Family Day[+Jeanne Lézard]

Gespannen verborg hij zijn Holo Caster in zijn broekzak en keek hij zijn kamer door. Alles was nog een flinke puinhoop, zeker gezien hij amper opgeruimd had sinds die keer dat hij overhaast naar Kalos vertrokken was. Ugh, hij had géén zin om op te ruimen, maar wat als ze nou net iets beschamends tegen kwam? Wat als hij haar gewoon uit zijn kamer hield, het was privé terrein. Zonder er verder over na te denken stapte hij al naar zijn deur toe om zijn huis te verlaten en haar op te wachten. In zijn ooghoek merkte hij echter nog oude boxershorts op die hij rond zijn bed zag slingeren. Grmpf, toch handig. Razendsnel greep hij de kledingstukken en propte ze in de kledingkast. Zo, dat scheelde iets. De restende troep stelde weinig voor. Nou… kon hij vertrekken. Met een stalen gezicht stapte hij uit zijn kamer, liep de gang door en deed de deur open. Met een zacht plofje klapte de deur achter hem dicht, waarna hij diep in- en uit ademde. Rustig maar. Het erge was wel dat zijn zusje en moeder thuis waren. Het feit dat hij weleens geruisloos het huis verliet was niets verrassends. Dacht hij. Vanuit zijn huis hoorde hij al hun hoge giechelende stem, spelend met het woord ‘vriendin’. Muk! Hoe wisten ze dat nou weer? Hij kon toch ook voor een wandeling naar buiten zijn gegaan, hmm? Met rode wangen wachtte hij stilletjes op haar, terwijl hij gedachteloos richting de lucht staarde. Het voelde eigenlijk goed om thuis te zijn. Huh?? Die wolk… “Jeanne?” sprak hij hardop verrast uit. Die wolk leek op haar?! Dat kon niet.

Huh? Een stem doemde vlak naast hem op en verrast schoot hij naar achteren. Ho, waar kwam dié nou weer vandaan? Ditmaal met een geagiteerde blik keek hij de ander aan welk op een stereotype nerd leek met zijn enorme bril en zijn kleding. Het was zeker geen oppernerd, maar een simpele onderdaan. Pas op dat moment wist hij de opmerking van de nerd op te vangen en raakte des te meer verward. Hij leek niet op Jeanne? Enkel zijn haarkleur en.. Wacht. “Hoe weet je wie Jeanne is?” vroeg hij wantrouwend met zijn armen over elkaar. Hij vervloekte dat hij zonet zijn omgeving niet in de gaten had gehouden. Hij raakte afgeleid door een wolk. Een wolk! En nou stond een nerd hem aan te spreken, terwijl hij een andere nerd verwachtte. De dame in kwestie.

Ho, dit was Jeanne’s sister-complex broer? Degene die duidelijk pervers was van aard. Wat deed hij echter hier in plaats van zijn zusje, waarmee hij wél afgesproken had? Of wilde deze overbezorgde broer hem bedreigen voorzichtig met zijn zusje om te gaan. Op dit punt kon hij van alles verwachten. Hij knikte dan ook toen de ander vroeg of hij Ciro was. “Waar is Jeanne?” besloot hij vrij direct te vragen. Lekker discreet, maar hij wist niet of hij het wel fijn vond nog langer in de wacht te staan en met een sister-complex persoon te staan praten. Die waren eenmaal.. eng.

Schijnbaar zocht Jeanne hem, als hij haar broer mocht geloven en spoedig wist hij Jeanne erbij te roepen. Pfoe, eindelijk was zij er. Het deerde hem niet dat ze haar broer schijnbaar meegesleurd had, maar ja, aan zijn kant had hij twee mensen die dolgraag zijn vriendin wilden ontmoeten. Geweldig, weer. Eenmaal bij hen aangekomen maakte Jeanne de opmerking dat hij wel de volgende keer het volledige adres moest geven. Een tel keek hij haar verward aan, totdat hij zich wist te herinneren dat hij enkel de straatnaam gegeven had. Dat verklaarde waarom Jeanne aan de verkeerde zijde van de straat stond. “Ach, nu weet je het ten minste, het is 32,” Vervolgens stelde ze hen echter aan elkaar voor, al was dat net een tel te laat. Hij wist eigenlijk al wie hij was. De sister-complex nerd. “Aangenaam, maar…” sprak hij beleefd, waarna hij Jeanne weer aankeek, “Ik weet niet of ik je broer’s veiligheid kan garanderen. Mijn moeder en zusje zijn nogal van die…. Té enthousiaste en nieuwsgierige mensen,” Hij was oprecht bezorgd over die Jack, want nerds leken ongemakkelijk te worden van een beetje aandacht.

Jeanne grinnikte om zijn waarschuwing en verward keek hij haar aan. Maakte hun zich dan geen zorgen, of wat? Toen ze hem geruststelde dat Jack op eigen risico meegekomen was sloeg hij kort een zucht, en wierp een blik op zijn deur. Als ze zo zeker van hun zaak waren.. “Welkom, in huize Raedmu-Waah!” Net ten hij de deur alweer open deed liep Sarah –een kort, licht mollig meisje met dezelfde kleur haar als Ciro, maar iets bruinere ogen- hem voorbij, maar greep zij hem stevig bij zijn pols vast. ‘Oh my.. Is zij je vriendinnetje, wat is ze schattig en.. mooi,’ Haar blik gleed vervolgens kort naar Ciro, ‘Ze is té goed voor je, ze is een lopende schoonheid,’ Daar meende ze niets van. Zij jaagde alle meiden van hem weg toen ze jonger waren. Nu was hij echter al vermoeid door Sarah’s gedrag en trok lichtjes aan haar volle wangen. “Eerst voorstellen,” Hij liet haar wang los, en met een pruillipje keek ze hem aan, voordat ze zich naar de twee omdraaide en zichzelf voorstelde als Sarah met een stralende lach. Nu al zag hij hoe erg ze stond te poppelen vele vragen over hun relatie te vragen. ‘Dus… ‘Sarah stapte dichter naar Jeanne toe en greep met haar beide handen de pols van haar vast en trok er energiek aan. ‘Laten we naar binnen gaan, en vertel mij alles over jou!’ Het eerste gedeelte klonk als een goed idee, maar dat tweede… minder.

OOC : Sarah:

Spoiler:

Dit was een zeer beschamend, maar ook irritante situatie waarbij Jack en Jeanne ervan leken te genieten. Het scheelde ten minste dat Jeanne niet direct instemde op Sarah’s opmerking dat ze te goed voor hem was. Haar antwoord had hem echter verrast, ondanks hun relatie. Voordat hij echter zijn wangen rood voelde kleuren trok Sarah haast zijn vriendin direct achter haar aan, eisend dat ze alles over zichzelf zou vertellen. Oh Arceus. Vragend keek Jeanne hem aan en met een zucht tikte hij ditmaal tegen het achterhoofd van zijn zusje. “Ik had je al verteld hoe mijn familie was, niet waar?” sprak hij in een zucht, waarna Sarah naar hem omdraaide en verontwaardigd haar wangen op blies. Echter verscheen een geamuseerde grijns op haar gezicht. Het was het teken dat ze een sluwe idee had. ‘Anders vertel ik wel ove-‘ NEE! Hij wist al wat ze hardop dreigde te zeggen en met een rood gezicht stapte hij achter haar en hield één hand over haar mond. “Zwijg, jij!” snauwde hij naar haar, terwijl ze flink tegenstribbelde, maar spoedig op gaf. Ze was eenmaal koppig, maar goed, wat ze zou zeggen was gewoonweg.. verboden. Haastig opende hij maar met zijn vrije hand de deur voor hen en gebaarde dat ze binnen moesten komen. Hopelijk zou Jeanne er niet over vragen. Dat was écht beschamend, namelijk.

Helaas vroeg Jeanne er degelijk over en trok Sarah direct aan zijn hand in een poging deze weg te duwen. “Sssshh,” siste hij naar haar toe en met opgeblazen wangen keek ze naar hem op. Op zulke momenten werd het moeilijk om haar koppigheid in bedwang te houden, dus duwde hij haar lichtjes het huis in. Direct scheen Jack zijn aandacht naar het fossiel in de gang te gaan die hij en Sarah ooit met hun moeder en oma hadden opgegraven na een speelpartij. Het was schijnbaar van één of andere prehistorische Grass type, maar direct had hij zijn interesse ervoor verloren. “Ga jij niet net zoals hem naar het fossiel staren?” grapte Ciro tegen Jeanne, waarna hij zijn hand van Sarah’s mond verwijderde. Verontwaardigd liep ze naar hun moeder toe en stak plagend een tong naar hem uit. Dit ging niet werken. Hij stapte op haar af en stak zijn pink naar haar uit. "Zwijgplicht,” Zijn zusje mompelde iets onverstaanbaars, maar stak ook haar pink om de zijne, waarna hij met een grijns zijn hand kort op-en neer liet bewegen om vervolgens haar pink weer los te laten. “Zo moeilijk was dat toch niet?” Sarah snoof en sloeg haar armen op elkaar, maar het was wellicht tijd om zijn moeder voor te stellen. Tamelijk ongemakkelijk knikte hij naar zijn donkerblonde moeder met haar licht krullende losse haar die tot haar schouderbladen reikte, met haar diepbruine ogen. “Dit is dus mijn moeder, die andere jongen is Jack… en zij is … mijn.. v-vriendin, Jeanne” Muk. Dit was verschrikkelijk beschamend, maar zij moeder gaf hem enkel een aai over zijn boel, terwijl zijn gezicht rood aanschoot. ‘Aangenaam, Jeanne,’ begroette hij haar vriendelijk, waarna ze een kamer in liep wat de keuken voorstelde en op de tafel versgebakken koekjes zaten. ‘Neem gerust er een paar van,’

Jeanne was gelijk in de lach geschoten en lichtelijk beschaamd, maar vooral erward staarde hij haar aan. Wat was er nou heel grappig aan de vraag geweest waarom ze niet zoals haar broer naar het fossiel zou toerennen? Ze vertelde echter dat haar broer de extreemste was, waarop hij maar knikte. Dus hij mocht aannemen dat haar broer een échte archeologist zou worden die de titel 'forever alone' zou gaan dragen? Oké, dan. Jeanne was er namelijk al erg in en nog erger werd aardig pittig om zomaar zich in te beelden. En… Dat werd vastgesteld door Jeanne die doodleuk aan haar broer vroeg wat zijn Lileep hiervan moest denken, waarop hij had gereageerd dat het wel voor een keertje kon. Fossielenhumor… Nee, dat werd hem teveel. “Mijn Lileep houd er niet van om aangestaard te worden,” reageerde hij er droog op, al maakte hij de fout zich op hun niveau te verlagen. Wacht, zou hij nu dan ook een nerd worden met zijn overhemd in zijn broek en lopend op sandalen en sokken, terwijl hij met een hog stemmetje het woestijn zou afgaan voor een fossiel? Brr, die toekomst. Bah, gewoon niet! Gelukkig had hij zichzelf van het kokhalzen kunnen behoeden door de twee archeologen voor te stellen aan zijn moeder die ze eenmaal in de keuken wat koekjes aan had geboden. Hij liet Jeanne maar eerst eentje van pakken, voordat hij stiekem er zelf één vastgreep. Direct wierp zijn moeder hem een vuile blik toe, waarop hij zwak grinnikte en het koekje weer los liet. “Heh, niet eens eentje?” Ze bleef hem met dezelfde blik aankijken en keek kort van hem weg met een speelse glimlach op haar gezicht. Het teken dat hij er wél eentje mocht hebben. “Stiekemerd,” sprak hij enkel, voordat hij dezelfde koekje vastgreepen zelf er ook van kon genieten. Op dat moment maakte echter Jeanne de opmerking dat ze een fijne schoonfamilie waren. W-Wat..? Direct schoot een deel van het koekje zijn luchtpijp in en schoot hij rood aan. Godver.. Direct hoestte hij, waarop zijn moeder direct hem klopjes op zijn rug gaf. Lucht.. Na enkele tellen wist hij het kruimeltje weg te krijgen en keek met vernauwde ogen Jeanne aan. “Had je dat nou écht moeten zeggen?” Ze had hem bijna laten stikken! Verontwaardigd snoof hij en at het koekje op, terwijl zijn moeder er duidelijk van genoot en in zichzelf grinnikte om wat er gebeurd was. Echte steun.