I don't care +Yuuki

Rustig keek de groenahrige om zich heen, Lavaridge dus hm, was weinig bijzonders aan. in tegenstelling tot hem leek Aella just blij om er te zijn, gezien deze zich net als een enthousiast kind gedroeg. Niet zo raar waarschijnlijk, immers was hier in de buurt de Desert als hij het goed had, en daar was de Flygon, toen nog een Trapinch, waarschijnlijk wel vandaan gekomen. Hij grinnikte kort toen de Mystic Pokémon al die richting op wou vliegen, maar een beetje halfweg stopte en weer terugkwam om te kijken hoever haar trainer was. Nee Aella, daar ging hij niet heel, de jongen zar er namelijk gewoon ergens op een terrasje en had er weinig zin in om naar een woestijn te gaan, misschien dat sommige mensen daar anders over dachten, maar hij echt absoluut niet. De groenharige nam een klein slokje van zijn dampende koffie die hij net had besteld en keek ondertussen nog steeds naar de Flygon. Ja, ze was nu echt net een klein kind die naar iets leuks ging, heel ongeduldig enzo.

"Blijf met je poten van me af, Seedot!" gilde het meisje, terwijl ze zichzelf probeerde los te trekken uit de greep van een oudere man. Ze gromde naar de man, voordat ze een tik in d'r gezicht kreeg. Niet veel later hoorde ze de man zelf gillen en werd haar pols los gelaten. Toen ze opkeek, merkte ze hoe haar Braixen zichzelf te goed had gedaan aan de arm van de man die haar net vast had gegrepen. "Kimura, kun je ze op hun plek houden met een Fire Spin?" De Braixen gromde zachtjes en liet de man los, waarna ze haar stok uit d'r staart haalde en met een simpel gebaar en wat vuur een gevangenis van vuur maakte. Het meisje grinnikte eventjes en rende weg. De Braixen liet de mannen nog eventjes dansen met een ember aanval, voordat ze achter haar trainster aanrende.
Niet veel later kwam ze in het wat drukkere bevolkte deel van Lavaridge Town en keek om zich heen. Waarschijnlijk zouden die mannen haar hier niet vinden, maar ze moest wel nodig naar har pols laten kijken. Hij was rood en blauw en zat ontzettend te kloppen. Ze verbeet de pijn en keek nog een keer goed om zich heen. Hey, wacht eens. Daar zag ze een bekend gezicht. Snel liep ze in de richting van het terras en kroop naast de groenharige man op een stoeltje. "Nathan toch?" vroeg ze voorzichtig, terwijl ze haar pols controleerde. Damn, dat deed pijn. Zou 't gebroken kunnen zijn?

Uiteindelijk leek de Flygon het maar te snappen dat hij niet van plan was om me te gaan, gelukkig. Ze kwam naar hem toe en landde op de grond, om vervolgens te besluiten dat deze wel lekker zat en ging liggen, gek beest. Hij zuchtte kort, waarna hij zijn blik op de mensen verderop richtte, niet echt iets bijzonders was er, zoals wel een beetje altijd. Toen er echter iemand naast hem kwam zitten, wat hij in zijn ooghoeken kon zien, kwam er een lichte frons. Zodra hij even wat die richting opkeek, zag hij een wat bekend gezicht, waarna ook al snel zijn naam wat voorzichtig had geklonken, vrij zacht. "Ja?" konk er van de groenharige, had hij niet ooit een holo caster gesprek met haar gehad? Ehm, Nathan kon even niet meer zo snel op de naam van het meisje komen, zal zo vast wel komen. Maar ja, hij wist het wel nu zeker weer dat hij een holocaster gesprek met haar had gehad, enkel omdat een van haar Pokémon op het ding zat te kauwen.

Yuuki keek achter zich, maar de mannen waren niet meer achter haar aan gekomen. Gelukkig maar, want anders had ze waarschijnlijk een probleem. Ze wist niet eens zeker waarom de mannen haar nodig hadden, ze probeerde immers altijd zo veel mogelijk under the radar te blijven. Ze zuchtte eventjes en keek naar de groenharige man die bij haar zat. "Hey, de naam is Yuuki. Als ik 't me goed herinner hebben wij ooit een Holocaster gesprek gehad, waarbij mijn Sableye 'm probeerde op te eten," zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Haar Sableye was opvallend irritant als het hier om ging en bracht haar meer dan eens in de problemen. "Sorry dat ik zo binnen kom vallen, had wat problemen onderweg," zuchtte ze daarna zachtjes, terwijl ze haar handen op d'r schoot legde.

Al snel klonk er van het meisje wie ze ook alweer was, oh ja, dat was Yuuki. Kort knikte hij toen er werd gesproken dat hun ooit een gesprek hadden dat haar Sableye haar holocaster probeerde op te eten. "Weet ik nog wel ja." antwoordde hij simpel, om weer even een slokje te nemen van en donkere goedje. Er kwam een soort van uitleg waarom de witharige zo kwam binnenvallen, aha, problemen dus. "Ah, niet erg hoor." sprak hij, om daarna toch nog wel even iets te vragen. "Wat voor problemen eigenlijk?" hij was gewoon nieuwsgierig, niet meer en niet minder. Als ze ht niet wou vertellen, prima, het was niet dat hij het meisje dwong of dergelijk. Toch kon hij het zich niet stoppen met afvragen waarom zij, zo een jong meisje, juist bij Team Rocket was gekomen, ja, ze was een van de weinig die zo erg uitstond van de groep, voornamelijk door haar jonge leeftijd. Het was namelijk niet iets dat je nou altijd tegenkwam, zo een jong meisje bij juist zo een groep.

Gelukkig herkende Nathan haar nog wel en vond hij het nier erg dat ze erbij was komen zitten. Waarschijnlijk had ze hier iets meer beveiliging dan dat ze alleen rond zou lopen. Toch zou ze graag het motief van die mannen willen weten. Haar Braixen was achter haar blijven staan en hielt de omgeving in de gate, zodat Yuuki rustig een gesprek zou kunnen voeren. Nathan vroeg naar wat voor problemen ze had en het meisje haalde haar schouders op. "Ik weet niet wat ze van me moesten. Er waren vier mannen, een stuk ouder dan jij bent. Een van hen greep me bij mijn puls en wilde me meenemen. Kimura heeft ze afgeschud door ze vast te zetten in een Fire Spin, voordat ik 'm ben gevlucht. Ik denk dat ze me wilde ontvoeren..." zei ze zachtjes, terwijl ze naar haar pijnlijk kloppende pols keek. "Hij had me echt stevig vast," zei ze daarna, terwijl ze Nathan haar pols liet zien.

Hij luisterde naar het probleem van het meisj, waarbij hij even luchtjes fronste. He, jeetje zeg. Ook niet normaal meer, was de laatste tijd soms moeilijk te vinden zeg. Ze dacht dat hun Yuuki hadden willen ontvoeren? Ie zou niet denken dat het niet gekker kon worden. "Ze zijn hier nu in welk geval niet meer te zien." er waren natuurlijk meerdere mensen te zien, maar ze leken bijvoorbeeld niet echt actief opzoek naar het meisje. Ze hadden haar dus hard vast, hij dacht even na terwijl hij kort naar haar pols keek. Al had de jongen niet echt veel kennis erovee, was het niet dat hij er niets over wist. "Het ziet er niet bepaald gebroken uit.. hoogstens licht gekneusd als het pijn doet." soms was het immers wel te zien of er iets was gebroken, dat kon er bijvoorbeeld een bot uitsteken, zag er niet bepaald onpijnlijk uit. Een kneuzing was een stuk minder erg, kon je niet bepaald zien aan de botten maar deed alsnog pijn.

Yuuki knikte langzaam. "Ben blij dat ik ze heb weten af te schudden, om eerlijk te zijn," zei ze, waarna ze een zachte opgeluchte zucht liet horen. Nathan controleerde daarna haar pols en ze vroeg zich af of hij er kennis over had. Ze was al vaak genoeg bij doktoren geweest, mede door haar ogen, die om de zoveel tijd nog wel eens willen ontsteken. Nathan zei haar dat het er niet gebroken uit zag, maar waarschijnlijk licht gekneusd zou zijn. Ze knikte eventjes. "Ik zal later vandaag wel eens gaan vragen of iemand het verder kan controleren," zei ze daarna. Ze keek op toen de serveerster erbij kwam staan. "Een kopje thee," bestelde ze, waarna de serveerster wat kriebelde en er weer vandoor ging. "Hoe staat 't er verder mee?" vroeg ze daarna aan de man voor haar.

Ja, het was wel te begrijpen vond hij dat ze blij was om ze te hebben afgeschud. "Snap ik wel." stemde Nathan met het meisje in. Zodra hij een korte blik op haar pols had geworpen en zijn vermoedens had uitgesproken wat het kon zijn, klonk er nog dat ze later die dag nog even bij iemand langs zou gaan. "Zou je inderdaad moeten doen ja." het was altijd dat hij het fout kon hebben bijvoorbeeld. Eventjes later kwam een serveerster bij de twee staan, die de bestelling van de witharige opschreef en weer verdeen. Hoe het verder met hem was? Tja, wel goed om het maar zo te gaan noemen. "Gaat wel goed, heb het wat druk." besloot hij maar te zeggen, het was niet echt dat hij iets verborg, voor sommige mensen was dat dan het geval. "En met jou?" keerde hij de vraag terug, om het laatste slokje te nemen dat over was van zijn koffie. Hij keek even naar Aella, welke achter zijn stoel lag. Hoe bedoel je subtiel.

"De doktoren zien me al aankomen daar, geloof dat ik een momenteel een aparte kamer krijg voor alle dingen waarmee ik langskom," zuchtte ze zachtjes, terwijl de serveerster aankwam zetten met d'r drinken. Rustig deed ze de twee klontjes suiker erin en geeuwde daarna eventjes. De laatste tijd sliep ze wat slechter en dat begon ze te voelen. Vandaag maar eens vroeg naar bed toe gaan dus. Nathan zei dat het druk was maar verder wel goed ging. Ze knikte instemmend. "Kan ik me voorstellen ja," zie ze rustig. Ze had ergens opgevangen dat Nathan een hoge rang in de organisatie had gekregen, dus dan was het logisch dat hij het drukker dan normaal had. "Het gaat redelijk, ik vraag me af wanneer we terug gaan naar Kalos. Hoenn is mooi en alles, maar geen regio voor mij. Al heb ik hier wel een nieuwe pokémon gevangen," zei ze met een kleine glimlach op d'r gezicht.

Hij fronste even lichtjes toen het meisje erover begon dat ze zowaar een aparte kamer zou krijgen voor alles dat ze daar naartoe ging. "Hoezo dan?" vroeg hij maar, wist hij veel dat er iets met de ogen van het meisje aan de hand was. Zodra de thee van Yuuki werd gebracht, bestelde hij nog wel een andere koffie voordat de serveerster wegging, deze kniktenkort en nam het lege kopje mee. Bij het antwoord van de vraag die hij had teruggekeerd knikte de groenharige kort. Tja, als het goed was kon ze weer naar Kalos gaan als Mossdeep overgenomen ozu zijn. Hij had niet het gevoel dat de operatie zo heel lang zou duren om te volbrengen, dus dat zat ook wel weer goed. "Je zou wel weer terug naar Kalos kunnen als het met Mossdeep voorbij is." Nathan nam wel aan dat de witharige het snapte waar hij het over had, gezien hij het absoluut niet van plan was om hardop te zeggen, dat was vooral nu niet handig. "Oh, gefeliciteerd daarmee." glimlachte hij even. Het maakte hem weinig uit wat voor Pokémon het eigenlijk was, dus er ook naar vragen deed hij niet.

"Ik heb maanden geleden een oog infectie gehad en enkele weken geleden, voordat we naar Mossdeep gingen, is 'ie weer teruggekomen, dus ik ben om de zoveel weken op het ziekenhuis om alles te laten controleren," legde ze rustig uit, terwijl ze haar thee roerde en een slok nam. Het was warm, of zeg maar gerust heet en ze verslikte zich bijna. Ze hoeste een paar keer en voelde hoe de hete vloeistof naar beneden zakte. "Auw," mompelde ze zachtjes, terwijl ze zichzelf kalmeerde door rustig adem te halen. "Niet slim," mompelde ze daarna.
Nathan zei dat ze vast wel weer terug konden naar Kalos zodra Mossdeep voorbij was. Ze knikte. "Ik hoop 't," zei ze alleen maar. Team Rocket zaken behandelen in het openbaar was een no go, dus besloot ze er maar buiten te blijven. Ze wilde immers geen problemen veroorzaken. "Dank je," antwoorden ze daarna met een kleine glimlach op haar gezicht. "Is er bij jou in het team nog iets veranderd? Ik zie dat je een Flygon hebt. Is dat een shiny? Ik mis de rode strepen namelijk," zo herkende ze de pokémon. Een normale Flygon zou ze herkennen aan de rode strepen die ze hadden, maar een shiny mistte het rood, waardoor de pokémon volledig grijs was voor haar.

Een ooginfectie was het dus, welke pasgeleden bij haar terug was gekomen. "Ah, vandaar, is het heel erg?" klonk de jongen even. Hij knipperde even toen het meisje haar mond leek te branden aan de thee. Er werd gezegd dat ze het hoopte, waarop hij knikte, al wist hij het ook niet geheel zeker, leek de jongen dat wel gewoon het geval te zijn. Bij de vraag of er iets in zijn team was veranderd, moest hi even nadenken, gezien hij niet meer zeker wist wat hij voor een team had tijdens het holo caster gesprek van de twee, wat ondertussen wel een tijdje geleden was. "Een beetje, zoals je ziet heb ik een Flygon ja, pasgeleden van de Vibrava geëvolueerd en ik heb ook nog een shiny Luxray." en ja, dat somde het voor nu wel een beetje op. Niet echt iets dat hij verder nog als verandering in zijn team had namelijk."En jij?" ze had een Sabelye en Delphox kon hij zien, maar de rest niet, zou nogal apart zijn als hij dat ook kon zien natuurlijk.

Ze keek eventjes weg toen Nathan aan haar vroeg of het heel erg was. "Door de infectie in m'n ogen kan ik geen kleuren meer zien. Of nou ja, niets behalve rood tinten dan," zei ze zachtjes, terwijl ze een slok nam van haar thee. Gelukkig was die nu een beetje afgekoeld en zou ze tenminste niet weer d'r mond eraan verbranden.
Nathan legde uit dat hij een Flygon had inderdaad en ook nog een shiny Luxray. Ze had geen idee idee hoe een normale nog een shiny Luxray eruit zag. Natuurlijk had ze zelf een Shinx, maar ze had geen idee welke kleuren die had. "Ik heb een Sableye, Delphox, Crobat, Shinx, Banette en Vullaby in m'n team zitten," zei ze daarna met een glimlach.

De jongen fronste even lichtjes toen ze wegkeek op zijn vraag, was het dan zo erg of gewoon iets anders? Geen idee, hij zou het zo waarschijnlijk wel te horen krijgen. Aha, dat was het dus. Maar dan zou het toch wel als een soort kleurenblind gezien worden, maar dan op een andere manier natuurlijk? Hij knikte even kort, het was als een soort van teken dat hij het een soort van begreep. Hm, het was zeker niet iets dat je elke dag zag. "Dus in rood en grijstinten.." klonk er bedenkelijk van hem. Niet veel later kwam de serveerster met zijn koffie, waarna hij even knikte. Wel wachtte hij nog even met het drinken ervan, wetende dat de groenharige anders zijn mond zou gaan branden. Hij luisterde naar haar team, ook al kon hij niet alle Pokémon die erin zaten geheel, zoals Delphox, kwam de rest hem vrij bekend voor. "Dat klinkt wel als een goed team." misschien zaten er wat veel Dark types in, maar dan was hij daar met drie, nee wacht, vier fire types in zijn team. Dus eigenlijk had Nathan daar zelf weinig over te zeggen.. Heh.