No fear at all. [&PAM HACHI]

Met een sigaret tussen zijn lippen hangend en een rustige blik in zijn ogen liep Soul door de poort die van Santalune City naar Lumiose City ging. Hij ging de stad eens bezoeken waar zoveel over gefluisterd werd. Waar men schijnbaar bang was om doorheen te lopen en waar men het na elf uur in zijn broek deed om door de straten te lopen omdat de zogenoemde avondklok was ingegaan. Soul was hier al eens eerder geweest en hij had niks meegemaakt. Maar hij was dan ook niet het soort type dat snel bang was te krijgen. Er was helemaal niks aan om door deze straten te lopen. Hij checkte zijn horloge. Het was negen uur ’s avonds en omdat het tegen het einde van het jaar begon te lopen, werd het killer en werd het sneller donker. De felle straatverlichting zorgde ervoor dat hij precies zag waar hij liep. Wie weet was het mogelijk om hier zijn Shelgon te trainen. Er was grote kans dat er een wilde Pokémon rondliep of een trainertje die wel eens een gevechtje wilde hebben. Gelukkig mocht hij als Graduate Ranger zijnde nog wel gevechten houden, alleen niet puur voor het geweld. Omdat ze alles in harmonie op moesten lossen. Een ferme rookwolk van zijn sigaret kwam naar buiten toen hij een zuchtend lachje liet horen. Hij zoog de rook binnen, legde zijn hoofd in zijn nek en liet de rook op een trage manier er terug uit komen. Shelgon, welke naast hem liep en behoedzaam om zich heen keek, draaide zijn kopje naar rechts en keek naar een donker steegje. Soul haalde zijn schouders op en na een korte knik naar zijn Pokémon sloeg hij het straatje in, zich nog altijd van geen kwaad bewust zijnde. Hij ritste zijn winterjas wat hoger dicht en sloeg zijn zwarte wikkelsjaal wat beter om hem heen toen de felle, koude wind tegen hem sloeg en hem tot diep vanbinnen bevroor. Een eindje verderop hoorde hij een paar lachende, dronken mannen, maar daar besteedde hij niet al te veel aandacht aan. Hij ging een eindje verderop leunend tegen het muurtje staan. De mannen bevonden zich een meter verderop, maar Soul deed net alsof ze niet bestonden en begon zijn rookwolkjes weer traag naar buiten te blazen. Wat was dit toch een saaie avond, zeg.

Met een blik alsof hij stoned was keek Soul naar de rookwolkjes die oplosten in de donkere avond. De straatverlichting reikte niet zo heel ver en dus viel er grotendeels een schaduw over het steegje. Het maakte Soul niet echt veel uit. Het was niet dat het hem bang maakte of zo. Bovendien had hij een Shelgon naast zich die elk moment kon evolueren, dus waarom zou hij bang zijn, right? Dan had hij ook nog Houndoom die lekker in zijn Poké Ball aan het rusten was. Ja, hij kon wel stellen dat hij veilig was. Soul werd uit zijn gedachten gehaald door gefluit en draaide zijn hoofd. Hij rolde met zijn ogen toen hij zag dat één van de mannen van het groepje naar een meisje aan het fluiten was dat verderop liep. Even twijfelde hij kort. De Riolu die het meisje bij zich had leek naar zijn weten niet echt in staat te zijn om zijn trainster te beschermen als er iets gebeurde en eerlijk gezegd voelde hij zich zo ellendig dat hij wel zin had in een beetje ruzie. Het was niet dat hij het voor haar deed of zo, hield hij zichzelf voor. Sinds dat hij op reis was gegaan, was hij niet veel aardiger tegen andere mensen geworden en dat wilde hij graag zo houden zodat hij perfect een muur tussen zichzelf en de personen in zijn omgeving kon bouwen. Soul maakte zich los van de muur, klemde zijn sigaret wat beter tussen zijn lippen en liep richting het groepje mannen. Soul zag aan de gezichtsuitdrukking van het meisje dat ze bang was en fronste. Ze maakte een goed slachtoffer voor deze eikels. ‘Ze is te jong voor je,’ zei hij uitdagend tegen de man die naar haar had gefloten. De man keek hem fronsend aan, duidelijk te dronken zijnde om meteen iets terug te verzinnen. ‘Hé schatje, zin om te gaan dansen?’ vroeg hij een andere man. ‘Tijd om ze wat nuchter te maken,’ sprak Soul droog. ‘Shelgon, Flamethrower.’ De mannen schreeuwen toen een vlam voor hun ogen verscheen en Soul gebruikte die verwarring om half voor het meisje te gaan staan. ‘Misschien zou het helpen als je wat minder bang keek,’ zei hij sarcastisch tegen het meisje. ‘Dan zou je een minder makkelijk slachtoffer voor ze zijn.’ Het was wel waar wat hij tegen haar zei, maar hij had het misschien iets minder bot mogen verwoorden. Oh well. De dronken man besloot om te reageren door een fles drank naar Shelgon te smijten. Shelgon wist handig te counteren met Protect, maar de woede was echt. Plotseling kwam er wit licht van de Shelgon en veranderde de Pokémon van vorm. Eindelijk. De sukkels hadden Shelgon zo kwaad gemaakt dat hij zou evolueren. Perfect.

Het witte licht verlichtte het hele donkere steegje, maar verdween even later weer. In plaats van de kleine Shelgon die voor hem had gestaan een halve minuut geleden, stond er een grote blauwe draak. De zwierige staart zorgde ervoor dat Soul een beetje afstand moest nemen van zijn Pokémon. De vleugels waren groot en intimiderend. Kortom: geen Pokémon die je als vijand wilde hebben. Het feit dat hij van een zeer hoog niveau moest zijn om tot de evolutie te bekomen zou ook vast wel iets zijn wat de mannen wisten en wat hun beangstigde. Soul sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij triomfantelijk naar de kerels keek. Hij kon het niet laten om te grijnzen toen hij het lachje van het meisje achter zich hoorde. Salamence liet een luid gebrul horen dat even de grond onder Soul’s voeten deed trillen. En dat deed het hem. Het gebrul van de mannen klonk minstens even hard als die van Salamence en vervolgens renden ze weg, over elkaar struikelend omdat ze dronken waren en haast hadden. Soul nam aan dat dronken zijn geen voordelen had. Hij haalde de sigaret uit zijn mond en draaide zich om naar de persoon die hij gered had. Hij was nog steeds verbijsterd over het feit dat hij het uit zichzelf opgenomen had voor iemand, want normaal gezien zou hij zo iemand alleen laten met haar problemen. Hij nam aan dat het was omdat hij zin had in ruzie en omdat hij Salamence had willen evolueren. Het was niet uit aardigheid of schuldgevoel tegenover Fever als hij haar niet geholpen had, nam hij zich voor. Die gedachten stelden hem al iets meer gerust en hij nam een trekje van zijn sigaret terwijl hij de dame even kort aankeek. Hoe oud was ze? Vijftien, zestien? Er ging toch even een huivering door hem heen bij het idee wat haar overkomen zou zijn als hij hier niet was geweest. ‘Je moet echt voorzichtiger zijn, joh,’ sprak hij haar streng toe. ‘Zo’n mannen betekenen meestal geen goed nieuws en zeker niet als ze dronken zijn. Wie weet wat had kunnen gebeuren als Salamence en ik niet in de buurt waren.’ Hij gaf tevreden zijnde een klopje tegen de zijkant van zijn Salamence. Deze draaide zich om en keek het meisje in tegenstelling tot Soul vriendelijk aan. ‘Ik hoop dat je genoten hebt van de show,’ sprak Soul nonchalant. ‘En ik denk dat het tijd voor je is om naar het Pokémon Center te gaan. Het is al vrij laat.’ Hij nam nog een trekje van zijn sigaret en leunde weer nonchalant tegen de muur. Hij blies de rook uit, wreef met één hand door zijn haren en wachtte tot het meisje slim zou zijn en inderdaad weg zou gaan.