I don't care +Yuuki

Yuuki knikte langzaam toen Nathan concludeerde dat ze dus in rood en grijstinten zag. "Het wend, maar het is niet leuk om mee te moeten leven. Je wereld wordt er zo ... saai van," zuchtte ze zachtjes, trwijl ze in haar thee roerde en er nog een suiker klontje bij gooide, ze hielt haar thee graag zo zoet mogelijk. Bitter was een smaak die ze het liefst uit de weg wilde gaan. Ze keek met een kleine glimlach op toen Nathan zei dat ze een sterk team had. "Dank je, ik doe hard mijn best om ze zo sterk mogelijk te krijgen," zei ze met enige trots. Daarna haalde ze even diep adem en keek de man voor haar aan. "Nathan, mag ik wat vragen? Je hoeft geen antwoord te geven als je niet wilt, ik ben gewoon nieuwsgierig," vroeg ze aan de man die tegenover haar zat.

Tja, het leek hem inderdaad vrij saai om het enkel maar zo te zien. Zelf zou de jongen dat niet meemaken, leek hem. Hii was daar maar vrij blij mee ook, kleuren kregen namelijk in zoiets als dit veel meer waarde als je erover na ging denken. Al deed hij niets in zijn koffie, wachtte hij wel nog even geduldig af tot het zeker wat was afgekoeld, eerdere keren dat hij zijn mond had gebrand eraan was niet geweldig geweest namelijk. Ze bedankte zijn compliment, was het dan een compliment geweest? Blijkbaar wel. Er had ook nog geklonken dat ze haar best deed om haar team zo sterk mogelijk te krijgen. "Dat zal je wel lukken denk ik.' Dit kon nipet niet eens een echte Nathan zijn, like, waarom had hij ineens zo een verassend goed, minder serieus humeur vandaan? Echt geen flauw idee. Hij keek haar even vragend aan of ze wat mocht vragen. "Vraag maar raak." klonk hij, geen idee hebbende wat de witharige aan Nathan wou gene vragen.