Haar donkerblauwe ogen waren strak gericht op de golven, die dezelfde kleur hadden als haar blik. Haar bleke huid had een rode kleur aangenomen door de continue blootstelling aan de felle zon, en haar zwarte haren wapperen wild in de wind, ondanks dat het meisje ze in een staart had gedaan. Lynn klemde haar handen steviger om de uitsteeksels op Atlas' schild en trok haar knieën iets meer op. De golven klotsten enkele centimeters onder haar tenen tegen het lichaam van de Carracosta aan. Ze was nog niet gewend geraakt aan het idee dat de kilometers diepe oceaan zich onder haar bevond en hoewel ze geen doodsangsten uitstond, vond ze het ook zeker geen prettige gedachte. Nog maar één keer eerder had ze op de rug van haar prehistorische Pokémon over de oceaan gereisd. Ze hadden haast gehad en tijd voor Lynn om aan deze manier van transportatie te wennen, was er niet geweest. De zwartharige had namelijk spontaan – een woord dat zo goed als nooit op de zwartharige van toepassing was, maar nu wel – op een middag de beslissing genomen om naar Hoenn te reizen voor het toernooi dat de volgende dag van start zou gaan. Over water reizen in het donker op een Pokémon leek haar een erg slecht idee, en de uren daglicht die deze dag nog geresteerd had, waren schaars geweest. Er was geen tijd voor proefritjes, de eerste tocht zou meteen al goed moeten gaan. Na een feloranje reddingsvest – de zekerheid om niet te verdrinken was voor Lynn tientallen keren belangrijker dan hoe ze eruit zag – en een waterdichte rugzak gehuurd te hebben, waren ze vertrokken. Ze was een snelle leerling geweest. Na binnen hoogstens tien minuten al bijna in het water gevallen te zijn, had Lynn de groeven in Atlas' schild gevonden waar ze het beste haar voeten houvast kon geven. Dat omhoog komen om de zadelpijn wat te verlichten niet mogelijk was, werd haar ook al snel bijgebracht.
De rest van de heenreis was, op nog een paar leermomenten na en tot Lynns opluchting, goed verlopen en het toernooi was inmiddels ook al afgelopen. Ze had de finale weten te behalen dankzij haar geweldige tijdelijke team, en ze hadden een goed gevecht neergezet. Lynn was tevreden geweest. De jonge Trainer had erg genoten van de uitdagingen en de gezonde spanning die ze bij haar teweeg brachten, maar ze had ook niet kunnen wachten om weer terug naar Kalos te reizen. Ze was niet gewend aan de verzengende hitte die over Hoenn hing als een te dikke deken, en daarnaast.. Daarnaast had ze, nu ze zich op open zee voortbewoog, kijkend of ze aan de horizon al land kon bespeuren, het gevoel dat ze op weg was naar huis. De zwartharige schudde haar hoofd en grinnikte om haar eigen gedachten. Huis. Het woord klonk vreemd. De stad waarin ze geboren was en veertien jaar in geleefd had, had ze nooit als haar thuis bestempeld en nu noemde ze een gehele regio haar thuis. Ze liep er misschien net een jaar rond en het had die status al gekregen. Ze had er niet eens een vaste plek om te verblijven. Het was belachelijk, dat wist Lynn, en toch voelde het alsof het klopte. Misschien kwam het door de mensen die daar waren en met wie ze goed op kon schieten, of misschien kwam het doordat het lot zo veel vriendelijker voor haar was geweest in Kalos dan in Unova. Een glimlachje was haar gezicht op gekropen. Ja, ze was op weg naar huis.
Voordat ze daar aankwamen, echter, zouden er nog wel een aantal uren voorbij gestreken zijn. Ongeveer een kwartier geleden hadden Atlas en zij het vaste land verlaten en de verzameling eilanden die ze op de heenweg gepasseerd hadden kort voordat ze in Hoenn aan wal waren gegaan, waren ze nog niet tegengekomen. Lynn zuchtte en liet haar blik afdwalen. Ergens links van haar, waarschijnlijk net buiten haar zicht, bevond Hoenn zich. Ze had Atlas gevraagd in de buurt van de kust te blijven voor het geval ze ergens voor moesten stoppen, maar had daarbij niet vermeld dat het haar ook een veiliger gevoel gaf. De Carracosta was de Pokémon die ze het meest vertrouwde na Zara, maar als het aan Lynn lag, kon je nooit zeker genoeg zijn. De zwartharige was dan ook meteen op haar hoede toen ze merkte dat Atlas onrustig in het rond keek en langzamer was gaan zwemmen. Zonder dat ze het echt doorhad, klemde Lynn haar benen harder tegen het schild waar ze op zat en spande ze haar spieren aan. De banden van haar waterdichte rugzak sneden haar vel, wat zeker niet prettig aanvoelde aangezien dat verbrand was. Het leek wel alsof het geluid van de golven zachter werd toen de zwartharige zich voorover boog en fluisterde:
"Atlas?" Hij kon haar niet horen, realiseerde ze zich te laat, aangezien zijn kop zich onder water bevond. Lynns instinct antwoordde voor de Carracosta en gaf de zwartharige in om doodstil te blijven zitten terwijl Atlas zich voortbewoog, heel langzaam. Dat deed ze, in spanning. Minuten gingen voorbij. Atlas kwam tot een halt. Lynn hoorde het geluid van de golven nu helemaal niet meer. En plots, uit het niets, leek de zee zich vlak voor haar neus open te splijten.
Atlas stoof achteruit, weg van wat zich dan ook voor hen afspeelde. Lynn was verbijsterd en voelde de paniek door haar lichaam stromen, maar kon haar blik niet afwenden. Een groot, blauw oppervlak verrees uit de golven en bleef maar naar boven komen totdat iets wits dat angstaanjagend veel op een onderkaak leek, verscheen. Het ding was zo verschrikkelijk groot dat Lynn niets anders kon doen dan blijven staren. Twee kleine kraaloogjes, de grootte van voetballen, openden zich. Het was een levend iets, besefte Lynn zich. Het was een Pokémon. Terwijl ze tot de realisatie kwam dat dit de situatie vele malen erger maakte, opende het ding zijn bek. Oh nee. Het ding kwam dichterbij. Oh nee oh nee oh nee oh nee oh nee oh nee oh—
Daar was Atlas, die wel zijn hoofd koel kon houden als hij geconfronteerd werd met een gigantisch wezen dat het er verdacht veel op liet lijken van plan te zijn je op te eten. De Carracosta liet een brul horen die zelfs boven water hoorbaar was en schoot zichzelf met behulp van een Aqua Jet buiten het bereik van de kaken, naar de zijkant van het wezen. Lynn werd verrast door de plotse toename in snelheid, waardoor haar hand losschoot. Snel wierp ze zich naar voren en greep zich zo stevig vast dat haar knokkels wit werden en ze meteen al kon voelen dat haar handen verkrampten. De gigantische Pokémon liet een protesterend geluid horen, en plots schoot er een vin uit het water die meteen daarna op hen neer begon te dalen.
"Aqua Jet, Atlas!" Haar stem had een lange tijd niet meer zo paniekerig geklonken. Opnieuw versnelde de Carracosta. Deze keer hoefde Lynn haar grip niet te hervinden; ze hield zich al zo krampachtig vast dat ze niet wist of ze nog wel los kon laten. De zwartharige keek over haar schouder terwijl Atlas meerdere Aqua Jets achter elkaar inzette, vervloekte zichzelf dat ze niet gewoon vooruit had gekeken en zag dat het monsterlijke wezen de achtervolging ingezet had. Een piepend geluid uit haar rugzak vertelde Lynn dat haar Pokédex de verschrikking geregistreerd had, maar ze wist al wat de naam van het ding was. Ze waren een Wailord tegen het lijf gelopen. Van alle zeewezens die er waren, was het de allergrootste Pokémon die zij tegenkwamen. En hij had het op hen gemunt.
Ondanks dat ze wist dat hij haar niet kon horen, riep Lynn naar haar Carracosta.
"We moeten weg hier, zoek—" WHOOM! Een immense waterstraal schoot langs hen heen. Verschrikt leunde Lynn van het ding weg, haar ogen groot.
"We moeten aan land gaan!" Of Atlas het zelf al van plan was geweest of haar toch gehoord had, wist Lynn niet. Wat ze wel wist, was dat de prehistorische Pokémon naar links afboog, zijn tempo hoog houdend met Aqua Jet. Ze wist ook dat de Wailord hen nog steeds achtervolgde, want om de zoveel tijd hoorde ze zijn diepe bromgeluid of zag ze een waterstraal voorbij schieten. In haar gedachten bedankte ze Arceus voor het feit dat de grootste Pokémon ter wereld slecht was in richten en ratelde ze alle schietgebedjes die ze kende af. Ze wilde een Pokémon laten verschijnen die terug zou kunnen vechten, maar al haar teamgenoten konden zich alleen op het land voortbewegen. Behalve.. Pan. Als ze Pans Pokéball tevoorschijn zou kunnen halen, zouden ze zich kunnen verweren. Wat ook zou kunnen gebeuren, was dat ze de rugzak niet vast kon houden en haar Pokémon kwijt zou zijn, of dat ze in het water viel en samen met haar alles in de bek van het gigantische wezen achter haar belandde. Ze kon het niet riskeren. Lynn haalde diep adem en waagde nog een blik achterom. De Wailord bevond zich nu op afstand, maar kwam wel steeds dichterbij. Ze richtte haar blik naar voren. Aan weerszijden van het water waren kliffen met daarachter dik beboste oevers verschenen en voor haar doemde land op. Land! Lynn kon wel juichen, maar was daar eigenlijk te bang voor en bovendien waren ze er nog niet. Haar blik was strak op het eiland gericht. Ze dwong het in gedachten om sneller dichterbij te komen, wat natuurlijk niets uithaalde. Dichterbij kwam het eiland wel, echter, zij het op zijn eigen tempo. Ze waren er nog maar een honderdtal meters van verwijderd toen Lynn het WHOOM!-geluid weer hoorde. Sneller dan ze voor mogelijk had gehouden te kunnen reageren, drukte ze zich tegen Atlas' schild. Een waterstraal schoot rakelings over haar hoofd.
"Protect, Atlas!" De prehistorische Pokémon hoorde haar niet. Nogmaals schreeuwde Lynn, harder deze keer:
"Atlas, je Protect!" Niets. Lynns hart roffelde in haar borst en ze voelde haar vingers, die spierwit waren van het knijpen, niet meer. En toen kwam er een stijger in zicht die naar een grotopening leidde, en het was het mooiste ding dat Lynn ooit gezien had.
Ze naderden het ding zo snel dat Atlas zich uit het water en de stijger op kon lanceren. Zodra zijn poten contact maakten met het hout, draaide de Carracosta zich om naar haar water en maakte het meest dreigende geluid dat Lynn hem ooit had horen maken. De zwartharige dwong haar vingers zich los te haken en viel met een plof op de grond. Trillerig krabbelde ze overeind en ging naast haar Pokémon staan. Atlas sloeg zijn vin om haar heen, stevig maar precies zo dat ze niet geplet werd door zijn kracht. Ze drukte zich tegen de Pokémon aan en zocht de Wailord met haar blik. De gigantische Pokémon hield een eindje van het eiland stil. Lynn begreep niet waarom, maar was er heel erg dankbaar voor. Ze wachtte totdat het wezen vertrok. Dat gebeurde niet. Hm. Een paar bezorgd staande ogen verscheen in haar blikveld en verhulde de Wailord.
"Ik ben in orde," sprak Lynn. Haar stem was even onstabiel als ze zich voelde. De Carracosta liet een laag geluid horen.
"Als ik van de schrik bekomen ben, gaat het, echt waar." Pokémon en Trainer keken elkaar voor een moment aan, totdat eerstgenoemde knikte en zijn beschermende vin iets losser om het meisje liet hangen. Lynn ademde een keer diep in en uit. Land was bereikt, ze waren niet opgeslokt door een Wailord. Alles was min of meer oké.
"Bedankt, Atlas. Je was fantastisch." De prehistorische Pokémon neeg zijn hoofd, een liefdevolle blik in zijn ogen. Zijn Trainer glimlachte en gaf het wezen een knuffel. Zulke geweldige Pokémon als Atlas en zijn teamgenootjes verdiende ze niet.
Na gecontroleerd te hebben dat ze haar rugzak nog had, en dat alles er nog inzat, had Lynn Zara laten verschijnen en Atlas na een tweede knuffel zijn welverdiende rust gegeven. De Carracosta had nog geprotesteerd, wilde blijven om op de uitkijk te staan, maar Lynn was volhoudend geweest. Haar redder in nood had rust nodig; je zag het aan zijn gehijg en uitgeputte blik. Pas toen de zwartharige zich op haar knieën liet vallen en haar armen om haar maatje sloot – dreigende situaties maakten haar knuffeliger dan normaal, blijkbaar – merkte ze dat ze nat was. Zara bracht het onder de aandacht door meteen te proberen haar droog te likken, waarop Lynn haar lachend van zich af duwde.
"Met dit weer ben ik zo opgedroogd als we even rondlopen," verhelderde ze terwijl ze de rugzak weer op haar rug hees. Snel gaf ze haar maatje een samenvatting van wat er gebeurd was, die met veel bezorgde blikken en verontwaardigde miauwen ontvangen werd. De Liepard had vervolgens even nodig om het besef tot haar door te laten dringen dat ze nog steeds in Hoenn waren, en knikte vervolgens.
"Goed." Met haar handen in haar zij richtte Lynn haar blik op de grotingang.
"Eens zien wat ons toevluchtsoord eigenlijk is." Hopelijk kreeg de Wailord ondertussen genoeg van het wachten.
Eén stap had ze naar binnen gezet. Eén stap, en nu al was ze verward. Ten eerste was het in de ruimte die ze betreden hadden, ondanks dat er een handjevol mensen waren, volledig stil. Niemand zei een woord. Zelfs het geluid van de golven drong niet tot binnen door. Lynn kreeg de neiging om de rest van haar weg op haar tenen lopend af te leggen. De stilte bracht een gevoel van eerbiedigheid en verdriet op Lynn over, en ze wist niet precies waarom totdat haar blik op een steen viel die dichtbij stond. Het was een grafsteen. Een rilling liep over haar rug. Zara liet haar staart langs het been van haar maatje strijken; blijkbaar voelde de katachtige Pokémon ook aan dat er een ongewone sfeer in de ruimte hing. Als ze niet wist dat er alleen een klein stukje steiger en een enorme Wailord op haar wachtten, had Lynn rechtsomkeert gemaakt. Dat wist ze echter wel, en daarom sloop ze naar voren, zoekend naar een andere ruimte om naartoe te gaan. Zonder dat ze het wilde, schoten haar ogen over de regels die in de steen gekerfd waren. Het was een afscheidsbericht voor ene Nibbles. Plots drong het tot Lynn door dat ze zich op een begraafplaats voor Pokémon bevond. Een zeer ongemakkelijk gevoel bekroop haar. Ze wilde hier niet zijn. Gelukkig viel haar blik niet snel daarna op een uitgang, eentje die naar de open lucht leek te gaan. De zwartharige snelde er naartoe, Zara in haar kielzog, zo snel als dat eerbiedig op haar tenen lopend ging. Ze had het gevoel in de gaten gehouden te worden, maar een snelle blik op de andere bezoekers leerde haar dat niemand naar haar keek. Vreemd.
Opgelucht ademde Lynn ze zilte zeelucht in zodra ze buiten was. Ze zag dat ze zich hoger bevonden dan eerst en hoewel er hier ook enkele grafstenen te zien waren, voelde het meisje zich al veel meer op haar gemak. Een soort moeheid overviel haar. Snel zocht ze plek op een laag muurtje dat waarschijnlijk vaker gebruikt werd om op te zitten, te zien aan het platgetrapte gras ervoor. Haar maatje sprong naast haar op het stenen ding en miauwde om aandacht. Ietwat afwezig krabbelde Lynn de Pokémon achter haar oor, haar gedachten bij iets anders. Ze had niet verwacht zoveel mee te maken op haar laatste dag in Hoenn – voor nu – en blij was ze daar niet mee. Inmiddels voelde ze zich alweer wat steviger en was haar kleding al iets opgedroogd, maar het ongemakkelijke gevoel was gebleven. Ze had eigenlijk gedacht, of misschien gehoopt, dat het zou verdwijnen wanneer ze de stille, grijze ruimte verliet. Hm. Haar donkerblauwe ogen gleden over het gras dat deinde in de wind, de scherpe rand die een klif markeerde een eindje verderop, de Wingulls die af en toe voorbij kwamen, de enkele grafzerk en de zwarte schaduw die— Wacht. Lynn kneep haar ogen tot spleetjes. Knipperde. De schaduw die ze achter een van de stenen had gezien was weg. Fronsend stond ze op. Zara volgde haar zonder een teken nodig te hebben. Geruisloos baanden ze twee zich een weg naar de grafsteen, waarvan ze op een meter of twee stilhielden. Lynn aarzelde. Voor vandaag had ze meer dan genoeg meegemaakt en daarom wilde ze hier geen groot ding van maken als dat niet nodig was. Als er wel iets aan de hand was, echter, zou ze dat niet weten als ze nu niets deed. Het zwartharige meisje haalde voor de zoveelste keer die dag diep adem en liet haar maatje met een hoofdknik weten dat ze erop af mocht gaan. De Liepard, meteen in haar element, zakte door haar poten totdat ze nog maar enkele centimeters boven de grond hing en sloop op de zerk af. Eenmaal dichtbij genoeg stak ze haar achterste in de lucht, wiebelde er even mee en sprong toen met een zwiep van haar staart achter het obstakel, haar klauwen uitgestoken. Gesis volgde en een zwarte schim schoot door de steen, recht op Lynn af.
De zwartharige, al bedacht op plotselinge verschijningen, sprong vlug opzij, waardoor het ding – dat een Pokémon was, zag ze nu, – rakelings langs haar schoot. Haar Pokédex piepte in haar rugzak. Een hevig sissende Zara volgde al snel, haar tanden ontbloot. Lynn wist dat haar maatje het wezentje weg probeerde te jagen. Waarschijnlijk had de Liepard, ondanks dat Lynn het niet hardop gezegd had, heel goed door dat haar maatje moe was en eerst moest bijkomen van het gebeuren met de Wailord en de begraafplaats voordat ze zich weer met wilde Pokémon bezig wilde houden. De zwartharige was haar Pokémon hier dankbaar voor, maar wist niet of haar manier van uitvoeren hier goed voor werkte. De wilde Pokémon leek door de plotse aanval namelijk meer geneigd te zijn om zichzelf te verdedigen dan om weg te vluchten, wat hij dan ook deed. Met een Astonish, wat inhield dat de lucht zich vulde met een ijselijk gegil toen de Duskull op Zara af racete, opende de wilde Pokémon het gevecht.
| FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT |  | V.S. |  | FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT |
Zara week uit zodra ze zag dat de Pokémon die ze achtervolgd had zich nu in tegenovergestelde richting bewoog. Het wezen, dat van bovenaf op de Liepard gericht had, kon zijn koers niet meer wijzigen en schoot naar de grond en er doorheen. Verrast staarde Zara naar de plek waar haar tegenstander in het gras gezonken was. Haar Trainer wist al wat er aan de hand was. Om haar vermoedens te bevestigen, trok de zwartharige de rugzak van haar rug en zocht naar haar Pokédex. Snel scande ze de informatie die op het schermpje stond, op zoek naar een bepaald woord. Ze vond het al snel. Zoals ze gedacht had, hadden ze net kennis gemaakt met een Ghost-type. Lynn had nog net tijd om de naam 'Duskull' te lezen voordat ze onder haar voeten iets zwarts naar boven zag komen. Haar maatje zag het ook en kwam al op het wezen afgesneld, haar gifgroene ogen strak op haar tegenstander gericht. Lynn stapte, zoals Zara verwacht had, meteen weg. Een meter van de Ghost-type verwijderd, sprong de Liepard op. Haar ontblootte klauwen lichtten paars op en lieten snel weer verdwijnende strepen achter in de lucht. Voor de Duskull viel de Night Slash niet meer te ontwijken. Geschrokken schoot de Pokémon nu helemaal uit de grond zodat hij zicht kreeg op wie hem aangevallen had. Het wezen haalde zijn poten van zijn rug en bracht ze voor zijn lichaam weer bij elkaar. Een klein, flikkerend lichtje groeide uit tot een bol van redelijk formaat en werd vervolgens afgevuurd. Zara's ogen versmalden zich toen ze de verwarrende aanval op zich af zag komen. Ze maakte wat afstand tussen haar en de Duskull om zichzelf wat meer tijd te geven en boog toen haar hoofd iets in concentratie. De wind zwiepte op en witte lijnen verschenen rondom de katachtige Pokémon. De Confuse Ray kwam ermee in contact en werd aan stukken gereten. Meteen wilde Zara weer naar voren springen, maar werd van achteren tegen de grond geworpen voordat ze een poot kon verzetten. Zo snel als ze kon draaide ze zich om, klaar om zich tegen een tweede aanval te verdedigen, maar zag alleen nog hoe een platte, uit schaduwen bestaande figuur terug de grond in zonk en onder haar door naar diens eigenaar gleed. De Duskull liet een raspende lach horen toen hij de verwarring op Zara's gelaat zag. Meteen veranderde de blik van de Liepard in een grimmige. Een intimiderend gesis producerend, rende ze op haar tegenstander af, die abrupt stopte met grinniken. De eerste Shadow Ball die haar bek verliet was zo donkerpaars van kleur dat hij zwart leek. Iets naar beneden zweven was alles dat de Duskull hoefde te doen om het ding te ontwijken. De Ghost-type wilde zijn honende gegrinnik alweer hervatten toen een tweede donkere blob zijn blikveld vulde. Achter het ding grijnsde Zara zelfvoldaan toen ze zag hoe haar idee goed uitpakte en de Ghost-type aanval op het witte masker van haar tegenstander insloeg. Ze had de aanval die eraan vooraf was gegaan expres iets te hoog gemikt, hopend dat de Duskull naar beneden zou duiken. Het wezen mocht haar dan niet hoog inschatten, de Liepard had jaren met Lynn getraind en aan gevechten deelgenomen die verre van eerlijk verliepen; ze had genoeg technieken in haar kop om haar tegenstanders mee af te kunnen troeven. De Ghost-type kwam weer op haar af, deze keer met een Pursuit. Zara zakte iets door haar poten en maakte zich klaar om uit te wijken, maar wachtte daar nog wel even mee. Vlak voordat de aanval zou raken, sprong ze op. Terwijl ze over de Ghost-type heen zeilde, haalde ze naar hem uit met haar voorpoot. De Sucker Punch bracht zowel haarzelf als de Duskull uit hun koers en de Liepard moest moeite doen om zich nog op tijd zo te draaien dat ze op haar poten kon landen. Haar tegenstander, die vanwege het feit dat hij kon zweven niet veel problemen ondervond van de klap, maakte hier handig gebruik van door deze keer wel met zijn Pursuit tegen haar op te knallen. Zara was beslist geen zwaargewicht en belandde daarom door de impact op de grond. Zo snel ze kon, krabbelde ze weer overeind. Toen ze haar kop hief, zag ze dat het oog van haar tegenstander pikzwart geworden was. Een onheilspellend, rood aura omlijnde zijn gebochelde lichaam. De Liepard maakte aanstalten om een Shadow Ball af te vuren, maar verstijfde toen ze geraakt werd door een donkere straal en plots Lynns ogen voor zich zag. Ze knipperden niet. Ze waren levenloos. Een gebroken miauw versplinterde het beeld en Zara kromp in elkaar. Ze voelde hoe het haar pijn gedaan had.
"Zara!" De Liepard schrok op en richtte haar gebroken blik op waar het geluid vandaan was gekomen. Daar stond Lynn, haar handen tot vuisten gebald. Haar blik vol leven, maar vooral vol bezorgdheid. Een schor grinnik naast haar verklaarde al snel wat er gebeurd was. Een laag gesis lekte uit haar bek toen ze langzaam van de grond herrees. Haar gifgroene ogen schitterden van ingehouden woede en haar sikkelvormige staart zwiepte nijdig heen en weer. Ze had een hekel aan Night Shade. De Duskull zou ervoor boeten haar dit beeld aangedaan te hebben. Niemand zou Lynn iets aandoen, ook niet in een verschijning haar gedachten.
Plots sprong de Liepard naar voren in een flits van paars. Met een Play Rough wist ze haar tegenstander meer naar de grond toe te werken, waarna ze meteen een met donkere, statische energie omgeven blob op hem afvuurde. De Duskull wist die laatste aanval te ontwijken door kort de grond in te zinken. Meteen zodra hij weer bovenkwam, echter, werd hij opnieuw geraakt. De vlijmscherpe bladen van lucht die Zara's klauwen verlengden, raakten de zijkant van het hoofd van de Ghost-type. De Pokémon probeerde aan de agressieve uithalen van de Liepard te ontkomen door hoog de lucht in te zweven, maar ook daar was hij niet veilig. Een salvo aan Shadow Balls volgden hem door het luchtruim, waar hij nu ietwat paniekerig doorheen zigzagde. Wel wist het wezen hierdoor alleen geraakt te worden door één van de uit schaduwen gemaakte bollen, wat Zara op een andere tactiek over liet gaan. Ze stopte abrupt met aanvallen en sloot haar ogen. Toen ze ze weer opendeed, waren ze niet langer gifgroen, maar straalden ze een fel wit licht uit. Al het geluid verstomde. Verward staakte de Duskull zijn gevlucht. Hij had niet verwacht nog rust te krijgen na de uitbarsting van de Liepard. Op het moment dat hij een aanval wilde gaan vormen, doorkliefde een bliksemflits de lucht. De donderslag liet niet lang op zich wachten. Een veelvoud aan bliksemflitsen gericht op de Duskull volgde al snel. Het wezen had geen idee wat hem overkwam en kreeg de kans niet om te reageren. Zara knipperde en keek wat haar Assist uitgehaald had. Aan de verschroeide plekken op de grond te zien, had ze geen Ghost- of Dark-type aanval weten op te roepen, zoals ze gehoopt had, maar had de Duskull het toch flink te verduren gekregen. De Liepard was niet van plan het hierbij te laten. Met een gevaarlijke flonkering in haar inmiddels weer normaal gekleurde ogen overbrugde ze de afstand die tussen haar en haar tegenstander ontstaan was. De Ghost-type schoot weg achter een grafsteen en wierp een Will-O-Wisp vanuit de beschutting van het graf. Zara was zo gebrand op het bereiken van de Duskull, dat ze niet eens de moeite deed om de aanval te proberen te ontwijken. Het blauwe vlammetje landde op haar vacht en ontstak. Even haperde Zara's pas, maar daarna spurtte ze door. Zodra ze de grafsteen eenmaal bereikt had, sprong ze met de gracieusheid die haar als katachtige eigen was op het ding, waarna ze vliegensvlug met haar door paars licht omgeven klauwen uithaalde. Een geschrokken geluid bevestigde dat de aanval doel geraakt had. Tijd om daar tevreden mee te zijn, had Zara niet; ze kreeg een harde klap in haar rug te verduren, waardoor ze haar plek op de grafsteen niet kon behouden. Deze keer hoefde ze niet om te kijken om te weten dat haar tegenstander Shadow Sneak gebruikt had, en het verbaasde haar ook niet dat de Duskull zijn plek verlaten had zodat zij niet op hem zou landen. Zara siste geïrriteerd toen ze wederom het honende gegrinnik van haar tegenstander mocht horen. Het wezen had geen excuus om te lachen. Ze mocht dan wel net door één van zijn aanvallen geraakt zijn, zij was niet de Pokémon die hijgend in de lucht hing. Nee, zij voelde zich nog prima. Het grootste gedeelte van de aanvallen die haar geraakt hadden, waren immers niet effectief geweest. Alleen aan de burn waarin de Will-O-Wisp geresulteerd had, ondervond ze nog last, maar ook dat had ze tot nu toe redelijk in de hand weten te houden. Ze creëerde een Shadow Ball in haar opengesperde bek en vuurde die af in de richting van het geluid. Ze deed het in de eerste plaats om ervoor te zorgen dat de Duskull weer stil zou worden, maar wat schade doen was ook niet onwelkom. Om die reden had ze niet bepaald goed gemikt en wist de Ghost-type de aanval te ontwijken. Het hoofddoel van de aanval was in ieder geval behaald; het gegrinnik was weggestorven. Zara stapte achter de grafsteen vandaan en stond weer oog in oog met de Duskull. De wilde Pokémon stak zijn poten uit en begon een Confuse Ray te vormen. Van plan om de aanval met een van haar eigen te laten botsen en zo onschadelijk te maken, opende Zara haar bek weer. Op dat moment wakkerden de vlammetjes in haar vacht heviger op dan ze tot nu toe gedaan hadden en schoot er een pijnscheut door de Liepard heen. In een reflex klapten haar kaken op elkaar, waarmee de onvoltooide Shadow Ball tenietgedaan werd. Toen Zara enkele seconden later weer bijgekomen was en opkeek, zag ze een hevig flikkerende Confuse Ray haar kant op drijven. Dat verwarrende aanvallen allesbehalve een pretje waren, wist de Liepard maar al te goed en daarom deinsde ze gehaast achteruit. De Confuse Ray sloeg vlak voor haar poten in en spatte uit elkaar zonder schade te doen. De Liepard zette voor de zekerheid nog een stap naar achteren om de vonkjes die van de plek van inslag afsprongen niet op haar te laten komen.
"Zara, kijk uit!" Vragend zocht Zara's blik die van haar maatje. Lynn had haar Pokédex in het gras laten vallen en wees naar achter de Liepard. Het meisje stond op het punt om naar haar toe te rennen. De Pokémon wilde een geruststellende miauw laten horen om haar maatje te laten weten dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, dat een derde Shadow Sneak opvangen geen enkel probleem zou zijn, toen ze vanuit haar ooghoeken zag dat er weer een rood aura om de Duskull hing. Oh nee. Zara was ervan overtuigd dat ze iedere aanval van de Duskull kon hebben, iedere aanval behalve deze. Als in slow motion zag ze hoe de straal met de kleur van de nacht op haar afgevuurd werd. Ze ervoer in dezelfde snelheid hoe ze haar achterpoot een stukje naar achteren schoof, waardoor het in contact kwam met niets. Zara's ogen vergrootten zich. Voor misschien een milliseconde verloor ze haar balans, en haar hele achterlichaam schoot over de rand van de klif. De Liepard hoorde hoe Lynn haar naam schreeuwde en zag de Night Shade over de grond op haar afkomen. Wanhopig sloeg ze haar klauwen uit en boorde die in de grond. Het wegglijden was gestopt, maar de donkere straal kroop nog steeds centimeter bij centimeter dichterbij.. Zara's blik ging naar Lynn, haar maatje, degene waarvoor ze dit gevecht ingesprongen was en nog tienduizenden andere gevechten voor in zou springen, en waarvan ze wist dat zij hetzelfde voor haar zou doen. De shock die van het gezicht van de zwartharige af te lezen was, deed haar haast fysiek pijn. Dit was waar Lynn haar voor had geprobeerd te waarschuwen. Een klif.
| END END END END END END END | | V.S. | | END END END END END END END |
Lynn kon niet bevatten waar ze naar keek. Het drong gewoonweg niet tot haar door dat dit echt was, dat dit gebeurde. Dat haar maatje het risico liep om van een klif te vallen. Even kon ze niets anders doen dan toekijken hoe de straal steeds dichterbij kwam, en toen moest ze iets doen. Ze moest dit stoppen, op welke manier dan ook. Zonder een plan te hebben, begon Lynn te rennen. Het gevecht had zoveel rond bewogen dat ze zichzelf uiteindelijk maar zo ver mogelijk afgezonderd had, en daar had ze nu vreselijke spijt van. Iedere seconde die ze deed over het afleggen van die met opzet door haarzelf gecreëerde afstand was een seconde waarin Zara naar beneden kon storten en in de zee kon landen. Nu was de afstand naar beneden niet zozeer het probleem – ze zaten niet verschrikkelijk hoog en bovendien wist de Liepard wel hoe ze met hoogtes om moest gaan –, maar het feit dat de Liepard niet goed kon zwemmen in een onrustige zee zou plonzen, was dat wel.
Terwijl Lynn zo snel rende als ze in haar hele leven nog niet gerend had, probeerde ze haar paniekerige, alle kanten op fladderende gedachten te dwingen met een plan te komen. Zara kon zich vast blijven houden als de aanval haar niet raakte. Ze moest de Night Shade tegenhouden, dan was het gevaar beperkt. Zich concentreren was moeilijk, en dat terwijl dat was wat Lynn op het moment nodig had. De hete zon scheen genadeloos op haar neer, haar hart klopte zo hard dat iedereen in de omgeving het haast wel moest kunnen horen, het gewicht van haar bezittingen bonkte op haar rug en de banden van haar rugza— Ze had het. Meteen wrong Lynn een arm uit het hengsel van de rugzak en begon verwoed in het ding te graaien. Ze trilde en het maakte haar alleen maar slomer en dit was hel en haar hand sloot zich om een lichte, ronde capsule. De zwartharige bad tot Arceus en het lot en alle andere dingen die ze nu in haar gunst nodig had, en wierp de Pokéball naar de Duskull. De wilde Pokémon werd in het ding opgezogen en meteen verdween de donkere straal in het niets. Lynn spurtte naar de rand van het plateau, de nu heen en weer wiebelende Pokéball straal negerend, en liet zich op haar knieën vallen toen ze bij Zara aankwam. De Liepard miauwde, en in die miauw hoorde Lynn genegenheid, maar ook angst. Het meisje greep de poten van haar maatje vast en begon uit alle macht te trekken. Ze hoorde de nagels van de katachtige Pokémon over het steen krassen en voelde hoe ze omhoog kwam. Het ging moeizaam, maar het lukte.
"Ik heb je, Zara," fluisterde Lynn, nog niet genoeg van de schrik bekomen om harder te spreken dan dat. Ze spande haar spieren aan en trok een laatste keer. Haar maatje landde in het gras en werd meteen in een stevige knuffel genomen.
"Ik heb je."
