. Gavin had haar verteld dat zijn vader momenteel in het gevang zat, maar ze wisten beide dat dat waarschijnlijk geen goede oplossing zou zijn. Eigenlijk zouden ze hem naar een gesticht moeten sturen, dan zou hij ermee om kunnen leren gaan en was er misschien nog een beetje hoop dat hij zich zou kunnen aanleren braaf te zijn tegen zijn zoon. Gavin was verder een prima jongen en ze had het ontzettend lief gevonden toen hij had aangeboden om haar te helpen. Ze hadden een vreemde band gevormd doordat ze in zo’n zelfde soort situatie had gezeten. De littekens die ze droeg op haar armen door het vuur van een Houndoom was iets waar ook zij niet trots op was, maar ze had er in de afgelopen paar maanden mee leren leven. Daarnaast had ze zichzelf goed weten op te vangen door zich te gaan richten op een nieuwe hobby, de vechtsporten die ze volgde momenteel. Door het vechten had ze zichzelf weten aan te leren dat ze minder bang hoefde te zijn voor het onbekende en meer voor zichzelf kon opkomen als het nodig was. Ze had dit al een keer kunnen laten zien toen ze opeens werd aangezien voor een vreemdgaande vriendin van een of andere klerenkast achter zich. Bij die “aanval” had ze Jace, haar vriend, immers gered van een slag tegen zijn gezicht. Zelf had ze hem een pootje gelapt en tegen de grond aan geworpen. Nog net had ze gezien hoe Jace haar verbaast aan had gekeken. Die was zich er blijkbaar niet van bewust dat ze in de tijd dat ze buiten Kalos was geweest, wat zelfzekerder was geworden. Ze hadden erom gelachen toen, maar Vivienne wist dat ze haar vriend er ooit nog eens serieus over moest spreken. Misschien nadat ze terug was gekomen uit Hoenn. Ze had expres niet aan Jace gevraagd om hier ook te komen, ze wilde eventjes rust hebben en de moed verzamelen om bij haar ouderlijk huis te bezoeken. Of nou ja, voor zover het haar ouderlijk huis was. Fortree City voelde niet echt meer als thuis aan, sinds ze erachter was gekomen dat ze geadopteerd was. Wel wist ze dat er inmiddels een andere zaak in de fokkerij zat, nu er niemand meer was die fokkerij over had kunnen nemen. Sinds het nieuws dat haar pleegvader zelfmoord had gepleegd, had ze angst gehad om terug te keren naar de fokkerij waar ze de meeste tijd van haar jeugd had doorgebracht. Misschien dat ze ooit nog eens terug wilde gaan naar de nieuwe zaak die er nu was, kijkend of er nog iets was wat ze herkende. Maar voor nu bleef ze er liever uit de buurt. Binnen Hoenn had ze nog niet zo heel veel gereisd, eerder een beetje rondgedwaald. Niet zeker wetend waar ze heen wilde of wat ze wilde doen. Momenteel was ze op weg naar een kleine stad genaamd Lavaridge Town, ze wilde eventjes gaan ontspannen en de warm water bronnen leken haar daar de beste plek voor. Ze voelde zich wat stijf van de afgelopen paar dagen trainen en had haarzelf en haar pokémon een rust dag gegund. Momenteel wilde ze eigenlijk wel weer graag verder met trainen, ze hadden nog heel veel te doen voor de gym die hun voor de boeg stond. Het zou een van de lastigste gyms worden om te doen, aangezien vrij veel pokémon van haar team niet echt high damage deden tegen de gym’s pokémon. Daarnaast kon ze haar lievelings pokémon, de Shiny Gardevoir, niet gebruiken omdat die gewoon geen damage zou gaan doen. Daar in tegen had ze wel haar Metang, die ze nu hard aan het trainen was om ‘m te laten evolueren. Ze hoopte zelfs nog op tijd een mega-stone te kunnen vinden voor hem. Dan zou het waarschijnlijk wel een leuk gevecht worden om naar te kijken. Ergens vroeg ze zich wel af hoe ze de gym die daarna kwam moest gaan oplossen. Dat zou een Psychic gym gaan worden. Ze wist wel dat haar Absol goed effect zou doen, omdat ze immuun was voor de Psychic aanvallen, maar de rest van haar team moest ze eventjes goed uitzoeken. Maar dat zou een zaak worden voor later. Eerst moest ze zich gaan richten op de gym die het dichts in de buurt was, de Fairy gym.
Vivienne keek op toen ze opeens merkte dat een deur naast haar open werd gedaan en een oudere mevrouw haar aanstaarde. Ze had geen idee wie de vrouw was, maar op de een of andere reden kon ze er niet onderuit dat ze … niet weg wilde? Ze kon het niet beschrijven, gewoon het gevoel hebbend dat ze herkende aan deze oudere mevrouw. Achter haar stond een man, iets ouder dan jaar, waarschijnlijk rond de leeftijd van Jace. Wat had dit allemaal te betekenen? ”Pardon?” vroeg ze voorzichtig. ”Kan ik u ergens mee helpen?” vroeg ze daarna aan de oudere mevrouw, terwijl ze zich omdraaide zodat ze met haar lichaam naar de deur gericht stond.

[Voor het gemak mag jij oma bespelen, oké? C:

Alles gebeurde zo ontzettend snel dat ze geen idee had wát er nou precies gebeurde. Ze keek wat verbaast om zich heen, terwijl de oudere vrouw op haar af kwam en tegen haar begon te praten over … iets? Ze volgde het niet helemaal, alles ging zo snel dat ze het niet meer kon volgen. Eigenlijk wilde ze haar hand opsteken om de oudere vrouw te onderbreken, gewoon zodat ze kon vragen wat de hel er aan de hand was. Maar de vrouw begon tussen haar en haar kleinkind, tenminste dat dacht Vivienne dat de oudere jongen was, te praten. Er vielen verschillende namen die ze niet thuis kon brengen en langzaam maar zeker begon het haar te dagen dat de oudere vrouw haar herkende van .. iets? Haar blauwe ogen gleden tussen de oudere vrouw en de jongen en ze probeerde het gesprek zo goed mogelijk te volgen. Iets over ene tante en en aan zijn gezicht te zien had de jongen ook niet bepaald een goed idee over wat er nou precies gebeurde hier. Ze keek langs de oudere vrouw heen naar de jongen en haalde haar schouders op, maar ze werd onderbroken door de oudere vrouw. Ondertussen had ze wel door dat haar vermoeden dat de jongen haar kleinkind was klopte, aangezien hij haar “oma” had genoemd. Dit was dus een familie en zij werd er opeens bij betrokken, dit maakte d’r ergens best wel bang. Ze had namelijk geen herinneringen aan haar echte familie en alle informatie die erover was, wist ze niet waar het was. Haar pleegvader zou die papieren waarschijnlijk hebben gehad, maar ze had nooit iets erover gehoord nadat hij zelfmoord had gepleegd. En eigenlijk wist ze ook nog niet zeker of ze klaar was om alles erover te leren. Al begon ze nu zo’n vermoeden te krijgen dat ze er nu wel klaar voor moest zijn, want ze werd er zo ongeveer ingegooid. De oudere vrouw vertelde haar dat ze d’r inderdaad kon helpen en ze zei dat, als haar vermoedde klopte, zij haar kleinkind was. Vivienne zetten een stap achteruit en hielt haar handen voor haar. ”Ho, wacht. Wat gebeurd hier allemaal?” wist ze moeizaam uit te brengen, maar de oudere vrouw leek niet te stoppen te zijn en begon door te brabbelen over haar haar en haar blauwe ogen, die blijkbaar hetzelfde waren als die van haar dochter. Ze keek eventjes vreemd op, er waren zo veel mensen met haar rode haar en blauwe ogen. Dat was niet zo heel erg ongezien. Waarom zou zíj dan precies op de dochter van deze onbekende oude vrouw lijken?
Ondertussen was de jongen terug naar binnen gerend en ze kon, langs de oudere vrouw langs, zien hoe een jonge Charmander op de tafel was geklommen en nu voor problemen ging zorgen. Even had ze de neiging om haar Charizard erbij te halen. Enya zou de kleine Charmander wel onder controle kunnen houden, terwijl zij eens goed in overleg gingen over wat hier nou precies gaande was. Maar daar in tegen zou het misschien wat overweldigend over komen als ze één van haar pokémon uit hun pokéball zou halen, puur omdat ze een vrij intimiderend team had. De jongen was terug komen lopen met de Charmander in zijn armen en nu pas viel het haar op dat er een andere pokémon voor haar neus stond. Of nou ja, voor de neus van haar schoenen, want de pokémon was nogal klein. Nog voordat ze iets kon doen, hoorde ze de Pokédex in haar zak piepen en met een verveelde zucht haalde ze het rode doosje te voorschijn. Corphish is a red-shelled, crustacean Pokémon with a short tail similar to a lobster. Its eyes are saucer-like with small pupils, and it has three spikes on top of its head. It possesses four pairs of limbs in total: two large pincers used for gripping prey, and three pairs of legs used for walking. The upper segments of its legs, underside of its body and lower halves of its pincers are cream-colored. A hardy creature, Corphish is able to live in polluted water and eat nearly anything. Het was dus een Corphish die voor haar stond. Een kleine pokémon die haar deed denken aan de kreeft die ze ooit in een restaurant had gehad. De pokémon klonk nogal kwaad en ook zijn trainer wees hem hier op. Vivienne keek geschrokken op toen ze een klik hoorde en een witte flits naast haar verscheen. Voordat ze iets kon doen hoorde ze het diepe gegrom van Kratos, die blijkbaar het idee had gehad dat zijn trainster werd bedreigt. ”Kratos, laat dat!” snauwde ze naar de Houndoom, die zijn fout direct door had en afdroop, om achter zijn trainster te gaan zitten. ”Mijn excuses, mijn Houndoom is nogal beschermend over me,” legde ze zachtjes uit, terwijl ze wat verlegen door haar haar heen ging.

Ondertussen was de oma weer bezig, die tegen haar kleinkind inging en haar een oud fotoboek onder de neus duwde. Ze keek eventjes verbaast op en haar ogen gingen tranen van het stof. Ze begroef haar neus in d’r arm terwijl ze moest niezen en keek daarna naar de foto’s die haar werden aangeboden. Op de foto stond een jonge vrouw, ongeveer van haar leeftijd. De jongen noemde haar “Tante Annabelle” en Vivienne hapte naar adem. Ze hadden gelijk, het was inderdaad alsof ze in een spiegel keek. De jongen en zijn oma gingen weer verder en voordat ze het wist werd ze mee naar binnen geleid om daar te komen luisteren naar het gehele verhaal. Ergens was ze nu best wel nieuwsgierig naar wat er gebeurde en keek eventjes om naar Kratos. ”Hou je gedijst, niets doen en zeker geen vuur. Dan mag je mee naar binnen,” zei ze streng tegen de Houndoom. Deze jankte eventjes en liep daarna achter zijn trainster aan. Ze hoopte maar dat hij zijn temper onder controle kon houden met de jonge pokémon die binnen waren. Maar misschien kon hij wel de Charmander in het hoog houden. Vivienne keek eventjes naar het gezin dat voor haar stond en ze voelde een brok in haar keel vormen. Ze had het idee alsof ze iets binnen viel, iets waar ze geen deel van uit maakte. Maar die foto. Het leek alsof ze een spiegel had gekeken. ”Wat gebeurd hier allemaal?” vroeg ze zachtjes, terwijl ze achter de mensen het huis in wandelde en verbaast om zich heen keek. ”Ik snap er niets meer van,” kwam er daarna achteraan.

Nog steeds wat verbaast keek ze de jongen aan die voor haar stond en alles probeerde uit te leggen. Hij stelde zich voor als Jean-Pierre en dat de oudere vrouw zijn overgroot moeder was, genaamd Tina. Zoals ze zelf ook al dacht, bleek de vrouw op de foto zijn tante te zijn, ene Annabella Osveld. Geen enkele naam deed een belletje rinkelen, maar nu ze wist wat er aan de hand was, voelde ze zich wel wat minder tense. De jongen vroeg haar of ze wat te drinken wilde en e knikte. "Koffie graag, zwart met suiker," zei ze rustig. Ze was inmiddels weer wat bij gekomen van de schrik en keek de woning rond. Het zag er eigenlijk best wel gezellig en knus uit.
Haar aandacht werd weer getrokken door de oudere vrouw, Tina. Ze werd aangesproken en zo te zien probeerde ze uit te leggen wat er aan de hand was. Rustig bleef Vivienne zitten en luisterde naar wat er tegen haar verteld werd. Er werd haar gevraagd of ze wat over zichzelf kon vertellen en eventjes dacht ze na. "Mijn naam is Vivienne Williams. Ik ben momenteel 18 jaar oud, reizend door Kalos. Ik ben een coördinator, maar gedeeltelijk ook trainer. Ik heb twee lintjes en vijf badges. Deze Houndoom is één van de zes pokémon die ik momenteel bij me heb," legde ze rustig uit. Expres hielt ze informatie over haar familie achter. Ze had geen zin om te praten over de adoptie, ondanks dat ze ergens het flauwe idee had dat deze mensen er meer van wisten.

Ze bedankte voor de koffie en verzetten zichzelf zodat ze makkelijker zat. Rustig roerde ze de suiker door haar koffie heen en nam een slok. Pfoe, sterke, heette koffie. Precies zoals ze 'm het lekkerste vond. Een glimlach stond op haar gezicht, voordat haar aandacht getrokken werd door Tina. Ze begon een heel verhaal af te steken, hoe haar dochter, achttien jaar geleden, verdrietig op bezoek was gekomen. Ze was achtergelaten door haar toenmalige vriend en dat ze het ontzettend zwaar had met deze breakup.
Jean-Pierre was tussendoor gekomen en vroeg aan zijn oma wat er gebeurd was. Tina ging door met het verhaal en vertelde dat Annabella zwanger was geweest van haar vriend. Langzaam maar zeker begon het bij Vivienne door te dringen waar dit gesprek heen ging en langzaam nam ze nog een slok koffie. Tina ging verder dat Annabella voor 9 maanden bij haar had gewoond, ze had het zwaar gehad met de break-up en ze waren tot de conclusie gekomen dat ze niet voor het kind konden zorgen als die geboren zou worden. Uiteindelijk werd de baby geboren en werd ter adoptie gelegd bij een familie in Fortree City. Tina keek haar aan voordat ze vertelde dat ze vermoede dat zij de baby van achttien jaar geleden was.
Vivienne slikte eventjes en zetten haar kopje koffie op de tafel. "Ik weet 't niet," zei ze zachtjes. "Ik ben er inderdaad een paar maanden geleden achter gekomen dat ik geadopteerd ben. Maar mij is gezegd dat ik vier was toen ik bij het gezin kwam. Probleem is dat ik niet bij de papieren kan komen. Mijn pleegmoeder is een paar jaar geleden overleden en mijn pleegvader heeft zich een tijd geleden verhangen..." stamelde ze zachtjes, voordat ze naar haar kopje keek.

Ze keek Jean-Pierre eventjes vreemd aan toen 'ie het over haar hart begon. In haar hoofd hoorde ze een quote die ze vaker was tegen gekomen in tijdschriften en alles; I'm proud of my heart. It's been played, stabbed, cheated, burned, and broken, but somehow still works. Ze zuchtte zachtjes. "Ik weet 't niet, ik wil het best geloven, maar het komt allemaal zo ... onverwachts," gaf ze eerlijk toe. De stroom aan woorden die de man voor haar uitsprak deed d'r een stap achteruit zetten. Er kwam nu opeens zoveel informatie over haar heen dat ze niet wist hoe ze dit moest handelen. "Nee," zei ze zachtjes, terwijl ze haar hoofd schudden. "Ik.. Ik denk dat ik jullie wel geloof. De gelijkenis is bijna eng en ergens voelt 't als ... thuis hier?" Ze zuchtte eventjes. "Het is alleen allemaal zo veel opeens dat ik niet weet hoe ik hier mee om moet gaan," mompelde ze daarna.

Ze schudde haar hoofd. "Het is niet jullie schuld, ik vind 't hartstikke lief dat jullie dit willen doen," zei ze met een kleine glimlach. "Ik heb me nooit echt thuis kunnen voelen, maar hier voelt 't goed," ze keek eventjes in het rond. Opeens werd ze overrompeld door een vloedgolf aan emoties en tranen welde op in haar ooghoeken. "Ik ben jullie zo dankbaar, eindelijk weet ik dat ik nog ergens familie heb wonen en dat ik dus niet helemaal alleen meer ben," snikte ze zachtjes, terwijl ze haar hoofd in d'r handen verborg.

Een glimlach verscheen op haar gezicht toen de kleine Charmander in haar armen sprong en haar een knuffel gaf. "Je doet me aan iemand denken, kleine," zei ze daarna, terwijl ze haar tranen wegveegde. Ze stond op en gaf de Charmander een aai over d'r kopje heen. "Zal ik je iets laten zien?" vroeg ze daarna, terwijl ze haar blik even op Jean-Pierre liet vallen. "Mag ik d'r even mee naar buiten nemen?" vroeg ze voorzichtig. Ze hielt de Charmander in haar armen, terwijl ze naar de deur liep en deze open deed.
Eenmaal buiten zorgde een frisse wind ervoor dat ze al weer heel wat opknapte. Daarna pakte ze een pokéball en gooide deze op. Uit de flits verscheen een grote Charizard, die met een klap op de grond terecht kwam. "Ooit was deze Charizard net zo klein als dat jij was," zei ze tegen de Charmander. Enya boog zich naar voren toe en snuffelde eventjes aan het kleintje, voordat ze een zachte brul liet horen en haar vleugels uitspreiden. Vivienne grinnikte eventjes. Daarna draaide ze zich om naar Jean-Pierre en zn oma en glimlachte breed. "Heel erg bedankt voor de hulp, ik ben blij dat alles goed is gekomen," zei ze met een glimlach.