Wat zeg je me nu? [Vivienne Williams]

Vivienne grijnsde bij het zien van de kleine pokémon. De Charmander vond Enya helemaal geweldig blijkbaar. "Geen dank," zei ze tegen Jean-Pierre, terwijl ze hem een glimlach schonk. Alles was opeens op z'n plek gevallen en ze vond het geweldig, eindelijk kon ze eens volledig gelukkig zijn. Zo erg dat ze zelfs de littekens op haar armen was vergeten. Ze keek naar de grond, waar Jean-Pierre op de grond was gaan liggen en met de Charmander in gesprek was. Ze gaf ondertussen Enya een klopje op haar hals. "Zou je Mimi willen laten zien wat je kunt, Enya?" vroeg ze aan haar Charizard, die een vrolijke brul sloeg. Vivienne glimlachte en haalde de ketting van haar hals af, die ze voor de Charmander liet slingeren. "Goed opletten," zei ze tegen de pokémon, terwijl ze de haar vingers op de steen legde. Energie bouwde zich op tussen de trainster en haar pokémon en een roze bal verscheen om de Charizard heen. Toen deze verdween zag Enya er helemaal anders uit. Ze had een zwarte kleur gekregen en er kwam een constante golf aan vuur uit haar bek, blauw vuur ditmaal. Enya ging liggen en gaf aan dat Mimi dichterbij mocht komen als ze wilde, ze vond de Charmander geweldig om bij zich te hebben.

"Nog een? Mag ik vragen wie de ander is?" vroeg Vivienne nieuwsgierig. Ze kon veel mensen, nog meer met een Charizard, maar ze was altijd wel nieuwsgierig wie er nog meer een Mega Evolution had op zijn of haar Charizard. En misschien had ze ook stiekeme hoop dat ze Aiden weer eens tegen zou komen. "Dank je, trouwens," vervolgde ze daarna met een glimlach.
Toen de kleine Charmander een Ember aanval uitoefende, klapte ze vrolijk in haar handen en ook Enya deed vrolijk mee. "Ze doet me aan jou denken, En," zei ze tegen haar Charizard, waar ze rustig tegenaan rustte. "Jean-Pierre, welke pokémon heb je nog meer?" vroeg ze daarna aan haar ... neef?

Vivienne schoot in de lach en klapte toen Jean-Pierre klaar was met zijn pokémon voor te stellen. "Nooit aan gedacht om mee te gaan doen aan contests? Je zou het vast leuk vinden, als ik dit zou zie," zei ze, terwijl ze wat tranen uit d'r ooghoeken weg haalde. Ze voelde zich al weer een stuk beter en veel meer op d'r gemak, nu ze wist waar ze was en met wat voor mensen. Ergens was het nog wel vreemd om te bedenken dat ze nu opeens een hele familie erbij had. Haar wangen waren een beetje rood gekleurd toen Jean-Pierre zei dat ze zijn nichtje was. Oh, dat klonk vreemd. Ze had nooit eerder een neefje of nichtje gehad, het was altijd Florence, Peter en Marcel. Maar meer familie was er niet meer geweest. Ze glimlachte eventjes. Ze stonden nu toch in het open, misschien kon ze haar team dan ook weer eens laten zien. "Kratos, Enya, ga es klaar staan," zei ze en de Houndoom en Mega Charizard gingen naast elkaar staan. Daarna haalde ze de overige vier pokéballs van haar riem en gooide ze in de lucht. Een voor een verschenen de Shiny Gardevoir, Metagross, Volcarona en shiny Liligant naast de twee andere pokémons. Vivienne glimlachte eventjes verlegen. "Uhm.. Ja. Dit zijn Kratos, mijn Houndoom en waakhond. De Charizard heet Enya, as you know. De Gardevoir is Fiora, Nuria de Volcarona, Azire de Metagross en de Liligant heet Melina," stelde ze daarna haar pokémon voor. Fiora boog eventjes, Nuria fladderde vrolijk op en neer, terwijl Azire een van zijn poten ophief en het zowaar voor elkaar kreeg om te zwaaien, terwijl Liligant een dansje deed. "Mijn team is een zooitje ongeregeld, maar ze zijn lief en sterk, dus het komt wel goed," legde ze daarna wat verlegen uit.

Ze glimlachte wat ongemakkelijk. "Dat heeft me veel moeite gekost hoor," zei ze grinnikend. "Kratos heeft de neiging om heel erg beschermend te zijn en wilt dus nog wel eens zonder aanwijzing aanvallen. Het heeft me lang gekost voordat ik dat eruit had gewerkt," gaf ze zachtjes toe. Ja, Kratos was een lastig figuur om mee te werken. Maar het was haar uiteindelijk dan toch maar eens gelukt.
Toen Jean-Pierre begon over een Holocaster, haalde ze het apparaatje uit haar zak en liet 'm aan een touwtje rond slingeren. "A proud owner, anders had ik die maanden hier nooit volgehouden," zei ze met een glimlach. "Maar ja, lijkt me leuk," vervolgde ze. Ze ving nog iets op over piano spelen en keek op. "Ik bespeel geen instrument, maar ik zing bij m'n optredens," glimlachte ze voorzichtig.

Haar wangen kleurde wat rood toen ze de geschrokken blik in de ogen van Jean-Pierre zag. "Ik heb zelf een niet zo'n prettig verleden met Houndooms, dus ik ben er nogal gefocust op dat hij zich rustig houd. Hij vind 't gewoon leuk om waakhondje over me te spelen," ze zuchtte zachtjes. Het had haar veel moeite gekost om überhaupt over haar angst voor de pokémon heen te komen, maar gelukkig kon ze momenteel ook wel inzien wat voor een prachtige sterke beesten het waren.
"Is goed joh, vind het wel leuk om met mensen contact te houden," zei ze met een glimlach, maar ze schrok een beetje toen haar neef begon over het duet. Ze keek een beetje verlegen rond, in het openbaar zingen was niet echt haar ding. Meestal hielt ze het bij de contests, maar daar buiten liever niet. "Uh...," stamelde ze zachtjes. "Is goed, I guess..." zei ze daarna.