It was super effective!

Soul had een dag geleden voor de gym in Santalune city gestaan. Hij was aan het twijfelen geweest of dat hij de gym echt wel moest uitdagen maar uiteindelijk had hij gekozen om het nog niet te doen. Nee, hij was er nog niet klaar voor. Zijn pokémon waren er waarschijnlijk al een tijd voor klaar maar zelf twijfelde hij nog te veel. Het was niet meteen dat hij zenuwen of stress had, maar hij twijfelde te hard. Als hij even hard zou twijfelen tijdens het gevecht kon hij daar tijd mee verliezen. Terwijl dat hij nog zou staan twijfelen had de gym leader misschien al een andere zet gedaan. Dat zou niet positief voor hem aflopen. In ieder geval was hij al in de buurt van de gym geraakt, en in de buurt van Santalune. Hij wou nu enkel de omgeving nog gaan ontdekken en dat was precies waar hij nu mee bezig was. Ondanks dat hij eigenlijk de omgeving wou verkennen en dus ook zou moeten zien wat er allemaal om hem heen was, was hij te diep in gedachten verzonken. In zijn hoofd speelde er namelijk verschillende scènes af. Scènes die allemaal plaats vonden in de gym tijdens een gevecht. Eén ervan was dat hij gewoon hard aan het winnen was. Zijn pokémon wiste elke aanval te ontwijken terwijl de tegenstander minder geluk had. De vivillion was geen uitdaging geweest voor Dratini en de drakensoort had de vlinder weten te verslaan zonder problemen. Ook de Surkit was geen probleem geweest en die was zonder moeiten verslagen door Milotic. De gym leader zou op het einde zeggen dat hij echt een sterke trainer was, en dat hij nog ver zou geraken. Zo zouden er nog wat complimenten volgen waar dat hij zeer bescheiden op zou reageren.
Een tweede scène was waar dat hij volledig zou verliezen. Daar zou de surkit gewoon te sterk zijn. Eerst zou de blauwe pokémon Dratini zonder problemen verslaan en vervolgens zou Milotic aan de beurt zijn geweest. De leader zou zelfs niet van pokémon moeten zijn gewisseld omdat Surkit gewoon te sterk zou zijn. Wanneer dat Soul geen pokémons over zou hebben en zou zijn verloren zou de leader zeggen dat hij nog moest trainen. Dat hij nog hard moest trainen en dan mocht hij terug komen voor een tweede ronde. Zonder daar dan echt antwoord op te geven zou de jongen naar buiten gaan en doen wat hem gezegd was. Hij zou meer trainen om nadien nog een poging te doen, maar om dan weer te verliezen.
Als hij mocht kiezen zou hij toch zeker voor de eerste optie gaan. Eén waarin dat hij zonder problemen kon winnen en waar dat er gezegd werd dat hij nog ver zou geraken. Er was dan ook nog een 3de optie. Daarin zou hij ook winnen maar met net iets meer moeiten. Dratini zou de Surkit kunnen verslaan maar nadien zou  hij toch moeten wisselen van pokémon omdat Dratini niet verder zou kunnen. Hij zou dan met Milotic tegen de Vivillion vechten. Verschillende aanvallen zouden worden uitgewisseld maar uiteindelijk zou de jongen toch winnen met zijn dratini. Het zou een iets grotere uitdaging worden dan in de eerste scène en eigenlijk vond hij dat beter. Ja, hij hoopte dat het de 3de optie zou worden. Niet te simpel maar ook niet de moeiten. Soul wist weer te ontsnappen uit zijn eigen gedachten, alleen om erachter te komen dat hij helemaal verkeerd zat. Santalune City lag achter hem en voor hem bevond zich Aquacorde city. Niet geheel waar dat hij moest zijn, maar hij was er dus kon hij er beter even blijven. Hij ging wel niet volledig de stad binnen maar bleef er rond maar wat hangen. Het was een gewoonte geworden om naar een plek met water te zoeken waar dat hij even zou blijven. Soul zou dan zijn pokémon uit hun bal kunnen laten en zelf zou hij zijn boterhammen kunnen op eten.

Na even zoeken had hij het perfecte plekje weten te vinden. Er stond een grote boom die voor schaduw kon zorgen en er was ook een rivier die diep genoeg was voor de twee pokémon. De jongen gooide zijn spullen onder de boom neer voordat hij zijn twee pokéballen erbij nam. Dratini en Milotic liet hij vervolgens uit hun bal. Zoals gewoonlijk was het eerste dat de kleine Dratini deed zijn trainer begroeten. Ze kwam naar Soul toe om met zijn kopje tegen zijn been aan te wrijven. De jongen wist maar al te goed waarom dat ze dat deed. Hij ging dan ook door zijn knieën en aaide de pokémon verschillende keren. Milotic zat ondertussen rustig toe te kijken. 'Hej meid.' zei Soul met een glimlach. De Milotic antwoordde terug door een geluidje te maken. Ze was nooit de knuffel pokémon geweest, maar ze was wel zeer aardig. Iets serieuzer dan Dratini. Eigenlijk veel serieuzer.  Milotic speelde nooit en genoot van alle rust die ze kon krijgen. Voor haar trainer zou ze wel alles doen maar als ze de kans had om te niksen vond ze het niet erg. Dratini daarin tegen had energie te veel. Speelde altijd wanneer ze kon en ze hield van het gezelschap van andere trainers. Zo knuffelde ze graag met alles en iedereen, al was ze niet altijd een held. Van mensen die er eng uit zagen had ze schrik, en hetzelfde gold voor pokémon die er eng uit zagen. De twee kwamen wel zeer goed overeen, en Milotic gedroeg zich soms als een moederfiguur. Ze zou Dratini beschermen als hij in gevaar zou zijn of als hij schrik had.
Soul was altijd blij geweest om te zien hoe verschillend de twee waren maar dat ze toch goed overeen kwamen. Nadat Dratini eindelijk klaar was met knuffelen ging hij naar het water en dook er meteen in. Milotic zat er ondertussen al een tijdje in. De jongen zetten zich maar neer tegen de stam van de boom en nam zijn rugzak erbij. Uit de rugzak nam hij een pakketje dat gehuld was in zilverpapier. Hij opende het pakketje en daarin zaten een stuk of 4 boterhammen die ofwel belegd waren met hesp en kaas, of met choco. Soul besloot om een boterham met choco te nemen en smakelijk at hij die op. Hij hield één arm achter zijn hoofd en ondertussen keek hij toe naar zijn twee pokémon. Een hele tijd ging voorbij terwijl dat Soul gewoon rustig zat toe te kijken. Hij at al de boterhammen op. Toen dat hij honger had gekregen had hij ook nog een flesje water erbij genomen om enkele grote slokken te nemen. Door de warmte en door het eten kreeg je nu eenmaal sneller dorst. Wanneer dat hij zijn flesje echter weer weg zou steken zag hij nog één laatste lolly vanonder in de zak zitten. hij had echt gedacht dat ze allemaal op waren, maar kennelijk niet. Er was er nog één. Meteen haalde hij de lolly eruit, verwijderde hij het plasticje dat e rond hing en stak dat weg in zijn rugzak. De lolly stopte hij in zijn mond en haast meteen vulde de zoete geur zijn mond. Het was echt een verslaving geworden van hem. Een lekkere verslaving die enkel echt slecht kon zijn voor zijn tanden. Maar voor de rest zaten er niet echt gevolgen aan. Het was dus niet meteen de slechtste verslaving.
Soul wierp ondertussen nog maar eens een blik op zijn pokémon. Hij wou er zeker van zijn dat ze er nog steeds waren, al wist hij het antwoord daar wel op. De twee waren nog nooit weg gelopen, dus Soul verwachte ook niet dat ze dat snel zouden doen. Hoopte hij toch. Zoals altijd was Milotic aan het genieten van de warmte en was Dratini aan het spelen met iets. Soul kon niet echt zien wat het was maar het was in ieder geval iets vrij groot en geel. Met een kleine frons keek hij toe en wanneer het ding uit het water werd gegooid stond Soul snel recht. Wat hij zag had hij nooit verwacht. Dratini dacht dat het een goed idee was geweest om te spelen met een andere pokémon. Of beter gezegd de pokémon te duwen en waarschijnlijk te irriteren. Soms snapte Dratini echt niet dat andere pokémon niet wilde spelen.
Een Magikarp lag op het droge te spartelen terwijl dat Dratini er terug heen ging en de Magikarp naar voor duwde door er met zijn kop tegen te duwen. De Dratini probeerde duidelijk de gele pokémon naar zijn trainer te duwen. Er was in ieder geval iets anders aan de magikarp. Hij zag er anders uit dan ze normaal waren, maar wat was het...natuurlijk! Een magikarp was normaal oranje/rood van kleur, niet geen zoals deze. Nee, het was een shiny. Vol verwondering hurkte Soul neer bij de spartelende pokémon en met één vinger gaf hij hem een por. De pokémon sprong meteen een soort van weg maar Dratini hield hem tegen. 'Die laten we niet gaan.' het was misschien dom om een Magikarp te vangen, maar deze was niet normaal. Het was een shiny en als die uiteindelijk zou evolueren was die aardig sterk.
'Zin in een klein gevechtje Dratini?' de pokémon maakte meteen een zeer vrolijk geluidje. Ja, hij had er wel zin in. De Magikarp leek door te hebben dat hij niet gewoon weg zou mogen gaan. De blik die hij in zijn ogen had veranderde wat voor hij zijn eerste aanval deed. Een aanval die totaal geen effect had. Magikarp spartelde maar wat in het rond. Natuurlijk, dat was de enige aanval die hij kende. Of toch één van de enige; splash. Dratini leek wat in de war te zijn door de aanval, maar gewoon omdat hij niet wist wat het nut ervan was. Soul schudde ook traag zijn hoofd voor hij één hand door zijn haar bracht. Waar was hij ooit aan begonnen? Dit ging het meest eentonige gevecht ooit worden als je het hem vroeg. 'Oké, doe maar Thunder wave.' Soul nam niet de moeiten om zich ook maar iets te haasten. Dat was gewoon niet nodig met zo'n tegenstander. Ondertussen had Dratini braaf gedaan wat er verwacht werd van hem. De Magikarp die al vrij weinig kon, kon nu soms nog minder. Hij was geëlektrocuteerd  waardoor die nu soms niet kon bewegen. Niet dat het heel veel uit maakte. Het enige dat hij kon was splash, splash en nog meer splash. Dit ging echt het meest rustigste gevecht ooit worden. 'Nu wrap.' Magikarp probeerde nog opzij te hopsen maar was niet snel genoeg. Dratini had zich om de Magikarp geklemd en gebruikte zijn wrap. Het had duidelijk effect want de Magikarp leek het niet leuk te vinden.
'Laat maar los.' en de Dratini liet de Magikarp weer los. Kwaad gebruikte de gele pokémon weer splash. Niet dat de pokémon echt kwaad was, hij wou gewoon winnen, iets dat een onbegonnen zaak was. Het was zee makkelijk om het gevecht nu te eindigen. Dratini moest Dragon Rage gebruiken en het einde was al voorspeld. 'Dragon Rage.' Dratini had soms nog problemen met die aanval, en toen ook. Hij probeerde wel maar het miste volledig zijn doel, en niet omdat de Magikarp het ontweek. 'Maakt niet uit, probeer nog maar eens.' zei Soul toen hij zag hoe dat Dratini hem even hulpeloos aankeek. De pokémon knikte echter even en probeerde toen nog een keer. Een straal werd afgevuurd op Magikarp en deze keer was het wel raak. De pokémon was duidelijk verzwakt, en Soul wou hem ook niet te hard verzwakken dus pakte hij er een bal bij. Hij gooide de bal naar de shiny Magikarp en meteen zoog die de pokémon op. Nu was het enkel hopen dat het hem zou lukken en dat de Magikarp genoeg verzwakt was. Het rode lichtje van de pokébal bleef een hele tijd flikkeren en de bal bleef maar bewegen. Zacht beet Soul op zijn onderlip. Hij moest die pokémon gewoon hebben, zelfs als de Magikarp nog niet zou zijn uitgevochten. Dan moest Dratini nog maar wat aanvallen doen, het was niet dat het een zeer moeilijk gevecht was. Het zou dan eerder langdradig worden.

{ Open & 2 032 woorden~ }

De bal was enkele keren heen en weer blijven gaan en het lichtje bleef maar flikkeren. De goede moed verliet al snel Soul zijn lichaam en voor dat hij het zelf echt door had was de pokémon weer uit de bal gekomen. 'Natuurlijk...' mompelde hij zacht. De gele pokémon was alweer op weg naar het water in een poging langs daar te kunnen ontsnappen. Met een luide zucht liep de jongen op de Magikarp af. De pokémon zag er even geërgerd uit als hij was enkel liet hij het hard zien. Soul daarin tegen had weer een pokerface op gezet. Het was logisch dat een shiny moeilijker zou zijn om te vangen, maar het was en bleef een Magikarp. Hij had geen zin om er een eeuw aan te verspillen, maar ja, shiny was shiny. Je kwam het niet elke keer tegen. Je moest er wat voor over hebben zeker? Eenmaal bij de pokémon aangekomen hurkte hij door zijn knieën om vervolgens de pokémon op te pakken en voor zich te houden. Weer viel de pokémon aan met de nutteloze aanval. Het enie wat hij daarmee bereikte was dat hij nog verder op het land kwam te liggen en hard op de grond neer viel. 'Je maakt het jezelf er niet beter op.' zei Soul monotoon. Weeral ging hij naar de pokémon toe om die weer op te pakken. De gele schubben waren nog nat van de resten van het water.
Deze keer hield hij de pokémon steviger vast, en wanneer die weer probeerde los te splashen drukte Soul hem dicht tegen zijn lichaam aan om zeker niet te lossen. Wanneer de pokémon weer stopte loste hij zijn greep weer wat en hield hij de gele pokémon weer voor zich. 'Luister goed, want dit is hoe wij het gaan aanpakken.' begon Soul terwijl hij de magikarp recht aan keek, voor zover dat het mogelijk was. De Magikarp keek hem enkel maar wat geïrriteerd aan. Het was wel te begrijpen dat de pokémon niet blij was. Hij werd aangevallen en werd tegen gehouden. Waarschijnlijk wou hij veel liever terug naar het water gaan om daar veder te kunnen rondzwemmen en niks te doen. Het zou zonde zijn om zo'n pokémon te laten gaan, zeker als je wist hoe die zou kunnen worden. 'Dratini gaat je nog enkele keren aanvallen, het zal niet prettig zijn maar het is je eigen schuld.' ging Soul ondertussen verder. Waarschijnlijk dacht de Magikarp dat de jongen zijn aandacht even weg was want weer probeerde hij al spashend te ontsnappen. Dit werkte jammer genoeg weer niet. Soul drukte de pokémon enkel weer tegen zijn lichaam aan. Voor even loste zijn grip wat maar hij wist die op tijd terug te vinden. Het enige wat er gebeurt was, was dat de pokémon zich had weten om te draaien waardoor Soul een staart in zijn gezicht had. Zijn hoofd moest hij wat draaien om ervoor te zorgen dat de staart hem niet zou slaan. Eenmaal de Magikarp terug wat rustiger leek nam hij die weer goed vast en hield hij die weer voor zich. Een zucht kwam bij de Magikarp vandaan wanneer die door had dat hij hier niet zo snel van af ging zijn.
'Je maakt het enkel maar moeilijker voor jezelf. Hoe langer je lastig blijft doen, hoe langer dit gaat duren.' zei Soul. Hij was nog steeds niet klaar met zijn eerdere uitleg omdat de Magikarp hem de kans nog niet had gegeven. 'Maar goed, gewoon luisteren en dan is het sneller gedaan.' natuurlijk zou het ook langer duren wanneer dat Soul er maar wat nutteloze tekst aan toe stond te voegen. Ach, de Magikarp moest maar begrijpen dat hij heel even geduld moest hebben. Eerst moest hij de rest van het plan nog horen. 'Dus Dratini gaat je nog wat aanvallen en jij gaat nog wat splashen. De aanvallen van jou gaan super veel effect hebben maar toch verzwak je.' wanneer dat hij zei dat de aanvallen super veel effect zouden hebben was de sarcasme duidelijk te horen in Soul zijn stem. Het was nu niet dat de Magikarp veel zinnige aanvallen had. 'Uiteindelijk zal ik dan een bal naar je gooien en daar ga jij mooi in blijven zitten. Je gaat niet verder willen vechten, en je gaat niet lopen. Nee, je blijft er mooi in zitten omdat je weet dat het bij mij veel beter is. Omdat je weet dat je sterk kan worden bij mij.' de Magikarp was ondertussen al een hele tijd rustig geweest, en leek geen aanstalten te doen om nog eens te ontsnappen. Misschien dat hij eindelijk al door had dat hij nu moest luisteren en niet moest proberen te ontsnappen. 'Je blijft dus in je bal omdat ik je gevangen heb en je bij mij wilt blijven. Capishe?' hij keek de Magikarp doordringend aan. Ergens wachten hij nog op een antwoord maar dat kreeg hij niet. Wat ook logisch was aangezien de Magikarp niet meteen echt kon antwoorden.
'Zwijgen is gelijk aan een ja, dus mooi zo.' Soul liep nog wat verder weg bij het water en daar plaatste hij de Magikarp weer op de grond. Deze lag daar maar wat gewoon op zijn zij te liggen. Dratini was ondertussen zijn trainer weer gevolgd omdat hij wist dat het nog niet gedaan was. Nee, het zou pas gedaan zijn wanneer dat de Magikarp in een pokéball zou zitten en bij het team zou horen. Vanuit zijn ooghoeken keek Soul even naar zijn Dratini die dat naast hem stond. Dit moest vast het eerste en laatste gevecht zijn waar dat de pokémon zonder schade uit zou komen. Maar dan ook echt zonder ook maar iets van schade.
'Oké, laten we er maar aan beginnen.' de thunder wave die eerder gebruikt was, was ondertussen alweer uit gewerkt maar het had niet veel effect omdat de Magikarp toch al niet veel kon doen. Misschien dat hij die aanval nog wel eens kon gebruiken vlak voor dat hij een bal zou gooien dan zou de Magikarp misschien beter in zijn bal blijven. 'Ga maar meteen voor Dragon Rage.' een straal gemaakt van een soort energie of wat dan ook kwam van bij de Dratini en ging regelrecht op de Magikarp af. Deze probeerde het te ontwijken maar zonder succes. Het was wel te raden wat de tegenstander erna zou doen. Splash, want veel anders kon hij gewoon niet. Dratini wachten enkel maar af op verdere orders zonder zich zorgen te maken om de gele pokémon. 'Nu maar eens je wrap en laat niet meteen los, laat die Magikarp je kracht maar eens voelen.' de Dratini ging maar zijn tegenstander toe. Magikarp probeerde nog weg te splashen maar zonder effect. Dratini was net wat sneller en wikkelde zich om de gele pokémon. Hard kneep hij zich om hem heen en voor een hele tijd wist hij dezelfde kracht aan te houden. 'Nog niet los laten en Dragon Rage.' de Dratini liet nog niet los, maar je zal wel dat de greep wat aan het verzwakken was. Hij deed wel nog wat hem gevraagd werd en weer werd er een straal afgevuurd op de Magikarp. De pokémon kon door de wrap enkel helemaal geen kant meer op en werd dan ook vol op geraakt door de Dragon Rage die werd afgevuurd. 'Laat maar los.' de Dratini liet weer los zoals hem gevraagd werd en wachten op verdere commando's. Terwijl dat Soul aan het afvragen was of dat hij de bal nogmaals moest proberen te gooien was de Magikarp maar wat aan het splashen. Het was dat hij zich niet meteen moest haasten.
Soul pakte de bal alvast weer vast terwijl zijn blik was gericht op de Magikarp. De pokémon lag er gewoon rustig bij. Probeerde geen aanvallen meer uit te voeren of weg te geraken. Hij lag daar maar gewoon naar Soul te kijken. 'Nog even Thunder Wave en dan moet het voldoende zijn.' hoopte hij. Voor een tweede keer die dag gebruikte Dratini zijn thunder wave en werd de Magikarp erdoor geraakt. Hij deed die keer zelfs geen moeiten om de aanval ook maar te ontwijken. Langer ging Soul niet meer wachten. Hij pakte de pokébal erbij en gooide die weer naar de Magikarp. Met een rood licht verdween de pokémon er weer in. Verschillende keren flikkerde het lichtje van de pokébal weer en een hele tijd bewoog deze heen en weer. Het was toen enkel maar te hopen dat het wel zou lukken.

{ 1 411 woorden }