{ Thought is his fame

De roodharige keek even omhoog naar het blauwe bord voor haar. Route 15. Nou, tot zover gekomen, nog altijd te voet omdat haar paard aan het logeren was bij Ciro. Daar moest ze ook nog wat op vinden, want ze wou haar Rapidash en vervoersmiddel graag terug. Of tjah, graag was misschien wat ruim verwoord. Natuurlijk wou ze haar pokémon terug, ze was er ondertussen ook al aan gehecht geraakt enzo. Maar toegeven was het beest wel een hele dramaking en zonder zijn aanwezigheid was het team een stukje rustiger geworden. Maar ze hielt gewoon niet van lopen en gunde die Kippenkoning haar eenhoorn niet. Misschien dat ze hem zelf maar moest terughalen, omdat die rangers dus ook hun werk niet snel genoeg deden naar haar zin. Die wisten natuurlijk ook niet waar ze het paard moesten terughalen, en zij momenteel wel. Ja, dat werd het plan, binnenkort zou ze hem wel opsporen en Sleipnir terug halen. Binnenkort had ze immers een opdracht waar ze graag haar rijdier bij de hand had. Die hele opdracht om in Team Rocket te komen. Op het moment had ze een deal gemaakt met Nathan, en het had haar zeker verbaast dat ze een ontmoeting kreeg met Allison. Toen pas wist ze dat het plan was dat ze in het team kwam. Toch kon ze op dat moment, omringt door collega’s van die twee en wetend dat beiden vast een heel stuk sterker waren als haar, geen nee kunnen zeggen. Dus ze had het maar gewoon uitgezeten tot ze weggestuurd werd. Uiteindelijk bleek het dus dat ze erin zat, als ze ergens mee hielp. Als ze nuttig was tijdens die overname van Mossdeep, zou ze officieel in het team horen en meteen Agent worden, aangezien ze zichzelf dan al had bewezen. Allemaal leuk en aardig, maar de roodharige was heel erg slecht met.. leidinggevende. Nu moest ze dus gaan samenwerken en naar andere luisteren die boven haar stonden. Dit beviel haar dus helemaal niet. Ze was er niet voor gemaakt. Sinds ze als kind een jaar vast gezeten had bij Cervius en Hunter, beiden mensen waar ze enkel naar had kunnen luisteren, was ze er heel erg slecht in geworden. Haar trots en enorme koppigheid staken dan ineens uit. Wat zoals eerder gezegd niet een heel goed plan was. Wie weet wende ze er wel aan, maar ze nam die kans niet zo groot. Hopelijk kon ze het voor die overname volhouden en was er daarna een optie zo veel mogelijk alleen te werken. Het zou toch niet zo zijn dat die mensen daar een en al groepsverband waren met bingoavonden? Hopelijk niet. Ze zou wel zien waar dit alles eindigde, want echt veel kennis van heel het gebeuren daar had ze natuurlijk niet. In ieder geval kende ze er al redelijk veel mensen, dat hielp. Of ze die allemaal mocht wist ze niet, maar hey, can’t beat them; join them. En dat was precies wat er nu gebeurde. Hoe dan ook. Voor die overname in Mossdeep had ze vervoer nodig. Daarbij had ze geen zin te gaan zwemmen of de boot te nemen en hier een fortuin aan kwijt te zijn. Dus had ze een nieuwe pokémon nodig. Ze zag zichzelf immers niet op Sérstakt mee liften naar de overkant van de zee. Daarbij kon ze met een nieuw teammember ook makkelijker meedoen aan de volgende gym, en dat zag ze graag. Dan was ze weer een stapje verder en kon ze weer verder gaan trainen. Het doel was hierna alles naar level 60 te brengen, en Aldrei naar 90. Dat zou weer een heel stel uren in de trainingsvelden kosten. Ook wou ze een hoop Tm’s kopen voor al haar pokémon, maar dat somde ook op voor een redelijk prijsje. Kon ze geen sponsoren krijgen ofzo? Een team mensen die haar aanmoedigde en bijstond door haar geld te geven? Ze zou het graag vinden, maar het ze kwam het dichtste bij met Aldrei, en no way dat die haar geld zou geven. Dus ze was verdoemd tot een leven van eerlijk geld sparen. Terug komend op het eerdere punt; ze had vervoer nodig. En dit vervoer moest ze nog even vangen. Ze had ook al een pokémon op het oog die die taak mocht gaan vervullen. Een Honchkrow. Ze was al enkele van die dieren tegengekomen en hoewel ze niet echt goed te pas kwamen in die situatie, vond ze hun wel leuk. Daarbij leken ze haar vrij slim, of haar team was gewoon dom als je ze ermee vergeleek. Hoe dan ook, ze was op zoek naar de vogel. Haar pas was vrij rustig terwijl Aldrei wat voor haar uit sjokte. De vos bleef her en der staan om te lucht op te snuiven, maar leek haar altijd voor te blijven. De omgeving leek in een eeuwige herftstaat te zitten, want zelfs nu lagen hier nog rode en oranje bladeren op de grond. Het was zeker mooi, dat kon ze niet ontkennen. Het gras, de bomen en zelfs de lucht was vlak en grauw, enkel de bladeren brachten er wat kleur bij. In ieder geval bleef het weer redelijk fris, wat het voor haar dus wat leefbaarder maakte. Maar ze was hier niet voor het mooie uitzicht of voor het weerbericht. Haar doel was een vogel vangen, en hier moesten die dingen zitten. De roodharige liep verder, en verder tot ze het eind van de Route bereikte. En hoeveel aandacht ze ook getrokken moest hebben, ze had geen  enkele zwarte vogel gezien. Ze begon steeds meer te denken dat die kraaien enkel kwamen als het hún goed uit kwam, of ze moesten gewoon kunnen voelen als iemand geen zin in ze had. Ragya zuchtte even en keek naar de Ninetales, die al weer terug gelopen was. “Ruik je iets?” Vroeg ze maar, omdat het anders toch maar depressief stil was. De gesprekken tussen haar en de vos waren dan wel enkelzijdig, het was beter als niks. En in ieder geval luisterde ze wel. Of het ook deed wat ze wou, niet zo zeer. Aldrei bewoog kort met haar oren en de bladeren kraakte onder haar poten terwijl ze tot stilstand kwam en achterom keek. Haar amberen blik stond duidelijker dan dat woorden ooit konden; Lijk ik op een hond?  Ragya vroeg zich soms af of ze de enige was die dit soort gesprekken had, waarschijnlijk wel. Maar ze gaf het niet zo heel snel op, ondertussen was ze het beest ook wel gewent. “Je mist alleen de halsband, maar dat kunnen we wel regelen” Ze had haar zin nog niet afgemaakt of ze kreeg een kille blik toegeworpen. Als blikken konden doden bestond er enkel nog één Ninetales op aarde. Ragya liep toch gewoon verder en gaf de vos een aai over haar kop, die nu even gromde. “Maar goed, niks geroken dus?” Aldrei duwde met haar flank tegen Rag’s been, alsof ze haar trainer om wou gooien, al was de vriendschappelijke duw te zacht dit echt te doen. Ze keek hierna weer in de ogen van Ragya en liep weg. De roodharige haalde haar schouders op en mompelde wat in zichzelf, aangezien dat nog de meeste reactie uit lokte “Dat vat ik op als een nee” Er klonk verderop een veelbetekende blaf, al was de maker van het geluid verborgen achter de struiken. De trainster besloot dat het niet meer waard was terug te gaan, het werd al wat later en ze had geen zin meer dit pad enkele keren te belopen voor één vogel. Welke gek deed dat? Dus ging ze onder een van de halfnaakte bomen zitten en haalde haar nieuwe boek erbij. Een bijna leeg boek, gebonden met groene stof. In Sinnoh had ze het advies gehad te schrijven en schetsen wat er gebeurde. En ze wou dat doorzetten. Gewoon een boekje vol handige info, altijd makkelijk. Dus ook nu pakte ze het ding met een potlood en sloeg het open, waarna ze wat ruw schetste om de bomen op papier te krijgen. Enkele bladzijdes hadden al lood op zich. Ze had wat geoefend met talen. Aangezien ze jong was toen ze begon met reizen en al snel blootgesteld werd aan vreemde taalde leerde ze die snel. Engels en Nederlands sprak ze dus al redelijk, al kwam er soms wat van haar eigen taal tussen voor het gemak. Aangezien alle routes en kaarten ook in die talen waren leerde ze ook vrij snel lezen. Enkel het schrijven bleef achter, ze had er nooit de behoefte voor gehad. Engels ging nog best goed, maar in de Nederlandse spelling zag ze geen logica. Ze had dus enkele woorden geoefend met schrijven, want ze kon al redelijk wat, enkel de spelling en grammatica bleef achter. Ook wat Frans gekrabbel stond erin, al kon ze nog enkel schelden en zichzelf voorstellen. Twee dingen die je het meeste hoorde in iedere taal. Frans kreeg ook geen voorrang, ze vond talen gewoon leuk om te leren. Het was handig, kon je misbruiken. Maar goed, ze tekenende verder. Daar zat ze dus een tijdje te schetsen en wat uit te werken, niet precies maar gewoon wat prullen voor tijdverdrijf. Ze had het al lang niet meer gedaan en blijkbaar was ze haar talent onderweg van de boot gesprongen. Toch hielt de roodharige zich hier even mee bezig, waardoor ze niet door had dat er ondertussen iets boven in de boom was gevlogen. Niet alleen in haar boom, ook in de andere van de Route. Waarschijnlijk waren de vogels terug getrokken omdat het bijna dusk was. Maar haar aandacht was opgetrokken in haar tijdbesteding. Aldrei daar in tegen merkte het wel. Deze hief haar kop weer en liep laag naar haar trainster toe, zonder geluid te maken. Echter had Ragya nu wel de aandacht getrokken van een pokémon. Een van de Honchkrows van de murder keek neer op haar. Zijn nest zat in een van de grotere bomen, en blijkbaar deelde hij een van de eigenschappen van zijn soortgenoten; hij was nieuwsgierig. Enkele Murkrows hadden al een waarschuwend geluid geuit, en hij reageerde kort. Hierna zette de zwarte vogel zich af en maakte een duik naar beneden, om hierna recht voor de roodharige te landen. Met een hard geluid en vlaag wind kwam hij neer. Jammer genoeg voor de vogel was Ragya’s eerste reactie uit te halen. De Honchkrow af een korte krijs en hupte opzij, terwijl hij zijn vleugel uitstak om de klap op te vangen. Ragya’s vuist kwam dof tegen het verendek aan en haar blik raakte nog meer verbaast. Ze trok haar hand terug en trok haar wenkbrauw op naar het beest. Pardon? De Honchkrow leek bijna geamuseerd te zijn in haar poging, waarna hij naar voren boog om in het boekje te kijken. Verontwaardigd klapte ze het boek dicht en staarde het beest aan. “Bemoei je met je eigen zaken” Sneerde ze het ding toe, maar deze bleek niet onder de indruk te zijn. Hij hupste weer juist naar voren en duwde haar redelijk ruw omver, al was het niet vijandig bedoeld. Maar ondertussen was Aldrei al dichterbij gekomen, en die waardeerde de actie zelfs nog minder als Ragya deed. Ze gaf een felle blaf en begon toen diep te grommen. Wat ongeinteresseerd draaide de vogel zich om, maar meer dan een korte blik gunde hij de vos niet. De roodharige bekeek nu ook de zwarte pokémon. Ze wou nog een Honchkrow, maar wist ze zeker dat ze wel zo’n vrolijk ding wou? … Je kon een gegeven paard niet in de bek kijken. Dus ze leunde wat naar achteren en knikte naar Aldrei. Deze schoot hierna naar voren en vuurde een fire blast af. Ragya dook ondertussen opzij zodat ze zelf niet in het schot kwam, terwijl ze een duw gaf aan de dark type toen ze zag dat hij ook weg wou vliegen. Ze schermde haar gezicht af, aangezien ze nog redelijk dichtbij stond, waarna ze weer keek. De vogel leek bijna te zuchten, alsof dit allemaal veel te voorspelwaar was om leuk te zijn. Maar toch bleken de vuurballen genoeg reden te zijn wat terug te doen. Zijn laxe doen verdween plots toen hij een slag sloeg met zijn vleugels. Sneller dan je zou verwachten van zo’n grote vogel kwam hij de lucht in, waar hij een kwartslag draaien en terug kwam richting Aldrei. Deze was niet zo snel ontdaan van de actie, en maakte zich al klaar om terug te vechten. Recht voor de vos rechtte de vogel zich weer en haalde uit met een Night slash. De fire type kreeg simpelweg de tijd niet die aanval te ontwijken, maar reageerde gelukkig al snel met een Flamethrower. De vammenwerper raasde voorbij en wederom moest Ragya opzij gaan om niet in de straal te komen. Ondertussen leek het erop dat het een echt gevecht werd, wat ervoor zorgde dat ze schuin grijnsde. Leek erop dat ze haar nieuwe teammember gevonden had, als het gevecht natuurlijk goed ging. De vogel zelf leek het allemaal best leuk te vinden, hij bleef zo veel mogelijk in de lucht met een tevreden uitdrukking op zijn gelaat. Hij kwam maar op sommige momenten naar beneden, om aan te vallen, al vloog hij daarna weer even snel op. De Honchkrow leek hun beiden in te schatten, maar de roodharige en vos deden precies hetzelfde. “Will-O-Wisp, vuur hem pas af als hij naar beneden komt” Commandeerde ze de Ninetales. Deze gromde instemmend en haar ogen gloeide op. Al snel kwamen er kleine blauw/witte vlammen om haar heen. Het duurde ook niet lang voor de gitzwarte vogel weer naar beneden kwam voor de aanval. Weer wou deze een Nightslash doen, maar Aldrei onderbrak hem door haar eigen aanval. Verward en met de vlammen nu aan hem gebonden vloog hij weer op. “Maak je klaar” Sprak Ragya nog, maar de vogel leek uit het zicht verdwenen te zijn. Pas toen hij dichtbij was en haar pokémon raakte met een Wing attack zag ze hem. Snel verhief ze haar stem; “Quick Attack, probeer op hem te komen” Aldrei ging door haar poten heen en ontweek de aanval met een sprong opzij. Hierna zakte ze ineen en gebruikte een Quick Attack. Met noemingswaardige snelheid sprintte ze naar voren waarna ze een mooie sprong nam om op de Honchkrow te belanden. Eenmaal daar zette ze zichzelf zo stabiel mogelijk op. Echter was de dark type niet gediend van meelifters en kraste hard. Hierna vloog hij op en probeerde wat snelheid te krijgen, en met korte draaien de vos van zich af te werpen. Ragya keek vanaf de grond toe en zag uiteindelijk dat de vos het moeilijker kreeg. “Fire Blast” Ze ging er vanuit dat Aldrei begreep wat te doen. En dat bleek ook zo te zijn, zodra de vogel wat dichter bij de grond kwam begon de Ninetales haar muil lichtjes te openen. Vanuit haar keel borrelde een warme gloed op, tot uiteindelijk haar hele bek gevuld was met vlammen. Toen er weer een bocht kwam zette ze zich af. Terwijl ze in de lucht hing, met zwaartekracht die haar terug naar de grond trok keek ze naar de tegenstander. Deze was uit balans gebracht door de afzet en verlies van gewicht. Nu Aldrei nog redelijk dichtbij was vuurde ze haar aanval af. De vlammen raakte de ander, maar zorgde er ook voor dat de gouden vos naar achteren geworpen werd. In een pittige snelheid kwam ze dichter bij de grond. Nu had Ragya eigenlijk een aanval verwacht om heel soepel de val te verlichten, maar dat was blijkbaar teveel gevraagd. Met een doffe klap raakte de vos de grond en ze zuchtte even. Natuurlijk kwam de vos weer omhoog en schudde zich af, maar Ragya besloot dat het genoeg was. “Kom terug” Wat beledigd keek de vos haar aan, maar ging uiteindelijk mokkend naast haar zitten. De vogel had nu weg kunnen vliegen, maar was nieuwsgierig genoeg om dichterbij te komen en weer op de grond te landen. Ondertussen greep de trainer naar een van de ballen en gooide die op. Met een soepel hupsje stond daar een Shinx. Deze keek even schattend om zich heen en hierna naar de Honchkrow. Zijn gouden ogen verweidde wat, alsof hij net voor het grootste speeltje in de wereld gezet was. Voor hem zou het eigenlijk weinig verschil uitmaken. “Nathan, Charge” Haar toon was ferm, om hem uit zijn trans te halen. Ze was wat harder voor de Shinx dan dat ze voor haar andere pokémon geweest was, maar ze had de indruk gekregen dat deze manier beter moest zijn. Hoe dan ook, de blauwe kat was energie aan het opslaan. De vogel wilde hier echter niet op wachten en reageerde met een Astonisch. De klap drong de kat was naar achteren en hij maakte een klagelijk geluid. “Wild Charge, blijf bewegen” Zo schudde het beestje zich uit en liet de opgeladen energie los in een snelle aanval. En hoewel hijzelf ook wat schade opliep, leek de pijn meer bij de tegenstander te liggen. Maar aangezien Nathan nu dichtbij stond, nam de raaf de kans een goede Sucker Punch los te laten. “Charge, neem afstand en dan Discharge” Gosh wat klonk dat allemaal veel te moeilijk, mensen waren echt orgineel geweest met de aanval namen zeg. Maar in ieder geval begreep de kitten het, hij laadde zichzelf weer op en nam afstand. Hierna deed hij snel de aanval die hem opgedragen was. Het tempo van het gevecht was op gelopen en Ragya kon niet meer de tijd nemen om op alles te letten. Weer deed de vogel een aanval, deze keer een snelle Foul Play en Feint Attack achter elkaar. Hij leek het allemaal nog steeds leuk te vinden, maar zijn borst ging nu snel op en neer en het was duidelijk dat hij moe was. Het was ook oneerlijk om je eigen pokémon uit te wisselen, maar niemand heeft ooit gezegd dat je eerlijk moest doen. “Thunder Fang, maak het af” De kat schoot naar voren en beet de ander in zijn vleugel. De Honchkrow krijste en Ragya greep naar de Dusk Ball. Even hielt ze de bal in de palm van haar hand. Dit moest hopelijk beter werken als een normale bal. Immers was de schemer voorbijgetrokken en was de hemel al donker. Tjah, maar een manier om erachter te komen toch? Ze klemde de bal in haar hand en gooide hem naar de vogel toe, die er in verdween. Hierna begon de bal te schudden. Zowel Ragya, Aldrei en Nathan keken naar het ronde voorwerp, hopend dat ze hun nieuwe teammate gevangen hadden.

{ Aldrei vs Honchkrow }

2x Fire Blast
1x Flamethrower
1x Will-O-Wisp
1x Quick Attack

{ Nathan vs Honchkrow }

2x Charge
1x Wild Charge
1x Discharge
1x Thunder Fang

{ Edit, en weer terug aangepast naar Duskball :'D ~