Ew

Hoe ze hier nou weer gekomen was wist ze niet precies. Wat ze wel wist was dat deze plek vrij.. luguber was. Blijkbaar was het een of andere pokémon begraafplaats of zo. Niet echt de plek waar je graag je dag ging doorbrengen. Maar echt de uitweg wist ze ook niet, dus ze moest wel rond gaan lopen om die te vinden. Een beetje nerveus keek ze om zich heen. Er was hier net iemand die haar vertelde dat ze uit moest kijken voor de Ghost-type pokémon, die wilden nog weleens grapjes uithalen. Natuurlijk was dat ook nog eens de minst favoriete type van Evie, dus echt geweldig op haar gemak voelde ze zich niet. Om zich wat minder 'alleen' te voelen besloot ze maar de Trapinch eruit te laten. Niet dat hij haar kon beschermen tegen alle enge pokémon hier, maar ach. Het idee was leuk. Ze zou echter wel even heel blij zijn als ze iemand tegen kwam, iemand die normaal was tenminste, om haar even te helpen hieruit te komen. Evie zuchtte. Op de kaart leek deze plek een stuk minder eng. Al had ze geen idee van het gebruik van kaarten, dus ze kon ook op een compleet andere plek zijn.

- Nathan!

Het moment dat Evie een ander figuur zag leek haar gezichtsuitdrukking wat op te klaren. Die kon haar vast wel helpen! Vrijwel meteen wandelde ze naar het onbekende persoon toe, gevolgd door een vrolijke Trapinch. "Hey," begroette ze het figuur. De Trapinch, sociaal als hij was, liet een begroetend geluid horen en ging naast de voet van de zwartharige staan. "Ik ben best wel verdwaald, weet jij misschien de weg?" vroeg ze hem, enigszins opgelucht dat ze iemand tegengekomen was. Ze had namelijk geen zin meer in deze plek. Het idee dat elk moment een enge pokémon haar kon laten schrikken beviel haar niet echt. Ze vond het al knap dat het tot nu toe niet gebeurd was, dus eigenlijk wachtte ze wel een beetje op het moment dat het wel ging gebeuren.

De jongen vertelde dat hij de weg hieruit wist én van plan was weg te gaan. Dat was even helemaal mooi. Dan hoefde hij geen uitleg gaan geven die ze toch niet ging begrijpen, dan kon ze gewoon met hem mee. Opgelucht zuchtte het meisje. "Oh oké! Dan, als je het goed vindt, loop ik met jou mee," sprak ze knikkend. Even keek ze naar de pokémon van de groenharige, een vrij indrukwekkende pokémon, waarna ze weer naar de persoon voor haar keek. "Oh trouwens, ik ben Evie," stelde ze zichzelf voor. Als ze mee zou lopen was het wel handig dat hij haar naam kende, right. En als hij besloot dat hij haar niet mee wilde hebben. Naja, dan wist hij de naam van een onbekende. Ook leuk. Ze richtte haar blik voor een moment op de Trapinch, die om zich heen zat te kijken. Waar zat hij naar te kijken? Het meisje keek op, maar zag niets. Hmn. Raar.

Echt blij met haar gezelschap leek de groenharige niet. Naja, ze hoefde niet perse te praten. Ze was enkel blij dat ze iemand gevonden had. Normaal was ze ook niet echt sociaal hoor. Hij stelde zichzelf voor als Nathan, waardoor ze knikte. Okay. Ze ging dat wel even onthouden. Stilletjes liep Evie achter de groenharige aan, een verdieping naar beneden. De Trapinch volgde haar vrolijk. Echter was er bij de verdieping hieronder iets wat de zwartharige liet fronsen. Een groepje gasten, van die gasten die echt dachten dat ze cool waren. Ze liepen op de twee af, enigszins agressief. De zwartharige fronste, luisterend naar de woorden van de spreker. Ze moesten oprotten, ze hadden hier niets te zoeken. Okay dan. Toen hij ook nog eens agressief gedrag begon te vertonen keek de zwartharige hem enkel meer vragend aan. "Wow, dude. Calm down, we wilden juist weg hier," sprak ze rustig, met een vragende blik in haar ogen. Wat moest dat nou weer voorstellen? Alsof hun deze plek geclaimd hadden of zo? Niet dat Evie ze tegen ging houden hoor, ze mochten claimen wat ze wilden, zolang ze haar en de jongen - Nathan, erdoor lieten. Ze had hier echt even geen zin in. "Niet zo een grote bek," sprak een ander nu, terwijl hij een mes tevoorschijn haalde. Oh, shit. Evie slikte even, maar bleef even kalm staan. Als ze nu als een angstig persoon weg ging kruipen gingen ze enkel vreemder doen. En echt angstig was ze niet aangelegd. Ze vond dit enkel wat ongemakkelijk. En hoewel ze vechttraining gehad had kon ze nog altijd niet veel doet tegen een wapen. De zwartharige keek even naar Nathan. Wat gingen ze nu doen?

De groenharige stelde voor dit te laten verlopen zonder te vechten, maar de 'stoere' gasten besloten dat dit niet ging gebeuren. Evie zuchtte geïrriteerd, kijkend naar het mes. Ging hij echt wat ermee doen of was het enkel om meer intimiderend te lijken? Evie wist de gasten niet echt in te schatten. De jongen liep echter ineens dichter naar de mensen toe. Wat deed hij nou weer? Evie liet haar pokémon gauw terug keren in zijn pokémon en deed ook een stap naar voren. Er werd echter uitgehaald naar Nathan, al leek hij dat te ontwijken. Evie keek wat kil van Nathan naar het groepje. "Gast, hun zijn nog altijd met véél meer hé," waarschuwde ze hem, terwijl ze het groepje goed in de gaten hield. Hij sprak echter dreigend tegen de anderen. "We kunnen dit echt wel zonder agressie op..." Het meisje stopte midden in haar zin toen het figuur met de mes weer begon te zwaaien met zijn wapen. De anderen kwamen nu ook dichterbij. Oké. Dit was waarschijnlijk niet zonder agressie op te lossen.

Vol irritatie snoof de zwartharige. Was die dude echt zo zeker van zichzelf over het feit dat hij vijf man aan kon of probeerde hij gewoon wat? Want blijkbaar ging voorstellen dat het zonder geweld ook kon niet lukken. De jongen begon te vechten, met de mededeling dat hij hoopte voor haar dat ze kon vechten. Arceus, wat had zij geluk dat der pa haar gedwongen had te gaan kickboksen zeg. In het begin had ze het zonder plezier gedaan, maar uiteindelijk begon ze het leuk te vinden en was ze het professioneel gaan doen. De zwartharige kreeg echter niet meer de kans om te antwoorden. Een van de gasten kwam op haar afgelopen, proberend haar te slaan. Het meisje sprong opzij en pakte zijn schouder beet, om hem een hard knietje in zijn maag te geven. De man liet een zuchtend geluid horen, waarna hij zijn elleboog hard tegen haar schouder duwde. Het meisje zette een stap naar achteren, kijkend naar de groenharige. "Kijk uit, naast je," waarschuwde ze Nathan snel, waarna ze weer naar de man keek en hem een trap tegen zijn rug gaf. De angst voor een eventueel wapen was ze nu wel vergeten. Ze ging altijd in een soort trance als ze vocht, een waarbij ze flink agressief kon worden.

Echt op Nathan lette de zwartharige niet meer. Ze was bezig een van die gasten naar de grond te werken, wat prima lukte. Dit was echt zo'n zielig geval van 'ik ben jongen, dus ik kan automatisch vechten', iets wat dus echt niet waar was. Evie drukte haar elleboog in zijn rug en trapte hem hard tegen zijn been, wat ervoor zorgde dat hij inzakte. Het meisje sloeg hem hierna hard in zijn gezicht, wat er al helemaal voor zorgde dat de man neerzakte. Evie draaide zich om en zag dat ze net op tijd was. De jongen had al twee man neergehaald en er stonden er nog twee mannen overeind, die duidelijk minder zeker van hun zaak waren dan de anderen. Toch besloten ook hun nog het tweetal aan te vallen. Evie ontweek gemakkelijk de aanval van de man en duwde hem weg, al draaide de man zich gauw om en sloeg haar hard in haar gezicht. Het meisje zette enkele stappen naar achteren en schudde even met haar hoofd, om helder te worden. Ze voelde het bloed uit haar neus lopen, al veegde ze dit weg met haar hand. Ze keek weer op, ijskoud. Dit had hij niet moeten doen. Echt niet. Het meisje wachtte af tot de man weer naar haar toe kwam. Hij probeerde haar opnieuw te slaan, maar ze bukte en duwde haar schouder in zijn zij. De man zette enkele stappen opzij en draaide zich opnieuw om. Uiteraard was Evie al voorbereid en ze gaf hem een harde, hoge trap, vol tegen zijn kin. De man viel achterover en viel op het harde steen. Evie bukte en zette haar voet op zijn keel. De man pakte haar been beet, maar dit stopte ze door simpelweg de druk op zijn keel te vergroten. Evie keek nu ijskoud naar Nathan. Haar voet stond op de keel van de man en bij iedere beweging die hij maakte drukte ze nog iets harder. Het bloed kwam uit haar neus druppelen, maar dat veegde ze simpeltjes weg met haar hand. "Had die ene gast geen mes bij zich?" vroeg ze, wetend dat hij dat wel had. Het was eerder iets van 'pak het mes en geef het aan mij'. Ergens in zich wist ze dat ze moest stoppen, maar dat wilde nu niet lukken. Ze wilde dit afmaken.

Evie was niet van plan de gast echt te vermoorden. Ze wilde hem gewoon wat angst aan jagen, of zo. Eigenlijk wist ze nog niet helemaal wat ze met hem ging doen. Ze richtte haar bruinrode ogen op de man, welke vrij bewusteloos leek, en liep snel naar het mes. Vervolgens hurkte ze naast hem neer en zette ze het mes op zijn borst. De man bewoog wat met zijn rechter hand, maar echt goed daarop lette ze niet. De man opende zijn ogen nu en door middel van een snelle beweging stak hij een mes in haar been. Uit reflex stak zij echter haar mes tussen zijn ribben. Evie haalde het mes eruit en keek naar de man, welke stikkende geluiden begon te produceren. Oh shit. Shit. Had ze dat serieus gedaan? Algauw voelde ze het volgende probleem. Er zat een mes in haar been. Wat geschrokken keek ze van de man naar haar been. Shit. Hij zat er ook nog eens diep in. Ze duwde de hand van de persoon weg en pakte het handvat van het mes, om hem eruit te trekken en weg te gooien. Ze drukte haar kaken op elkaar en legde haar hand op de wond. Het deed echt verschrikkelijk veel pijn. Ze keek ze even naar de groenharige, welke zijn gast vermoord had. Hij leek het wel expres te hebben gedaan. Evie slikte en bleef gewoon zitten, wachtend op wat Nathan ging doen.