Love a Little Sympathy [+Connor Jacob]

Een lichte zucht gleed over Connor zijn lippen terwijl hij door het huis keek. Hij was nog eens teruggegaan naar het huis waar hij woonde, waar zijn vader een paar weken geleden was overleden. Het bracht herinneringen terug. Connor had het huis laten verkopen aan een ander gezin omdat hij het zelf niet kon onderhouden. Hij vond het geen nut hebben om maandelijks een rekening te betalen voor een huis waar hij toch niet in woonde. Bovendien wilde hij later ergens anders gaan wonen. En dus had hij het huis verkocht aan een gezin dat net van Kanto overgekomen was. Hij had een aardig bedragje gekregen en het geld van zijn vader was naar zijn bankrekening gegaan. Toch besloot Connor om het te sparen voor later of voor dingen die hij nodig had tijdens zijn reis. Hij verdiende soms wel eens wat bij als hij vakantiewerk deed, maar met het reizen had hij daar niet veel tijd meer voor. Connor draaide zich om toen hij geluid achter zich hoorde en glimlachte naar het gezin dat hem afwachtend aankeek, zich beseffend dat de mensen al klaar stonden met hun verhuisdozen om naar binnen te gaan. Het werd tijd dat hij hier weg zou gaan, want ze zouden straks waarschijnlijk pas echt beginnen met het verhuizen en hij wilde hun niet in de weg lopen. En dus knikte hij naar de vriendelijke mensen, draaide zich om en ging naar buiten. Hij voelde een brok in zijn keel, maar deed zijn best om deze weg te slikken. Pikachu die troostend zijn kopje in zijn nek legde maakte het al wat beter en Connor grijnsde naar het beest terwijl hij de gele muis over zijn kopje wreef met zijn hand. Het was dan ook dat hij het geschreeuw hoorde en verbaasd zijnde keek hij naar voren. Was dat nu… Cecille? Ze leek bezopen te zijn en Connor trok een grappig gezicht, maar het werd meteen weer serieus toen hij een man naar haar toe zag gaan. Schijnbaar lag ze in het bloemenbed van de man, maar dat wilde nog niet zeggen dat de man het recht had om haar aan te raken. ‘Hé!’ riep hij luid. ‘Blijf van haar af!’ En hij liep naar de gozer toe. Het was een man van rond de dertig. Deze keek hem nijdig aan, maar Connor stak zijn handen in zijn zakken en keek de man arrogant terug aan. Na een ‘de jeugd van tegenwoordig is zo vervloekt’ ging de man gelukkig weg en Connor boog zich naar voren om Cecille aan te kijken. ‘Het is al goed, hij is al weg,’ suste hij haar. ‘Het is ook niet slim om zo te gaan liggen, hè. Kom hier, dan help ik je overeind.’ Hij stak zijn hand naar haar uit en fronste nog eens toen hij naar het bezopen meisje keek. Hoe was dit in godsnaam mogelijk?

Connor vroeg zich af waarom Cecille was beginnen drinken. Had ze gewoon zin gehad in een glaasje en waren het er per ongeluk meer geworden of was er meer aan de hand? Misschien had ze iets vervelends meegemaakt en probeerde ze dat weg te drinken. Hoewel, daar zag hij Cecille eerlijk gezegd helemaal niet voor aan. Ze was zo’n positieve meid toen hij haar had ontmoet. Ze zag de dingen echt wel rooskleurig in en ze wist precies hoe ze een ander op moest peppen. Als iemand vervelende zaken aankon, dan was het Cecille wel. En toen hij haar voor de laatste keer via de Holo Caster sprak, had ze het verder ook niet over problemen gehad of zo. Nee, hier dacht hij weer te ver over na. Het was in elk geval al iets dat ze zijn hand aannam en dat ze hem niet aanzag voor één of andere pervert, want hij had haar wel even twijfelend naar hem zien kijken. Hij nam aan dat het moeilijk was om mensen te herkennen als je dronken was. Hij was zelden dronken geweest in zijn leven, maar hij kon zich wel nog herinneren dat hij ook altijd van die rare dingen deed als hij dronken was. Maar meestal begon hij dan met drinken omdat hij iets wilde vergeten. Want mensen die normaal gezien niet dronken, dronken enkel om dingen te vergeten, right? Hij grinnikte even op haar opmerking, maar besloot om er verder niet op in te gaan. Hoe aangenaam het hem ook leek om in dat bloemenbed te gaan liggen, hij wilde geen problemen krijgen. Bovendien was de man die hij zojuist had weggejaagd geen onbekende. Connor woonde er namelijk al een tijdje bij in de buurt, maar het was niet dat ze elkaar ooit al eens hadden aangesproken of ook maar naar elkander keken of zo. Connor had zijn hand op haar arm gelegd zodat ze, als ze zou vallen, tegen hem zou vallen en zodat hij haar kon opvangen. Zijn rode ogen keken haar aan en hij rolde met zijn ogen. ‘Nee, je bent vooral niet dronken,’ zei hij op een sarcastische manier tegen haar. ‘Ik sta immers gewoon recht en jij ook nog maar net.’ Hij ging dichter bij haar staan zodat hij haar op kon vangen met zijn lichaam als ze om zou vallen terwijl hij zijn handen in zijn zij zette en haar verbaasd zijnde aankeek. ‘Drink je normaal gezien ook zo veel? Dat is echt niet goed voor je, hoor.’ Nu klonk zijn stem weer vol bezorgdheid. Hij wees naar een bloemenbak verderop waar ze op de rand konden gaan zitten. Als ze in elk geval niet constant om zou kieperen, want anders moesten ze toch echt even bij een café in Aquacorde Town gaan zitten. ‘Laten we daar even gaan zitten. Dan kun je wat bekomen.’ En hij begon haar al zachtjes richting de bloembak te trekken.

Een zachte zucht verliet Connor’s mond terwijl hij naar het meisje keek. Ze leek helemaal de weg kwijt te zijn en Connor vroeg zich af wat de oorzaak daarvan was. Cecille leek hem namelijk echt niet iemand die zomaar voor geen reden zo zou drinken, maar misschien had hij het mis. Wie weet wilde ze wel gewoon wat plezier hebben en was ze daarom wat gaan drinken. Hij wist uit eigen ervaring dat hij enkel dronk als hij zich diep ellendig voelde of als hij met vrienden was. Cecille was niet met vrienden en dat was nog een reden waarom hij zich zorgen maakte. Of was ze eerst wel met vrienden, maar hadden die haar alleen gelaten? Het zou zomaar kunnen. Hij had kort gelachen om dat grapje, maar vanwege zijn bezorgdheid kwam het er minder gemeend uit dan dat de bedoeling was. Haar volgende opmerking liet hij ook maar langs zich gaan. Ze moest eens weten. Hij was niet bepaald een heilige Thomas, maar hij maakte zich wel zorgen om haar en dat zorgde ervoor dat hij de lol er niet bepaald van in zag. Hij zuchtte bij haar voorstel, maar zag aan de andere kant geen andere manier hoe hij haar naar daar zou krijgen. En als dat met dansen kon, waarom niet? Hij zou haar wel goed genoeg ondersteunen zodat ze niet om kon vallen. ‘Oké, maar je houdt je erg goed vast en ik leid,’ zei hij half dreigend. Hij nam haar hand aan. Het was maar goed dat hij iets van danspasjes wist, wan anders lagen ze binnen de kortste keren op de grond. En vervolgens begon hij als een echte heer een paar danspasjes uit te voeren. Heel bewust bewoog hij ietsje sneller richting de bloembak zodat ze sneller zou gaan zitten, want dronken zijn en dansen ging niet goed samen. Nog een paar stappen en hij was er. Hij eindigde met een hele droge zwaai waarbij hij haar met haar rug naar de bloembak keerde. Vervolgens deed hij een paar stappen naar voren zodat ze gedwongen moest gaan zitten. ‘En nu geen spelletjes meer en even serieus,’ zei hij met een frons terwijl hij haar handen voorzichtig losliet. ‘Waarom ben je dronken? Je bent alleen en zonder vrienden. Als er iets gebeurt, zit je hier natuurlijk wel mooi.’ Hij fronste. ‘Is er iets gebeurd waardoor je de nood voelde om naar de drank te grijpen? Je kunt me alles vertellen, Cecille.’ Hij bleef voor de zekerheid maar even voor haar staan zodat hij haar kon opvangen als er iets zou gebeuren.