Het was een zachte winter en met niet al té warme kleding aan, fietste hij richting de tweede gym die in een klif gebouwd was. De fiets zelf had hij gekocht van het geld wat hij verdiend had en er waren zat fietspaden te vinden. Al werd er online aangeraden door met de fiets naar de gym te gaan, gezien er toch al een fietspad naar aangelegd was. Het was echter geen fijn stukje om zelfs te voet te gaan met hoe steil het eigenlijk was en al droeg hij weinig zweette hij er toch behoorlijk in. Dat betekende al gegarandeerd dat hij in het hotel zeker een douche zou nemen na het gymgevecht, al zou hij eerst nog de lokale Pokémon Center bezoeken. Voor nu moest hij eens de helling opkomen en met veel moeite wist hij al hijgend bij de ingang te belanden en deed zijn fiets maar gelijk op slot bij een minuscule fietsenstalling. Een teken dat er zeker weinig Trainers naar deze gym kwamen of in ieder geval per fiets. Nog voordat hij gelijk naar binnenstapte liet hij echter kort de tekst op een bord tot hem bezinken: ‘Pokémon Gym’. De vorige keer dat hij het gelezen had zat hij zelfs licht te trillen van angst, maar nou leek het even verdwenen te zijn. Dat zou vast eerder door het fietsen kunnen komen, omdat hij eenmaal binnen gelijk geïntimideerd werd door begroet te worden door de scheidsrechter. Deze vroeg met een vriendelijke glimlach op zijn naam en na die gegeven te hebben keek hij tevreden richting zijn fiets, voordat hij hem gebaarde met hem mee te komen. Schijnaar was het een goede eerste indruk om met een fiets aan te komen lopen zetten. Hij volgde de man naar een lift die hem naar een ruimte bracht waar de welbekende gymleider Grant al op hem stond te wachten. Na verduidelijking waar hij moest staan nam hij daar plaats en deelde de scheidsrechter de regels mee, die hetzelfde waren als de eerste.
VS.
Zijn tweede gymgevecht zou elk moment van start gaan en net zoals de vorige keer was hij nerveus. Hij had nou wel meer ervaring met gevechten op gedaan en zelfs zijn Pokémon waren van een hoger level. Het was vervelend om toe te moeten geven dat een moordenaar hem wat lessen bijgebracht had, maar het was toch achteraf zijn eigen beslissing geweest. En nou stond hij hier tenminste wijzer dan wanneer hij dat niet gedaan had. Dat was althans wat hij hoopte. ‘Ga, Tyrunt!’ riep Grant al, en haalde al zijn Pokémon tevoorschijn. Hij moest zich nú bewijzen tegen zichzelf door deze gym eveneens te verslaan. Een frons verscheen echter op zijn gezicht toen hij een dinosaurus-achtige Pokémon tegenover zich zag met een flinke muil en reptielen, kille ogen. Hij had eerder al gehoord dat de gymleider prehistorische Pokémon gebruikte, maar toch was hij hier flink verrast door. Het klopte gewoon niet, maar hij besloot er niet dieper over na te denken. Het enige wat hem aan ging was zijn typing. Gelijk haalde hij dus zijn Pokédex erbij en liet deze de Tyrunt afscannen, waarna deze meldde dat het een Rock en Dragon type was. Niet een type combinatie die hij verwacht had, eigenlijk vooral de Dragon dan. Hij wist echter dat de meeste van zijn Pokémon niet in staat zouden zijn om veel schade te leveren met hun Electric type aanvallen. Er was ook maar één Poémo in zijn team die uniek was in dat opzicht; Darcy de Shellos. Die had echter nog weinig ervaring met gevechten, maar het moest wel goed komen. Tore haalde Darcy’s Pokéball erbij en klapte die vastberaden open. De Pokémon kwam met een vastberaden strijdskreet tevoorschijn en schudde zijn kopje, voordat hij Tore aandachtig aankeek.
“We laten ze wat eens zien, Darcy!” zei hij, al klonk zijn stem duidelijk nerveus. De Shellos liet het echter aan hem voorbij en keek hem enkel met een enthousiaste glimlach aan. ‘Shel-Shellos!’ kraamde hij uit, voordat hij zijn ogen tot spleetjes kneep en de Tyrunt opnam. Met een zwaai van zijn kop liet hij blijken de uitdaging aan te willen gaan. Weer bewees zijn eigen Pokémon minder bang te zijn dan hij. Nog een laatste keer nam hij rustig adem en keek vervolgens hun tegenstander recht aan. Ineens was daarmee het gymgevecht van start gegaan en nam de gymleider gelijk de eer van de openingsaanval. ‘Gebruik je Ancient Power!’ riep Grant en de Tyrunt sprintte als een razende op de Shellos af. Vlak voordat hij de slak bereikt had, liet hij pas lichtjes om zijn lijf verschijnen om vervolgens diverse rotsen af te vuren. Tore begreep gelijk dat hij snel moest zijn om de aanval tegen te houden, maar met welke tegenaanval?
“Mud Bomb!” Na gelijk zijn mond open gesperd te hebben vuurde de Shellos nog net op tijd een hele reeks modder af die de rotsen van zich afkeerde. Zowel de modder als de rotsen schoten echter gelijk op de Tyrunt af die hij onmogelijk op de korte afstand zomaar kon ontwijken. De aanval knalde ook pijnlijk tegen de Pokémon aan en slingerde hem enkele meters naar achteren, hen tijd gevend om ditmaal in de aanval over te gaan. De Pokémon zat nu dus onder het modder, dus wat als…
“Darcy, vuur meerdere Water Pulse op hem af!” Hij leek er zin in te hebben en grijnsde, voordat hij diverse waterbollen in zijn mond liet verschijnen. Met een korte nekbeweging vuurde hij nadat ze hun juiste grootte bereikt hadden van zich af, razend over de grond naar de Tyrunt. ‘Snel, ontwijk het door omhoog te springen!’ De Tyrunt reageerde er echter niet op en schudde nog verwilderde al het modder van zijn kop af. ‘Ty!’ gromde de dinosaurus ook tegenwerkend, maar deed uiteindelijk wel wat er van hem gevraagd werd. Hij zakte door zijn krachtige achterpoten en sprong flink omhoog, de Water Pulse allemaal ontwijkend. De aanvallen raasden onder hem voorbij en bevochtigde enkel de grond. Ugh, het had gemist, maar dat maakte helemaal niets uit, omdat hij nu op een betere idee was gekomen. Al leek de slak Pokémon teleurgesteld te zijn en zelfs zijn kopje wat te laten hangen.
“Kop op, Darcy! Gebruik je Mud Sport en Mud Wave!” Hij keek verrast op en liet zijn lijf met hernieuwde kracht met modder omhullen die door het vochtige grond was ontstaan. De gymleider had zich echter een tijdlang stil gehouden en toen hij weer op keek naar de Tyrunt begreep hij waarom. De Pokémon dook met opengesperde kaken op de slak af met inmiddels alle modder uit zijn gezicht.
“Ancient Power ter verdediging en gebruik dan je Bite!” Om eerlijk te zijn had hij wel zo’n gemene tactiek wel verwacht en gealarmeerd keek hij naar Darcy die nog niets door had.
“Vuur je Mud Wave recht naar boven met je Water Pulse!” Hij hoopte maar dat het niet te laat daarvoor was en kon enkel hopen dat de Pokémon op tijd bewust werd van de Tyrunt die op hem af kwam met de rotsen om zijn lichaam heen. Red jezelf, snel Darcy!
“Darcy, snel!” Helaas leek ze te traag zijn en volgde er een heftige klap tussen de aanval en de Pokémon wat zelfs een milde rookwolk te weeg bracht. Uit ontzag keek hij toe en balde zijn vuisten, kom op, Darcy! Ze was wel beter dan dit, véél beter! Hij raakte ook des te meer gefrustreerd door de grimas op het gezicht van Grant.
“Het is nog niet afgelopen…” En vlak na die woorden was er één bekende pijnlijke kreun te horen uit de plek waar de inmiddels vervaagde rookwolk zat. Het kwam niet van Darcy, maar van de… Tyrunt? De dinosaurus lag op zijn zij op de grond met de Shellos vlak naast hem, trots op hem neerkijkend. Een flinke laag modder en rots omringde de Tyrunt en weerhield hem ervan om zich in beweging te brengen. Vol afschuw spuwde de Pokémon een kleine hoeveelheid modder uit en met een kleine beweging van zijn kop, bracht hij zich met moeite overeind, recht op zijn achterpoten. Betekende dit dat zijn eigen aanval succesvol was geweest en de Shellos toch op tijd had gereageerd? Een glimlach sierde zijn gezicht en trots keek hij Darcy aan.
“Goed zo!” zei hij oprecht,
“Knal hem naar achteren met je Water Pulse!” Een huivering ging gelijk door de Tyrunt bij het horen van de aanval en hij liep al direct naar achteren met zijn kop laag. ‘Ty….’ Gromde hij afsnauwend, maar Grant leek het niet te deren. Met een zwaai van zijn arm riep hij dan ook al de volgende commando; ‘Tail Whip en dan je Bide!’ Terwijl de Shellos weer een waterbol tussen zijn lippen liet verschijnen, keerde de Tyrunt juist zijn achterwerk naar hem toe en zwaaide flink met zijn staart.
“Kijk niet naar zijn staart!” zei Tore snel en direct sloot de Shellos zijn ogen, hem gelijk vertrouwend op zijn woord,
“Vuur de Water Pulse recht om hem heen!” Op basis van zijn geheugen moest de Shellos maar zijn aanval afvuren, want hij zag immers niets. Enkel de kleur zwart voor zijn ogen. ‘Ga zigzaggen en ga maar over op Tackle!’ commandeerde Grant die afkeurend snoof. Hij leek deze actie van Tore niet leuk te vinden, maar zijn eigen Pokémon geloofde ten minste genoeg in hem. De Tyrunt daarentegen had duidelijk zo zijn twijfels. Hij sprintte echter weer razendsnel op de Shellos af, maar vlak voordat hij een wendbare beweging wilde maken, gleed zijn achterpoot weg in de modder. Dit was dus zo ongeveer wat de bedoeling geweest met de Water Pulse van eerder; het strijdveld voor hun voordeliger maken. Zeker gezien Darcy niet de snelste was en de Tyrunt daarentegen wel. ‘Ty?’ kraamde de Pokémon ook vragend uit, voordat hij recht in een kleine modderpoel viel.
“Vuur!” De Shellos had nog steeds zij ogen niet geopend en laadde nog na al die tijd de inmiddels zeer krachtig geworden Water Pulse. Zonder zich in te houden vuurde hij de enorme bol water af. De klap was van dichtbij des te krachtiger en het schoot als een straal tegen de borst van de Tyrunt op. Met een luide kreun en vol ontzag van Grant zelf, werd de Pokémon tegen de wand van het strijdveld gelanceerd.
“Doe je ogen maar open, Darcy!” De slak volgde zijn commando en na het opnemen van het resultaat, glimlachte hij trots. Het verbaasde hem ergens wel dat hij zomaar naar hem wilde luisteren en geloven, terwijl hun band nog niet bepaald heel krachtig was. Nu echter de dinosaurus op de grond weer beland was en nog versuft was van de klap moest hij snel handelen. Wat zou een goede combinatie zijn om hem neer te halen? Nerveus kruisigde hij zijn armen voor zijn borst en herhaalde snel alle aanvallen van Darcy. Water type aanvallen anders? Wacht, natuurlijk.
“Rain Dance en vuur je Muddy Water!” Dat was een hele krachtige combinatie voor de Shellos en gelijk schoot de slak iets naar voren om vervolgens een dampwolk richting de lucht af te vuren.
Het duurde niet lang, voordat het haast onmogelijke gebeurde; het begon binnenhuis te regenen. Er waren echter meer van die vreemde aanvallen, maar nogmaals, dit was een gymgevecht en er was geen plaats voor logica achter de Pokémon aanvallen. Enkel wat ze voor de Pokémon zelf konden doen en niet meer dan dat! ‘Gebruik je Bide en vang de aanval op!’ De gymleider dacht zeker weer dezelfde tactiek als zonet weer tegen hem te gebruiken, maar de aanval had als vereiste dat het tijd nodig had. Hoelang die tijd was, had hij achterhaald en dat was kortweg twee aanvallen, dus… Hij moest de Tyrunt binnen twee aanvallen verslaan. Moeilijker gezegd dan gedaan, maar met zelfs het strijdveld in hun voordeel moest het lukken! Hij gaf dan ook geen krimp toen Grant hem weer met een grijns aan keek. ‘Al opgegeven?’ vroeg hij dan ook zelfverzekerd, maar nog steeds reageerde hij er niet op. Waarom zou hij iets terug zeggen als hij zijn antwoord daarop kon laten zien?
“Vuur je meest krachtige Muddy Water, Darcy! Nu!” Met een strijdkreet die nogal piepend klonk door zijn kleine omvang hief de Shellos zijn lichaam omhoog en knalde er vervolgens mee tegen de grond. Een door modder omhulde golf doemde direct op rondom de Shellos die recht op de Tyrunt af ging die angstig zijn lijf tegen de wand aan drukte. Zijn Bide zou hem deze keer niet weerhouden om gelijk in de aanval te gaan en de Shellos had zich dan ook bovenop de golf gebracht. ‘Wat de…’ Dacht Grant nou echt dat hij zomaar zijn aanval zou stopzetten, ergens iets als Bide? De golf kwam recht op de Tyrunt neer en duwde zijn lichaam keihard tegen de grond aan, het gewicht van het water tegen hem aan drukkend zonder enige genade. ‘Ty!’ Zijn schelle pijnkreet was zelfs boven het lag water te horen die wel langzaam weg trok.
“Maak het af met je Mud Bomb, Darcy!” riep Tore luid met zijn deels schelle stem, en de slak volgde gehoorzaam deze op. De golf was wel inmiddels weg, maar had de slak recht op de Tyrunt weten te krijgen die nog water aan het uithoesten was. ‘Tyrunt, laat de Bide maar en gebruik je Bite!’ riep Grant gehaast. De Pokémon luisterde ditmaal wel naar zijn Trainer en sperde zijn kaken open om de Shellos vast te grijpen, maar kwam door het keren van zijn kop oog in oog te staan met de Shellos’ kop. Met nog steeds een glimlach op zijn gezicht vuurde hij een hele laag modder op hem af, hem onderdompelend. De strijd was hiermee gestreden en- ‘TYRUNT!’ Gromde de Pokémon en zijn kaken kwamen dwars door de modderstroom heen.
“H-Hoe?” Ditmaal was Tore degene die compleet verrast was en met een frons naar de tegenstander keek. Was de Muddy Water dan niet genoeg geweest, of had hij iets over zien? Hij had eigenlijk geen tijd om daarover na te denken, wat ineens beet de Tyrunt de nek van de Shellos door. ’S-Shello!’ gilde hij gelijk verrast, gevolgd door een gedempte pijnkreet. Dat zou helemaal niet mogelijk moeten zijn met hoe slijmerig zijn lichaam was en dan in combinatie met de regen en de modder! ‘Duw de Shellos nou tegen de grond aan, Tyrunt!’ De stem van Grant klonk ook gelijk vol hernieuwde energie en het werkte aanstekelijk op zijn Pokémon. Met al zijn spieren aangespannen tilde hij gelijk de Shellos van de grond op, voordat hij zijn lijfje tegen de modderige ondergrond duwde. ‘Shel!’ Nog een pijnkreet die Tore daadwerkelijk kippenvel bezorgde. Hij dacht dat hun twee het de hele tijd voorbeeldig deden en de Tyrunt op dit punt amper genoeg strijdlust zou hebben, maar… zat hij dan zo erg mis? Gelijk stapte hij al naar voren, richting de twee strijdende Pokémon, even niet-wetend wat hij moest gaan doen. Het gewicht dat de Tyrunt gebruikte bij zijn beet werd echter elke keer groter en het zou niet lang duren, voordat het zelfs Darcy teveel zou worden. Hij kon gewoon niet toe zien hoe zijn Pokémon zoveel pijn door moesten gaan door zijn eigen fouten. Vooral nadat de Shellos nog had bewezen volledig op hem vertrouwde. Dat vertrouwen in hem moest wel iets waard zijn dan pijn.
“Breng je lijf de lucht in en dan je Water Pulse en Muddy Water! Je kan het, Darcy, echt waar!” riep Tore luid en zijn stem weergalmde zelfs door de ruimte. De Tyrunt beet echter steviger nadat hij dat gezegd had en ook Grant had geen vertrouwen in dat hij met simpele woorden met wat geschreeuw de strijd kon winnen. Daar hadden ze echter flink ongelijk in; met een luide kreun wist de slak zijn slijmerige lichaam vanonder die van de Tyrunt’s kop te krijgen. Zijn nek zat echter nog vast en werd nog richting de grond gedrukt, maar hij kon al beter ademen en dus ook een… betere Water Pulse afvuren! Gelijk vormde hij een waterbol bij zijn mond en liet de Tyrunt hem automatisch los. ‘Tackle!’ De Tyrunt keerde zijn lijf naar de Shellos toe en knalde volop met zijn lijf tegen die van de Shellos aan. De Water Pulse knalde direct uit elkaar en de Shellos werd vervolgens weer richting de grond gedrukt, ditmaal door de achterpoot van de Pokémon. ‘Ty!’ gromde hij waarschuwend, zwaaiend met zijn staart.
De strijd was echter niet voorbij voor de slak, wiens glimlach als sneeuw voor de zon verdween. Hij wierp een waarschuwende blik op de Tyrunt en sloeg vervolgens met de twee slierten op zijn kop tegen de grond aan. Een flinke golf vol water en modder verscheen om hem heen en met een strijdkreet wist hij daarmee de compleet verraste Tyrunt van zich af te vuren toen de golf neersloeg. Met een laatste ‘Ty?’ was de Tyrunt een eind over de grond gesleept om onbeweeglijk voor Tore’s voeten neer gespoeld te worden.
“B-Betekent dit… “ stamelde Tore verward, en besloot gelijk van de Pokémon naar de scheidsrechter te kijken. Nadat de man een korte blik erop geworpen had, knikte hij in zichzelf alsof hij al een conclusie gemaakt had. ‘De Tyrunt is uitgeschakeld,’ meldde hij met een luide stem, en triomfantelijk rende Tore gelijk als een trots kind naar zijn moeder, naar de door modder omhulde Shellos. Het boeide hem niet dat hij smerig was, dat was het minste van zijn zorg. Trots omhelsde hij zijn Pokémon die hem vermoeid benaderd had, en drukte zijn lijf voorzichtig tegen zich aan nadat hij voor hem gehurkt was.
“Je was geweldig, Darcy!” kon hij enkel uitkramen en liet zijn hand over de kop van de Shellos gaan,
“Echt waar,” Deze woorden brachten weer een glimlach op zijn gezicht met als gevolgd dat de Pokémon zelfs spontaan uit geluk tranen uit zijn ooghoeken over zijn modderige wang liet rollen. ’S-Shellos?’ kraamde hij vragend uit toen Tore de huilende Pokémon weer los liet en naar hem glimlachte.
“Bedankt dat je ook in mij wilde geloven, maar… Ik laat de keuze bij jou of je verder wilt strijden,” zei Tore eerlijk. Hij liet de keuze voor de rest geheel aan hem. Inmiddels rechtte hij dan ook zijn rug en hield zijn Pokéball vlak voor zijn kop, hem de mogelijkheid gevend om terug te keren of verder te strijden. Hij besefte wel dat hij nogal de tweede deel van de strijd aan het uitrekken was tot ergernis van Grant die zijn Tyrunt al inmiddels na een bedankje teruggekeerd had. Twijfelend keek Darcy van Tore terug naar de Pokéball en na een beslissing genomen te hebben schudde hij zijn kopje. Ter verduidelijking van zijn keuze negeerde hij zelfs de Pokéball en bleef hij zijn Trainer recht aankijken. Darcy wilde dus door blijven vechten en dat was absoluut geen probleem.
“Dan doen we dat,” zei hij simpel, en hij liep weer naar zijn kant van het strijdveld toe. Het duurde echter langer voor Darcy voordat hij ook weer plaatsgenomen had.
VS.
Grant was wel duidelijk al ongeduldig geraakt en met een opgetrokken wenkbrauw hield hij de Pokéball van zijn tweede en laatste Pokémon al stevig vast. ‘Ik hoop maar voor je dat je er nu wel klaar voor bent,’ begon hij, waarna hij de Pokéball open klapte, ‘Hup, Amaura, eindig deze strijd!’ Na zijn woorden dempte het licht en verscheen er een lichtblauwe Pokémon met ijskristallen op zijn rug en kleine zeilen op zijn kop. Het vreemde eraan was dat het een lange nek had en zelfs over een paar grote glinsterende ogen beschikte die hemelsblauw gekleurd waren. Een vrij aandoenlijke brul verliet de bek van de Pokémon die net zoals de Shellos een glimlach op zijn gezicht had staan. Het was zeker weer een prehistorische Pokémon, maar de Tyrunt kon hij nog enigszins herkennen, maar dit exemplaar…? Hij haalde er maar zijn Pokédex weer bij die als conclusie gaf dat het een Amaura was en een Rock en Ice type was. De typing verbaasde hem nou flink wat minder met de ijskristallen van de Pokémon en het feit dat prehistorische Pokémon eenmaal gedeeltelijk Rock type waren. Dit betekende echter dat de Ground type aanvallen van Darcy nou enkel effectiever zouden zijn. Ze maakten nu zelfs een betere kans, al had hij zo zijn twijfels of Darcy het nog langer zou uithouden. In ieder geval begreep hij van de Pokédex dat Amaura flink wat trager was dan Tyrunt. Dus nóg trager in de modder.
“Verblind hem met je Mud Slap!” Direct sloeg de Shellos met de friemels aan de onderkant van haar lichaam en wist daarmee hele vlagen modder de lucht in te werpen. Alle kanten schoten ze dan uit en het wist ook de Amaura op afstand te houden die automatisch naar achteren was gestapt. ‘Vries ze met je Powder Snow!’ Een ijskoude lucht werd door de Amaura recht op de modder vlagen afgevuurd die middenin de lucht al vroren. Nog voordat ze door hun gewicht op de grond vielen, maakte hij zich uit de voeten. ‘Verlam de Shellos eerst met je Thunder Wave en gebruik dan je Rock Throw,’ ‘Verlammen’, daar was een Ice en gedeeltelijk Rock type toe in staat? Dat verbaasde hem zeker, maar hij liet dat niet zo gemakkelijk gebeuren. Net toen hij een Water type aanval had willen commanderen, merkte hij dat de Rain Dance al weggetrokken was. Dan maar een zeer effectieve Ground type aanval om de verlamming te voorkomen of te verminderen.
“Gebruik je Mud Sport!” Dat was een goede aanval om een eventueel elektrische type verlamming te verminderen, leek hem. Nog voordat er zich een bekende elektrische bol boven de Amaura’s kop vormde, begon de Shellos flink met de friemels te zwaaien. Met deze bewegingen wist hij wat modder over zijn lichaam te krijgen, voordat de elektrische schokken uit de bol naar hem toe schoten. Hij had echter nog niets bedacht voor die rotsen die spoedig zouden volgen dan een simpele Water Pulse op af te vuren. De schokken raakten echter gelijk Shellos die een verschrikt kreetje liet horen, ondanks dat hij de aanval aan had zien komen. Gelijk bewees zijn lichaam enkel bij de friemels verlamd te zijn, maar niet bij zijn kop. Dit was goed en slecht tegelijkertijd; ze konden aanvallen, maar de Shellos was niet meer mobiel. Dus… kon hij onmogelijk de rotsen ontwijken, maar wel zeker verpulveren. Dat was een sluwe strategie van de gymleider, maar dat had hij ook wel minstens verwacht. Het was een uitdaging, immers. Het herkenbare licht boven de Shellos verscheen dan binnen een tel en een reeks rotsen van verschillende formaten dwaalden naar beneden, recht op hem af.
“Water Pulse ze!” Darcy opende moeizaam haar mond en vuurde een waterbol af die de meeste rotsen in stukken wist te breken, zodat er enkel kiezeltjes overbleven n hier en daar een groter stuk. ‘Let op, hé! Amaura, gebruik je Take Down!’ zei de gymleider met een brede grijns, en maakte een zwaaibeweging bij zijn commando. Verrast keek de blonde jongen van zijn Shellos naar de Amaura die de afstand al flink overbrugd had. Met zijn kopje omlaag wierp hij gelijk zijn lichaamsgewicht tegen Darcy’s deels verlamde lichaam aan. ‘Shel!’ gilde hij ditmaal oprecht verrast, toen de Amaura vervolgens hem tegen de grond aan drukte. Even slikte zelfs de Shellos toen hij op zijn rug lag met de voorpoten tegen zijn friemels gedrukt en recht in de ‘onschuldige’ ogen van de Amaura keek. Al leek de Pokémon minder dreigend dan de Tyrunt, wist hij dat hij hoe dan ook de Shellos uit die situatie moest krijgen.
“Water Pulse!” sprak hij gelijk, wetend dat het wellicht de tegenstander kon verwarren. Het leek er echter op dat de Amaura daar niet helemaal mee eens was en drukte zijn kop tegen zijn voorhoofd aan. Zijn lippen zaten daarmee tegen zijn friemels gedrukt, waardoor de Water Pulse tegen zijn buik zou komen. Triomfantelijk keek Grant ook toe tot hij het genoeg geweest vond en weer in de aanval ging. ‘Aurora Beam!’ riep hij, en een straal begon zich te vormen tussen de kaken van de Amaura die amper een centimeter of twee verwijderd was van Darcy’s gezicht. Het was geen effectieve aanval, maar nog voordat het raak zou zijn, moest hij hem daar weg zien te krijgen, maar hoe…? Natuurlijk, hij kon dezelfde techniek als tegen de Tyrunt gebruiken, misschien wel een tikkeltje anders.
“Bevrijdt jezelf met een kopstoot en gebruik je Body Slam met je onderlichaam tegen Amaura’s achterhoofd aan!” Het was nog maar de vraag of het zou werken, maar de Shellos geloofde eenmaal in hem. Hij begon dan gelijk met zijn kopje te schudden tot er wat ruimte was en knalde vervolgens stevig zijn kop tegen die van de Amaura aan. Uit pure verbazing en pijn trok deze juist zijn kop terug en trok even zijn voorpoten in. Het was net genoeg voor hem om vervolgens zijn lichaam overeind te werken en met een zwaai zijn lichaam tegen de nek en kop van de Amaura te drukken. De tegenstander bezweek onder het gewicht en knalde tegen de grond aan, waarna de nog niet voltooide Aurora Beam gelijk uit elkaar spatte. De milde explosie bracht zelfs de prehistorische Pokémon even de lucht in. ‘Nee, Amaura!’
De gymleider toonde toen pas belangstelling voor zijn Pokémon, maar dat hielp hem verder niet met de strijd. Het was nou aan Tore en Darcy om hun slag te slaan.
“Combineer je Mud Bomb en Water Pulse!” Twee bollen verschenen bij zijn mond, elk een andere kleur, totdat deze twee zich samenvoegde tot één grote lichtbruine vloeibare bol.
“Vuren!” riep Tore luid met zijn gebalde vuisten nerveus voor zich. Met een krachtige uithaal van zijn kop knalde hij de bol recht tegen het achterhoofd van de Amaura aan, voordat ze weer op de grond waren geland. Het was echter een misschien te sterke combinatie geweest, gezien Darcy uit alle macht nog net op de Amaura’s rug wist te blijven dan zichzelf de lucht in te slingeren. De kop van de Amaura werd echter stevig de grond in gedrukt, gevolgd door zijn lichaam. ‘Ugh,’ mompelde de gymleider geagiteerd, ‘Gebruik je Ancient Power!’ Ondanks dat de Amaura flink wat schade nou opgelopen had, verschenen er verschillende stenen om hem heen die direct op de Shellos af werden geschoten.
“Godver…” Dat had hij helemaal niet zien aan komen en echt ontwijken kon Darcy immers niet meer. De stenen knalden dus gelijk tegen hem op en een gedempte pijnkreet verliet de mond van de Pokémon, voordat hij uitgeput op het achterhoofd en nek van de Amaura bleef liggen. Tellenlang verroerde hij geen vin en leek het er haast op dat de strijd ten inde voor hem was gelopen. Was de Ancient Power de druppel voor hem geweest?
“D-Darcy, ben je…” Hij kreeg de tijd er niet toe om iets verder te kunnen vragen, omdat het gevecht ongestoord doorging volgens de regels van de gymleider. ‘Lanceer die Shellos en gebruik dan je Rock Throw en Icy Wind!’ De Amaura kneep zijn ogen van de inspanning tot spleetjes n wierp met een krachtige zwaai het bewegingsloze lichaam van de Shellos de lucht in. Vastberaden de Pokémon te verpulveren met de rotsen stampte hij met zijn voorpoten tegen de grond aan, zodat een lading vlijmscherpe rotsen recht boven de Shellos neer kwam dalen. Daar bleef het niet bij en hij liet de rotsen omhullen met een laagje ijs door er ijskoude adem op af te vuren, waardoor de al scherpe randen nóg scherper raakten. De lading deels bevroren rotsen leken elk moment de inmiddels weer neerdalende Shellos te raken. H-Hij kon dit niet langer meer toe zien en stak gelijk Darcy’s Pokéball uit om haar terug te keren. Ze moest niet meer pijn gaan leiden dan nodig was en om een al flink verzwakte Pokémon te dwingen door te vechten voor een metalen speld? Nee, dankje. Dat dacht hij echter, voordat de Shellos’s lichaam plotseling licht begon te geven.
VS.
De evolutielicht verblindde direct de Amaura en zelfs de gymleider en direct kreeg hij een idee nu er nog hoop was. Darcy was misschien zojuist dus niet uitgeteld geraakt, maar had zich stil gehouden om op het juiste moment té evolueren!
“Gebruik je Harden en verander de koers van de rotsen met je Water Pulse!” Het idee was hem plotseling binnen gekomen en het leek na zij commando nog beter in de oren te klikken. Hij keerde de aanval tegen en dat licht van de evolutie hielp extra als een soort Flash. Met zijn eigen ogen, wegens het oogverblindend licht, ook tot spleetjes getrokken wist hij nog net een waterbol te zien die een tel later veel krachtiger dan voorheen afgevuurd werd. Het verbrijzelde de kleinere rotsen, maar wist de grotere te sturen naar de Amaura. Zijn hele reeks deels bevroren rotsen merkte de Amaura pas te laat op en met een angstkreet werd hij tegen de grond afgeknald met de punten van de rotsen snijdend in zijn geschubde en deels bevroren lichaam. Met een luide klap landde een tel later Darcy’s witte massa op het strijdveld en gelijk werd zowel de Amaura als de andere aanwezigen een meter of twee de lucht in geschoten.
“Heilige... Waah!” kraamde hij verward uit, om zich heen slaand met zijn armen, en hij zijn knieën terug trok voor een veilige landing. Hoe zwaar was de evolutie van Darcy wel niet om zo’n flinke beving te veroorzaken?! ‘Gastro!’ brulde de alweer wat gedempte silhouet die nou een betere vorm genomen had en hij zelfs de kleuren langzamerhand van kon zien. Het leek eigenlijk op een vergrootte versie van de Shellos, maar de vreemde frutsels op zijn zij waren weg en zijn ogen.. Die waren nu vreemde zwarte kraaloogjes en in het midden van zijn voorhoofd leek een derde te zitten.
“Heel… aandoenlijk,” kraamde Tore met een vies gezicht uit en ook de rest had dezelfde gedachte bij het zien van de Pokémon. Gelijk had hij zijn Pokédex erbij willen halen om te weten welke Pokémon hij geworden was, maar hij besloot eerst het gevecht te beëindigen. De Amaura had namelijk ook inmiddels zijn lijf uit de massa rotsen bevrijdt.
“Gebruik je Muddy Water en je Mud Bomb! En maak het dan af met je Body Slam!” Het surfer idee had hij erachter, maar dan op een golf van modder met daarna een Body Slam, maar hij zag toen pas dat Darcy al flink aan het hijgen was uit vermoeidheid. De evolutie vrat ook haar energie op en daarvoor had hij nog een gevecht tegen de Tyrunt gehad. Het was een typische ‘alles of nooit’ situatie en het was misschien heel cliché, maar daar kon hij niets aan doen.
“Zet al je kracht in deze drie aanvallen, zeker nu je geëvolueerd bent!” riep hij erachter ter motivatie, en weer werkte het prima uit. Met een zwaai van zijn kop liet hij een modderige golf onder zich opdoemen, waardoor hij aan de top van de gigantische verzameling aan modderig water zat. Om het te versterken vuurde hij nog een flinke bol vol modder aan toe, en raasde de golf enkel sneller en krachtiger op de van angst piepende Amaura af. ‘Bevries de golf met je Aurora Beam!’ riep de gymleider in milde paniek. Het sloeg dan weer over op zijn Pokémon die gehaast een ijskoude straal afvuurde, maar niet genoeg kraht achter had gezegd en een klein stukje van de golf bevroor. Het gewicht van de rest van de golf werd echter teveel en het ijs brak, letterlijk. Zonder enige spoor van terughoudendheid kwam de golf op de Amaura neer die direct erin verdronk. Pas toen de golf langzaam verzwakte kwam hij aan het oppervlak, modder uitspuwend en zwak trappelend met zijn poten. Hij keek echter recht in de drie oog-ige ‘zeemonster’ die met een triomfantelijke glimlach zijn hele gewicht op de prehistorische Pokémon wierp. Gelijk stikte de Amaura in het laatste beetje modder en leek er geen beweging meer uit hem te volgen. ‘Nee, Amaura!’ Tore bleef nog gespannen van de onder Darcy zittende Pokémon naar de scheidsechter kijken, wachtend op zijn oordeel.
/
Gebruikte aanvallen:
Mud-Slap
Mud Sport
Water Pulse 4x
Body Slam 2x
Mud Bomb
Harden
Muddy Water
