Sharing is Caring

Hij wist dat het kinderachtig was, verschrikkelijk kinderachtig zelfs, maar dit liedje liet hem gewoon denken aan kinderlijke liedjes die hij vroeger samen met zijn beste vriendjes in Kanto zong als het aan het regenen was. Ze hadden er zelfs een spelletje van gemaakt. Telkens als er iemand langsliep met een lang gezicht, mochten ze elkaar een klap geven. Als de persoon die langs hun liep dan ook nog eens begon te vloeken, moest één van hun zijn of haar paraplu voor vijf seconden van zich af houden en nat laten regenen. Dan had je natuurlijk ook nog het spelletje om de grootst mogelijke plas te vinden die op de grond lag en er vervolgens in te springen zodat diegene naast je helemaal nat werd. Dat spelletje had Connor nog wel het leukste gevonden. Hij had het plagerig gedaan bij een meisje die hij wel zag zitten, maar het had helemaal anders uitgedraaid. Ze was woedend op hem geworden en had hem in de plas water geduwd. Van een eventuele relatie was natuurlijk geen sprake meer geweest en Connor had zich lichtelijk verdrietig gevoeld, maar was alweer opgevrolijkt door zijn Pikachu. Oh, wat miste hij die tijden in Kanto. Het was zijn thuis en zou ook altijd zijn thuis blijven, maar hij begon steeds meer en meer gewoon te raken aan het leven in Kalos. Hij had al enkele vrienden gemaakt, maar de groenharige jongen genaamd Nathan was hem het meeste bijgebleven. Hij had iets vervelends ontdekt over de jongen een paar dagen geleden, maar gelukkig hadden ze wel vrienden kunnen blijven. Dat liet hem er aan denken dat het binnenkort de verjaardag was van de jongen. Daar moest hij dan maar iets op gaan verzinnen, maar eerst ging hij kijken of hij ergens een broodje kon scoren. Hij had honger. Hij was momenteel in Dendemille Town en de regen sloeg ongenadig hard bovenop zijn paraplu die hij goed vasthield. Het zou typisch hem zijn dat een windvlaag zijn paraplu zou laten inklappen* en hij alsnog nat geregend werd. Hij had natuurlijk wel zijn rood-witte pet op zijn hoofd, maar hij wilde niet dat het kostbare ding dat hij dagelijks droeg nat zou worden. Zijn bruine haren die nat werden boeiden hem niet zo heel veel. Omdat hij in gedachten was miste hij de broodjesshop die zich aan zijn rechterkant bevond helemaal en hij liep gewoon door. ‘Hé!’ bracht hij lichtelijk verontwaardigd uit toen zijn paraplu opeens uit zijn handen getrokken werd. Voor heel even voelde hij hoe twee of drie druppels op zijn pet neerkwamen, maar algauw hoorde hij alweer het bekende geluid van een paraplu boven zijn hoofd die de vallende regendruppels blokkeerde. Zijn verontwaardiging sloeg echter eerst om in verbazing en daarna in een triomfantelijk gevoel toen hij zag dat een meisje in pyjama naast hem liep. Dat was nog eens iets nieuws, zeg. ‘Bedankt, dat is wel een heel erg heldhaftig offer natuurlijk,’ zei hij geamuseerd tegen haar. Hij merkte dat het sinds dat hij alles een plaatje had kunnen geven van wat er met Pikachu was gebeurd en met zijn vader dat hij weer zijn normale zelf was: grappig, aardig en een beetje gek. ‘Ik zocht eigenlijk een broodjesshop. Ik heb nog niks gegeten en Pikachu heeft ook honger.’ Op datzelfde moment keek Pikachu nieuwsgierig langs zijn trainer om te kijken wie er was en stak vervolgens twijfelend zijn armpje op ten teken dat hij haar wilde begroeten, maar dat hij niet goed wist hoe. ‘Hij is verlegen,’ legde Connor gauw uit. ‘En waar moet jij heen dan?’

Bij het horen van de niet-boze en zelfs niet al te serieuze reactie van de jongeman glimlachte Jane even dankbaar. Vervolgens knikte ze kort een klein stukje door haar knieën, erop lettend dat ze in deze beweging de paraplu niet op iemands hoofd neer liet komen, in een versimpelde versie van een buiging. "Alles om de mensheid te beschermen tegen het kwaad dat regen is," grijnsde ze zodra ze weer rechtop stond, haar vrije hand ontspannen in de zak van haar pyjamabroek stoppend. Op haar volgende vraag werd geantwoord dat de bruinharige en zijn Pokémon op zoek waren naar een broodjeszaak, gezien ze honger hadden. Jane's nieuwsgierige blik ging naar het gele wezentje, dat haar tot nu toe niet opgevallen was en wat vertwijfeld zijn pootje naar haar opstak. Met een 'D'AWW'-uitdrukking op haar gelaat glimlachte de roodharige naar hem terug. "Wat een schattig ding," merkte ze op, haar ogen weer op de trainer van de muisachtige Pokémon richtend. "Ik weet wel waar je een broodjeszaak kan vinden, trouwens," vervolgende ze met een snelle blik over haar schouder. Op een veel zachtere, bijna niet hoorbare, toon vervolgde ze: "Ik weet alleen niet of de ontvangst zo.. Warm zal zijn.." Ze had gehoopt baret-vrouw en pet-knul niet meer tegen te hoeven komen, maar als ze anders haar paraplu kwijt zou raken.. Even knipperde ze met haar ogen om haar aandacht weer bij de vraag te krijgen die gesteld werd. "Oh," reageerde ze nonchalant, "dat zie ik later wel. Laten we eerst maar wat te eten gaan halen voor je Pokémon, niet?" Haar reactie maakte ze niet expres mysterieus; de roodharige wist gewoon echt niet waar ze heen zou willen gaan.

Of het superleuk is zou ik niet weten,
al zou ik denken dat een paraplu eerder omklapt dan dat
hij zichzelf inklapt. o:

Connor grijnsde. Het zag ernaar uit dat hij iemand had gevonden die ook wel hield van gek doen. Om eerlijk te zijn miste hij dat de laatste tijd wel een beetje. Het leek net alsof iedereen besloot om op een serieuze manier op alles te reageren. Er gebeurde de laatste tijd ook wel van alles waardoor zelfs hij een periode had meegemaakt waarin hij om niks meer kon lachen, maar gelukkig had hij die nu achter zich kunnen laten en kon hij weer die gewone, vrolijke Connor zijn waar zijn team zo van hield. Zeker Pikachu had mee geleden onder de karakterverandering van zijn trainer nadat alles gebeurd was, maar ook gewoon omdat hij bijna weer bij zijn trainer was weggenomen. Connor fronste met zijn wenkbrauwen terwijl hij naar het meisje keek. Wat bedoelde ze met een niet zo warm ontvangst? ‘Wel, het ontvangst kan me niet echt schelen. Als ik maar wat te eten krijg. En mijn Pokémon ook natuurlijk,’ zei hij snel. Het kwam nu misschien niet zo over, maar eigenlijk vond hij het belangrijker dat zijn Pokémon snel te eten kregen dan hij. Hij zou nog wel willen creperen van de honger als zijn Pikachu maar iets te eten kreeg. Hij merkte wel met een team van zes dat zijn budget sneller opgeraakte aan voedsel, maar dat vond hij niet erg. Hij zou voor zijn Pokémon de hele regio af willen reizen als hij daarmee kon vinden wat ze wilden. En dan hielp het er stiekem natuurlijk ook nog wel bij dat hij een Pidgeot had waarmee hij rond kon reizen. ‘Goed idee,’ zei hij glimlachend. Aangezien ze een blik over haar schouder had geworpen en ze al had gesproken over een niet al te warm ontvangst, vermoedde hij dat hij er met zijn domme kop weer eens langs was gelopen zonder dat zelf direct in de gaten te hebben. ‘Ik ben er langsgelopen, hè?’ vroeg hij lachend. ‘Ik ben altijd zo diep in gedachten dat ik zo’n dingen dus mis. Dan had ik vijftien minuten eerder al lekker kunnen eten, maar zit ik in plaats daarvan nog altijd te zoeken naar een broodjeszaak omdat ik de eerste miste.’ Het was dan ook gewoon een moeilijk leven dat Connor had. Connor Jacob zijn viel gewoon niet mee, hij gaf het eerlijk toe. ‘Dan ben je natuurlijk blij als je iemand tegenkomt die iets meer van de omgeving kent,’ zei hij grijnzend.